หลงรักน้องสาว

พี่ชาย

"สวัสดีค่ะพี่ธีร์" ผมแหกตามาตั้งแต่เช้าเพื่อมาส่งปราง เอางี้ผมยังไม่ได้นอนเลยดีกว่าเพราะกว่าจะดื่มเสร็จ กว่าจะขับรถกลับ หันมาอีกทีถึงเวลาต้องไปรับปรางแล้ว ก็ได้แค่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ออกมาเลย

"พี่ธีร์ กาแฟมั้ยคะ"

"รู้ใจจัง" ผมรับกาแฟจากปรางมา แหมะ! รู้ใจชะมัดเลย คนกำลังอยากได้อยู่พอดีเลย ผมมารับมาส่งปรางเป็นประจำอยู่แหละ อาองศาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะว่า ผมมีอาดาหนุนหลังอยู่หน่ะสิครับ

"ปรางไปก่อนนะคะพ่อ คุณแม่สวัสดีค่ะ"

"ไอ้ธีร์ ถ้ามึง!..."

"พี่องศา"

"อะไร... พี่แค่จะบอกว่า ให้ขับดีๆ" อาองศาพูดพร้อมกับเหลือบถลึงตาใส่ผมเป็นระยะๆ ผมก็แอบหลุมขำก่อนที่จะยกมือสวัสดีอีกครั้งแล้วก็ออกรถไป ความสุขของผมในทุกๆวันก็คือ การได้ไปส่งน้องที่โรงเรียนเวลาว่าง แต่ผมก็พยายามให้มันว่างทุกวันนั้นแหละเพราะอยากมาส่ง การที่ขับรถแล้วมียัยเด็กผมหางม้าที่นั่งมาด้วยมันรู้สึกดีชะมัด

"พี่ธีร์กินอะไรยังคะ"

"ยังเลยอ่ะ ตื่นมาก็รีบมาหาปรางเลย"

"ไม่ดีเลยนะคะพี่ธีร์ ต้องกินด้วยสิคะ กินแต่กาแฟแบบนี้ไม่ดีเลยนะ" ผมเหลือบไปมองปรางที่นั่งหน้างออยู่ ผมชอบโดนปรางดุเรื่องนี้ตลอดเลย ใครจะไปกล้าบอกว่า พึ่งกินเหล้าเสร็จแล้วก็รีบมา อย่าว่าแต่กินข้าวเช้าเลย ยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ

"มันไม่ทันนี่ กว่าพี่จะกินปรางก็สายพอดี"

"นั้นพี่ธีร์ก็ไม่ต้องมาส่งปรางสิคะ ปรางให้คุณพ่อมาส่งก็ได้นะ"

"ทำไมอ่ะ ปรางไม่อยากให้พี่มาส่งแล้วหรอ..."

"ก็พี่ธีร์ไม่ยอมกินข้าวนี่คะ“

"เป็นห่วงหรอครับ" ผมหันไปถามคนที่กำลังนั่งตั้งหน้าตั้งตาบ่นอยู่ คำถามของผมทำเอาเธอชะงักกลางคันทันที

"....."

"ว่ายังไง เป็นห่วงหรอ"

"ก็...ต้องเป็นห่วงสิคะ พี่ธีร์เป็นพี่ชายปรางนะ"

"หึ! หรอ เหมือนพี่จะมีแค่น้องชายคนเดียวนะ พี่ว่าปรางต้องเอาตำแหน่งอื่นไปครองแล้วแหละ"

"ตำแหน่งอะไรคะ"

เอี๊ยด!

"ไม่รู้สิ อยากเป็นอะไรล่ะ พี่ให้ปรางเป็นได้ทุกอย่างเลย" ผมยิ้มหวานให้เธอพร้อมกับเกลี่ยปอยผมไปด้วย ใบหน้าหวานเริ่มเห่อแดงขึ้น ผมชอบใช้มุขนี้กับเธอตลอดเพราะเวลาเห็นปรางเขินมันทำให้ผมมีความสุข

"อะ...เอ่ออ...ปรางไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" ผมยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะพยักหน้ารับเบาๆ

"เดี๋ยวตอนเย็นมารับ"

"ค่ะ ฟอดดด ฟอดดด" ผมเบิกตากว้างเพราะตกใจ มันไม่ทันตั้งตัว ทุกครั้งที่ผมมาส่งปรางจะต้องหอมแก้มผมก่อนลงทุกครั้ง แต่อยู่ๆวันนี้ก็หอมยังไม่ได้ตั้งตัว ทั้งที่มันเป็นข้อตกลงที่ผมนี้แหละเป็นคนหลอกล่อปรางให้ทำ

"พี่ธีร์เป็นอะไรคะ หน้าแดงเลย ร้อนหรอ"

"อะ..อ้อ ใช่จ้ะใช่" ผมยิ้มแห้งให้น้องพร้อมกับเบนหน้าไปทางอื่น นับวันยิ่งหลงยัยเด็กนี้มากขึ้นทุกวันเข้าแล้วสิ ปรางเปิดประตูลงไป

แบบงงๆ ไม่งงก็บ้าล่ะ เพราะผมเปิดแอร์โครตเย็นแต่หน้าเสือกแดงเหมือนร้อน ผมเอามือมาทาบตรงหัวใจที่เต้นรัวสั่นอย่างไม่เป็นจังหวะพร้อมกับมองตามหลังปรางที่กำลังเดินเข้าไปในโรงเรียน

"นี่ กูหลงรักเธอขนาดนี้เลยหรอวะเนี้ย โรคหัวใจอาจจะถามหาในอีกไม่นานแล้ว เต้นแรงขนาดนี้" ผมถอนหายใจอย่างแรงก่อนที่จะตัดสินใจเคลื่อนรถออกไปคอนโดเพื่อกลับไปนอนอะสิ ผมมีเรียนบ่ายไม่ใช่เช้า แม้จะต้องแหกตามาแต่เช้าได้แลกกับการมาส่งปรางด้วยมันก็คุ้มค่าอยู่หรอก

.

.

"เฮีย!"

"อะไรไอ้ปุณ กูจะนอน หลบดิ" แต่ทันทีที่ผมเปิดห้องเข้ามา ก็เจอไอ้น้องชายห่ารากที่มันนั่งเสนอหน้าอยู่ เข้าห้องคนอื่นโดยไม่ขออนุญาติไอ้เด็กเวร

"เฮียไปไหนมาอ่ะ"

"ส่งมะปราง มึงมีอะไร มึงว่างมากก็ไปหาเดซี่สิ"

"ไปหงไปหาอะไรล่ะ ยัยเด็กนั้นห้าวชะมัด"

"ฮ่าๆๆ หรอ แต่ดูอาเก้ากับอาวี เขาชอบมึงนะ"

"ชิ๊! ก็ใช่อยู่หรอก แต่ยัยเด็กนั้นพยศจะตาย ปวดหัวชิบหาย" ผมทิ้งตัวลงนอน ขณะที่ไอ้ปุณเขาก็บ่นอะไรของเขาไปเรื่อย มันเป็นคนที่พูดมากแบบมากๆเลยนะครับ ผมก็อุส่าเชียร์น้องชายสุดที่รักของผมกับลูกสาวเพื่อนสนิทพ่อ แต่มันก็จริงอย่างที่ไอ้ปุณมันว่าแหละ น้องเดซี่คนละแนวกับมะปรางเลย ห้าว พูดตรง แมนมาก เหมาะกับปุณน้องรักที่สุด

"แต่กูว่าเขาเหมาะกับมึงดีนะ"

"ดีก็เหี้ยล่ะเฮีย ผมต้องหาทางบอกแม่ให้ได้"

"ทำไมอ่ะ"

"ก็แม่อะดิ ให้ผมกับยัยเดซี่นั้นไปเที่ยวภูเขาด้วยกัน ผมต้องโดนฆ่าหมกป่าแน่ๆ ผมไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยงหรอก"

"เวอร์ล่ะ ไอ้ปุณไอ้ห่าราก"

"ไม่เวอร์หรอกเฮีย วันนั้นโครตซวยยัยเดซี่อะไรนั้นไปเจอผมอยู่กับน้องนิน โอ้โห้เกือบตาย ผมเกือบตายคาร้านชาบูแล้วนะ จะว่าใจยังหายอยู่เลย ขนลุก!"

"เออ ทำไมมึงไม่ลองเปิดใจให้น้องเขาดีๆล่ะ มึงลองสังเกตสิมึงแทบไม่เคยพูดดีๆ กับน้องเขาเลยนะ มึงผลักไสตลอด แล้วก็มาตีความว่าเขาน่ากลัว เขาอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้"

"ทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วย ผมไม่ได้รักเธอสักหน่อย"

"ให้มันจริงเหอะ ถ้าเมื่อไรมึงจะสยบแทบเท้าน้องเขาล่ะกัน กูจะล้อให้อายยันลูกเลย" ไอ้ปุณหวั่นไหล่อย่างไม่สนใจ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง ไอ้ห่ารากนี้นึกจะเข้าก็เข้านึกจะออกก็ออก ทำเป็นปากดีเดี๋ยวก็หลงรักน้องเขาในที่สุด ผมพยายามหลับเพราะว่าอีกไม่นานก็ต้องไปเรียนแล้วก็ไปรับมะปรางต่อ มันอาจจะดูเหนื่อยเพราะว่าคอนโดผมอยู่อีกฝากกับโรงเรียนเลย แต่ก็ช่างเถอะผมรักของเขานี่

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง แต่โว๊ยยยยย!!!! ใครแม่งมาตอนนี้อีกเนี้ย จะนอนเว้ยยย ผมยีหันอย่างแรงก่อนที่จะเดินกระแทกเท้าออกไป วันนี้มันเป็นวันอะไร ทำไมมันมีคนมากวนทั้งวี่ทั้งวันเลย

"โอ๊ยยย!! ใครวะ!"

"พี่ธีร์! แม่เอง" ผมเบิกตากว้างเมื่อเปิดตูออกมา เพราะผมเผลอสถบออกมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่จะฉีกยิ้มหวานให้แม่ไปหนึ่งที โชคดีที่แม่ไม่ได้เป็นคนเคร่งเครียดมาก แม่วดีจะเป็นคนเลี้ยงแนวชิลเป็นเพื่อนกันมากกว่า ผมเลยกล้าคุยกับแม่ทุกเรื่องเลย ^o^

"แม่คิดถึงผมหยอออ"

"แหวะ! ได้ข่าวว่าแกไปรับไปส่งลูกสาวบ้านไอ้องศาทุกวันเลยหรือไง" แม่ยกยิ้มมุมปากอย่างแซวๆ

"โห้ววว แม่อ่า ก็ผมชอบเขานี่"

"นี่พี่ธีร์ แม่จะรู้ว่าหนูชอบเขา แต่แกก็ยังเจ้าชู้ไม่เปลี่ยน ระวังเหอะจากที่จะได้เป็นแฟนเขาจะเป็นพี่ชายเขาแทน แม่ไม่ช่วยนะจะบอกให้"

"ไม่หรอกน่า พ่อสอนมาดี"

"หึ! หรอย้ะ แม่เอาอันนี้มาให้แล้วจะกลับล่ะ พอดีออกมาช็อปปิ้ง"

"มากับใครอ่ะ"

"มาคนเดียวอะสิ แกเห็นใครเดินมากับแม่หรือไง"

"ป่านนี้พ่อตามหาแล้วมั้ง แม่ก็รู้ว่า พ่อหวงเมียขนาดไหน ยังจะถ่อมาคนเดียวอีก ไม่ได้เรื่องเลย คุณจริยาวดี"

"จิ๊! ใช่ น่ารำคาญ แม่ไปล่ะ พ่อแกโทรตามฉันอยู่นั้นแหละ ไม่รู้จะตามอะไรนักหนา ไปก่อนนะ....ฮาโลภีม นายจะโทรอะไรนักหนาเนี้ย รู้แล้วกำลังกลับ มาหาพี่ธีร์ที่คอนโด....." ผมมองตามแผ่นหลังของแม่ไปเดินโทรศัพท์กับพ่อ ผมยังคงชื่นชมในความรักของทั้งคู่มากๆ อยู่ดี พ่อเคยเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้แต่เขาก็ดูแลแม่ดีมากเลย ไม่ว่าจะยังไงก็ตามความรู้สึกหรือคำสั่งของแม่จะมาก่อนเสมอ

ตื้ดดด ตื้ดดดดดด แต่ก็ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ถึงเวลาไปเรียนล่ะ....อะไรวะ! ยังไม่ได้นอนเลย วันนี้คงไม่ใช่วันของผมจริงๆล่ะครับ -_-