เรื่องราวรักของเรา

ท้องฟ้ายามเช้าที่แสนสดใสในวันเปิดภาคเรียนวันแรก นักเรียนระดับมัธยมฯ ต่างก็กำลังตบเท้าเดินเข้ามาในโรงเรียนกันเป็นทิวแถว บ้างก็เป็นเด็กใหม่ไม่ประสา บ้างก็เป็นนักเรียนเก่าจับกลุ่มคุยกันตั้งแต่หน้าประตูโรงเรียน มันดูไม่ต่างจากวันเปิดเทอมเก่าๆที่ผ่านมาสักเท่าไหร่ เว้นแต่ว่า ที่นี่เป็นที่ใหม่ไม่เหมือนเคย กุญแจเด็กสาววัย 16 ปี ยืนมองดูโรงเรียนสหศึกษาตรงหน้าอย่างดีใจ เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้มาเรียนที่แห่งนี้ ที่ซึ่งสอบเข้าได้อย่างยากเย็นแถมยังรับนักเรียนมัธยมปลายหน้าใหม่เพียงสิบคนเท่านั้น "โทษที.." เธอที่กำลังจะก้าวขาเดินเข้าประตูรั้วโรงเรียนก็ต้องเซจนล้มลง เมื่อถูกชนจากชายหนุ่มร่างสูงเข้าอย่างจัง "บ้าเอ้ย" เธอสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียเมื่อไม่ได้รับการช่วยเหลือจากคนที่ชนเธอเมื่อครู่ แถมผู้ชายคนนั้นยังวิ่งไปอย่างไม่สนเธอที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นด้วยซ้ำ "เป็นอะไรไหมครับ" แต่ไม่นานนักก็มีชายหนุ่มอีกคน ซึ่งดูจากดาวที่ปกคอเสื้อแล้วน่าจะเป็นรุ่นน้อง เข้ามาช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น "ขอบคุณนะ" เธอกล่าวขอบคุณคนมีน้ำใจตรงหน้า ที่ช่วยทำให้วันแรกของการมาเรียนที่ใหม่นี้ไม่ดูเลวร้ายจนเกินไป "พี่เดินไหวไหมครับ" "โอ้ย~" เธอก้าวขาเดินไปได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องเซอีกครั้งเมื่อรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า แต่ยังไม่ได้ล้มลงไปเพราะเขาเข้ามาพยุงไว้ได้ทัน "พี่เรียนห้องไหนครับเดี๋ยวผมพาไปส่ง" ห้องเรียน… ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/8 "ขอบคุณอีกครั้งนะ เอ่อ.." "เจลครับ ผมชื่อเจล" "ขอบคุณนะเจล" เมื่อเธอขอบคุณเขาเสร็จก็ค่อยๆเดินหันหลังเพื่อที่จะเข้าไปในห้องเรียน "เดี๋ยวสิครับ พี่ยังไม่บอกชื่อผมเลย" "อ๋อ…ลืมเลย…พี่ชื่อกุญแจ" "ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่กุญ" เขาพูดด้วยสรรพนามที่ราวกับว่าสนิทสนมกับเธอมานาน และเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เหมือนกับว่าวันนี้ช่างเป็นวันที่ดีสำหรับเขาซะเหลือเกิน "ตรงนี้มีคนนั่งหรือยัง ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม" เธอเอ่ยถามเพื่อนผู้หญิงในห้องคนหนึ่งเมื่อเดินมาถึงโต๊ะเรียน "ไม่มีๆ นั่งสิ" "เธอชื่ออะไรหรอ" กุญแจพยายามทำความรู้จักกับคนที่เธอขอนั่งด้วยเมื่อครู่ เพื่อสร้างมิตรภาพในโรงเรียนแห่งใหม่ที่เธอนั้นยังไม่รู้จักใครเลยนอกจากเจล ซึ่งนั่นก็ไม่รู้จะเรียกว่ารู้จักได้หรือเปล่า "ฉันชื่อติ๊ดตี่" คนที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนใหม่ของเธอในอีกไม่ช้า หันมาตอบเธออย่างเป็นมิตร "ฉันชื่อกุญแจนะ" "ฉันชื่อยอร์ช" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะหลังเธอพูดแทรกขึ้นกลางบทสนทนาของทั้งคู่ "ไม่เสือกดิ" ติ๊ดตี่หันไปพูดกับยอร์ชอย่างคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว เพราะทั้งคู่เป็นนักเรียนม.ต้นของที่นี่มาก่อน "กูก็อยากแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่บ้างไม่ได้หรือไง" "มึงถามเขายังว่าอยากรู้จักมึงหรือเปล่า" "คนหล่อๆอย่างกูมีใครไม่อยากรู้จักบ้าง" "หลงตัวเองชิบหาย กุญอย่าไปสนใจเลย ไอนี่มันชอบเพ้อเจ้อ" ติ๊ดตี่หันมาพูดกับกุญแจที่กำลังนั่งอมยิ้มให้กับความสนิทสนมของเพื่อนสองคนที่เธอเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน "แล้วนี่ขาไปโดนอะไรมาหรอ เมื่อกี้เห็นเดินกะเผลก" "พอดีเมื่อเช้ามีคนวิ่งมาชนฉันล้มอ่ะ แต่ตอนนี้โอเคขึ้นแล้ว" "มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะมึง" ยอร์ชหันไปทักผู้มาใหม่ แต่เธอกลับรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนกับว่าเขาเป็นคนเดียวกันกับที่ชนเธอล้มเมื่อเช้านี้ "สายอะไรของมึง อาจารย์ยังไม่โผล่มาสักคน" เธอมองหน้าเขาอยู่นาน จนตอนนี้คนถูกมองเริ่มจะรู้ตัว "หน้าฉันมีอะไรติดหรือไง" "อ๋อ...ป่าว...เอ่อ...ฉันชื่อกุญแจนะ" ไม่มีการตอบกลับจากคนที่เธอเพิ่งแนะนำตัวไป 'เป็นพวกหน้าตาดี แต่นิสัยแย่สินะ' เธอคิดในใจ "ไอนี่ชื่อก้องภพ หรือเรียกมันก้องก็ได้" ติ๊ดตี่หันมาตอบแทนคนไร้มารยาท "อื้ม" "มันเป็นโรคไม่ชอบคุยกับคนที่ยังไม่สนิทอ่ะ อย่าไปถือสามันเลย อยู่ๆไปเดี๋ยวก็ชิน" "แล้วนี่รู้จักกันอยู่แล้วหรอ" กุญแจมองไปที่เพื่อนทั้งสามคน "ใช่ ปีนี้เด็กใหม่ห้องเราเหมือนจะมีแค่กุญนะ" กุญแจทำหน้ากังวลกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน เพราะมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ต้องปรับตัว "อ้าวก้อง!" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่า แต่งหน้าจัดเต็มเกินกว่าเพื่อนวัยเดียวกันพูดขึ้นเสียงดัง "ดูสิ อุตส่าห์วิ่งหนีเอ๋ย แต่สุดท้ายเราก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอยู่ดี พรหมลิขิตชัดๆ" สิ่งที่เธอสงสัยกระจ่างขึ้นทันที เขาคงวิ่งหนีผู้หญิงคนนี้มาจนชนเข้ากับเธอสินะ คนๆนั้นคือเขาไม่ผิดแน่ "เสียงจะแสบแก้วหูไปไหนวะเนี่ย โคตรน่ารำคาญ" ติ๊ดตี่เอ่ยพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด "รำคาญก็ไปนั่งที่อื่นสิ ฉันจะได้นั่งใกล้ๆก้องของฉัน" "ช่วยแหกตาดูด้วยว่ามันไม่ได้อยากนั่งกับแก" "อีติ๊ดตี่!" "จะทำไม อีเอ๋ย!" "ปากดีนักนะแก" เอ๋ยทำท่าง้างมือจะตบหน้าติ๊ดตี่ แต่ก้องภพคว้าแขนเธอเอาไว้ก่อน "ไปนั่งที่ตัวเองได้แล้ว" "แต่มัน…" "อย่าให้ฉันต้องรำคาญเธอไปมากกว่านี้เลย" เอ๋ยเดินไปกระทืบเท้าไป แสดงถึงความไม่พอใจในสิ่งที่ก้องภพเพิ่งพูดกับเธอ "มองอะไร" เอ๋ยหันมาถามกุญแจที่กำลังนั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ "…" เธอเงียบแทนคำตอบ ไม่ใช่เพราะเธอกลัวหรอกนะ แต่เพราะเธอไม่อยากมีปัญหาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนที่นี่ต่างหาก ยังไงความสงบสุขก็ย่อมดีกว่าการมีศัตรูอยู่แล้ว