พราวมุกตั้งใจฟังทุกถ้อยคำ แต่ก็รู้สึกคอแห้งพิกล ผู้ชายสวมแว่นตากรอบหนาสีดำ สีหน้าจริงจัง พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เธออดมองลูกกระเดือกที่เคลื่อนขึ้นลงระหว่างที่เขาส่งเสียงพูด เขาทำให้เธอรู้สึกคอแห้งแล้วอยากกระโจนเข้าไปจูบตรงนั้น นั่งบนตักแล้วดันให้เขานอนใต้ร่างเธอ
“ตกลงตามนี้นะ”
“คะ?”
พราวมุกไม่อยากยอมรับว่าไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลยสักนิด แต่ถ้าพูดไปอย่างที่คิดก็ทำไม่ได้แน่นอน จึงเอาแต่พยักหน้ายอมรับข้อเสนอของเขา ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจหงุดหงิดอีกครั้งพร้อมกับเสยผมขึ้น เธอก็นึกถึงตอนที่ปลายนิ้วตัวเองสอดในกลุ่มผมนุ่มลื่นของเขา
“ยังเจ็บอยู่ไหม”
“เอ่อ...อะไรนะคะ”
“ตรงนั้น...ยังเจ็บอยู่ไหม ให้พี่ซื้อยาหรืออะไรให้ไหม”
พราวมุกส่ายหน้ารัวๆ แต่คิดอีกที ถ้าบอกว่าไม่เจ็บแล้วเขาขอต่ออีกยก พรุ่งนี้เธอได้ลาหยุดแน่ๆ จึงรีบพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ
“ไม่ต้องกินยาหรอกค่ะ แค่พักหน่อยก็ดีขึ้น”
“ถ้างั้น พี่ทำอะ
