บทที่ 8 ออกอาการ
1479 คำ
วันนี้พวกผมนั่งกินข้าวที่โรงอาหารคณะวิศวะ ใจจริงผมนัดสาวมากินข้าวที่นี่ด้วยกันด้วย สงสัยจะยังมาไม่ถึง
"อ้าวนิชามากินข้าวนี่เหรอ มีโต๊ะยังนั่งโต๊ะเดียวกับพวกพี่ได้นะ วันนี้คนเยอะน่าจะไม่มีที่ว่างแล้ว" ผมเห็นกลุ่มนิชากับเพื่อนเดินมายืนอยู่ข้างโต๊ะผม ก็เลยชวนนิชานั่งด้วย นิชามาหาไอ้รุจ ผมเลยต้องยกที่นั่งข้างไอ้รุจให้นิชา ลูกอมไปนั่งข้างได้ตาต้า และกันยานั่งข้างไอ้เต ผมก็เลยนั่งข้างยัยแสบ
"มาหาพี่ถึงคณะ คงคิดถึงและอยากกินข้าวกับพี่มากสินะ ไม่โทรบอกพี่ล่ะ ให้พี่ไปหาที่คณะได้นะ บริการถึงใจ ทุกระดับประทับใจ" พอผมนั่งลงข้างแพตตี้ ผมก็เริ่มกระซิบข้างหูปั่นประสาทเธอทันที กลิ่นของแพตตี้ติดจมูกอีกแล้ว กลิ่นของแพตตี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มันหอมละมุนไม่เหมือนผู้หญิงคนไหน ผมชอบกลิ่นของเธอ หรือว่าผมเผลอติดใจ เพราะนั่งข้างเธอทีไร ผมต้องหาทางดมกลิ่นเธออยู่เรื่อย
"พี่ดิวคงเข้าใจผิดมั๊งคะ แพตตี้มาหาผู้ชายคณะพี่ ไม่ได้มาหาพี่ค่ะ ผู้ชายคณะพี่ดูดีทุกคน ยกเว้นพี่ค่ะ ดูนั่นสิคะมองแพตตี้แล้ว สงสัยแพตตี้จะได้คนคุยใหม่แล้ว" ยัยแพตตี้ไม่สนใจผม มองแต่ไอ้หน้าเข้มคนนั้น ผมรู้สึกหงุดหงิดเธอเป็นบ้าเลย ผู้หญิงคนอื่นวิ่งเข้าหาผมทั้งนั้น แต่เธอกลับทำเป็นไม่สนใจผม แถมยังส่งยิ้มหวานยั่วยวนไอ้หน้าเข้มนั้นอีก ผมได้แต่กัดฟันกรอด ถ้าไอ้นั่นเดินเข้ามาผมจะสวนมันให้ ผมหันไปส่งสายตาเข้มใส่ผู้ชายคนนั้น
นิชาชวนไอ้รุจคุย เหมือนนิชากำลังรุกเพื่อนผม แต่ผมไม่ได้สนใจนิชาเลยตอนนี้ ผมอยากเอานิ้วจิ้มตาแพตตี้ให้กระเด็นออก เพราะแพตตี้ส่งสายตายั่วยวนและอ่อยไอ้นั่น
"เลิกอ่อยเลิกมองมันได้แล้ว ถ้าอยากอ่อยมากมาอ่อยพี่นี่ แบบนั้นมันไมถึงใจ" ผมเริ่มโมโห ที่แพตตี้ไม่ฟังที่ผมพูด แถมยังส่งยิ้มให้ไอ้นั่นอีก เธอทำเหมือนผมเป็นอากาศ
"แพตตี้ไม่จำเป็นต้องอ่อยพี่ค่ะ เพราะตอนนี้เหมือนพี่จะออกอาการ เก็บทรงไว้หน่อยนะคะ เดี๋ยวก็แพ้หรอก" คนอย่างดิว วิศวะตัวร้ายอย่างผมเนี่ยนะจะออกอาการ กับแพตตี้ตัวแสบ เธอเอาอะไรมอง ไม่มีทาง
"เธอเอาอะไรคิด คนอย่างพี่นี่นะจะออกอาการ ไม่มีทาง" ผมจ้องเขม็งที่แพตตี้ ผมได้ยินนิชาคุยกับไอ้รุจเรื่องกับข้าวอร่อยอะไรไม่รู้ ผมได้ยินไม่ชัด ผมเลยพูดแหย่ยัยแสบข้างผม
"พี่รู้สึกว่าวันนี้กับข้าวมันอร่อยขึ้นว่ามั๊ยแพตตี้" ผมหันไปพูดกับยัยแสบ อยากดูว่าเธอจะพูดโต้กลับผมยังไง ผมรู้สึกสนุกที่ได้แซวเธอต่อหน้าเพื่อน
"ก็ไม่แน่นะคะ ถ้ากินมากๆกินไม่เลือก มันก็ติดคอตายได้ค่ะ" แพตตี้คงไม่คิดจะยอมแพ้ผมเลยสินะ ผมพูดอะไรไปเธอตอกกลับผมทุกคำ
"พี่ดิวขาข้าวฟ่างมาแล้วค่ะ รอข้าวฟ่างนานไหมคะ" ข้าวฟ่างเป็นคู่นอน ที่ผมเจอกันที่ผับแล้วไปต่อกับเธอครั้งหนึ่ง เธอเรียนนิเทศปีหนึ่ง เหมือนแพตตี้ วันนี้เธอบอกจะมาหา มากินข้าวด้วย ผมไม่ได้ว่าอะไร อยากมาก็มา ข้าวฟ่างยืนมองแพตตี้ที่นั่งข้างผม เหมือนกดดันให้แพตตี้ลุก
"ที่ตรงนี้ไม่ว่าง อยากนั่งก็ไปหาที่อื่น เพราะฉันจะไม่ลุก" แพตตี้เสียงดุใส่
"เธอไม่เห็นเหรอว่าฉันจะมานั่งกับพี่ดิว พี่ดิวนัดฉันมา และที่ตรงนี้เป็นของฉันนั่งข้างพี่ดิว" ผมมองสองสาวที่เขาตอบโต้กัน ผมอยากรู้ว่าแพตตี้จะทำยังไง แพตตี้ไม่ยอมลุกครับ และทำให้ผมช็อคกว่าเดิม
"ที่รักขา ข้าวฟ่างเขาอยากนั่งข้างที่รัก เค้าเลยลุกให้ข้าวฟ่างนั่ง เค้าไม่มีที่นั่ง เค้าขอนั่งตักที่รักนะ" แพตตี้ลุกมานั่งที่ตักผม และเอวมือคล้องคอ โน้มหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม ตอนนี้หัวใจผมเต้นรัวมาก
"กรี๊ด กรี๊ด เธอ มันจะมากไปแล้ว ออกไปจากตักพี่ดิวเดี๋ยวนี้เลย" ข้าวฟ่างเดินเข้าหาแพตตี้ จะเอามือมาจับกระชากแพตตี้ให้ลุกขึ้นจากตักผม
"ที่ของแพตตี้เขา ข้าวฟ่างกลับไปก่อน แล้วไม่ต้องมาอีกนะ พี่ไม่ชอบ" ผมปัดมือข้าวฟ่างออก และเตือนสติเธอ ผมไม่ชอบที่ข้าวฟ่างทำแบบนั้นกับแพตตี้ และผมไม่อยากให้ข้าวฟ่าง ทำร้ายแพตตี้
"แต่พี่ดิวคะ" ข้าวฟ่างพูดไม่ทันจบ
"พี่บอกให้กลับไปงัยข้าวฟ่าง" ผมมองข้าวฟ่างตาขวาง และดุเธอ จนเธอเดินออกไป เพราะคนมองกันเยอะ แพตตี้ยัยแสบก็หันไปแสยะยิ้มใส่ข้าวฟ่าง และยิ้มเยาะเย้ยที่เธอชนะ แต่การกระทำของแพตตี้ตอนนี้ ก้นนิ่มๆที่นั่งเบียดกับขาใกล้น้องชายผม ทำเอาน้องชายผมอยู่ไม่สุข กระโปรงสั้นที่ร่นขึ้นเกือบเห็นกางเกงใน เผยให้เห็นขาขาวๆน่าสัมผัส ผมเผลอเอามือไปลูบ น้องชายผมตื่น
เพราะแพตตี้นั่งไม่นิ่ง ถูไปถูมา สติผมกำลังจะหลุด มือลูบขาเธออยู่อย่างนั้น เหมือนแพตตี้เพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไร มือผมรั้งเอวเธอเข้าใกล้ หน้าอกเธอเบียดตรงอกผม ผมทนไม่ไหวแล้ว พอได้แกล้งข้าวฟ่างสะใจ สติแพตตี้กลับมา เด้งลุกจากตักผม เธอเอาปัดมือผมที่ลูบขาเธอ เธอคงสัมผัสได้ว่ามีอะไรทิ่มอยู่ที่ก้นเธอ และหน้าเธอเริ่มแดง เพื่อนผมไม่ทันมองเห็น ว่าผมทำอะไร เพราะมัวดูปฏิกริยาแพตตี้ กับข้าวฟ่างที่ห้ำหั่นกัน ส่วนเสือร้ายอย่างผมถือโอกาส ลูบไล้ผิวเนียน และโคตรนุ่มของแพตตี้ มันฟินมากตอนนี้ผมห้ามตัวเองไม่ได้
"แพตตี้ ลุกออกมาเลยแกเล่นพี่เขาแรงไปแล้ว" กันยาที่นั่งอยู่ใกล้ เรียกสติแพตตี้กับผมให้กลับมาโฟกัสที่เพื่อน
"โห!แพตตี้เล่นแบบนี้คนอื่นก็ตายไปเลยสิครับ" ไอ้ตาต้าแซวแพตตี้ ที่ทำให้คนแถวนี้อิจฉาผม ที่มีคนสวยที่หลายคนหมายตานั่งบนตักผม
"เอ่อ พอดีแพตตี้หมั่นไส้คนที่ชอบมาแย่งเก้าอี้ เล่นแรงไปหน่อย ขอโทษพี่ๆด้วยนะคะ" แพตตี้ขอโทษเพื่อนผม และมองเพื่อนของเธอ ที่จ้องมาทางเธอเป็นตาเดียว
"ฉันว่าพวกเราอิ่มแล้วกลับกันดีกว่า คนมองแกใหญ่แล้วแพตตี้ พี่รุจคะวันหลังนิชาจะมากินข้าวด้วยนะคะ วันนี้ขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ" นิชาหันไปบอกไอ้รุจเพื่อนผม และชวนเพื่อนกลับ เพราะกลุ่มเราตกเป็นเป้าสายตา และดูน่าอายมากขึ้นเมื่อมีเสียงซุบซิบ กลุ่มนั้นออกไปทิ้งไว้เพียงความอึ้งให้ผม ลูกชายตื่นแล้วผมต้องทำยังไง ตัวต้นเรื่องก็ออกไปแล้ว
"เป็นงัยมึงถึงกับค้างไปไม่เป็น สงสัยจะตกม้าตาย แล้วไหมล่ะ" ไอ้ตาต้ามันแซวผม ที่ยังค้างอยู่ที่เดิมไม่ได้พูดอะไร
"หึ หึ" เสียงไอ้เตที่มันมองมาที่ผม เหมือนหัวเราะเยาะผม
"ชอบเขาเข้าแล้วไหมล่ะ" ไอ้รุจมันก็อีกคน พวกเพื่อนพากันรุมผมแล้วตอนนี้
"เสืออย่างกูไม่มีวันสิ้นลายเพราะใคร พวกมึงก็รู้ ถ้ากูล่ายังไม่อิ่ม กูก็ยังไม่หยุด" แพตตี้ทำผมเสียทรงไปเลย เก็บอาการไม่อยู่
"กูจะรอดูคนปากเก่งแบบมึง ร้องเหมียวๆเดินตามเจ้าของ" ไอ้เตปากดีอีกแล้ว นานๆพูดที แต่มันเล่นผมจนจุก ไปไม่เป็นเหมือนกัน
"ไอ้ดิวมึงจะขึ้นเรียนได้ยัง มองน้องเขาค้างขนาดนั้นไม่ตามไปเรียนกับเขาด้วยล่ะ" ไอ้ตาต้าเรียกผมขึ้นเรียน พวกมันสามคนลุกจากโต๊ะตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกที พวกมันเดินออกไปไกลแล้ว ผมอยากตามไปเหมือนกัน อยากจัดการตัวการที่ทำให้น้องตายตื่นหนักๆ สักยกสองยก
- ผู้เขียน
