Beloved one ดวงใจธีรัช

ธีรัชถือแฟ้มเอกสารเดินตรงไปพบกับผู้บริหารระดับสูงในห้องประธานบริษัท ท่านเรียกตัวเขาให้เข้าพบด่วนเหมือนมีอะไรบางอย่างจะคุยด้วย "มาพบท่านประธานครับ" "เชิญทางนี้เลยค่ะ" เขาเดินตามเลขาของชายหนุ่มไปก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยเมื่อเจอเขากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกับท่านรองประธาน หรือคุณดัสกรลูกชายคนโตของท่าน "สวัสดีครับท่านประธาน ท่านรอง" "มานั่งก่อนสิธีรัช" เขาเดินไปนั่งลงตรงหน้าของทั้งสองคน พวกเขาคือเจ้าของบริษัท MIA GROUP บริษัทที่ทำเกี่ยวกับนำเข้าอะไหล่ยานยนต์ ลิสซิ่ง ไฟแนนซ์ ธุรกิจประกันภัยรถยนต์ ศูนย์บริการรถยนต์ เอาเป็นว่าเยอะแยะไปหมดรวยมากไม่รู้จะรวยไปถึงไหนว่างั้นเถอะ "ครับ ท่านทั้งสองมีอะไรอยากจะคุยกับผมรึเปล่าครับ" "จะถามว่าไปตรวจงานมาเป็นยังไงบ้าง" "ไม่มีอะไรน่าห่วงครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดีแต่ผมยังไม่ได้ไปสาขาที่เชียงใหม่ ว่าจะรอช่วงกระจายสินค้าผมจะไปตรวจทีเดียว" ณเรศพยักหน้าออกมาอย่างพอใจ เขาจองตัวชายหนุ่มคนนี้ไว้ตั้งแต่เป็นเด็กฝึกงาน เป็นนักเรียนทุนเกียรตินิยมอันดับหนึ่งสาขาวิศวกรรมยานยนต์ ความรู้ความสามารถเก่งกว่าพนักงานที่เขามีอีก วัยรุ่นที่มีสมองอันชาญฉลาดเขาไม่ควรปล่อยไปไหนไกล "เบิกค่าเดินทางจากฝ่ายบัญชีเลยนะ ไม่ต้องสำรองเองเวลาจะเดินทางไปไหน" "ครับท่าน ผมทำเรื่องไว้แล้วครับ แล้วชิ้นส่วนที่เสียหายทางแผนกได้แก้ไขแล้วครับ" "ขอบใจมากถ้าไม่ได้นายคงแย่ ถ้าอนาคตมีโครงการแลกเปลี่ยนความรู้กับบริษัทในต่างประเทศ ฉันจะส่งนายไปแน่นอนเตรียมตัวไว้เลย" ธีระโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างภูมิใจที่ตัวเองพัฒนาความสามารถขึ้นมาอีกขั้น จากเด็กธรรมดาลูกแม่ค้าข้างทาง หลังจากเรียนจบจนตอนนี้ห้าปีแล้วที่เขาใช้ความสามารถของตัวเองไต่เต้าจากพนักงานธรรมดาจนกลายมาเป็นหัวหน้าแผนก "ขอบคุณมากครับที่ท่านประธานเห็นในความสามารถของผม ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังครับ" "แล้วนี่ทานข้าว พวกเราจะออกไปทานข้างนอกกันพอดี ไปด้วยกันมั้ยจะได้คุยกัน" ดัสกรเอ่ยชวนเขา เห็นมาหลายปีก็เอ็นดูเหมือนน้องเหมือนนุงไปแล้ว เขาเป็นเด็กที่พัฒนาตัวเองอยู่ตลอดและยอมรับฟังคำสอนจากทุกคนไม่เคยเถียง เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเองจนได้ดีถึงทุกวันนี้ "ดะ..." แอ๊ดดดดดดด "พี่ธีอยู่ที่นี่เอง น้องดาไปหาที่ห้องทำงานก็ไม่เจอ" หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ได้เจอชายหนุ่ม หญิงสาววิ่งไปกอดแขนเขาไว้ก่อนจะหันไปทักทายคุณพ่อกับพี่ชายของเธอ "คุณพ่อ พี่ดัช" "ไงน้องสาว" สองพ่อลูกหันไปมองดาริกาน้องสาวและลูกสาวคนสุดท้องของบ้าน ทั้งสองคนพอรู้ว่าเธอชอบพอลูกน้องของพวกเขาแต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่กล้าเล่นด้วย คงเพราะเห็นว่าเป็นลูกเจ้านายจึงเลี่ยงที่จะยุ่งเกี่ยวด้วยในสถานะนั้น แต่เป็นลูกสาวเขาเองที่ออกนอกหน้าจนเกินงาม "ไหนบอกไปช็อปปิ้งกับเพื่อนไง" "ไม่เอาค่ะน้องดาเบื่อ พี่ธีคะเราไปกินข้าวกันดีกว่า" เขาเหลือบสายตามองทั้งสองคนก่อนจะพยายามดึงมือตัวเองออก เขาไม่อยากให้ใครมองดาริกาไม่ดี และที่สำคัญที่สุดไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกคบกับคนที่ไม่มีอะไรอย่างเขาหรอก ถึงจะรักมากแค่ไหนเขาก็ต้องห้ามใจเอาไว้ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร "ผมคงไปด้วยไม่ได้พอดีว่ามีนัดแล้วครับ" "นัดกับใครคะ น้องดาไปด้วยได้มั้ย" หญิงสาวงอแงไม่ยอมท่าเดียว เขานัดกับใครผู้หญิงคนไหนเธอไม่มีทางยอมเด็ดขาด พี่ธีเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้นคนอื่นอย่าหวังจะได้เข้ามาใกล้ "เอ่อ..." "นัดกับพี่เนี่ยแหละ เพิ่งจะชวนกันไปทานข้าวเอง จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ" "งั้นน้องดาไปด้วยค่ะ น้องดาไปด้วยนะคะพี่ธี" หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงอ้อน เขายิ้มแห้งออกมาก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม ทำอะไรมากไม่ได้หรอกถึงยังไงเธอก็เป็นลูกของเจ้านาย ถ้าไม่มากเกินไปจนคนอื่นมองแล้วมันเสียภาพลักษณ์ของหญิงสาว เขาก็ปล่อยเลยตามเลยไป "งั้นไปกันหมดนี่แหละ ร้านเดิมนะ" ท่านณเรศเอ่ยออกมาก่อนจะเดินออกไปทันที ดาริกากอดแขนชายหนุ่มดึงตัวเขาให้ตามไปเช่นกัน ตลอดเวลาห้าปีมานี้เธอยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะตื้อชายหนุ่ม ห้าปีก่อนตอนที่เขาเรียนจบเธอใช้ความกล้าบอกรักเขาก่อนแต่สุดท้ายก็ได้คำตอบกลับมาว่าเขาคิดกับเธอแค่น้องสาวทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขาทำเหมือนรักเธออยู่เลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ยอมเด็ดขาด ตื้อทุกวันขนาดนี้ไม่รักไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปสิ แต่นี่ก็ห้าปีแล้วนะทำไมเขาดูไม่สนใจเธอเลยล่ะ.... จากนั้นก็แยกย้ายกันไปคนละคันโดยดาริกาไปคันเดียวกับชายหนุ่ม เขาดึงเธอมายืนอยู่หน้าประตูรถก่อนจะมองเธอด้วยสีหน้าที่จริงจังมากจนหญิงสาวไม่กล้าเล่น "ทำไมทำหน้าซีเรียสขนาดนั้นคะ" "พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าน้องดาควรจะรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองบ้าง เราเป็นลูกสาวท่านประธานส่วนพี่เป็นแค่ลูกจ้าง แล้วเราทำแบบนั้นต่อหน้าคุณพ่อกับพี่ชายท่านจะมองยังไง" "คุณพ่อไม่เห็นว่าอะไรน้องดาเลยค่ะ ท่านชอบพี่ธีจะตาย อีกอย่างน้องดารักพี่ธีทำไมต้องสนใจคนอื่น" "ท่านชอบเพราะเรื่องงานไม่ใช่เรื่องส่วนตัว ไม่มีพ่อแม่คนไหนชอบใจที่ลูกยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่ไม่มีอะไรหรอก พี่ขอร้องนะน้องดาอย่าทำแบบนี้อีก" หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มน้ำตาคลอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดตัดความสัมพันธ์เราสองคนแบบนี้ ฟังทีไรเธอก็เจ็บปวดทุกครั้งแต่ก็ยังฝืนต่อเพราะเธอมั่นใจว่าเขารักเธอ แต่ด้วยฐานะเราสองคนต่างกันมากเกินไป ธีรัชเลือกที่จะถอยห่างออกจากเธอไปเพราะความคิดที่ว่าเขาไม่มีอะไรเหมาะสมกับเธอ "พี่ธีไล่น้องดาอีกแล้วนะ" "พี่ไม่ได้ไล่พี่แค่..." หญิงสาวสะบัดหน้าใส่ชายหนุ่มมือเล็กปาดน้ำตาที่มันเอ่อล้นขอบตาออกมาอย่างอัดอั้น ไม่รู้ว่าเธอจะอดทนได้นานแค่ไหนแต่ตอนนี้เธอรักเขามากและยังทำใจไม่ได้ที่จะเลิกสนใจหรือทำเย็นชากับเขา ธีรัชมองหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง เขาทำใจแข็งเย็นชากับเธอสารพัด แต่พอหญิงสาวโกรธเขาขึ้นมาจริงๆเขากลับเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอ "น้องดาพี่ขอโทษ" เขากุมมือหญิงสาวไว้ก่อนจะจับเธอหันหน้าเข้ามาหา ดาริกาสวมกอดเอวเขาไว้แน่นเสียงสะอื้นของเธอทำให้ชายหนุ่มเจ็บปวดตามไปด้วย "ฮึก! อย่าใจร้ายกับน้องดานักเลย"