“ทำไมถึงลงมาช้านักล่ะ ฉันสั่งเธอเอาไว้ว่ายังไงตอนโทรหา จำไม่ได้ หรือเธอแกล้งทำเป็นลืมกันแน่ เธอก็รู้ไม่ใช่ไม่รู้นะฉันไม่เคยต้องรอใครนานๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ไม่มีความสำคัญในชีวิตฉันอย่างเธอ...”
เสียงถามแข็งทื่อหลุดออกจากปากของพ่อจอมโมโหร้ายทันทีที่มารตรีก้าวขาเข้ามานั่งภายในรถยนต์คันหรูของเขา คำว่าคนไม่สำคัญกระแทกใจของเธอเข้าอย่างจัง แต่ไม่อยากเก็บเอามาคิด ใส่ใจ
เธอช้อนสายตาหวานขึ้นมองเขาแต่ไม่มีคำตอบให้ จะให้ตอบเขาออกไปได้ยังไง ในเมื่อเธอแกล้งดึงเวลาให้ช้าเอง ไม่ใช่จำไม่ได้หรือหลงตัวเองอย่างที่เขากล่าวหา...
“ว่าไงหึแม่คุณ ลืมเอาปากมาหรือกำลังคิดว่าตัวเองกลายเป็นคนสำคัญสำหรับฉันอยู่ คิดให้ดีๆหน่อยแล้วกันนะ อย่าคิดเข้าข้างตัวเองเป็นพอ” เขาขึ้นเสียงดังถามซ้ำ แต่มารตรีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ละสายตาออกจากคนพาล เอื้อมมือไปถึงสายเบลท์มาคาดไว้กับตัว
“เดี๋ยวนี้ชักจะปีกกล้าขาแข็งเกินไปหน่อยแ
