นิดาไม่คิดว่าอาหารค่ำจะเป็นแค่การเริ่มต้นของค่ำคืนนี้ ไวน์ที่ดื่มเข้าไปไม่กี่แก้วทำให้แก้มของเธอร้อนผ่าวๆ เมื่อตรัสตรัยโอเคกับเรื่องเล่าของเตวิชแล้ว ด้วยสีหน้าเหมือนไม่ได้สนใจจริงจังด้วยซ้ำ เขาก็ถาม
“คืนนี้คุณมีนัดต่อมั้ย”
“ไม่ค่ะ” นิดาตอบทันที “คุณตรัสมีธุระต่อเหรอคะ”
ดวงตาของเธอดูเหมือนจะดีใจมากกว่าเสียใจ ถ้าเขาจะกลับ จนตรัสตรัยแอบใจแป้ว แต่เรื่องหน้าด้านหน้ามึน เขาก็มั่นใจว่าตัวเองก็หนึ่งในตองอูคนนึงละวะ!
“ผมแค่อยากให้คุณพาไปเดินเล่นหน่อย เด็กๆ รุ่นคุณชอบไปแฮงค์เอ้าท์กันที่ไหน ผมมันแก่แล้ว ตามวัยรุ่นไม่ค่อยทัน พอไอ้เตมันไปซื้อแฟรนไชส์ขนมวัยฮิปๆ มา ผมก็ไม่ค่อยเก็ตเท่าไหร่”
เขาพยายามจะใช้ศัพท์แสงที่เด็กลง ทันสมัยขึ้น แต่มันดูประหลาดยังไงก็ไม่รู้จนนิดาอ้าปากน้อยๆ ค้าง ก่อนที่เธอจะรีบยิ้มใสๆ เพราะไม่ควรแสดงอารมณ์งุนงงออกไปนี่เนอะ
นั่นท่านประธานนะ! ท่านประธาน!
“เอ่อ ดิฉันมี-”
“นิด” เ
