เบี้ยสวาท

บทที่ 4

ทองเปลวกลอกตามองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจ เขายิ้มทำไม ตอนนี้หล่อนก็เริ่มหายใจไม่ค่อยออกแล้ว มันเหมือนมีคลื่นตีรวนอยู่ในช่องท้อง อยากจะอาเจียนข้าวที่กินตอนหัวค่ำออกมา

“บะ...บ่าว...อือ!"

ยังไม่ทันได้พูดอะไรปากหนาก็ปิดทาบทับลงมา เรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากน้อย เจ้าหล่อนเขย่งตัวขึ้นรับอย่างไม่รู้ตัว มือเล็กบีบต้นแขนชายหนุ่มอย่างทรมาน เพราะตอนนี้หล่อนไม่ได้มีความใคร่เลย แต่หล่อนรู้สึกปวดวนในท้องไปหมด และมีคลื่นตีขึ้นมาเรื่อย ๆ แล้วสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

"อึก! อ้วก!"

ของที่กินเข้าไปตอนหัวค่ำตีขึ้นมาถึงลำคอแล้วออกมาทางปาก ทำให้ปากหนาที่กำลังดื่มด่ำกับความหวานของโพรงปากเล็กต้องรีบผละออกมาทันที เมื่อของเสียได้ไหลออกมาเข้าปากตนแทน

“บะ...บ่าว...”

หล่อนไม่รู้จะพูดอย่างไร เมื่อเห็นชายหนุ่มผละออกห่างตน ร่างน้อยสั่นเทา เกร็งเสียงสั่น กลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะสั่งโบยตน

“ทำไมเอ็งไม่บอกข้าทองเปลว”

ตวัดสายตามองคนตัวเล็กด้วยสายตาเหี้ยม แล้วกวักน้ำเข้าปากตัวเองเพื่อล้างปากตัวเอง

“บ่าวไม่รู้ว่าบ่าวจะอาเจียนออกมา บ่าวสมควร...”

“สมควรแน่ทองเปลว สมควรโดนโบยด้วยมือของข้า” ว่าแล้วก็ตวัดร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่ง พร้อมกับมือใหญ่อีกข้างกอบกุมคลึงเฟ้นเต้าเล็กพอดีมือตน

“อะ! เจ็บ!"

“มันคือการลงโทษทองเปลว เอ็งอย่าบอกว่าเอ็งไม่คู่ควรกับบทลงโทษนี้ อืม!"

มือใหญ่บีบขยำเต้าอวบอิ่มพอดีมือ มืออีกข้างก็กอดรัดร่างน้อยแนบแน่น ดึงรั้งให้เบียดสีถูไถไปกับร่างตน

“อ่า! ข้าอยากลงโทษเอ็งแรง ๆ ทองเปลว...เอ็งอย่าตื่นกลัวข้าไปเลย อืม!"

มือใหญ่ดุนดันยอดปทุมเข้าปากหนาของตัวเอง เขาดูดกลืนขบเม้มทั้งสองเต้าสลับไปมาอย่างตะกละตะกลาม

“อือ! บ่าว...ยะ...อย่า...อา!"

มือน้อยพยายามดันร่างตัวเองไว้ แต่ก็ยากเหลือเกิน หล่อนเผลอร้องครวญครางไปตามสัมผัสจาบจ้วงของบุรุษที่กอดรัดร่างตน

ร่างน้อยสั่นกลัวและเผลอไผลไปตามสัมผัสหวามเป็นบางอารมณ์ หล่อนพยายามองหาทางออกตัวเอง อาการเหมือนเดิมเริ่มกลับมา คลื่นกำลังตีรวนขึ้นมาอีกครั้ง

“ยะ...หยุดก่อนคุณพระ...อะ! อ้วก!" แล้วของเสียก็สำรอกออกมาอีกครั้ง

“ทองเปลว!"

ดีดตัวห่างจากร่างเล็กทันที เมื่อของเสียของหล่อนอาบรดไหล่ของตน จ้องมองคนตัวเล็กด้วยสายตาคาดโทษอีกครั้ง ทำไมหล่อนต้องมาเป็นอะไรตอนนี้ด้วยเล่า

“บะ...บ่าว...ขอโทษเจ้าค่ะ”

หล่อนพยายามกวักน้ำขึ้นใส่ชายหนุ่มเพื่อจะล้างของเสียที่ตนอาเจียนใส่ออกให้ชายหนุ่ม

“ไม่ต้อง...ข้าทำเอง ทำไมเอ็งไม่บอกข้า”

“บ่าวจะบอกคุณพระแล้ว แต่คุณพระ...”

“ข้าไม่ฟังกระนั้นรึ เออ! ข้าผิดเองทองเปลว เจอดีแน่ คืนนี้ไม่ต้องหลับต้องนอนมันเลย ฮึ!"

“ให้บ่าวกลับที่พักเถอะนะเจ้าคะ เดี๋ยว...”

เอ่ยพลางขยับเข้ามาใกล้คนสั่นกลัว ยิ่งได้เห็นทาสในเรือนเบี้ยหวาดกลัวตนก็ยิ่งได้ใจ ยิ้มชั่วร้ายมองร่างเล็กที่กำลังขยับถอยห่างตนไป

“อา! คิดรึว่าจะหนีข้ารอดทองเปลว เอ็งเป็นของข้าตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตาแล้ว” มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบไล้แก้มนวล

ทาสสาวขยับถอยไปเรื่อย ๆ จนแผ่นหลังชนเข้ากับท่าน้ำที่ตนนั่งหย่อนขาร้องไห้ก่อนหน้านี้ พอจะมองหาทางหนีทีไรก็ต้องกลั้นลมหายใจ เมื่อบุรุษตัวโตยื่นแขนมากักร่างของหล่อนไว้ไม่ให้หนีหายไปไหนได้

“ปล่อยบ่าวไปเถอะนะเจ้าคะ...บ่าวกลัว...” หล่อนบอกเสียงสั่น

“ฮึ! กลัวข้ารึทองเปลว เอ็งมองข้าดี ๆ สิ เอ็งมองและสบตาข้า” มืออีกข้างผละจากยันไม้มาเชยคางมนขึ้นสบตาตน

“เอ็งเห็นอะไรไหมทองเปลว เห็นความปรารถนาของข้ารึไม่” ถามเสียงพร่า

หล่อนไม่กล้าสบตาคนตัวโต ตอนนี้เนื้อตัวของหล่อนหนาวเย็นเหลือเกิน ตอนนี้คงดึกดื่นมากแล้ว เจ้าหล่อนอดต่อว่าแสงจันทร์ในค่ำคืนนี้ไม่ได้ ทุกคืนไม่เห็นจะสว่างแบบคืนนี้เลย เหมือนพระจันทร์จะกลั่นแกล้งหล่อนอย่างไรอย่างนั้นก็มิรู้

“ตอบข้าสิว่าเอ็งเห็นรึไม่” โน้มใบหน้ามาจรดริมฝีปากที่แก้มนวลเนียน

“บะ...บ่าว...” แล้วเสียงนั้นก็เงียบหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูบไปของทองเปลว

“ทองเปลว...” เรียกชื่อทาสสาวด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ดี ๆ เจ้าหล่อนก็หมดสติไปเฉย ๆ “เอ็งจะเป็นอะไรไม่ได้นะทองเปลว...”

สวรรค์ทั้งเจ็ดของเขาพังทลายลงในพริบตา ที่วาดฝันไว้ว่าจะได้เป็นหนึ่งเดียวกับแม่แน่งน้อยก็เป็นได้แค่ฝัน เมื่อตอนนี้คนจะร่วมฝันด้วยนั้นไร้สิ้นสติไปเสียแล้ว

คุณพระหนุ่มข่มความต้องการของตัวเองอยู่ครู่ใหญ่พลางประคองร่างเล็กในอ้อมกอดไปด้วย สองมือใหญ่คลึงเฟ้นเต้างามของคนหมดสติ เพื่อทำให้ตัวเองเสร็จกิจในความทรมานแก่นกายในครั้งนี้

“อ่า! ฝากไว้ก่อนเถอะทองเปลว วันนี้มันไม่ใช่วันของข้าจริง ๆ อืม!"

เอ่ยเสียงครวญเมื่อตอนนี้ตัวเองสุขสมแล้ว จึงมองหาผ้ามาห่ออุ้มร่างเล็กเพื่อจะเดินกลับไปยังเรือนของตน ตอนนี้เป็นห่วงทาสสาวเหลือเกินกลัวว่าจะเจ็บไข้ได้ป่วยเอาในวันพรุ่ง

เมื่อห่อร่างเล็กเสร็จก็รีบพาตัวเองขึ้นจากน้ำ แล้วเดินก้าวยาว ๆ ไปยังเรือนของตัวเอง โดยไม่สนใจสายตาของพวกเวรยามที่ทำหน้าที่ในยามค่ำคืนนี้เลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้เขาร้อนอกร้อนใจ อยากพาสาวเจ้าในอ้อมกอดไปให้ถึงห้อง เพื่อจะได้ให้หล่อนได้นอนหลับสบายบนเตียงเดียวกับตน

“ข้าจะดูแลเอ็งทั้งคืนเองแม่ทองเปลวของข้า...” พึมพำกับร่างน้อยในอ้อมอก