“ขึ้น...ขึ้นห้องก่อนดีไหม”
คราวนี้พราวมุกได้สติ เธอเลื่อนสายตาจากใบหน้าของเขามาที่มือของตนที่ถูกเขาจับไว้ก่อนที่มันจะลงไปต่ำไปกว่าขอบกางเกง
‘คุณพระคุณเจ้าช่วย! นี่ฉันทำอะไรลงไป’
คิมหันต์ไม่ได้ยินคำตอบรับหรือปฏิเสธ เห็นเพียงแก้มเนียนแดงเรื่อ เขาก็เดาเอาว่าเป็นคำตอบที่อนุญาตให้เขาขึ้นห้องเธอเหมือนทุกครั้ง หญิงสาวดึงมือตัวเองกลับแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บกระเป๋าและเอกสาร ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้ เขาเอื้อมไปเบาะหลังหยิบเป้ใบย่อมแล้วเปิดประตูรถเดินอ้อมไปฝั่งหญิงสาวเพื่อเปิดประตูให้เธอ ยื่นมือไปรับแฟ้มงานมาถือให้ รอจนเธอออกมานอกรถแล้วจึงปิดประตูล็อกรถให้เรียบร้อย
เธอเริ่มจะนิสัยเสียแล้วสินะ พราวมุกเอ๊ย! หญิงสาวได้แต่ก่นด่าตัวเอง ถ้าวันไหนที่ได้ทำงานร่วมกับเขา เธอก็ให้เขามาส่งทุกที เมื่อก่อนเธอทำอะไรคนเดียวได้เอง เดี๋ยวนี้มีอะไรก็คอยถามเขาอยู่เสมอ ขืนทำตัวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เธอต้องเผลอแสดงความเป็นเจ้าข
