พูดได้แค่นั้นปิยะดาก็ร้องไห้ออกมา สองแขนเรียวยื่นไปโอบเอวผู้เป็นป้าอย่างปวดร้าว เธอไม่ต้องการที่จะพูดถึงมัน เพราะแค่นี้เธอก็เสียใจมากพอแล้ว สิ่งเดียวที่เธอต้องการก็คือไปจากที่นี่เท่านั้น ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่เธอจะลืมมันให้หมด
“ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ป้าไม่คาดคั้นแก้วหรอก”
นางเนียนบอกอย่างเข้าใจ แขนทั้งสองข้างโอบกอดหลานสาวด้วยความสงสาร แต่นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะช่วยเหลืออะไรได้ ที่สำคัญเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว จะให้นางไปโวยวายหรือเรียกร้องขอความยุติธรรมหลานสาว นางก็ทำไม่ได้หากคนในอ้อมกอดไม่ยินยอม
“แก้วขอโทษนะคะป้า แก้วเองก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้”
“ป้าเข้าใจ อย่าร้องไห้ แก้วต้องเข้มแข็งนะลูก”
“แก้วขอออกไปอยู่ข้างนอกได้ไหมจ้ะป้า”
“แล้วแก้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะลูก ป้าเป็นห่วง อีกอย่างเราก็ไม่มีญาติที่ไหนแล้ว”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะป้า แก้วจะไปพักที่คอนโดฯ ของเพื่อนก่อน ไม่แน่แก้วอา
