รอยมลทินซาตาน

สายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกือบห้าสิบปีจ้องมองเด็กสาวร่างบอบบางด้วยความเป็นห่วง เมื่อนางได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากอิ่ม ตอนนี้นางตัดสินใจไม่ถูกเลยจริงๆ ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องที่ได้ยิน เพราะหลายปีที่ผ่านมานางเคยอยู่ใกล้และดูแลหลานสาวคนนี้มาอย่างใกล้ชิด แต่อีกไม่ถึงสามเดือน หลานสาวที่นางดูแลมาตั้งแต่เล็กกำลังจะเดินทางไปเรียนต่อยังต่างประเทศ ด้วยเงินทุนจากบริษัทฯ เอกชนแห่งหนึ่ง แม้นางจะภูมิใจกับสิ่งที่หลานสาวทำมากแค่ไหน แต่การที่นางต้องอนุญาตให้หลานสาวเพียงคนเดียวเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ นางก็ไม่อยากทำเช่นกัน “ทำไมต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษล่ะแก้ว” “ก็แก้วได้ทุนไปเรียนต่อที่นั่นนี่คะป้า” ‘แก้ว’ หรือ ‘ปิยะดา’ เอ่ยบอกผู้เป็นป้าด้วยสีหน้าอ่อนโยน ใจจริงเธอเองก็ไม่อยากเดินทางไปเรียนต่างประเทศนัก แต่ในเมื่อเธอได้ทุนไปเรียนต่อ เธอก็อยากที่จะไปเรียนรู้และหาประสบการณ์ด้วยตัวเองบ้างเหมือนกัน ที่สำคัญโอกาสมันไม่ได้มาให้เราจับต้องบ่อยนัก เธอจึงควรคว้ามันไว้ไม่ใช่หรือ “แต่ป้าว่ามันไกลไปนะแก้ว เรียนต่อที่เมืองไทยไม่ได้เหรอ” ผู้เป็นป้ายังคงเอ่ยถามหลานสาวคนเก่งด้วยสีหน้ากังวล “แก้วก็อยากเรียนต่อที่เมืองไทยนะคะป้า แต่ทางอาจารย์เขาอยากให้แก้วไปเรียนต่อต่างประเทศมากกว่า อีกอย่างทุนเรียนต่อที่แก้วได้มา แก้วคิดว่ามันคงจะทำให้แก้วเรียนจนจบได้แน่นอน ป้าไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกค่ะ แก้วไม่ทำตัวเหลวไหลหรอกนะจ้ะ ป้าเนียนจ๋า” ปิยะดาบอกผู้เป็นป้าด้วยสีหน้ามุ่งมั่น เธอตัดสินใจแล้วว่าจะเดินทางไปเรียนต่อและจะกลับมาพร้อมกับใบปริญญาแน่นอน เธอรู้ว่าญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของเธอกำลังกลัวและกังวลเรื่องอะไรอยู่ แต่เธอจะไม่ทำให้ผู้เป็นป้าของเธอต้องผิดหวังเด็ดขาด “แต่ป้าไม่อยากให้แก้วไปเรียนต่อที่เมืองนอกนะ ป้าเป็นห่วง” “ป้าไม่ต้องเป็นห่วงแก้วหรอกค่ะ แก้วสัญญาว่าจะรีบเรียนให้จบ พอจบแล้วแก้วจะรีบกลับมาหาป้าทันที หรือไม่ช่วงปิดเทอม แก้วจะบินกลับมาเยี่ยมป้า” ปิยะดาบอกผู้เป็นป้า ก่อนจะรีบขยับตัวเข้ามากอดอย่างออดอ้อน อีกสามเดือนเธอจะต้องเดินทางไปเรียนต่อแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่อยู่ ตั๋วเดินทางหรือแม้แต่มหาวิทยาลัยที่เธอจะไปเรียนเธอก็จัดการเคลียร์เอาไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงอย่างเดียวก็คือ รอให้เธอเดินทางไปก็เท่านั้น “แล้วช่วงนี้แก้วจะทำอะไร จะไปช่วยงานป้าที่บ้านคุณท่านหรือเปล่า” ในที่สุดนางเนียนก็ต้องยอมแพ้กับการตัดสินใจของหลานสาว นางรู้ดีว่าหากปิยะดาตัดสินใจแน่นอนแล้ว ปิยะดาจะไม่มีวันล้มเลิกเด็ดขาด นิสัยมุ่งมั่นจนเกินไปของปิยะดาทำให้นางเป็นกังวล นางกลัวเหลือเกินว่าหากสิ่งที่หลานสาวของนางหวังมันไม่มีวันเป็นจริง แล้วหลานสาวของนางจะทำอย่างไร “แก้วก็แล้วแต่ป้าเนียนค่ะ เหลืออีกสามเดือนก่อนที่แก้วจะเดินทางไปเรียนต่อ แก้วไปช่วยป้าทำงานที่บ้านคุณท่านก็แล้วกัน” “ก็ดีนะ ป้าอยากอยู่กับแก้วเหมือนกัน เวลาแก้วไปเรียนต่อที่อังกฤษป้าคงไม่ได้เจอแก้วแล้ว” “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะป้า แก้วไปเรียนแล้วจะทำงานเก็บเงินเอาไว้ ปิดเทอมเมื่อไหร่ แก้วจะบินมาหาป้าทันที” ปิยะดาบอกผู้เป็นป้าเสียงอ่อน ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผู้เป็นป้ารักและเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน และเธอก็สัญญากับตัวเองเอาไว้เช่นกัน ว่าจะตั้งใจเรียนให้จบแล้วเธอจะรีบกลับมาเมืองไทยทันที “ป้าไม่อยากให้แก้วไปเรียนต่อที่เมืองนอกเลย ถ้าเลือกได้ป้าอยากให้แก้วเรียนที่เมืองไทยมากกว่า เวลาป้าคิดถึงก็จะได้ไปหาแก้วได้” “แก้วไม่คุยกับป้าแล้ว เดี๋ยวคุยกันไปเรื่อยๆ เกิดแก้วใจอ่อนแล้วไม่อยากไปเรียนต่อที่อังกฤษ มีหวังแก้วคงโดนอาจารย์บ่นจนหูชาแน่” ปิยะดาเอ่ยกับผู้เป็นป้าก่อนจะอ้าปากหาวเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยแขนทั้งสองข้างออกจากการกอดร่างของผู้เป็นป้า ก่อนจะขยับกายลุกขึ้น เพื่อที่จะเดินไปยังเตียงนอน “เอาล่ะๆ ป้าไม่พูดแล้ว ว่าแต่แก้วจะกลับไปกับป้าพรุ่งนี้เลยหรือเปล่า” นางเนียนหันมาถามหลานสาว ก่อนจะลุกเดินตามไปยังเตียงนอนอีกคน “อีกหนึ่งอาทิตย์ค่ะป้า” “แล้วแก้วจะไปไหน ทำไมไม่กลับไปพร้อมป้าเลยล่ะ” “แก้วจะขึ้นเชียงใหม่สักสองสามวันก่อนค่ะ” “ไปหาหนูแก้มหรือจ้ะแก้ว” นางนึกไปถึงเพื่อนสนิทของหลานสาว ‘ยัยแก้ม’ หรือ ‘เพียงตะวัน ภัทรไพบูลย์’ ลูกสาวคนเล็กของพ่อเลี้ยงอาทิตย์กับแม่เลี้ยงมนตรา ภัทรไพบูลย์ สองนักธุรกิจชื่อดังของเมืองเชียงใหม่ “ค่ะป้า อีกสามวันก็จะถึงวันเกิดของยัยแก้ม แก้วเลยจะเอาของขวัญไปให้ เพราะอีกไม่กี่เดือนแก้วก็ต้องบินไปเรียนต่อแล้ว” “งั้นป้าก็แล้วแต่แก้วนะ ไปหาหนูแก้มก่อน กลับมาจากเชียงใหม่ก็ค่อยไปช่วยงานป้าก็ได้” “ขอบคุณค่ะป้า” ปิยะดาหันมาขอบคุณผู้เป็นป้าด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานตามแบบฉบับของเธอ เพราะเธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่เธอส่งสายตาออดอ้อนและรอยยิ้มหวานไปให้ใคร สิ่งที่เธอต้องการมักสมหวังเสมอ และครั้งนี้ก็เหมือนกัน “นี่ก็ดึกมากแล้ว นอนกันดีกว่าแก้ว” นางเนียนหันมาบอกหลานสาวอย่างอ่อนโยน สายตาจ้องมองร่างบอบบางด้วยแสนรัก ตั้งแต่น้องชายและน้องสะใภ้ของนางจากไป นางก็เหลือแต่ปิยะดาเพียงคนเดียว ดังนั้น ทุกอย่างที่นางทำก็เพื่อหลานสาวคนนี้เท่านั้น ไม่ว่าจะต้องลำบากแค่ไหน นางก็พร้อมที่จะทำเสมอ “ค่ะ ฝันดีนะคะป้าเนียน” “นอนเถอะ” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะลุกไปปิดไฟ จากนั้นก็เดินกลับมานอนบนเตียง สี่ปีข้างหน้า หลานสาวของนางก็จะเรียนจบ นางหวังเหลือเกินว่าทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในอนาคต จะต้องเป็นวันที่สวยงามของนางและหลานสาวคนนี้ ////////////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...