เทวนาคินทร์

ตอนที่ 3

“อ้าว ไม่ไปแล้วหรือ”

“ไม่ค่ะ อิ้วรู้สึกอิ่มแล้วเดินไม่ไหว อยากจะกลับบ้าน”

ทำให้ธกฤตขับรถเก๋งส่วนตัวแล่นขับไปจนถึงในบ้านของอรกานต์ พบคุณสมสกุล มารดาของอรกานต์ ที่นั่งเล่นอยู่บริเวณหน้าเทอเรซ แต่ก็ยิ้มให้และต้อนรับเขา

“น้าขอบใจนะที่พาน้องมาส่ง” ธกฤตอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ เขายืนนิ่งวางตัวสงบและเกรงใจ ที่สำคัญเขาเป็นคนพูดน้อย จนแทบเรียกได้ว่า ไม่พูดเลย ซึ่งคุณสมสกุลก็รับรู้ แต่บุคลิกของธกฤตจะเปลี่ยนเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าเพื่อนที่เริงร่าคุยเรื่องสนุกสนานฮาเฮ แต่จะต้องเป็นคอเดียวกันที่คุ้นเคยกัน อย่าง ทัดสิน

“ไม่เป็นไรครับ” เขาพยายามที่จะไม่อึกอัก แต่เป็นคนที่คุยกับผู้ใหญ่ ไม่ได้นาน ที่สุดต้องขอลากลับ

“งั้นผมกลับก่อนนะครับ” คำนี้เท่านั้นเอง เขาเดินตรงไปที่รถส่วนตัว ก่อนจะสตาร์ทเครื่องเงียบๆแล้วแล่นออกไปอย่างเบาเครื่องที่สุด เวลานั้นบ่ายสองโมงครึ่งเท่านั้น

ฝ่ายคุณสมสกุลยังคงครุ่นคิดเงียบๆ มองด้วยสายตาและหางตาเท่านั้น ไม่มีคำตอบบอกกล่าวว่า ชายหนุ่มคนนี้จริงจังกับลูกสาวคนเดียวของนางเพียงใด ทางด้านอรกานต์ก็แทบจะผลุบหายเข้าไปในห้องและปิดล๊อกกลอนสนิท กับลูกสาวคนนี้ นางก็ยังคงปล่อยปละ มันเป็นความรักของหนุ่มสาว แต่มันจะยืนยาวหรือสืบทอดต่อไปจนเป็นฝั่งเป็นฝานั้นนางไม่รู้

เขาบอกตัวเองว่า ถ้ามันยังไม่มืดค่ำ จะยังไม่เข้าคอนโด ยังไม่ถึงบ่ายสาม แม้การจราจรในใจกลางเมืองกรุง เขาจะต้องเผื่อรถติดบ้าง กำลังนั่งนึกถึงใบหน้าของเพื่อนแต่ละคน ที่สนิทเขา มีแค่สามคน ที่คบหากันมานาน ไม่ถึงขนาดเรียกเพื่อนแท้เพื่อนตาย แต่เรื่องนิสัยถือว่าผ่าน

นิสัยเป็นอันดับแรกที่เขาเลือกคบเพื่อน จิณณะ โปมินทร์ หรือ ปราการ ในบรรดาเพื่อนทั้งสามนั้น ล่าสุดเพื่อนที่ออกจากที่ทำงานเก่า คือ ปราการ เขาแน่ใจว่า ปราการอยู่ที่บ้าน ปราการยังเป็นโสดเหมือนเขา แต่ก็ถือว่า โสดไม่ซิง ปราการมีกลุ่มเพื่อนชอบเที่ยวกลางคืน แต่ธกฤตไม่เที่ยวเด็ดขาด กลุ่มเพื่อนจึงหาว่าเขาคร่ำครึ จะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม ธกฤตยังยึดมั่นในแบบเดียวที่เขาเป็นอยู่ คือ ชอบขลุกอยู่ในห้อง เพื่อให้แน่ใจก่อนว่าไปถึงแล้วจะไม่คว้าน้ำเหลว เพราะไอ้เพื่อนตัวดี ดันอยู่นอกบ้าน เขาเลื่อนหาเบอร์โทร.เพื่อนคนนี้ในจอทัชสกรีนบางเฉียบ

“อยู่ไหน” เขาส่งเสียงถามเพื่อนออกไป คำถามออกจะจริงจัง เพราะธกฤตเป็นคนที่ทำอะไรดูจริงจังไปหมด บางครั้งคนฟังเลยพลอยเครียดตาม

“อยู่บ้าน” เสียงที่ตอบนั้น หลังจากนิ่งฟัง ในน้ำเสียงติดงัวเงียเล็กน้อย

“กำลังตื่นว่ะ”

“งั้น ฉันจะไปหาแกที่บ้าน นะกาน”

ฟังคำตอบจากเพื่อนแล้ววางสาย เขาจึงฮัมเพลงครางไปด้วยในลำคออย่างคนมีความสุข ที่ปลายทางประมาณครึ่งชั่วโมง เขาจะอยู่ที่บ้านของปราการ บ้านย่านหัวหมาก หมู่บ้านนักกีฬา

ถึงบ้านเพื่อนในช่วงเวลาที่เขาจำกัดไว้ คือ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง กว่าจะหาบ้านของปราการพบ ตามซอกซอย ปราการเดินมาเปิดประตูรั้วต้อนรับ เขาจึงแล่นรถเข้ามาจอด ในลานจอดที่กว้าง ด้านข้างชอุ่มไปด้วยพันธ์พฤกษ์

“เข้ามานั่งข้างในก่อน” ปราการวันนี้เขาอยู่คนเดียว ส่วนบิดามารดาออกไปทำธุระที่ข้างนอก ถึงช่วงเย็นจะกลับ เปิดประตูให้ผายมือให้เพื่อนเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขกด้านหน้ามีจอทีวีแบนบางขนาดดูทั้งครอบครัว ไม่มีภาพเพราะเจ้าของไม่ได้เปิด มีแต่เพียงแมกกาซีนกับหนังสือพิมพ์รายวันที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยตรงหน้า

“อากาศร้อนเป็นบ้า” เจ้าของบ้านบ่น

“แกมามันก็ร้อนจัด เอางี้ ฉันเพิ่มแอร์ให้เย็นขึ้นกว่าเดิม มีธุระคุยอะไรกันจะได้สะดวกสบาย” ปราการกดรีโมทเพิ่มความเย็นของแอร์

และธกฤตเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน เขารู้ว่างานโปรเจกต์หน้าที่ทางบริษัทรับเอามาจากลูกค้านั้น เป็นหมู่บ้านริมแม่น้ำโขงในจังหวัดนครพนม เขาจะต้องจากคอนโดที่ใช้ชีวิตสุขสบาย เป็นเวลาถึงสองเดือนหรือไม่ก็สามเดือน จนกว่างานจะแล้วเสร็จ ในช่วงนี้มีความคิดอยากจะชวนเพื่อนไปด้วย และเขาไม่ได้บอกกับอรกานต์ รู้ว่าคำถามจะมีมาก เพราะนับวันระหว่างเขากับอรกานต์ยิ่งห่าง

ยิ่งเขาไปต่างจังหวัดนานขนาดนั้นแล้ว ไม่อยากให้อรกานต์และครอบครัวคิดมาก แต่สิ่งที่ถูกต้องคือเขาจะต้องบอกแฟนสาวและครอบครัวของหล่อน แต่อย่างว่า ธกฤตตัดสินใจที่จะไม่บอก

แต่เขามองไปที่เพื่อนอย่างเดียว ที่เขาจะไปทำงานอยู่ยาวนั้น บริษัทมีบ้านพักให้พนักงานอย่างดี เป็นโรงแรมหรูระดับห้าดาว และสามารถนำพาคนในครอบครัวไปได้ แต่ธกฤตยังไม่มีครอบครัว เขามีเพื่อน สามารถพาไปได้ เพราะถ้าไปทำงานที่นั่นแล้ว อยู่คนเดียว มันเหงายิ่งกว่าอะไร คนว่างงานอย่างปราการคงจะตอบตกลงรับคำ เพราะประการหนึ่ง ปราการชอบการท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ และตอนนี้ปราการยังไม่คิดจะทำงาน ปราการชอบท่องเที่ยว ยิ่งบุกเข้าไปในถ้ำที่แปลกๆ ปีนเขา หน้าผาโลดโผนแบบนี้ ปราการตกปากรับคำในแทบจะทันที ที่เป็นอย่างนี้ เพราะธกฤตรู้อุปนิสัยของเพื่อน

“ฉันรู้ว่านายไม่อยากจะทำงานในช่วงนี้ แต่ฉันขอเสนอให้นาย ไปท่องเที่ยวและพักอยู่กับฉันด้วย ที่นั่นมีอะไรน่าเที่ยวเยอะ” เกริ่นนำแบบนี้กระตุกต่อมสนใจคนอยากฟังทันที และปราการหูผึ่ง

“ที่ไหนวะ”

“แถวๆภาคอีสานติดแม่น้ำโขง” ธกฤตตอบเพื่อน

“เออ มัวแต่ใบ้คำนั่นล่ะ บอกมาเหอะ จังหวัดอะไร ฉันยิ่งเซ็งเหงาด้วยนี่ อยากจะออกพ้นจากกรุงเทพ” เขาบอกเหตุผลธกฤต ซึ่งธกฤตยิ้มในทันที ว่าสิ่งที่เขาขอและชักชวนเพื่อน ปราการจะไม่ปฏิเสธ

“นครพนม”

“เออ ฉันรู้จังหวัดนี้ดีว่ะ น่าสนใจ ไม่เคยไปเที่ยว แต่สถานที่สำคัญ คือ พระธาตุพนม ที่ฉันอยากไปใจจะขาด ตกลงรับคำของแกเลย ไอ้กฤต แกมาชวนฉันในโอกาสที่เหมาะเลยนะ”

“ฉันรู้ใจแกไง” ธกฤตตอบยิ้ม เป็นอันว่า ปราการตกลง เพื่อนจะไปกับเขา กำหนดการเดินทางคือ สิ้นเดือนที่จะถึงนี้ เพื่อให้มีเวลาเตรียมตัวทำธุระส่วนตัวให้เสร็จสรรพก่อน

พูดกับปราการแสนง่าย ใจจริงเพื่อนรักเอนเอียงไปในทางท่องเที่ยวค่อนข้างมาก ธกฤตทราบคำตอบ เพียงแต่ขอให้ปราการเพื่อนรักรีบทำธุระทุกอย่างให้เสร็จสรรพ ปราการยังเป็นโสด เขายังไม่มีแฟน ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

“แล้วนายล่ะ บอกแฟนแล้วหรือยัง” ปราการหันมาทางเขาบ้าง เจอคำถามนี้ของเพื่อนรัก ธกฤตอึ้งไปนิดหนึ่ง เขาครุ่นคิดเรื่องนี้ก่อนหน้านี้ แต่เพื่อนก็ดันมาถามอีก

“ไม่มีอะไร ฉันจัดการได้”

“ที่ว่า จัดการได้นี่ คือ ไม่มีการโวยวายใช่ไหม นายกับฉันอยู่ต่างจังหวัดเป็นเดือนสองเดือนหรืออาจจะนานกว่านั้นอย่างที่นายบอก”

ธกฤตพยักหน้า

“เอาเหอะ เรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันจัดการได้อย่างแน่นอน” ธกฤตบอกให้เพื่อนรักคลายกังวล

“อิ้ว ก็รู้ว่าฉันไปทำงาน” ทุกครั้งนี่คือคำตอบที่เขาให้กับอรกานต์ และเขาก็ทำงานจริง ไม่ใช่การปดเท็จหรือปิดปัง จนเขาไม่รู้ว่า ลึกนั้นอรกานต์ห่วงใยอนาทรเขาไหม เพราะทางเขาก็เรียบเรื่อยกับหล่อน เช่นเดียวกับหล่อน อรกานต์ยังเรียนหนังสือ ยังไม่พ้นภาระนี้จากผู้ปกครอง เขาอยากให้เธอเป็นแค่เด็กเรียนที่สนใจตำรับตำรามากกว่า ส่วนในเรื่องของความรัก เขาก็ยังคงเป็นเช่นนี้ของเขา คือติดดินเรียบง่าย แต่ว่าสิ่งเหล่านี้กำลังจะพัดพาให้เขาและอรกานต์ห่างไกลกันทุกที

เขาไม่ได้วาดวางอนาคตของตัวเองไว้เลย อรกานต์จะเป็นเนื้อคู่ของเขาก็ได้ และไม่ได้เป็นก็ได้ สิ่งนี้เบื้องบนกำหนดไว้ เขาพยายามทำในสิ่งที่ดี

ก่อนที่เขาจะกลับ สบายใจในเรื่องที่มีเพื่อนร่วมทางและใช้ชีวิตอยู่กับเขา

“แต่ค่าใช้จ่าย นายก็ต้องเผื่อเองด้วยนาโว้ย ของฉันก็มีเท่าที่ดูแลตัวเองได้”

ธกฤตดักคอเพื่อนคนนี้ไว้ก่อน

“เออน่า ฉันจะพกไปเต็มที่ แถมเอทีเอ็มด้วย เดือดร้อนเรื่องอะไรก็กดมาใช้ ฉันไม่ให้นายเดือดร้อนหรอก” ปราการรับปากเช่นนี้เขาก็สบายใจ ที่เลือกคนไม่ผิด