ท้องฟ้ายามเช้าที่แสนสดใสในวันเปิดภาคเรียนวันแรก นักเรียนระดับมัธยมฯ ต่างก็กำลังตบเท้าเดินเข้ามาในโรงเรียนกันเป็นทิวแถว บ้างก็เป็นเด็กใหม่ไม่ประสา บ้างก็เป็นนักเรียนเก่าจับกลุ่มคุยกันตั้งแต่หน้าประตูโรงเรียน มันดูไม่ต่างจากวันเปิดเทอมเก่าๆที่ผ่านมาสักเท่าไหร่ เว้นแต่ว่า ที่นี่เป็นที่ใหม่ไม่เหมือนเคย
กุญแจเด็กสาววัย 16 ปี ยืนมองดูโรงเรียนสหศึกษาตรงหน้าอย่างดีใจ เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้มาเรียนที่แห่งนี้ ที่ซึ่งสอบเข้าได้อย่างยากเย็นแถมยังรับนักเรียนมัธยมปลายหน้าใหม่เพียงสิบคนเท่านั้น
"โทษที.." เธอที่กำลังจะก้าวขาเดินเข้าประตูรั้วโรงเรียนก็ต้องเซจนล้มลง เมื่อถูกชนจากชายหนุ่มร่างสูงเข้าอย่างจัง
"บ้าเอ้ย" เธอสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียเมื่อไม่ได้รับการช่วยเหลือจากคนที่ชนเธอเมื่อครู่ แถมผู้ชายคนนั้นยังวิ่งไปอย่างไม่สนเธอที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นด้วยซ้ำ
"เป็นอะไรไหมครับ" แต่ไม่นานนักก็มีชายหนุ่มอีกคน ซึ่งดูจากดาวที่ปกคอเสื้อแล้วน่าจะเป็นรุ่นน้อง เข้ามาช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น
"ขอบคุณนะ" เธอกล่าวขอบคุณคนมีน้ำใจตรงหน้า ที่ช่วยทำให้วันแรกของการมาเรียนที่ใหม่นี้ไม่ดูเลวร้ายจนเกินไป
"พี่เดินไหวไหมครับ"
"โอ้ย~" เธอก้าวขาเดินไปได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องเซอีกครั้งเมื่อรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า แต่ยังไม่ได้ล้มลงไปเพราะเขาเข้ามาพยุงไว้ได้ทัน
"พี่เรียนห้องไหนครับเดี๋ยวผมพาไปส่ง"
ห้องเรียน… ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/8
"ขอบคุณอีกครั้งนะ เอ่อ.."
"เจลครับ ผมชื่อเจล"
"ขอบคุณนะเจล" เมื่อเธอขอบคุณเขาเสร็จก็ค่อยๆเดินหันหลังเพื่อที่จะเข้าไปในห้องเรียน
"เดี๋ยวสิครับ พี่ยังไม่บอกชื่อผมเลย"
"อ๋อ…ลืมเลย…พี่ชื่อกุญแจ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่กุญ" เขาพูดด้วยสรรพนามที่ราวกับว่าสนิทสนมกับเธอมานาน และเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เหมือนกับว่าวันนี้ช่างเป็นวันที่ดีสำหรับเขาซะเหลือเกิน
"ตรงนี้มีคนนั่งหรือยัง ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม" เธอเอ่ยถามเพื่อนผู้หญิงในห้องคนหนึ่งเมื่อเดินมาถึงโต๊ะเรียน
"ไม่มีๆ นั่งสิ"
"เธอชื่ออะไรหรอ" กุญแจพยายามทำความรู้จักกับคนที่เธอขอนั่งด้วยเมื่อครู่ เพื่อสร้างมิตรภาพในโรงเรียนแห่งใหม่ที่เธอนั้นยังไม่รู้จักใครเลยนอกจากเจล ซึ่งนั่นก็ไม่รู้จะเรียกว่ารู้จักได้หรือเปล่า
"ฉันชื่อติ๊ดตี่" คนที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนใหม่ของเธอในอีกไม่ช้า หันมาตอบเธออย่างเป็นมิตร
"ฉันชื่อกุญแจนะ"
"ฉันชื่อยอร์ช" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะหลังเธอพูดแทรกขึ้นกลางบทสนทนาของทั้งคู่
"ไม่เสือกดิ" ติ๊ดตี่หันไปพูดกับยอร์ชอย่างคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว เพราะทั้งคู่เป็นนักเรียนม.ต้นของที่นี่มาก่อน
"กูก็อยากแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่บ้างไม่ได้หรือไง"
"มึงถามเขายังว่าอยากรู้จักมึงหรือเปล่า"
"คนหล่อๆอย่างกูมีใครไม่อยากรู้จักบ้าง"
"หลงตัวเองชิบหาย กุญอย่าไปสนใจเลย ไอนี่มันชอบเพ้อเจ้อ" ติ๊ดตี่หันมาพูดกับกุญแจที่กำลังนั่งอมยิ้มให้กับความสนิทสนมของเพื่อนสองคนที่เธอเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน
"แล้วนี่ขาไปโดนอะไรมาหรอ เมื่อกี้เห็นเดินกะเผลก"
"พอดีเมื่อเช้ามีคนวิ่งมาชนฉันล้มอ่ะ แต่ตอนนี้โอเคขึ้นแล้ว"
"มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะมึง" ยอร์ชหันไปทักผู้มาใหม่ แต่เธอกลับรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนกับว่าเขาเป็นคนเดียวกันกับที่ชนเธอล้มเมื่อเช้านี้
"สายอะไรของมึง อาจารย์ยังไม่โผล่มาสักคน" เธอมองหน้าเขาอยู่นาน จนตอนนี้คนถูกมองเริ่มจะรู้ตัว
"หน้าฉันมีอะไรติดหรือไง"
"อ๋อ...ป่าว...เอ่อ...ฉันชื่อกุญแจนะ" ไม่มีการตอบกลับจากคนที่เธอเพิ่งแนะนำตัวไป
'เป็นพวกหน้าตาดี แต่นิสัยแย่สินะ' เธอคิดในใจ
"ไอนี่ชื่อก้องภพ หรือเรียกมันก้องก็ได้" ติ๊ดตี่หันมาตอบแทนคนไร้มารยาท
"อื้ม"
"มันเป็นโรคไม่ชอบคุยกับคนที่ยังไม่สนิทอ่ะ อย่าไปถือสามันเลย อยู่ๆไปเดี๋ยวก็ชิน"
"แล้วนี่รู้จักกันอยู่แล้วหรอ" กุญแจมองไปที่เพื่อนทั้งสามคน
"ใช่ ปีนี้เด็กใหม่ห้องเราเหมือนจะมีแค่กุญนะ" กุญแจทำหน้ากังวลกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน เพราะมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ต้องปรับตัว
"อ้าวก้อง!" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่า แต่งหน้าจัดเต็มเกินกว่าเพื่อนวัยเดียวกันพูดขึ้นเสียงดัง
"ดูสิ อุตส่าห์วิ่งหนีเอ๋ย แต่สุดท้ายเราก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอยู่ดี พรหมลิขิตชัดๆ" สิ่งที่เธอสงสัยกระจ่างขึ้นทันที เขาคงวิ่งหนีผู้หญิงคนนี้มาจนชนเข้ากับเธอสินะ คนๆนั้นคือเขาไม่ผิดแน่
"เสียงจะแสบแก้วหูไปไหนวะเนี่ย โคตรน่ารำคาญ" ติ๊ดตี่เอ่ยพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด
"รำคาญก็ไปนั่งที่อื่นสิ ฉันจะได้นั่งใกล้ๆก้องของฉัน"
"ช่วยแหกตาดูด้วยว่ามันไม่ได้อยากนั่งกับแก"
"อีติ๊ดตี่!"
"จะทำไม อีเอ๋ย!"
"ปากดีนักนะแก" เอ๋ยทำท่าง้างมือจะตบหน้าติ๊ดตี่ แต่ก้องภพคว้าแขนเธอเอาไว้ก่อน
"ไปนั่งที่ตัวเองได้แล้ว"
"แต่มัน…"
"อย่าให้ฉันต้องรำคาญเธอไปมากกว่านี้เลย" เอ๋ยเดินไปกระทืบเท้าไป แสดงถึงความไม่พอใจในสิ่งที่ก้องภพเพิ่งพูดกับเธอ
"มองอะไร" เอ๋ยหันมาถามกุญแจที่กำลังนั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่
"…" เธอเงียบแทนคำตอบ ไม่ใช่เพราะเธอกลัวหรอกนะ แต่เพราะเธอไม่อยากมีปัญหาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนที่นี่ต่างหาก ยังไงความสงบสุขก็ย่อมดีกว่าการมีศัตรูอยู่แล้ว