มองตา
1429 คำ
ผมหันไปมองมะปรางที่หน้าเหมือนกำลังจะไม่เข้าใจ ถึงแม้ว่าความรู้สึกที่มันมีต่อเธอมันจะมีมากแต่ผมก็คิดว่า มันคงยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกตรงๆกับเธอออกไป ไม่ว่ายังไงเด็กผู้หญิงผมเปียคนนี้ต้องเป็นของผมเท่านั้นเพราะผมจองเธอไว้ตั้งแต่เธออายุแค่ห้าขวบ เพราะฉะนั้นผมจะไม่มีทางปล่อยให้เธอไปอยู่ในมือของคนอื่นเด็ดขาด
"ถึงแล้วค่ะ ปรางไปก่อนนะคะ" ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็พยักหน้าไปเบาๆ เพราะผมไม่ได้ให้เธอลงไปคนเดียวสักหน่อย ผมเดินตามหลังเธอไปจนปรางหันมามองผมด้วยสีหน้าที่สงสัย
"พี่นัดอาองศากับอาดาเอาไว้ คิดว่าพี่เดินตามเราหรือไง" ผมยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูมะปราง ก่อนที่จะเธอจะทำทำหน้ายู่แล้วเดินหันหลังไปห้องของตัวเอง ยัยเด็กนี้แกล้งสนุกชะมัด
"อาดาสวัสดีครับ อาองศา...สวัสดีครับ" ผมเคาะห้องประตูก่อนที่ะเปิดประตูเข้ามาทักทายอาดากับอาองศาที่กำลังนั่งก้มอ่านเอกสารอยู่ แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นสายตาดุของอาองศา คือผมคิดว่า ท่านไม่ได้โกรธเกลียดอะไรผมหรอก ท่านคงกลัวว่าผมจะทำลูกสาวท่านเสียใจมากกว่า
"พี่ธีร์ นั่งก่อนสิลูก" อาดาเป็นผู้หญิงที่สวยมากแล้วก็ดีใจมากด้วย ท่านชอบผมออกหน้าออกตามาก ตรงข้ามกับอาองศาที่ชอบดูเหมือนจะไม่ค่อยปลื้มผมเท่าไร เพราะท่านมองว่า ผมเจ้าชู้
"หึ!" อาองศาแค่นหัวเราะในลำคอออกมา แต่ก็ต้องรีบชะงักแล้วก็ก้มอ่านเอกสารต่อเพราะทนต่อสายตาดุของอาดาไม่ไหว เท่าที่ผมสังเกตและจับจุดได้อาองศาจะกลัวอาดามากๆ แล้วก็ตามใจอาดามากๆเหมือนพ่อภีมกับแม่วดีเลย พ่อกลัวแม่มากเลยล่ะ
"อาดาครับ ผมชอบมะปรางครับ"
ปั้ง! เสียงทุบโต๊ะอย่างแรง คงไม่ต้องบอกนะครับว่าฝีมือใคร เพราะจะใครซะอีกนอกจาก.....
"พี่องศา!!!"
"น้องดา! ก็เห็นว่าไอ้ธีร์มัน..."
"มันอะไร ธีร์ทำอะไร ดายังไม่เห็นเขาจะทำอะไรเลย"
"จิ๊!" สุดท้ายอาองศาก็ต้องยอมสงบลงเมื่อโดนอาดาดุใส่ ผมบอกแล้วว่า เขากลัวเมีย
"บอกน้องเขาแล้วหรือยัง"
"ยังครับ ผมว่ามะปรางยังเด็กอยู่" ผมตอบออกไปตามตรง เพราะสำหรับผมน้องก็ยังเด็กจริงๆ แต่ผมก็อยากจะบอกให้พวกท่านรับรู้เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ ถึงแม้ผมจะแสดงออกชัดเจนจนทุกคนดูออกแล้วก็ตาม ผมยินดีที่จะดูแลมะปรางไปตลอด ไม่ได้รีบร้อนอะไรอยู่แล้ว
"หึ! เพราะยังห่วงเจ้าชู้อยู่มากกว่า" ผมหันไปมองอาองศาที่พูดขึ้นโดยที่หน้ายังก้มอ่านเอกสารอยู่ ห่วงเจ้าชู้หรอ...ไม่ห่วงนะ เพราะผมไม่ได้มีใครเป็นตัวตน ไม่ผูกมัด มันก็แค่คนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
"ไม่ได้เจ้าชู้ครับ แค่ยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน อาองศาก็ยกมะปรางให้ผมสิครับ ผมจะได้เลิก ^O^ " ผมตอบออกไป แต่เหมือนคำตอบผมจะทำให้ท่านพอใจอย่างมาก พรึ่บ! จนท่านเอาปืนออกมาเลยทีเดียว!
"ไอ้ธีร์จะมากไปแล้วนะ มึงคิดว่า เป็นลูกไอ้ภีมกับวดีแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไรมึงหรอวะ"
"ก็ผมรักเธอนี่ครับ" ผมหน้าตาเฉยออกไปโดยไม่ได้แสดงความเกรงกลัวปืนที่จ่ออยู่ตรงหน้าเลย
"พี่องศา เอาปืนลงค่ะ ดาไม่ไหวแล้วนะ"
"น้องดา!"
"เห้อ! ตราบใดที่แกยังเจ้าชู้อยู่แบบนี้ ฉันก็ไม่มีทางยกลูกสาวให้หรอก แต่ก็ได้ถ้ามั่นใจว่ารักนักรักหนา นั้นแกก็พิสูจน์มา จนว่ามะปรางจะเรียนจบ แกต้องดูแลลูกสาวฉันไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ระหว่างนี้จะมั่วผู้หญิงไปเรื่อยๆก็ได้นะ แต่ถ้าเมื่อไรที่ผู้หญิงพวกนั้นมายุ่งยากกับมะปรางล่ะก็...แกต้องยอมแพ้ แล้วไม่ยุ่งกับมะปรางอีก กล้ามั้ยล่ะ" อาองศาหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ก่อนที่จะยกยิ้มอย่างท้าทาย แต่คนอย่างไอ้ธีร์มันแน่อยู่แล้ว
"ตกลงครับ แต่ถ้าผมทำได้จนมะปรางเรียนจบ อาต้องยกมะปรางให้ผมทันที โดยไม่มีข้อแม้อะไรทั้งสิ้น"
"ดีล!" อาดามองพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ผมกับอาองศาจับมือตกลงกันอย่างจริงจังพร้อมกับสายฟ้าที่ผ่าลงมาตรงกลางระหว่างเรา สงครามได้เริ่มขึ้นแล้วครับ
.
.
"ป้าบัวคะ เขามีอะไรกันหรอ ปรางเห็นพี่ธีร์เข้าไปนานแล้วนะ แถมได้ยินเสียงปึ้งปั้งๆ ด้วย"
"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"
"งืมมมม.....อยากรรู้จั..."
แกร๊ด!
"อยากรู้อะไรมะปราง" แต่ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค เปิดประตูก็ถูกเปิดออก ซึ่งก็คือคุณพ่อแล้วก็ตามด้วยคุณแม่และก็พี่ธีร์ ทำไมพี่ธีร์ต้องได้ยิ้มประหลาดแบบนั้น มีเรื่องอะไรตื่นเต้นกันหรอ
"อยากรู้เรื่องพี่ธีร์หน่ะค่ะ มีอะไรกันหรือป่าวคะ ได้ยินเสียงดังออกไปข้างนอกเลย"
"ป่าวหรอกลูก พอดีว่า....ธีร์เขามาคุยเรื่องธุระด่วนกับพ่อนิดหน่อย" ฉันหันไปมองหน้าพี่ธีร์ที่พยักหน้ารับเบาๆพร้อมกับอมยิ้มเบาๆ ฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไร เพราะว่า ไม่ใช่ฉันดูไม่ออกนะว่า พ่อไม่ค่อยปลื้มพี่ธีร์เท่าไร เพราะพ่อชอบบอกว่า พี่ธีร์เจ้าชู้ เขาจะมาคงมาคุยธุระอะไรกัน
"หรอคะ"
"อยู่ทานข้าวก่อนสิธีร์" คุณแม่หันไปชวนพี่ธีร์ที่ทำหน้าตายิ้มไปมาจนน่าหมั่นไส้ชะมัด ฉันเคยบอกมั้ยว่า พี่ธีร์ชอบทำตัวอ้อนคุณแม่
"ได้ครับอาดา ผมชอบทานอาหารฝีมือาดาที่สุดเลยครับ"
"เห้อออ/เห้อออ" ฉันกับคุณพ่อถึงถอนหายใจพร้อมกัน เมื่อเห็นความขี้อ้อนของพี่ธีร์แล้วคุณแม่ก็ชอบใจอ่อนให้พี่ธีร์ด้วย เห้ออ! ถอยหายใจอีก! ฉันเดินเข้าไปในห้องเพราะยังทำการบ้านไม่เสร็จ...จริงๆ ป่าวหรอก ฉันจะเข้าไปเอาการบ้านมาให้พี่ธีร์ทำให้ต่างหาก พี่ธีร์มาได้ถูกเวลามากๆ ไม่อยากพูดแบบนี้เท่าไร แต่เหมือนที่ฉันผ่านคณิตมาได้ในทุกๆ เทอม น่าจะเป็นเพราะพี่ธีร์คอยทำการบ้านให้มากกว่าฉันทำเอง
"พี่ธีร์คะ..." ฉันเดินออกมาก็เห็นพี่ธีร์นั่งหลับอยู่ที่โซฟา ได้นอนบ้างหรือป่าวเนี้ยวันๆ นึง ฉันหย่อนตัวลงฝั่งตรงข้ามกับพี่ธีร์ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปมองพี่เขาใกล้ๆ หน้าตาก็หล่อดีเหมือนกันนะเนี้ย ทำไมฉันพึ่งสังเกตว่า พี่เขาหล่อขนาดนี้ ใบหน้าขาวเนียน จมูกโด่งรับเข้ากับใบหน้าได้อย่างดี
"มองนานขนาดนี้ รับไปอยู่ด้วยเลยมั้ย"
"อะ....เอ่อออ พี่ธีร์! ตื่นเมื่อไรคะเนี้ย"
"แหมม ไม่ได้หลับสักหน่อย แค่พักสายตาเฉยๆ น้องปรางนั้นแหละมานั่งมองหน้าพี่ทำไม หล่อหรอ"
"ก็แค่ลองมองตามที่อันดามันบอกแค่นั้นแหละค่ะ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"
"อันดามันบอกว่าอะไร"
"บอกว่า พี่ธีร์หล่อไงคะ"
"แล้วปรางไม่คิดว่า พี่หล่อจนใจสั่นบ้างหรอ" พี่ธีร์ยกยิ้มพูดพร้อมกับเอนหลังไปพิงกับโซฟา ฉันสามารถเกลียดความเล่นหูเล่นตาของพี่เขาได้มั้ย
"ก็หล่อค่ะ แต่ปรางไม่ใช่อันดามันนะ ปรางไม่หวั่นไหวหรอกค่ะ" ฉันพูดตามความจริงออกไป ฉันจะไปรู้สึกแบบนั้นกับพี่ชายตัวเองได้ยังไงกันล่ะ พี่ธีร์พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน นัยต์ตาสีดำที่กำลังจ้องเข้ามาในตาของฉัน สายตาประสานกันของเราสองกันเหมือนมีเวทมนต์บางอย่างที่สะกดฉันไว้ ร่างกายอ่อนละทวยและอยู่ๆฉันก็รู้สึกว่าอากาศรอบข้างร้อนขึ้นมาทันทีเลย ทำไมฉันถึงจ้องสายตาคู่นี้แล้วหัวใจเต้นรัวแบบนี้นะ...
- ผู้เขียน
