Chapter 4 ไอ้บ้ากาม
1537 คำ
Chapter 4
ลลินยิ้มกว้างยกมือขึ้นยีหัวปานดาวอย่างเอ็นดู ทุกคนที่นี่เป็นเหมือนครอบครัว ปานดาวทำงานกับเธอมาตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย ยังเป็นเด็กศิลปกรน้องร่วมสถาบันกันกับเธอด้วย ทำให้ทั้งคู่ยิ่งสนิทกันมากกว่าเดิม
“ถ้าเป็นอย่างนั้น คงไม่มีใครอยู่หรอกนะ”
“เจ๊คนหนึ่งละ เชื่อได้ที่ไหน อาจจะอยากได้งานจนหน้ามืดตามัวมองเห็นภัยอันตราย พอมารู้ตัวอีกทีก็โดนเสือร้ายคาบไปแล้วก็ได้” ปานดาวบอกด้วยน้ำเสียงหนักๆ ใบหน้าของเธอมีริ้วรอยของความเครียดแผงเอาไว้
“พี่สัญญา! จะดูแลตัวเองให้ดี”ลลินบอกให้อีกคนได้คลายกังวล คนเมืองกรุงอย่างเธอต้องเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดได้อย่างปลอดภัย
โรงแรมมีชื่อกลางกรุง ลลินเปิดไอแพดเช็คข้อมูลสลับกับมองป้าย หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ที่ซุ้มโคมไฟหลากสีแต่มีต้นไม้หนาบังจัดแบบส่วนตัว โซนพักผ่อนที่ทางโรงแรมจัดมุมเหมาะๆ สำหรับคู่รักควงคู่มาดินเนอร์ในบรรยากาศเป็นกันเอง
ลลินหันรีหันขวางมองหาพนักงานพอที่จะถามทางไปยังห้องที่ลูกค้านัดหมาย หากแต่กลับไม่มีใครสักคนเดินผ่านมาให้ได้ถาม ความมืดของสถานที่ลดวิสัยทัศน์ในการมองเห็นให้น้อยลงไปอีก จากที่เวลากลางคืนที่เธอนัดจะเสี่ยงต่อการเดินทางมาคนเดียว
สองขาก้าวต่ออย่างกล้าๆ กลัวๆ หญิงสาวมองรอบตัวสำรวจอย่างพินิจพิเคราะห์ พื้นที่ข้างๆ ที่เธอเดินผ่านมาคงจัดไว้สำหรับคู่รัก ไม่ทันที่เธอจะได้คิดต่อ สายตาก็เหลือบไปเห็นปลายเท้าสองคู่พันเกี่ยวกันบนเบาะใบนุ่มในมุมสลัวๆ สภาพทั้งคู่ไม่ต้องอาศัยพื้นที่ในการจินตนาการ ของหญิงสาวยี้เบาๆ เบือนหน้าหนีก่อนที่จะเดินเลี่ยงไป
ทางเดินคับแคบ มีเพียงแนวไฟบนพื้นกั้นเป็นเส้นบอกทางเดิน หญิงสาวเดินไปจนสุดทาง ห้องกระจกกว้างที่มองเห็นลางๆ อยู่ข้างหน้าทำให้เธอยิ้มออก ในที่สุดเธอก็มาถูกทาง และเจอห้องที่นัดหมายโดยไม่ต้องออกปากถามใคร
ลลินยกมือขึ้นทาบอกพ่นลมออกอย่างโล่งใจ รีบสาวเท้าเดินเข้าไปหา
ห้องกว้างแบบส่วนตัวตกแต่งด้วยฟอร์นิเจอร์บุหนังมัน มองคร่าวๆ ราคาค่าห้องคงสูงลิ่วแบ่งชั้นคนธรรมดากับคนรวยกันทีเดียว ทุกอย่างถูกออกแบบอย่างลงตัว จะมีขัดตาหญิงสาวอยู่บ้างตรงเตียงนุ่มขนาดใหญ่ริมห้อง ไฟดวงเล็กสลัวๆ ราวกับเธอกำลังเดินอยู่ในคลับเฮ้าส์หรูๆ สักแห่ง
แต่ทว่า...ตรงนี้เป็นโรงแรมเท่านั้นเอง
ว้าย!!! หญิงสาวร้องเสียงหลง จังหวะที่เธอเดินครุ่นคิดอย่างใจลอยก็ชนโครมกับใครบางคนเข้า ร่างบางอ้อนแอ้นของเธอลอยหวือเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนคนตัวโตอย่างง่ายดาย
กลิ่นลมหายใจอ่อนๆ ที่หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความบริสุทธิ์จากกลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆ ในแบบผู้ชาย กลิ่นกายสะอาดเหมือนเขาเพิ่งอาบน้ำออกมา ถ้าเดาไม่ผิดเขาคงจะเดินออกมาจากห้องในอีกฝั่งที่หญิงสาวเพิ่งเดินมา เพราะที่เธอเดินผ่านมาไม่มีใครเดินตามหรือสวนทางแม้แต่คนเดียว
“ปล่อยนะ” หญิงสาวร้องบอกอีกคนพร้อมกับยกมือดันหน้าอกของเขาออก ทรงตัวยืนให้ได้ด้วยตัวเอง
สายตาเหยี่ยวของชายหนุ่มตีตรวนตรวจตราทุกอณูเนื้อที่มองเห็น ทะลุผ่านผืนผ้าที่ปิดซ่อนเร้นกายหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาสีมรกตของบุรุษเพศที่โอบประคองวาวโรจน์ขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดเจน เสียงเข้มคำรามสบถกับลูกน้องอย่างไม่พอใจ
“ผู้หญิงคนนี้นะหรือที่แกว่าเด็ด...ผู้หญิงไทยมีสวยแค่นี้หรือ”
แมทซ์ยิ้มปูเลี่ยนมองหน้าเจ้านายอย่างขอโทษ คงจะมีอะไรเข้าใจผิดสักอย่าง
“ผมขอเช็คข้อมูลก่อนนะครับ” แมทซ์โค้งขอโทษ ล้วงมือหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับหันหลังเตรียมจะเดินเลี่ยงออกไปจากตรงนั้น
“นายพลาดอีกครั้งแล้วนะแมทซ์ แค่เรื่องง่ายๆ อย่างนี้นายยังพลาด แล้วฉันจะไว้ใจมอบงานใหญ่ให้นายได้อย่างไร” คนเป็นนายยังคงคำรามลั่นตามหลัง
“ผมว่าต้องมีการเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง เท่าที่เข้าใจกันเบื้องต้น ผู้หญิงคนนี้ห่างไกลมาก มั่นใจว่าไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้แน่นอน” แมทซ์ตอบเจ้านายสาวเท้าเดินเลี่ยงออกไป
หญิงสาวยืนมองสองหนุ่มถกเถียงกันอย่างมึนงง ถ้าเดาไม่ผิดพวกเขาคงกำลังพูดถึงสาวไทยสักคน และที่แน่ๆ ผู้หญิงในหัวข้อสนทนา ไม่ใช่เธอแน่นอน
หลังจากที่ลูกน้องเดินออกไป ชายหนุ่มก็หันกลับมองหญิงสาวอย่างสำรวจอีกครั้ง สยามเมืองยิ้ม...ผู้หญิงไทยที่เขาเคยมีข้อมูลมาไม่ใช่อย่างที่เขาเห็นตรงหน้า แม้แต่มารดาของเขาก็ยังสวยพริ้งแม้วัยล่วงเลยมามากแล้ว
นัยน์ตาสีมรกตของเขาหรี่มอง จะพูดได้ว่าเหลือบหางตามองก็ไม่ผิดนัก เขามองราวกับว่าเธอเป็นเศษดินหรือก้อนกรวดสักก้อน ความสลักสำคัญน้อยนิด ติดผิวก็สกปรก เข้าตาก็เกะกะรำคาญ คนถูกมองกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ อยากจะควักลูกตาสีสวย ปิดตายสายตาเหยียดๆ ของเขานัก
สำหรับเขา...ถ้าจะให้บอกกันตรงๆ ตอนนี้ ผู้หญิงตรงหน้ามีดีแค่สะโพกผายรับกับเอวคอดราวกับปั้นแต่งทุกส่วนสัดให้ลงตัวเย้ายวนใจบุรุษ คงจะเป็นสิ่งเดียวที่เรียกแรงปรารถนาในกายของเพศตรงข้ามได้
“สาวไทย...มีหน้าตาแบบนี้ด้วยหรือ”
คำพูดเสียดแทงดูถูกคนไทยที่ออกจากปากหนาของชาวต่างชาติตรงหน้า ทำให้ลลินยิ่งฝังรอยเกลียดใบหน้าหล่อๆ ของเขาขึ้นมาอีก มือของเธอกำแน่นขึ้นด้วยความโกรธ
สายตาหยาบคายโลมเลียชัดเจน ยังดีที่เขาเป็นชาวต่างชาติ คงจะเป็นนักธุรกิจหรือไม่ก็นักท่องเที่ยวรักสบายที่เข้าเที่ยวผลาญเงินเล่นๆ เธอยังอยากไว้หน้าไม่ด่ากราดให้เสียผู้เสียคนไป แต่สายตาไม่ให้เกียรติผู้หญิงแบบนี้ น่าจับหักคอมากกว่า ลลินพยายามสงบสติอารมณ์ ยกมือข้างหนึ่งปิดป้องทรวงอกที่โผล่พ้นคอเสื้อ ก่อนที่ไอ้หื่นตรงหน้าจะจาบจ้วงโดนเนื้ออกหยุ่นไปมากกว่านี้
ชายหนุ่มเลิกคิ้วยิ้มยั่ว
“บ้ากาม! ไร้มารยาท” หญิงสาวร้องเสียงดัง แต่แทนที่ชายหนุ่มจะโกรธเขากลับหัวเราะขัน
“หึหึ”
เมื่อเห็นอีกคนราวกับมีเรื่องสนุก ลลินยิ่งโมโห กำหมัดแน่น
“ขำอะไรไม่ทราบ”
ชายหนุ่มมองหญิงสาวตั้งแต่ใบหน้า ไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงปลายเท้า ผู้หญิงผมบ๊อบสั้นดัดลอนประบ่า แต่มันคงจะขาดการดูแลบำรุงรักษา ถูกปล่อยไว้ตามธรรมชาติของมัน ดวงหน้าไร้เครื่องเคราของเครื่องสำอาง จืดชืด แถมหล่อนยังอยู่ในชุดเรียบร้อยราวกับคุณครูสอนประวัติศาตร์วัยห้าสิบ
“เธอมีส่วนไหนที่จะปลุกเรียกกระแสบางอย่างในตัวผู้ชายให้ตื่นได้งั้นหรือ”
หญิงสาวกำหมัดเต้นเร่า แม้ว่าเธอจะเคยได้ยินใครต่อใครพูดอย่างนี้เสมอๆ แต่สำหรับคนแปลกหน้า เธอก็ไม่มีวันรับได้ ยิ่งเขาเป็นคนที่เข้ามาอยู่ในพื้นถิ่นเมืองไทย ก็ควรจะให้เกียรติเจ้าบ้านอย่างเธอบ้าง
“ถ้าจะเถียง...แนะนำว่าอย่าเถียงให้เปลืองน้ำลาย เพราะฉันผ่านผู้หญิงมาหลายร้อย อย่างเธอ! คงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากพาตะกายขึ้นเตียงให้เสียพลังงานหรอก”
“ไอ้บ้า!” ลลินก่นด่าเสียงดังตามระดับความโกรธที่เพิ่มขึ้น
“หรือเธอมีดี” ชายหนุ่มเลิกคิ้วยั่วอย่างนึกสนุก ยืนไขว้เท้าพิงขอบกำแพงรอ “ถ้าจะถอดให้ฉันดู...ฉันก็จะพยายามทนมอง”
ชายหนุ่มยังยวนต่อ ปกติเขาจะไม่มานั่งต่อปากต่อคำกับใครอย่างนี้ ยิ่งผู้หญิงแต่งตัวไร้รสนิยมอย่างนี้ เขายิ่งไม่เคยเฉียดใกล้
“ปากอย่างนี้...อย่ารักษามารยาทเลยลลิน”
หญิงสาวร้องบอกตัวเอง ซัดหมัดเปรี้ยงเหวี่ยงออกไปอย่างแรง เธอตั้งใจเอาเลือกปากที่พ่นคำพูดออกมา แต่หมัดของเธอกลับตรงจังหวะปลายจมูกโด่ง เลือดกำเดาแดงฉานไหลอาบลงมาที่คาง
เพราะความไม่ทันระวัง จมูกโด่งของอลันรับหมัดหนักๆ ของลลินอย่างจัง ชายหนุ่มยกมือเช็ดลวกๆ กุมจมูกเอาไว้ เงยหน้ามองหญิงสาวอย่างคาดโทษ
“มันจะมากไปแล้วนะ หล่อนเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำกับฉันอย่างนี้” ชายหนุ่มตวาดลั่น เดินหน้าเข้าหาเหยื่อด้วยความโกรธ
“ไม่ได้อาศัยความกล้าอะไรมากมายหรอก ทำร้ายร่างกายผู้ชาย อย่างดีก็จ่ายค่าปรับ 500 หน้าตัวเมียอย่างนายจะแจ้งความจับฉันไหมละ ฉันจะได้รอไปโรงพักเลยทีเดียว”
- ผู้เขียน
