มารตรีได้ยินเสียงรถยนต์แล่นผ่านรั้วไม้เตี้ยๆสูงประมาณหนึ่งเมตรครึ่งเข้ามาจอดภายในบริเวณตัวบ้านไม้ของคุณตาได้สักระยะหนึ่ง แต่เธอก็ยังอยากทำตัวอิดออดไม่ได้เร่งรีบทำตามคำสั่งของคนชอบวางอำนาจจนติดเป็นนิสัยแต่อย่างใด มารตรียังคงบรรจงเลือกชุดเรียบง่ายออกมาทาบทับกับร่างงามของตนเองต่อไปเรื่อยๆทีละชุดอย่างคนใจเย็นสุดๆ เธอไม่ได้อยากจะไปไหนกับเขาเสียหน่อย จึงไม่เห็นความจำเป็นอะไร จะต้องรีบแต่งตัวแล้วลงไปนั่งรอเขาอย่างที่เขาออกคำสั่งเอาไว้...
หึ...ปล่อยให้คอยเสียให้เข็ดนั่นแหละดีแล้ว เก่งแต่ออกคำสั่งกับเธอดีนัก หัดให้รอคนอื่นเขาเสียบ้าง จะได้รู้การรอคอยมันเป็นยังไง
แต่เขาคงไม่หงุดหงิดจนลุกขึ้นมาอาละวาดใส่คุณตาของเธอหรอกนะ ก็ผู้ชายอย่างเขาเคยต้องมานั่งรอใครนานๆเสียที่ไหนกัน อยากจะได้อะไรก็ต้องให้ได้เสียเดี๋ยวนั้นเดี๋ยวนี้ เคยมีใครหน้าไหนกล้าขัดคำสั่งของเขาได้บ้าง และแม้แต่เจ้าสัวราพเองก็ตามเถอะ เธอ
