“มันต้องแบบนี้สิคะพ่อ” พราวมุกพยักหน้ารับ “พ่อจะไปทำงานก็ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวมุกกินเสร็จก็กลับแล้ว”
“อืม แล้วกลับบ้านบ้างนะลูก”
“พ่อค่ะ มุกอยู่เมืองไทยแล้ว ยังไงได้เจอพ่อบ่อยๆแน่นอนค่ะ”
พราวมุกมองพ่อที่ลุกขึ้นยืน หยิบบิลบนโต๊ะไปจ่ายเงินค่าขนมและเครื่องดื่มให้ลูกสาวแล้วค่อยเดินออกไป หญิงสาวยิ้มส่งแล้วตั้งใจกินขนมให้หมดก่อนเดินเล่นอีกสักพักค่อยกลับบ้าน
“กินคนเดียวระวังติดคอ”
“เอ๊ะ!” พราวมุกเงยหน้าขึ้นก็เห็นคนตัวสูงยืนอยู่ตรงหน้า เขาเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
คิมหันต์ยิ้มกว้างแล้วถือวิสาสะนั่งตรงข้าม “เค้กร้านนี้อร่อยนะ เอาอีกชิ้นไหม”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ทันได้เห็นคนเป็นลูกอบรมพ่อนั้นแหละ”
“แอบฟังคนอื่นคุยกันเหรอ”
“แอบอะไรกัน พูดเสียงดังเอง” เขาเถียงกลับ อันที่จริง เขานั่งอยู่โต๊ะถัดไปแต่มีต้นไม้บังอยู่เธอเลยไม่เห็นเขา จะทักก็กลัวว่าพ่อลูกมีเรื่องคุยกันเลยทำเป็นเงียบๆไป
“ฉันพูดเ
