Chapter 5
1453 คำ
ธีรัชเดินทางมาที่สนามบินในเวลาต่อมา เขาเดินวนไปมาหน้าประตูทางเข้าวิ่งเข้าไปยังเคาน์เตอร์เช็คอินมองหาหญิงสาวทุกที่ โทรศัพท์กดโทรออกไปหาเบอร์ของดาริกาแต่เธอไม่ยอมรับสายเขาเลย
"อยู่ไหนนะน้องดา"
เขาเดินวนไปมาด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มในอก เขามั่นใจว่าตอนนี้เธอไม่น่าจะไปที่ไหนไกล หรืออาจจะยังมาไม่ถึงตามเวลาที่คำนวณไว้ เขาวิ่งออกมาหน้าประตูทางออกก่อนจะหยุดนิ่งยืนหอบอยู่ตรงมุมเสา
พอได้พักหายใจบ้างเขาก็วิ่งกลับไปยังเคาน์เตอร์เช็คอินอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เจอดาริกากำลังต่อคิวเพื่อโหลดกระเป๋าอยู่
"น้องดา"
หญิงสาวชะงักไปก่อนจะหันไปมองตามเสียง ธีรัชในสภาพเหนื่อยหอบยืนอยู่ด้านหลังของเธอ
"พี่ธี"
เธอมองเขาอย่างตกใจ ทำไมอยู่ๆเขาถึงมาที่นี่ได้ล่ะหรือว่ามีธุระอะไรสำคัญและเธอเดาว่าคงไม่ได้มาหาเธอหรอก คนไม่สำคัญอย่างเธอเขาคงไม่สนใจ
"ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย"
เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากแถวเดินตามเขาไปยังมุมสงบ ดาริกาฝืนยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"พี่ธีมาทำธุระแถวนี้เหรอคะ"
"น้องดาจะไปไหน"
เธอก้มมองตัวเองกับกระเป๋าใบใหญ่ เงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"น้องดาลืมบอกพี่ธีไปเลยค่ะว่าจะไปต่างประเทศ ขอโทษนะคะ"
"จะไปแบบนี้จริงเหรอ"
เขามองเธอด้วยแววตาเศร้าหมอง เขารู้แล้วว่าตอนนี้ไม่สามารถขาดเธอได้ ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาเขาเคยชินกับการมีเธออยู่ใกล้ๆจึงไม่รู้สึกถึงการสูญเสียไปจนวันนี้ เขารู้แล้วว่าถ้าไม่มีขึ้นมาจริงๆเขาอยู่ไม่ได้แน่
"น้องดาตั้งใจว่าจะไปเรียนต่อค่ะ พี่ธีก็ตั้งใจทำงานนะคะขอให้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่พี่ใฝ่ฝันมาตลอด ถึงตอนนั้นจะไม่มีน้องดาอยู่ก็ตาม เพ้ออะไรก็ไม่รู้น้องดาไปก่อนนะคะเดี๋ยวตกเครื่อง ลาก่อนค่ะพี่ธี"
เธอโบกมือลาเขาพร้อมรอยยิ้มสดใสอย่างที่เคยทำมาตลอด หญิงสาวหันหลังหยิบกระเป๋าของตัวเองติดมือไปด้วย ธีรัชมองเธอน้ำตาคลอตะโกนออกไปจนสุดเสียง หญิงสาวชะงักไปก่อนจะนิ่งเงียบฟังในสิ่งที่เขาอยากจะพูด
"ไม่ไปได้มั้ย"
เธอยังคงเงียบไม่ตอบคำถามใดๆเพราะไม่รู้ว่าเขาคิดที่จะทำหรือพูดอะไร เขาขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ตอนนี้พี่ไม่มีเงินทองมากพอที่จะซื้อแบรนด์เนมให้ ไม่สามารถพาไปกินร้านอาหารหรูหราได้ในทุกวัน ไม่มีบ้านหลังใหญ่โตให้อยู่ ไม่มีรถราคาแพงให้นั่ง แต่พี่สัญญาว่าวันหนึ่งพี่จะมีทุกอย่าง พี่จะให้ทุกอย่างที่น้องดาอยากได้ อยู่กับพี่นะอย่าไปเลย"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนสุดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขอให้เธออยู่ทั้งที่ตลอดมาเธอเป็นคนขอร้องเขาเอง และมันจะครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำร้ายจิตใจของเธออีก ต่อจากนี้ไปเธอจะมีแต่ความสุขเมื่ออยู่กับเขา
หญิงสาวร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้น เธอรอคอยคำนี้มาตลอด เธอพร้อมที่จะอยู่กับเขาไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ขอแค่เขาอยู่ตรงนี้เธอยินดีจะเป็นกำลังใจให้เขาเสมอ เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาก่อนจะปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด
"น้องดาไม่เคยอยากได้แบรนด์เนม ไม่ได้อยากกินของแพง ไม่จำเป็นต้องอยู่บ้านหลังใหญ่โต นั่งรถอะไรก็ได้มันก็ไปได้เหมือนกัน ที่น้องดาต้องการคืออยู่กับพี่ธี ฮึก น้องดาแค่อยากอยู่กับพี่ธี"
หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างดีใจ เธอแค่อยากมีเขาอยู่ข้างๆพยายามไปด้วยกัน ไม่ต้องให้อะไรเธอก็ได้เพราะเธอมีทุกอย่างอยู่แล้ว
"อยู่กับพี่นะ ถ้าวันหนึ่งพี่ประสบความสำเร็จตรงนั้นพี่อยากให้มีเราอยู่ด้วย"
เธอพยักหน้าก่อนจะวิ่งไปสวมกอดเขาไว้แน่น ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหนเธอก็จะอยู่กับเขาเป็นกำลังใจให้ไปไหน ขอแค่เขาพยายามที่จะสู้เพื่ออนาคตของเราสองคน เธอยินดีที่จะอยู่ไม่ไปไหน
"น้องดารักพี่ธี ฮึก รักมาตลอด"
"พี่ขอโทษนะ พี่ก็รักน้องดารักมาตลอด"
เขาลูบผมหญิงสาวก่อนจะกอดเธอไว้แน่นเหมือนกลัวว่าจะหายไป เขาสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะรักษาสิ่งที่มีค่าที่สุดไว้ให้ดีที่สุด จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปไหนอีก...
"กลับบ้านกับพี่นะ"
"ค่ะ น้องดาจะกลับบ้านกับพี่ธี"
เธอผละออกก่อนจะยิ้มให้ชายหนุ่ม ขอบคุณที่เข้ามาหาเธอได้ทันเวลา ไม่รู้ว่าถ้าเธอไปแล้วเราสองคนจะเป็นยังไงต่อไป.... จะมีโอกาสได้กลับมาหากันอีกมั้ยก็ไม่อาจคาดเดาได้
ทางด้านของท่านณเรศเขากดรับโทรศัพท์จากลูกน้องที่โทรเข้ามา
"ว่าไง"
(คุณหนูกลับไปกับคุณธีรัชแล้วครับท่าน ออกจากสนามบินด้วยกันไปสักพักแล้วครับ)
"อืม ขอบใจมาก"
เขากดวางโทรศัพท์ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปยังห้องประชุม ทุกคนหันซ้ายมองขวาหาผู้จัดการแผนกแต่ก็ไม่มีวี่แววจะเข้ามา
"หัวหน้าธีล่ะ"
"ไม่ต้องรอหรอก ผมให้เขาไปทำธุระเริ่มประชุมเลย"
ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเริ่มประชุมกันต่อ เขาให้โอกาสนี้แก่ชายหนุ่มไปแล้ว อยู่ที่ว่าเขาจะทำได้หรือเปล่าคงต้องรอดูกันต่อไป...
เมื่อมาถึงที่บ้านของธีรัช เขาพาหญิงสาวเข้าไปหาคุณแม่ พอท่านได้ฟังทุกอย่างก็ตำหนิเขาว่าไม่คิดจะพยายามเอาแต่ดูถูกตัวเอง ทั้งที่มีแต่คนให้โอกาส
"เราจะเอายังไงต่อล่ะ"
"ผมขอโอกาสจากคุณพ่อของน้องดาแล้ว จากนี้ไปผมจะตั้งใจพัฒนาตัวเอง ทำให้มีทุกอย่างเพื่อจะพิสูจน์ว่าผมสามารถดูแลลูกสาวท่านได้"
"เราควรจะคิดได้แบบนี้ตั้งนานแล้ว สงสารน้องอดทนมาตั้งนาน ไปดูน้องเถอะอาบน้ำอยู่ในห้องเรานะ"
"ครับแม่"
เขายิ้มให้คุณแม่ก่อนจะเดินไปหาหญิงสาวในห้องนอน เธอเดินออกมาในชุดคลุมตัวเดียวกำลังจะแต่งตัวพอดี
"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ"
เขากอดเอวหญิงสาวไว้จากทางด้านหลัง ดาริกาหันหน้าเข้าหาชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"เสร็จแล้วค่ะ คืนนี้น้องดาค้างกับพี่ธีได้มั้ย แต่ว่าถ้าไม่ได้งั้นไปส่งน้องดาที่บ้านตอนเย็นนะคะ"
เธอไม่อยากรบกวนเขามาก ทุกวันนี้เขาก็เหนื่อยมากพอแล้วทั้งเรื่องงาน คุณแม่ ไหนจะเรื่องของเธออีก ธีรัชลูบผมหญิงสาวอย่างหวงแหน เขาตัดสินใจดีแล้วว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก และอะไรที่เขาปฏิเสธมาตลอดตอนนี้เขาจะไม่ห้ามความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไปแล้ว
"คืนนี้น้องดาค้างกับพี่ที่นี่นะ"
เธอเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ ปกติเขาไม่ยอมให้เธอค้างที่นี่ทั้งๆที่เธอขอมาตลอด
"ได้เหรอคะ"
"ได้สิ แล้วพรุ่งนี้เราไปหาคุณพ่อกันนะ พี่จะไปคุยกับท่านเรื่องของเราสองคน"
ดาริกายิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะสวมกอดเขาไว้แน่น ธีรัชผละออกเล็กน้อยมือหนาเชยคางเธอมาสบตาก่อนจะโน้มใบหน้าไปจูบหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
ดาริกาหลับตาลงเคลิ้มไปกับสัมผัสของชายหนุ่ม เธอรอคอยสัมผัสนี้จากเขามาตลอดและวันนี้เขาก็ยอมที่จะมอบให้เธอแล้ว
"เป็นของพี่นะ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงหวาน ดาริกาพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเขินอาย เธอให้เขาได้ทั้งตัวและหัวใจตลอดชีวิตนี้เธอจะเป็นของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น...
"ค่ะ"
- ผู้เขียน
