ท่านผู้หญิงทองทิพย์นั่งขบฟันแน่นด้วยความเดือดดาล เมื่อบ่าวที่ส่งให้ไปสอดส่องเรือนพักของบุตรชายกลับมารายงานเรื่องบัดสีให้ตนได้ฟัง มือเหี่ยวย่นกำแน่นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวบุตรชายคนเดียวของตน ตั้งแต่รับนังทาสชั้นต่ำนั้นเข้ามาอยู่ในเรือน อิธิเดชก็หลงลืมมารดาแบบนาง
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะเจ้าคะท่านผู้หญิง” แม่แปบเอื้อมมือขึ้นมากุมมือของท่านผู้หญิงไว้เพื่อให้นางคลายอารมณ์เดือดดาลลง
“จักให้ฉันใจเย็นได้เยี่ยงไรเล่าแม่แปบ ก็คุณพระของแม่แปบหลงนังทาสผู้นั้นจนลืมแม่หัวหงอกที่นั่งอยู่ตรงนี้ไปเสียแล้ว” ท่านผู้หญิงเอ่ยด้วยความแค้นเคืองทองเปลว “ฉันทนให้มันชูคออยู่แบบนี้ต่อไปมิได้แล้วแม่แปบ ฉันจักจัดการมันให้พ้นสายตาของฉัน” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว
“จักทำเช่นไรเล่าท่านผู้หญิง”
“มันต้องมีทางสิแม่แปบ เพราะอีกสองเพลาคุณพระก็ต้องเข้าไปในกรุงแล้ว ไปอยู่นั่นตั้งห้าวัน ในช่วงห้าวันที่คุณพระมิอยู่ ฉันจ
