“เรียบร้อยแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มแล้วยื่นมือไปเกาะแขนพ่อ “พ่อล่ะคะ กำลังจะไปสอนหรือเดินกลับห้องพักอาจารย์คะ”
“สอนเสร็จแล้ว” เขาอดยิ้มไม่ได้ ลูกสาวฝาแฝดแต่นิสัยไม่เหมือนกันเลย อีกคนเรียบร้อย อีกคนซุกซน ตั้งแต่รู้ว่าพราวมุกจะกลับมาอยู่เมืองไทย เขาก็ขอร้องแกมบังคับให้ลูกมาอยู่บ้านเดียวกัน ให้เขาได้ชดเชยช่วงเวลาที่ไม่ได้เลี้ยงดูในฐานะพ่อ แต่พราวมุกยืนกรานจะอยู่คอนโด แต่ก็ยังแวะมาเยี่ยมเยือนเป็นประจำ
“ว๊า! มุกว่าจะมาแอบดูพ่อทำงานเสียหน่อย” เธอแสร้งทำหน้าเศร้า “พ่อว่างไหม เลี้ยงขนมมุกหน่อยสิคะ มุกเห็นมีร้านเค้กน่าอร่อยอยู่ตรงทางผ่านด้วยล่ะ”
คุณวิทยายกข้อมือดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา แต่ลูกสาวฉวยข้อมือพ่อขึ้นไว้ก่อน
“พ่อยังใส่นาฬิกาเรือนนี้อยู่หรือคะ” เธอทำตาโต “ใช่เรือนเดียวกับที่มุกเห็นพ่อใส่ตอนเด็กๆ หรือเปล่า”
“พ่อใส่เรือนเดียวนี่แหละ พังก็หาร้านซ่อม ซ่อมจนสนิทกับเจ้าของร้านไปแล้ว” พ่อหัวเราะเบ
