ตรวนร้อยเล่ห์

Chapter 1 เทพบุตรนัยน์ตาเพชร “ปึก!” เอกสารปึกใหญ่ถูกโยนโครมลงกลางโต๊ะ เจ้าของห้องหัวเสียไม่แพ้กันคราวก่อนที่โดนคู่แข่งดักหน้าปาดหน้าเค้กไป เพระลูกน้องของเขาไว้ใจเอเจนซี่มือสมัครเล่นมากเกินไป “ฟ้องเรียกค่าเสียหาย เอาให้พวกแมลงหวี่พวกนั้นหลาบจำ คราวหน้ามันจะได้ไม่กล้ามาล้อเล่นกับฉันอีก” อลัน ริชาร์ด มหาเศรษฐีหนุ่มใหญ่วัยสามสิบห้า หนุ่มลูกเสี้ยวไทย-อังกฤษ-รัสเซีย เจ้าของส่วนสูง 185 เซนติเมตรหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง รองเท้ามันเงาพาเจ้าของก้าวเท้าเดินออกมานอกโต๊ะทำงาน นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องลึกที่คนสนิทอย่างเอาเรื่อง “สำหรับนาย ถ้าพลาดอีกครั้งเดียว ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ทำงานกับฉันต้องไม่มีคำว่าพลาด” ผู้กุมบังเ**ยนจีแอลกรุ๊ปคำรามเสียงเข้ม อลันก้าวขึ้นแท่นผู้บริหารและควบตำแหน่งเจ้าพ่อธุรกิจค้าเพชรรัสเซียแทนบิดามาได้ห้าปี หลังจากบิดาเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน เรื่องราวของบิดาถูกปิดตาย นางอลันดากลัวการสูญเสียจนถึงขึ้น สั่งห้ามให้ลูกชายยุ่งกับเรื่องนี้อีก และขอให้เขาหยุดรื้อพื้นเรื่องคดี เมื่อภรรยาเจ้าทุกข์ขอให้จบเรื่อง ทุกอย่างก็จบ หากห้าปีในความอ่อนแอของครอบครัวและบริษัทที่กำลังง่อนแง่นเพราะการแย่งชิงตำแหน่งผู้บริหาร อลันก้าวเข้ามาในความขัดแย้งและการคัดค้านของหลายฝ่าย ด้วยคุณวุฒิที่ต่ำกว่าผู้ถือหุ้นหลายท่าน และวัยเพียงสามสิบที่เป็นปัญหาหลักก่อนเข้ารับตำแหน่ง แต่สามปีที่ผ่านมาเขาก็ได้พิสูจน์ความสามารถ พาจีแอลกรุ๊ปตีตลาดโลกกระจุย สร้างคู่ค้าและพันธมิตรระดับแนวหน้าของแต่ละประเทศไว้ทั่วโลก ไม่แปลกที่เขาจะได้รับฉายา “เทพบุตรนัยน์ตาเพชร” เรื่องเสน่ห์ต่อเพศตรงข้าม เขาเพียงมองตาผู้หญิงคนไหน เจ้าหล่อนคนนั้นก็พร้อมจะตะกายขึ้นเตียงกับเขา ไม่มีข้อแม้ ไม่มีการันตี แต่พวกหล่อนก็จะได้ค่าตอบแทนมหาศาล มากพอที่จะก้าวออกไปตั้งตัว เพียงแค่เขาพอใจ... อีกหนึ่งคือนักบริหารแถวหน้าที่นักธุรกิจในวงการเพชรเกรงขาม อีกหนึ่งคือเพลย์บอยจอมเจ้าเล่ห์ ผู้หญิงค่อนโลกต่างอยากพาตัวเข้าหา แต่เขาไม่เคยพลาดท่าสักคน ผู้ชายสองบุคลิก ลึกลับหาตัวจับยากที่หลายคนไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา อลันละสายตาจากหน้าจอ มองลูกน้องสองคนที่เข้ามาพร้อมกัน ฟิลิป เป็นคนสนิทที่เขาไว้ใจที่สุด เป็นเสมือนพี่เลี้ยงที่สอนงานเขาด้วย ส่วนแมทซ์ เป็นหนุ่มไฟแรงที่เพิ่งจบปริญญาโทมาไม่นาน คนที่อลันพร้อมจะเทข้อมูลทุกอย่างปลุกปั้นให้ผงาดในวงการธุรกิจ หากแต่เจ้าตัวกลับชื่นชอบความสงบ ชอบทำอาหารและคอยดูแลความเป็นอยู่ของเจ้านายมากกว่าเรื่องธุรกิจ “วันนี้ยังเหลืออีกกี่นัด” “วันนี้หมดแล้วครับ แต่พรุ่งนี้บอสต้องบินไปเปอเซียร์ แล้วบินต่อไปที่เมืองไทย” ฟิลิปเป็นคนตอบ คิ้วหนาของอลันขมวดมุ่น เงยหน้ามองลูกน้อง “ที่เมืองไทยงั้นหรือ!” “ครับ...สมาคมผู้ค้าเพชรเพิ่งแจ้งกำหนดการที่แน่นอนมาเมื่อเช้า” คำตอบยังออกจากปากของฟิลิปเช่นเคย หากแต่คนถามกลับหันไปจ้องหน้าแมทซ์  “นายช่วยตรวจเช็คคิวงานอย่างละเอียดด้วย ถ้าเป็นงานลวกๆ ไม่มีแบบแผน ไม่เป็นสากล นายยกเลิกสัญญาไปได้เลย แล้วข้อมูลที่ให้หา ได้แล้วใช่ไหม”  อลันบอกเป็นเชิงสั่งงานแมทซ์ ครั้งนี้เขาตั้งใจจะพาแมทซ์ไปด้วยคนเดียว มีงานบางอย่างที่เขาจำเป็นต้องทำที่เมืองไทย และฟิลิปก็ต้องช่วยดูแลงานทางนี้แทนเขา “งานนี้จัดโดยสมาคมนักธุรกิจผู้ค้าเพชร งานระดับประเทศอย่างนี้ผมว่าไม่น่าห่วง ส่วนข้อมูลวางอยู่บนโต๊ะ” อลันหันกลับไปมองหน้าลูกน้องเชิงตำหนิอีกครั้ง “คราวที่แล้วนายก็พูดอย่างนี้ แต่ก็พลาด!” “ผมรับรองว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดอีก ในระหว่างการทำงานของผมต่อจากนี้ไป” “อย่าดีแต่พูดล่ะ” อลันย้ำเสียงหนัก “พรุ่งนี้บอสให้ผมโทรนัดคุณแคทรีน่าให้ไหมครับ” แมทซ์ถามอย่างเอาใจ เรื่องส่วนตัวเขาพูดได้เต็มปากว่ารู้ใจอลันที่สุด  อลันโบกมือ “ไม่ล่ะ ฉันต้องบินไปเมืองไทยต่อ ว่าจะไปพักผ่อนที่เมืองไทยแบบส่วนตัวสักพัก นายติดต่อเรื่องที่พักให้ฉันสักสองอาทิตย์นะ” ชายหนุ่มสั่งแมทซ์ก่อนที่จะหันหน้ามาหาฟิลิป “ส่วนนาย...ฉันฝากทางนี้ด้วย นายเป็นคนเดียวที่ฉันไว้ใจที่สุด” “ครับ” ฟิลิปโค้งรับ เขากับพ่อทำงานกับจีแอลกรุ๊ปตั้งแต่พ่อของอลันยังบริหาร จนถึงผลัดเปลี่ยนผู้บริหาร พ่อของเขาปลดเกษียณตัวเองกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิด แต่เขาก็ยังยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับอลันเรื่อยมา อลันเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก หันมากำชับแมทซ์อีกรอบ “อ่อ...ฉันขอแบบเงียบที่สุด อย่าให้นักข่าวรู้ก่อนว่าฉันจะไป เมืองไทยเป็นตลาดใหม่ของเราและที่สำคัญ ฉันมีบางอย่างที่อยากได้ข้อมูล” “แต่เราคงปิดไม่ได้ เจ้าของงานต้องประชาสัมพันธ์หนักอยู่แล้วว่าเจ้าพ่อธุรกิจค้าเพชรรัสเซียเดินทางไปร่วมงานด้วย” “ฉันไล่นายออกวันนี้เลยดีไหมแมทซ์ ฉันหมายถึงวันที่ฉันเดินทาง ฉันอยากไปดูตลาดเพชรเมืองไทยก่อน แบบที่ไม่ต้องมีการจัดฉากเรียกนักลงทุน” ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะปลายคางอย่างครุ่นคิด เดินอ้อมกลับมาย่อตัวลงนั่งบนโต๊ะ ไขว้ขาสบายๆ “ส่วนในงาน...เราหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ต้องไปทนยืนฟังพวกนั้นจัดฉากปั้นหน้าสวยหรู หลอกนักลงทุนไปตามหน้าที่” “ครับบอส” เลขาหนุ่มรับคำ  แมทซ์เพิ่งทำงานกับอลันได้ไม่นาน ความสดใหม่ไฟแรงของเขาเป็นข้อดีลำดับต้นๆ แต่เพราะยังมีบางอย่างในใจของแมทซ์ที่ยังไม่ลบเลือน อลันก็ต้องพยายามผลักความรู้สึกนั้นออกไป และป้อนข้อมูลให้เขาเรียนรู้ในชั้นเชิงธุรกิจอีกมาก อลันดึงเนคไทออกจากปกเสื้อ หลวมๆ กับจังหวะที่รองเท้ามันเงาของอลันยี่ห้อดังพาเจ้าของเข้ามาในบ้าน คฤหาสน์ของอาณาจักรเพชรริชาร์ดกลางกรุงเบลเกรด “วันนี้ลูกชายฉันกลับบ้านได้รึ สงสัยพายุกำลังจะเข้า” เสียงของคนเป็นแม่ร้องทักลูกชาย ทั้งที่ปกตินางเองก็ไม่ค่อยได้อยู่ติดบ้านสักเท่าไร  นางอลันดา ริชาร์ด หรือ แอนเดียร์ ผู้หญิงวัยห้าสิบแปดที่ยังสวยพริ้งราวเพิ่งสี่สิบ นางสามารถเดินควงกับลูกชายได้ไม่อาย เพราะนางเคยเป็นนางแบบแถวหน้าของเมืองไทย หากแต่ได้แต่งงานเจ้าพ่อนักธุรกิจค้าเพชร ก้าวเข้าสู่วงสังคมชั้นสูงหรูหรา เข้าทางความชอบของนางที่ได้ออกงานสังคมทุกวัน นางยอมทำทุกทางเพื่อลบเลือนความรู้สึกในอดีตที่ผ่านมา ไม่เคยพูดถึงสายเลือด “บูรกนก” สักครั้ง จนทำให้คนไทยหลายคนในอังกฤษเบือนหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจ เพราะไม่ใครรู้ตื้นลึกหนาบางถึงความรู้สึกอัดอั้นที่นางต้องทนแบกรับมาคนเดียวมานานสามสิบกว่าปี อลันเดินเข้ามาโอบมารดา กดปลายจมูกหอมหนักๆ “วันนี้แม่ของผมอยู่บ้านได้เหมือนกัน พายุคงก่อตัวสูงจนน้ำท่วมเบลเกรด” อลันตอบกลับมารดาทันที เป็นเรื่องปกติหากเขากับมารดาไม่ได้เจอกันนานเป็นเดือนๆ  ถ้าเขาไม่บินไปติดต่อธุรกิจจนไม่มีเวลาได้กลับมาบ้าน ก็เป็นนางที่ออกจากบ้านเกือบทุกวัน เวลาของคนทั้งคู่มักสวนทางกันเสมอ ชายหนุ่มเดินต่อไปที่เคาร์เตอร์บาร์ ยกแขนพิงเอาไว้ นางอลันดาเดินตามลูกชายไป เคาเตอร์บาร์คือมุมโปรดของลูกชาย “ไม่ต้องมาแซวแม่นะ ลูกก็รู้ว่าแม่เหงา” “แม่ก็เลยออกงานบริหารเสน่ห์ให้หนุ่มๆ น้ำลายหกเล่นใช่ไหมครับ ถ้าแม่จะแต่งงานใหม่กับใครสักคนผมก็ไม่ว่านะ ผมจะได้หายห่วง ถ้าแม่จะมีคนดูแล” อลันดาขยับตัวเดินเข้าหาลูกชาย ยกสองมือกุมพวงแก้มสากของเขา “แม่รอให้ลูกแต่งก่อน แม่จะได้หายห่วง เมื่อลูกมีคนดูแล” นางอลันดาย้อนคำลูกชาย “แต่แม่ก็รู้ว่าผมยังรักสนุก” “ลูกก็คงจะรู้ว่าแม่ก็ยังรักสนุก” มารดาย้อนคำอีกครั้ง ชายหนุ่มหมั่นไส้กดจมูกลงบนพวงแก้มของมารดา  “เอาเป็นว่าเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก ตกลงไหม” “ฮ่าๆ” นางอลันดาหัวเราะร่า เอียงหน้าถามลูกชาย “ลูกทานข้าวหรือยัง” “ไม่ทราบว่าคืนนี้คุณแอนเดียร์จะให้เกียรติดินเนอร์กับผมได้ไหมครับ” ชายหนุ่มโค้งล้อเลียนมารดา  นางอลันดายิ้มรับ “ด้วยความยินดีค่ะ แต่ต้องขอเวลาในการแต่งตัวสักครู่”