ไหนว่าไม่ชอบ
1882 คำ
"พวกมึง แม่กูชวนไปกินข้าวที่บ้าน ไปป่ะ" ผมเดินตรงมาที่โต๊ะที่พวกเรามักจะนั่งกันเป็นประจำ พร้อมกับเอ่ยปากชวนทันที ยังไงวันนี้ผมก็ต้องแก้เผ็ดไอ้ปุณให้ได้ โดยมีไอ้พวกนี้เป็นเครื่องมือ ถ้ามันอยู่เฉยได้แสดงว่า มันแน่จริง
"มีวันเกิดใครหรอ"
"นั้นสิ" ไอ้สกายกับไอ้นทีถามด้วยสีหน้าที่สงสัยไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับเพราะว่า นานๆๆๆๆที ผมจะชวนพวกไปที่บ้าน เป็นเพราะบ้านผมค่อนข้างวุ่นวายด้วยตัวของตัวเองอยู่แล้วแค่แม่ทะเลาะกับพ่อก็วุ่นวายพอตัวล่ะฮะ ก็เลยไม่อยากชวนให้มันวุ่นวายกว่าเดิม ไม่มีอะไรหรอกครับ
"หรือมึงจะมีเซอร์ไพร์สใครหรอ" ไอ้พิภูนี่มันชอบรู้ทันตลอดเลย ผมพยักหน้าก่อนที่จะยกยิ้มร้ายขึ้นพร้อมกับก้มหน้าลงไปสุ่มตัวบอกแผนการณ์ที่ผมคิดไว้ ผมมองแผนการณ์อย่างละเอียด แต่ประเด็นคือ ผมไม่รู้ว่าเดซี่คือคนไหน แต่พอไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ หลังจากที่มีการคุยกันเสร็จแล้วก็เข้าเรียนตามปกติ เดี๋ยวพอเรียนเสร็จก็ต้องไปรีบไปรับมะปรางอีก ผมอยากให้เรียนเสร็จไวๆจัง คิดถึงจะแย่แล้ว
"เอ้า ไอ้ธีร์จะไปแล้วหรอ นึกว่าจะไปด้วยกัน"
"พวกมึงก็ไปตามที่กูบอกนั้นแหละ เดี๋ยวกูต้องไปรับปรางก่อน"
"อ๋อออออออ ไปรับแฟนนน" แล้วพวกมันสามตัวพูดพร้อมกัยให้ดังทำเพื่ออะไร แฟนหรอวะ...ไม่ได้ยินคำนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ผมเผลอยิ้มเขินออกมาอย่างไม่รู้ตัว จิ๊!ทำไมต้องมาเขินกับอะไรแบบนี้ด้วยวะ
"อ่าวๆ ยิ้มเขินคนเดียว บ้าไปแล้วเพื่อนกู"
"เชิญ เสด็จไปรับน้องมะปรางเถอะครับ" ผมสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ก่อนที่จะหันไปถลึงตาใส่พวกมันที่ทำหน้าเยาะเย้ยผมอยู่ ผมถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนที่จะรีบหมุนตัวขึ้นรถไป ผมตบหน้าตัวเองหลายๆที เพื่อเรียกสติเพราะเหมือนผมจะดูติดใจกับคำว่า แฟน เมื่อไรจะโตวะ ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นวอลเลเปอร์เป็นรูปผมกับมะปรางตอนเด็ก ที่เรายืนถ่ายคู่กัน เด็กผู้หญิงยิ้มตาหยีคนนี้ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยแฮะ
.
.
.
"พี่ธีร์! สวัสดีค่ะ" ผมหันไปยิ้มให้มะปรางก่อนที่จะยื่นแก้มไปให้น้องอย่างรู้งาน มะปรางก็ถอนหายใจก่อนที่จะหอมเข้ามาที่แก้มของผมสองข้าง โดนเกือบทุกวันก็เขินทุกวัน
"หน้าแดงอีกแล้วนะคะ ร้อนหรอ"
"อ่ะ..ใช่ๆ ปรางวันนี้ไปกินข้าวที่บ้านกัน แม่เขาชวนแขกมาปาร์ตี้ที่บ้าน อายุน่าจะประมาณปราง มีเพื่อนพี่ด้วย ไปเยอะๆน่าจะสนุก" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเริ่มรู้ว่าตัวเองจนมุม แต่ผมต้องหันมาตกใจเพราะความตื่นเต้นของมะปราง
"จริงหรอคะ!" เพราะน้องตะโกนออกมาอะสิ
"ปราง ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น"
"ก็เพราะว่าอาวดีชอบทำขนมที่ปรางชอบไงคะ ตื่นเต้นจังเลยค่ะ เราจะไปกันเลยหรอคะ ขอกลับไปแต่งตัวก่อนสิ ได้มั้ยยย" ก็คือต่อให้น้องไม่ได้อ้อนผมก็ต้องพาน้องกลับไปก่อนอยู่แล้วแหละ ผมยื่นมือไปบีบแก้มนิ่มๆของน้องอย่างหมั่นเขี้ยว ทำไมชอบทำตัวน่ารักตลอดเลยวะ จิ๊!
"ก็จะพาไปอยู่แล้ว วันนี้เป็นยังไงบ้าง" ผมเอ่ยถามประโยคที่ทุกวันมักจะถามหลังจากที่มารับมะปรางแล้ว มะปรางก็จะเล่าเรื่องบลาๆๆๆ ผมคิดว่า ที่เราสนิทกันเร็วเพราะถามน้องแบบนี้ทุกวันๆ ให้น้องได้เล่าในสิ่งที่เขาเจอ มันทำให้น้องผ่อนคลายแล้วก็รู้สึกสบายใจเวลาอยู่กับผม
"ปรางชอบเวลาอยู่กับพี่มั้ย" ผมเอ่ยถามหลังจากผมนั่งฟังมะปรางเล่าเรื่องที่โรงเรียนเสร็จ
"ชอบสิคะ เพราะเหมือนเราได้เป็นตัวเอง ไม่ต้องพยายามเป็นคนอื่น" มะปรางพูดโดยที่สายตยังมองตรงไปข้างหน้า ผมเหลือบหางตามองน้องด้วยความเอ็นดู เพราะเธอน่ารักแบบนี้อะสิผมถึงไม่อยากให้ใครได้ไปครอบครอง
"ดีแล้ว" ผมขับรถมาจอดหน้าบ้านพร้อมกับมานั่งรอที่โซฟาเพราะว่า คุณหญิงเขาจะเข้าไปแต่งตัว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็แชทเด้งรัวเลย ผมกำลังคิดว่า แผนกำลังจะแตกเพราะความตื่นตะหนกของเพื่อนผมหรือป่าว
.
@ไอ้หนุ่มแบดบอย
พิภู : พวกมึงดูนี่สิ กูหล่อยัง (ส่งรูป)
นที : ก็หล่อดี ว่าแต่มึงจะจัดเต็มไปไหน ไอ้ธีร์ให้มึงไปทำยั่วโมโหน้องมัน ไม่ใช่ให้มึงไปแย่งแฟนน้องมัน ยังไงก็เหอะ กูหล่อยัง (ส่งรูป)
สกาย : ไม่ใช่เรื่องสักคน พวกมึงช่วยทำตามที่ไอ้ธีร์บอกหน่อยได้มั้ยวะ มันเป็นงานช่วยเพื่อนนะ จริงจังหน่อยดิ ชุดนี้เท่ป่ะ (ส่งรูป)
พิภู ： @ธีร์ กูจะไม่โดนต่อยใช่ป่ะ
ธีร์ : ไม่รู้ ไม่แน่ ถ้าพวกมึงโดนเดี๋ยวกูพาไปโรงพยาบาลเองไม่ต้องกลัวหรอกน่า จ่ายให้เอง ประกันชั้นหนึ่ง
พิภู : .....
นที : .....
สกาย : .....
ธีร์ : เอาเหออะน่า ถือว่าช่วยๆกัน
สกาย : เอาให้ดีนะไอ้ธีร์ 5555555
นที : ถ้าจะต่อย ก็ขอเน้นๆที่หน้ามึงก่อนอ่ะ @ธีร์
พิภู : เจ็บไม่ว่า ถ้าได้พยาบาลดีครับ
ผมยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าไปมาอย่างชอบใจ เมื่อเห็นไลน์ที่เด้งรั่วตลอดเวลา ผมว่าพวกมันขยันคุยกันมากๆเลย 90% คือข้อความไร้สาระ ส่วนเรื่องไอ้ปุณผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า วันนี้จะเกิดเหตุการณ์อะไร แต่ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่า จริงๆแล้ว ไอ้ปุณมันรู้สึกยังไง
"พี่ธีร์ยิ้มอะไรคนเดียวคะ" ผมหลุดจากภวังค์พร้อมกับเงยหน้ามองตามเสียงเรียก
"อ่าวเสร็จแล้วหรอ"
"ค่ะ เป็นยังไงคะ มันดีมั้ย" ผมยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นมะปรางหมุนตัวอย่างช้าๆ เพื่อให้ผมสำรวจร่างกาย มันเป็นชุดเดรสสีขาวลายดอกอะไรสักอย่าง ผมยาวลอนมาถึงกลางหลัง
"สวยแล้ว ใส่อะไรก็สวยทั้งนั้นแหละ"
"ปรางว่า เราไปกันเถอะค่ะ" ปรางเดินนำไปที่รถหลังจากที่ยืนบิดไปมาด้วยความเขินอายอยู่พักนึง ก็ผมพูดความจริงนี่ มะปรางในชุดแบบนี้มันสวยกว่าผู้หญิงที่เจอในผับเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย เราทั้งคู่ขับรถออกไปโดยที่ไม่มีการพูดคุยกันสักคำเพราะมันเกิดจากผมเปิดเพลงรักตลอดทาง และผมก็เห็นมะปรางเหลือบตามามองผมเป็นระยะๆ
"ถึงแล้ว มัวแต่เขินอยู่นั้นแหละ"
"พี่ธีร์!" ผมนั่งขำมะปรางก่อนที่จะหันไปเห็นไอ้ปุณยืนหน้างอที่หน้าบ้าน ผมเลยตบไหล่ปรางให้เดินเข้าไปในบ้านก่อนเพราะผมจะเดินไปหาไอ้ปุณ
"มายืนทำไรตรงนี้"
"เห้อออ เฮียเอาเพื่อนเฮียมาทำไมเนี้ย" มันถอนหายใจออกอย่างแรงก่อนที่จะหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์อย่างแรง
"ทำไมอ่ะ มีอะไร"
"ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเหอะ" ผมขมวดคิ้วอย่างสับสบ ไอ้บ้านี้มันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้ ผมก็เลยหวั่นไหล่อย่างไม่สนใจแล้วก็เดินตามมันไป ตอนนี้ทุกคนอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าหมดแหละ แล้วก็พวกเพื่อนผมที่ค่อยปิ้งนั้น ย่างนี้ ผมหันไปสะดุดตากับผู้หญิงที่นั่งข้างมะปราง เธอสวยมากเลย ผิวขาว ยิ้มสวย อย่าบอกนะว่านั้นคือ น้องเดซี่
"ไปไหนมาปุณ แม่หาตั้งนาน" ไอ้ปุณเลื่อนเก้าอี้ด้วยท่าทีที่ขึงขัง มันโกรธอะไรใครผมอยากรู้
"ป่าวครับ แค่เบื่อๆ" คำพูดของมันทำให้รอยยิ้มของเดซี่ที่กำลังหันมาคุยกับมะปรางค่อยๆจางลง ผมก็ไม่อยากคิดเองหรอกนะ แต่ทุกครั้งที่สกายตักเนื้อย่างมาให้เดซี่ ผมจะได้ยินเสียงถอนหายใจของไอ้ปุณทุกทีเลย
"มึงเป็นอะไร" ผมเอื้อมหน้าไปกระซิบข้างหูมันเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน
"ป่าว"
"หึง?"
"บอกว่า ป่าวก็ป่าวสิเฮีย เห้อออ!" ผมยกยิ้มแล้วก็พยักหน้ารับอย่างเบาๆ เพราะตอนนี้ไอ้สกายกับนั่งคุยกับเดซี่อย่างสนุกสนาน หัวเราะคิกคักโดยมีสายตาของปุณน้องรักจ้องอยู่ไม่ห่าง แล้วก็ถอนหายใจตลอดเวลา
"โอเค ไม่หึงก็ไม่หึง" ผมพร้อมอย่างยิ้มแล้วตักเนื้อเข้าปากอย่างอร่อย จะบอกว่านี่คือครั้งแรกได้มั้ยที่ผมเห็นมันหัวเสียขนาดนี้ แค่นี้ก็รู้แล้วว่ามันชอบน้องเขาแต่มันปากแข็งไม่รู้ใจตัวเอง เพราะถ้ามันไม่ได้คิดอะไรอย่างที่ปากว่า มันจะมาไม่พอใจทำไมกับไอ้แค่น้องเขานั่งคุยกับผู้ชายคนอื่น
"ลืมแนะนำเลย พี่ธีร์นี่ น้องเดซี่ ลูกอาเก้ากับอาวีจ๊ะ สวยใช่มั้ย"
"งืมมม อันนี้ต้องลองถามสกายดูล่ะครับ ว่าไง สวยมั้ย"
"สวยครับ สวยมาก" ไอ้นี่เขาสมบทบาทไปหน่อยมั้ย
"เห้อออ!" ผมกลั้นขำไหวเพราะผมเริ่มเห็นอาการฟึดฟัดๆ ของไอ้ปุณเริ่มหนักขึ้น
"ปุณ เป็นอะไร แม่เห็นแกอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"
"ไม่ได้เป็นอะไรครับ อากาศมันร้อน" มันพูดพร้อมกับตวัดสายตาไปทางเดซี่ก่อนที่จะเบนสายตาไปทางอื่น ไอ้พวกปากแข็งต้องโดนแกล้งให้เข็ด
"แต่จะว่าไปน้องเขามีแฟนหรือยังครับแม่"
"มึงก็ถามเจ้าตัวเองสิวะ ทำไมต้องถามผ่านแม่กูด้วย" ผมหันไปบอกไอ้นทีที่เอ่ยถามขึ้น ส่วนไอ้พิภูเลิกพูดถึงมันเถอะครับ ไม่ทำอะไรเลยนอกจากย่างเนื้อ มันคงอยากเป็นเชฟล่ะมั้ง
"ว่าไงจ๊ะเดซี่ แม่ก็อยากรู้เหมือนกัน"
"เอ่อออ คือ ยะ..."
"มีแล้ว" ทุกคนหันไปมองไอ้ปุณเป็นสายตาเดียวกัน เพราะอยู่ๆมันก็พูดเสียงดังขึ้น โดยที่ยังตั้งหน้าตั้งตากิน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"ใคร"
"นั้นสิ ใคร มึงหรือไง"
"ใช่" มันตอบกลับทันที
"พี่ปุณ!!!!" ทุกคนก็อึ้งสิครับ ผมว่ามันดูมีลับลมคมในแปลกๆ เพราะพอมันพูดเสร็จสถานการณ์ก็ตกอยู่ในความเงียบทันที มีแต่สองคนนี้คือนั่งจ้องกันไปมาอย่างเอาเป็นเอาตาย เดซี่ก็หันมามองไอ้ปุณด้วยสายตาที่ไม่พอใจสุดๆ ส่วนไอ้ปุณก็หยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน
- ผู้เขียน
