Chapter 4
1347 คำ
ธีรัชมาส่งหญิงสาวที่บริษัท เธอเอารถมาจอดทิ้งไว้ตอนที่มาหาเขาก่อนหน้านี้ ดาริกามองชายหนุ่มก่อนจะกอดเอวเขาไว้แน่น
"น้องดารักพี่ธีมากเลยนะรักมาตลอดและจะรักคนเดียว ขอโทษนะคะถ้าน้องดาทำให้พี่ธีรู้สึกอึดอัดใจ"
หญิงสาวผละออกก่อนจะยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด ธีรัชเริ่มสับสนกับตัวเองไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่เอาแต่หนีความรู้สึกของตัวเองแบบนี้ เขารู้ว่าเธอรักเขามากเขาเองก็รักเธอไม่น้อยไปกว่ากัน
"พี่ทำให้น้องดาเสียใจมากใช่มั้ย"
"ไม่ค่ะ น้องดาดีใจที่ครั้งหนึ่งได้รักพี่ธี ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่างที่เคยดีต่อกัน น้องดากลับแล้วนะคะ"
เธอเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินหันหลังกลับไปพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจ ไม่เคยคิดว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้เธอวาดฝันมาตลอดว่าสักวันเขาจะรักเธอและพยายามไปพร้อมกัน แต่สุดท้ายเขาเลือกที่จะปล่อยเธอไปมันจึงต้องจบลงแบบนี้
ธีรัชมองตามเธอไปด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ คำพูดของเธอมันเหมือนหอกทิ่มแทงใจเขา ยิ่งเธอทำเหมือนห่างออกไปเขายิ่งเจ็บปวด
"ไม่รู้ว่าพี่คิดถูกหรือคิดผิดที่ทำแบบนี้"
วันต่อมา...
เขามาทำงานในสภาพที่นอนไม่หลับ เมื่อคืนเขากลับบ้านไปคิดหนักมากเกี่ยวกับเรื่องของเขากับดาริกา ถ้าเขาเดินไปหาท่านประธานแล้วบอกว่าเขารักลูกสาวท่านมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาจะถูกไล่ออกแล้วก็โดนด่าว่าหมาเห่าเครื่องบินรึเปล่า มันเครียดไปหมด
"หัวหน้าธีคะท่านประธานเรียกให้เข้าพบค่ะ"
เขาเงยหน้าขึ้นมองพนักงานที่เดินมาแจ้งข่าวก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปยังชั้นผู้บริหาร เมื่อมาถึงเลขาก็พาเขาเข้าไปข้างใน ท่านประธานนั่งรออยู่แล้ว
"สวัสดีครับท่านประธาน"
"นั่งสิธีรัช"
เขาเดินไปนั่งลงตรงข้ามกับท่านประธานก่อนจะรอฟังว่าเขาเรียกมาพบด้วยเรื่องอะไร
"ท่านประธานให้คนไปเรียกผมมา มีอะไรให้รับใช้ครับ"
เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ท่านณเรศยื่นเอกสารบางอย่างไปให้เขาเซ็นพร้อมกับอธิบายรายละเอียดต่างๆ
"ได้ข่าวว่าจะลาออกฉันก็เลยมาเสนอเงินเดือนเพิ่มให้ ลองดูสิว่าถูกใจมั้ย"
เขานิ่วหน้าเล็กน้อยหยิบเอกสารมาดูเป็นรายละเอียดการเพิ่มเงินเดือนให้อีกสองหมื่นบาท ซึ่งรวมแล้วเดือนหนึ่งเขาได้เป็นแสน มันเยอะมากและเท่าที่ได้ตอนนี้ก็สูงกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ประเด็นคือเขาไม่เคยพูดว่าจะลาออก
"เดี๋ยวนะครับท่าน ผมไม่เคยพูดว่าจะลาออก"
เขามองท่านประธานอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าท่านไปฟังมาจากใครแต่เขามั่นใจว่าไม่เคยมีความคิดที่จะลาออกในตอนนี้
"งั้นเหรอ... น้องดาบอกว่านายจะลาออกนะ"
"คือผม..."
"ไม่ต้องห่วงหรอกนะว่าลูกสาวของฉันจะสร้างความอึดอัดใจให้นายอีก เพราะหลังจากนี้นายคงไม่ได้เจอน้องดาแล้วสบายใจได้ ทำงานต่อเถอะนายเป็นคนมีความสามารถยังไปได้อีกไกล"
เขามองท่านประธานอย่างตกใจ อะไรคือหลังจากนี้จะไม่ได้เจอดาริกาอีก เธอจะไปไหนเกิดอะไรขึ้น
"เกิดอะไรขึ้นครับผมงงไปหมดแล้ว คุณดาริกาจะไปไหนเหรอครับ"
"ไปต่างประเทศเธอจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว"
ได้ยินแบบนั้นเขาแทบจะทรุดลงกับพื้น ทำไมอยู่ๆถึงไปโดยไม่บอกไม่กล่าว เมื่อวานยังดีๆอยู่เลยแต่... คำพูดของเธอเมื่อวานมันก็ชัดเจนแล้วนะว่าเธอมาลา เขามันโง่เองที่ฟังไม่ออกว่าเธอกำลังจะสื่ออะไร
"แล้วไปนานมั้ยครับ"
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ใจเขาของในตอนนี้มันสั่นกลัวไปหมด ความรู้สึกแรกคือกลัวเสียเธอไป
"ไม่มีกำหนดกลับนะ ช่างเถอะน้องดาไปก็ดีแล้วนี่นายจะได้ทำงานอย่างสบายใจ ฉันต้องขอโทษที่ตลอดเวลาน้องดาสร้างความลำบากใจให้นายมาหลายปี คงอดทนมากเลยสินะ"
เขาไม่ได้ประชดชายหนุ่ม ลูกสาวของเขาก็ใช่ย่อยบางทีก็ทำเกินไปจนเขาที่เป็นพ่อยังรู้สึกอึดอัดแทน ธีรัชเงยหน้ามองท่านณเรศก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น
"ผมไม่เคยอึดอัด ไม่เคยอดทนที่ต้องอยู่กับลูกสาวท่าน"
"แล้วเพราะอะไรนายถึงรักน้องดาไม่ได้"
ท่านณเรศเอ่ยถามตามตรง เขาอยากจะรู้เหตุผลจริงๆที่เขาเอาแต่หนีดาริกาแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นคงวิ่งเข้าหาไปแล้ว เพราะเธอร่ำรวยมีเงินเป็นมหาเศรษฐี แต่เขากลับไม่ใช่คนแบบนั้น
"ผมไม่มีอะไรเลยครับท่าน ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรไม่มีความเหมาะสมกับเธอสักอย่าง ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกคบกับคนที่ไร้อนาคตหรอกจริงมั้ยครับ"
เขาย้อยถามท่านณเรศ จะมีคนรวยสักกี่คนที่ใจกว้างมากพอยอมให้ลูกคบกับคนที่ต่ำต้อยกว่า
"ก็จริง.. ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากจะให้ลูกคบกับคนที่ไร้อนาคตหรอก นายพูดถูกธีรัช แต่นายต้องรู้เอาไว้อย่างหนึ่งว่าฉันไม่เคยมองคนที่ฐานะเงินทอง ใครก็ตามที่จะมาเป็นลูกเขยของฉันจะต้องมีความพยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ให้ใครต่อใครเห็นว่าเขาคนนั้นสามารถดูแลผู้หญิงคนหนึ่งได้ พัฒนาตัวเองให้ขึ้นมาอยู่ในจุดที่ลูกสาวของฉันจะไม่อายใคร คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้หรอกแต่เราเลือกที่จะทำให้ตัวเองเติบโตได้โดยใช้ความสามารถที่มีติดตัวมาเอาจริงนายได้เปรียบกว่าคนอื่นอีกนะ ซึ่งฉันคิดว่าน้องดาตัดสินใจถูกนะที่ตัดใจจากนาย เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมานายไม่มีสิ่งนั้นเลยจริงมั้ย..."
เขาพูดออกมาตามที่คิด ถ้าเพียงแค่ธีรัชพยายามมากกว่านี้ทุกอย่างมันจะไม่จบลงแบบนี้ เขาได้ฟังในสิ่งที่ท่านประธานพูดก็ทำให้คิดได้ว่าจริงๆแล้วไม่มีใครดูถูกเขาว่าต่ำต้อย มีแค่ตัวเขาเองที่กดตัวเองลงต่ำมาตลอด มองว่าตัวเองไม่คู่ควรทั้งที่ยังไม่เคยพยายามให้สุดชีวิต
"น้องดาเดินทางไปหรือยังครับ"
"เครื่องจะออกในอีกสามชั่วโมง ตอนนี้คงกำลังเดินทางไปสนามบิน อยากลาสักครึ่งวันมั้ยล่ะฉันอนุญาต"
เขามองธีรัชอย่างต้องการคำตอบ เขาหยิบโทรศัพท์มาดูหน้าจอตารางงานวันนี้มีประชุมตอนช่วงบ่าย
"วันนี้ผมมีประชุมบ่าย"
"ก็เลือกเอาสิอะไรสำคัญก็เลือกอันนั้นแหละ"
เขายิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะพิงหลังลงกับเก้าอี้ เขาเปิดโอกาสให้แล้วนะ โอกาสสุดท้ายที่ธีรัชจะได้เลือกในสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา เป็นช่วงเวลาเดียวที่น้อยคนนักจะได้รับมัน
"งั้นผมขอลางานนะครับ"
"อืม โอเคฉันจัดการเรื่องประชุมให้เองไม่ต้องห่วง"
เขายิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม ธีรัชยกมือไหว้ขอบคุณท่านประธานที่มอบโอกาสในครั้งนี้ให้เขา
"ขอบคุณมากนะครับที่ให้โอกาสผมในครั้งนี้ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ผมจะทำให้ตัวเองมีทุกอย่างด้วยความสามารถของตัวเอง"
"ฉันจะรอดูว่านายจะทำได้อย่างที่พูดรึเปล่า"
- ผู้เขียน
