ติวหนังสือ
1127 คำ
"ขอโทษสำหรับวันนี้ด้วยนะมะปราง" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่กลับมาจากงานปาร์ตี้ที่ไม่เหมือนงานปาร์ตี้เท่าไร เพราะว่าน้องชายตัวดีของเขาเล่นสารภาพรักกับผู้หญิงที่ดูเหมือนจะไม่เต็มใจกลางวงอาหารขนาดนั้น แล้วก็ปิดฉากด้วยการจูบกันไปหนึ่งทีต่อหน้าทุกคนบนโต๊ะอาหาร....
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปรางคิดว่า พี่ปุณเขาอาจจะยังไม่ค่อยปกติเท่าไร ช่วงนี้ แหะๆ"
"หึ! คงั้น"
"ผู้หญิงคนนั้น เป็นแฟนพี่ปุณจริงๆหรอ" มะปรางเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยด้วยความคาใจ
"ทำไมปรางคิดแบบนั้นล่ะ"
"ก็....."
.
หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้
"แต่จะว่าไปน้องเขามีแฟนหรือยังครับแม่"
"มึงก็ถามเจ้าตัวเองสิวะ ทำไมต้องถามผ่านแม่กูด้วย"
"ว่าไงจ๊ะเดซี่ แม่ก็อยากรู้เหมือนกัน"
"เอ่อออ คือ ยะ..."
"มีแล้ว"
"ใคร"
"นั้นสิ ใคร มึงหรือไง"
"ใช่"
"พี่ปุณ!!!!"
"อะไร หรือจะปฏิเสธ ฉันว่าฉันทำชัดเจนแล้วนะ อาจจะยังไม่ชัดเจนพอสำหรับเธอ นั้นทุกคนดูนี่" ยังไม่สิ้นเสียงดี ชายหนุ่มก็เดินตรงไปที่เก้าอี้ของเดซี่พร้อมกับจับหน้าของเธอให้เชิดขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากร้อนโน้มประกบเข้าหาเธอเบาๆ ด้วยความตกใจเธอจึงพยายามผลักที่อกแกร่งแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างเล็กเริ่มเคลิบเคลิ้มไปกับลีลาการหลอกล่อของปุณ จนลืมไปว่า....ตอนนี้ภาพนั้นกำลังตกอยู่ท่ามกลางสายตาของทุกคนบนโต๊ะอาหาร ทั้งคู่ค่อยๆถอดจูบออกจากกัน ปุณยื่นหน้าไปกระซิบบางอย่างและอยู่ๆเดซี่ก็ตบเข้าที่หน้าของปุณอย่างแรง เพี๊ย! ก่อนที่จะวิ่งออกไป ไม่มีใครรู้ว่าเขาพูดอะไรเพราะหลังจากที่เดซี่วิ่งออกไป เขาก็เดินออกไปเช่นกัน ทิ้งไว้แต่ความสงสัยของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
.
กลับมาที่ปัจจุบัน
"ก็....เอ่ออ เดซี่เขาดูไม่ค่อยเต็มใจแล้วก็ยังตบกันแบบนั้น"
"งืมม...พี่ก็ตอบไม่ได้หรอก แต่พี่เชื่อว่าทุกการกระทำมีเหตุผลเสมอ" มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยเส้นปอยผมของเธอที่ตกลงมาอย่างอ่อนโยน ทั้งสายตา รอยยิ้มและการกระทำ บางครั้งก็ทำให้หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่า เขารู้สึกกับเธอมากกว่าพี่น้อง
"....."
"ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับ" มะปรางยิ้มตอบพร้อมกับพยักหน้ารับอย่างง่ายดาย เพราะเธอรู้สึกว่าภายในใจของเธอเริ่มสั่นรัวแบบไม่ปกติ หลังๆมาความใกล้ชิดของเราที่มากขึ้น ทำให้เธอรู้สึกไม่ปกติอย่างบอกไม่ถูก ดูเหมือนว่า เธอจะตกหลุมพรางที่พี่ชายแสนดีสร้างไว้ซะแล้ว
"ขับกลับดีๆนะคะ ถึงแล้วบอกด้วยนะ"
"เป็นห่วงอ่ออออ" เขาทำหน้าตายียวนใส่หญิงสาว เธอหันมายิ้มมุมปากก่อนที่จะส่ายหน้าเบาๆ
"เห้อออ ไม่ค่ะ"
"นั้นเป็นแฟนป่าว" ฉันเบิกตากว้างเมื่อได้ยินประโยคที่พี่ธีร์เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มีใครเคยบอกมั้ยว่า รอยยิ้มและสายตาของพี่เขามันน่าชวนหลงกลจริงๆ แต่ว่า....ประโยคนั้น.....
"ฮ่าๆๆ ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะบอกนะ"
"คะ....ค่ะ ฝันดีค่ะ" ฉันรีบเปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้านทันที คนบ้า! มาเล่นแพลงๆแบบนี้ได้ยังไง ถ้าฉันหัวใจวายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบกัน พักช่วงหลังๆพี่ธีร์ชอบพูดจาล่อแหลมแบบนี้ตลอดเลย แถมช่วงนี้ฉันต้องเจอหน้าพี่เขาเกือบทุกวันอีก คือก็เจอกันทุกวันอยู่แล้วเพราะพี่เขาต้องไปส่งฉันที่โรงเรียน แต่ว่าช่วงนี้มันเป็นช่วงการสอบเข้ามหาลัย เรียนที่โรงเรียนก็ไม่ค่อยมีอะไรแล้วเขาก็เลยให้ม.6 พักอ่านหนังสือ พี่ธีร์ก็เลยอาสามาติวให้ฉันในการเข้ามหาลัย มันก็แน่อยู่ล่ะ คณิตศาสตร์ฉันแย่ขนาดนั้น
.
.
.
"พี่ธีร์ ปรางเหนื่อยแล้วอ่า" เป็นไปได้อยากย้อนเวลากลับไปหรือไม่ก็ข้ามเวลาช่วงนี้ไปเลยได้มั้ย เพราะว่าพี่ธีร์มาตั้งแต่ฉันยังไม่ตื่น เป็นเหตุให้ฉันต้องลากสังขารลงมาเรียนคณิตศาสตร์ วิชาที่เด็กทุกคนเกลียด
"ปรางพึ่งพักไปเองนะ" พี่ธีร์พูดเสียงดุใส่ฉัน ฉันก็เถียงไม่ออกจริงๆล่ะ ก็เพราะฉังพึ่งพักไปเมื่อกี้นี้เอง เวลาทำอะไรที่เราไม่ชอบจะชอบเหนื่อยเร็วตลอดเลย
"ปรางไม่ชอบคณิตศาสตร์นี่คะ มันยากและปรางก็ไม่เข้าใจเลย พี่ธีร์เปลี่ยนวิชาเถอะนะ นะนะ"
"คิดว่าพี่ไม่รู้หรือไง เราทำได้ทุกวิชาแล้วยกเว้นคณิต จะทิ้งคณิตไปอ่านวิชาอื่นทำเพื่ออะไรกัน"
"พี่ธีร์อ่ะ รู้ทันตลอดเลย"
"ก็ถ้าการที่พี่อยู่กับเรามานานขนาดนี้แล้วยังรู้ไม่ทันปรางอีก พี่ควรพิจารณาตัวเองได้ล่ะ ตรงนี้พี่มีวิธีปรางทำแบบนี้" สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจที่จะนั่งเรียนไปเรื่อยๆ -_-
"ปรางลองทำดู เดี๋ยวพี่ไปเอาขนมมาให้ เอาน้ำส้มใช่ป่ะ"
"ค่าาาาาคุณครู" ฉันตอบพี่ธีร์ที่ยิ้มเยาะเย้ยฉันอยู่ ฉันหันกลับมาทำแบบฝึกหัด แต่อยู่ๆ โทรศัพท์พี่ธีร์ก็คือเด้งรัวมาก ฉันแอบชะเง้อไปดู จะเป็นการเสียมารยาทมั้ยนะ แต่มันก็เด้งไม่หยุดเลยแฮะ ฉันค่อยๆเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์แล้วกดรหัสอย่างคุ้นเคย
@ลิน
ลิน: ธีร์คะ เมื่อไรจะมาหาลินบ้างล่ะคะ ลินคิดถึงจะแย่แล้วนะ
ลิน: ลินอยากได้กระเป๋ารุ่นนี้จังเลยค่ะ ธีร์ซื้อให้หน่อยได้มั้ยยคะ
ลิน: แล้วลินจะตอบแทนธีร์อยากสมใจทุกอย่างเลยค่ะ
ลิน: ลินจะรอน้าา (ส่งรูป)
ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจทำให้ฉันรีบทิ้งโทรศัพท์ทันที ฉันควรตกใจกับอะไรก่อนดี ตกใจราคากระเป๋าหรือว่า....ตกใจรูปที่ผู้ญิงคนนั้นส่งมาดี ผู้หญิงคนนี้สินะที่พี่ธีร์รอเวลาที่บอกรักเธออยู่
"ปรางงง มาแล้ววว นี้พี่ทำกับมือเลยนะ"
"ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มแห้งๆ ให้พี่เขาแล้วหยิบทานขนม ก็ไม่พูดเหมือนกันนะว่าทำไมฉันรู้สึกแปลกๆแบบนี้ ทั้งที่มันก็ไม่ได้มีอะไรเลยและเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน เราก็เป็นแค่พี่น้องกัน...ไม่ใช่หรอ
- ผู้เขียน
