ค่ำคืนที่เงียบงัน แม้แต่เสียงนกที่เคยร่ำร้องในยามค่ำคืนก็เงียบ เหมือนจะรู้ว่าตอนนี้หัวใจสองดวงของคนในห้องนอนที่นอนตระกองกอดกันกำลังเศร้าหมองอยู่ แม้แต่ดาวบนฟ้าก็มิมีแม้แต่แสงสว่างในคืนนี้ อิธิเดชโอบกอดร่างน้อยที่นอนซุกอยู่บนอกตนด้วยความเงียบ ตั้งแต่รู้เรื่องที่เขาต้องเดินทางไปยังกรุงเพื่อหารือการบ้านการเมือง ทองเปลวก็เงียบไปเลย “เอ็งเป็นอันใดเมียข้า” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนในอ้อมกอด “น้องมิอยากให้คุณพี่ไปเลยเจ้าค่ะ น้อง...” หล่อนมิอยากให้คนตัวโตต้องห่างไกลสายตา หล่อนเพิ่งรู้ว่าตอนนี้ตัวหล่อนนั้นมิอาจอยู่ห่างคนที่โอบกอดตนในเพลานี้ได้ “โธ่! เมียรักของข้า พี่เองก็มิอยากไปดอก แต่มันคือหน้าที่ของข้าแผ่นดิน” เขาจูบหน้าผากมนของหล่อนเพื่อปลอบประโลม “มิไปมิได้รึเจ้าคะ” หล่อนออดอ้อน “หามิได้ดอก พี่คือข้าของแผ่นดิน พี่จักต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง อีกอย่างพี่แค่เพียงไปหารือการบ้านการเมืองเท่านั้น มิได้