ตรวนร้อยเล่ห์

Chapter 17 ความสัมพันธ์แต่หนหลัง

คชาคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับอลันดาแต่หนหลัง เมื่อก่อนรัก แต่พอหันหลังจากกันเพียงไม่กี่วัน เธอก็เปลี่ยนไป อลันดาแต่งงานกับอิริคลูกชายมาเฟียรัสเชียทันที จากนั้นเธอก็หายไปจากวงจรชีวิตของเขาอย่างถาวร นี่คือสิ่งที่เขารับรู้มาตลอดจากปากมารดา

อลันดารักกับอิริคและทรยศเขาตั้งแต่ที่ยังไม่รู้ความจริง ภาพความสัมพันธ์ที่มารดาหามาให้ดูตอนที่อลันดาไปเดินแบบที่รัสเชียเขายังจำติดตา ความแนบแน่นในบรรยากาศสุดหรูหรา

สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่อลันดาตัดสินใจทำย้ำชัดให้เขาเชื่อในน้ำคำมารดา เหตุผลทุกอย่างมันหนักแน่นมากพอ มากจนความรักแปรเปลี่ยนเป็นความแค้นตามความต้องการของมารดา

เมื่อไม่กี่ปีก่อนเขาตามสืบจนเจอ เขาไม่เคยลืมรักแรกได้ และไม่ลืมแค้นหนักฝังใจ ที่สุดเขาก็หาแผนหลอกล่อ นางติดกับ พาอิริคมาเจอจังๆ ตามแผนที่เขาวางไว้

หล่อนต้องได้เจ็บปวดเหมือนเขา อิริคต้องได้รู้รสของการหักหลัง สองสิ่งที่ต้องการบนความแค้นที่อัดแน่นจากรอยฝังของมารดาที่กล่อมเขาทุกวัน

เหตุเพียงต้องการความแตกแยก แต่เรื่องราวกลับเลวร้าย อิริคขับรถประสบอุบัติเหตุในสภาพเมามาย ครั้งนั้นทำให้เขาเกลียดความรักของตัวเอง แต่ก็ยอมรับเต็มปากว่าลืมอลันดาไม่ได้ ทุกวันนี้เขายังเฝ้ารอ ทั้งที่รู้ว่าเป็นน้องร่วมสายเลือด แต่ความรักครั้งแรกที่ฝังใจกลับทำให้เขาลืมไม่ลง

เทปกล้องวงจรปิดเสียในวันเกิดเหตุ เป็นข่าวร้ายของอีกวัน เหตุสุดวิสัยที่ลลินไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด แต่หากจะวัดด้วยอำนาจเงินก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าสามารถทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งบีบเธอให้จนตรอก

ที่สุดสิ่งที่ลลินคาดหวังว่าจะดีกลับเลวร้ายลง เมื่อเธอขอเข้าพบเขา ไม่เพียงเขาไม่ให้เธอพบ แต่เขายังดึงสมาคมเข้ามาเกี่ยวข้อง เพิ่มแรงดันให้เธอเพิ่มขึ้นไปอีก

หญิงสาวทอดเท้าเอื่อยๆ มาตามถนนเล็กๆ หย่อนก้นลงนั่งข้างสนามหญ้าสวนสุขภาพอย่างหมดอาลัย กับสิ่งที่เธอเพิ่งรับรู้มา จีแอลกรุ๊ป ปฏิเสธการเซ็นสัญญาหากทางสมาคมยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนเรื่องเหตุการณ์วันนั้น เรื่องราวคงง่ายขึ้นถ้าหากเธอมีเทปของกล้องวงจรปิด มีพยาน หรือแม้กระทั่งมีโอกาสได้ตกลงกับเขา

แต่ความหวังของเธอกลับริบหรี่เหมือนเขาจงใจแกล้งดึงเวลาก่อสงครามประสาทกับเธอ

“ฉันจะต้องพบคุณให้ได้” หญิงสาวรำพึงกับตัวเอง

คชายกนาฬิกาข้อมือมองเวลาอย่างร้อนใจ เลยเวลานัดหมายไปนับชั่วโมง หากแต่เขาก็ยังเฝ้ารอ นั่นเป็นหนทางเดียวที่จะมีทางออกให้ตัวเขา ลลิน หรือแม้แต่ผู้ประกอบการจิวเวลลี่ในไทยที่รอร่วมงานกับอลัน

วันนี้ จีแอลกรุ๊ปส่งตัวแทนมาเจรจา และคชาเลือกที่จะมาด้วยเอง

ห้องรับรองในโรงแรมหรู ทว่าแขกเหรื่อกลับค่อนข้างบางตาไม่พลุกพล่านมากนัก คชาอดแปลกใจไม่ได้ที่คู่ค้ารายใหม่คนสำคัญนัดมาในห้องสูทของโรงแรมหรูแบบนี้ แทนที่จะเป็นห้องประชุมหรือห้องจัดเลี้ยงอย่างเป็นทางการ

ปลีน่องขาวบนส้นรองเท้าสูงเกือบห้านิ้วก้าวเดินฉับๆ อย่างมาดมั่นมาบนพื้นพรมสีแดงกำมะหยี่ เดรสเรียบหรูเข้ารูปสวยบนเรือนร่าง อายุที่ล่วงเลยไม่สามารถพรากความงามจากเรือนร่างของเธอไปได้แม้แต่นิด

สายตาสองคู่ของคนในห้องพักรับรองจ้องหน้ากันไม่กระพริบ สามสิบปีกว่าที่จากลาอย่างถาวรด้วยความเข้าใจผิดทั้งรักล้นหัวใจ ห้าปีก่อนจากลาอย่างศัตรู

ก้าวผ่านมาอีกหนึ่งนาทีที่ได้เจอ ในวันที่ทั้งคู่ได้มองหน้ากันอย่างเต็มตาอีกครั้ง สิ่งเดียวที่ยังหลงเหลือ ความรักที่แปรเปลี่ยนเป็นแค้น แค้นจนผูกอาฆาต อาฆาตจนสร้างเรื่องเลวร้าย ท้ายที่สุดก็นำมาถึงความสูญเสีย

พนักงานเสิร์ฟเครื่องดื่มเย็นแก้วที่สองของคนรอ เขาเบี่ยงตัวหลบสายตาอย่างอึดอัด สายตาหวานที่เขาเคยหลงยังจ้องนิ่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงโอบประคองเธอนั่ง ถึงคราวนี้เขาคงไม่มีสิทธิ

“คุณเองนะหรือ” คชาเปล่งเสียงหนักถาม

“มีอะไรผิดปกติตรงหน้าดิฉันหรือเปล่าคะ หรือว่าฉันไม่สวยเหมือนเดิม” นางอลันดาเลิกคิ้วสูงพร้อมถามขึ้นมา เมื่อเห็นว่าหนุ่มนัยน์ตาคมตรงหน้าจ้องหน้าเธอไม่กะพริบ มองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่นางก็จงใจใช้คำให้ดูห่างเหิน

“สบายดีหรือ” คชาถามราบเสียงเรียบ เขาไม่ได้คาดมาก่อนว่าจะได้เจอนาง แต่ก็ไม่ถึงกับแปลกใจ

“แล้วคุณสบายดีหรือ” นางอลันดาพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ นางแค่ต้องการหยั่งท่าทีของผู้ชายตรงหน้า ความโกรธแค้นของเขาที่มีต่อนางมีเท่าเดิมหรือลดลงตามเวลา

แต่หากถามนางและขอได้สักอย่าง ขอให้เรื่องราวจบลงเพียงเท่านี้ ปล่อยให้แต่ละคนได้เดินตามวิถีของตัวเอง อย่าได้เกี่ยวข้องกันอีกเลย สิ่งที่นางอยากรู้มากที่สุดคือ เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุของอลันกี่มากน้อย

“สบายดีตามอัตภาพ” อีกคนยังคงระดับของน้ำเสียงเอาไว้เหมือนเดิม

“ก็คงสบายดีสินะ ดิฉันไม่น่าถาม” อีกคนพยายามชวนคุย แต่ดูเหมือนอีกคนคงไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกัน คชาพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ เงยหน้าสบตากับดวงตาคู่สวยนิ่ง

ความห่างเหินที่นางจงใจมอบให้ทำให้เขาอึดอัด เรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนเขารู้ว่าทำผิดเต็มประตู แต่ก็หากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก หลังจากวันนั้นหัวใจของเขาก็ไม่เหมือนเดิม ปล่อยวางและไม่ยึดติด

“ดาไม่ได้ต้องการแค่มาถามสารทุกข์สุกดิบพี่ใช่มั้ย”

หากความอาฆาตกลับย้ายฝั่งมายังอีกคน ห้าปีที่เปลี่ยนความรู้สึกของนางอลันดาให้กลายเป็นความเกลียดชัง ขยะแขยง

“แปลกหรือคะ” นางอลันดาเชิดหน้าน้อยๆ น้ำเสียงติดปลายจมูก

“ดาต้องการอะไร เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะดาใช่ไหม” อีกคนถามเป็นการเป็นงาน

“ดาก็แค่อยากรู้ว่าทำไมพี่ต้องอยากร่วมงานกับอลัน” นางอลันดายอมเปลี่ยนสรรพนามมาเป็นเหมือนเดิมที่เคยเรียก แต่ลำคอเชิดรั้นกับสายตาขวางๆ ก็ทำให้คนมองรู้ว่านางกำลังโกรธ

“เขาเป็นนักธุรกิจท็อปไฟว์ของโลก ใครก็อยากร่วมงานด้วย ไม่เห็นแปลก”

“ดาไม่เชื่อ” นางอลันตาตวาดกลับทันที

คชาลอบพ่นลมหายใจออกจากปลายจมูก เขาไม่ปฏิเสธ...ว่าสิ่งที่เขาทำเมื่อห้าปีก่อนเลวร้ายกับผู้หญิงตรงหน้ามาก แต่นับจากวันนั้นความรู้สึกผิดก็ซัดสาดหัวใจของเขาไม่ให้เป็นสุขสักวัน

“เพราะอย่างนี้ใช่ไหม ดาถึงต้องทำขนาดนี้”

“พี่คชาน่าจะรู้เหตุผลดีที่สุด ดาก็แค่อยากให้พี่คชารู้ว่าคนที่ต้องตกเป็นจำเลยสังคมรู้สึกอย่างไรบ้าง ไม่เพียงแค่รู้สึก แต่เมืองไทยเป็นพื้นที่หวงห้ามที่อันตรายที่สุด ห้ามดาห้ามครอบครัวดามาเหยียบ” นางอลันดาเชิดหน้าขึ้น จ้องตาคนฟังนิ่ง “สามสิบปีที่ผ่านมาดารู้สึกแบบนั้น ไม่เคยมีความสุขสักวัน”

“เรื่องเก่าตั้งหลายปีดีดัก” คชาบอกปัด น้ำเสียงอ่อนลงได้อย่างชัดเจน แม้จะไม่ใช่ฝีมือของเขา แต่เขาก็ปฏิเสธฝีมือมารดาของเขาไม่ได้เช่นกัน หลายอย่างที่เกิดขึ้นทำให้เขาเข้าใจอลันดาผิดไป

แววตาของนางอลันดาสั่นระริก เมื่อได้ยินคำพูดที่หลุดออกมาจากของเขา ที่ผ่านมาครอบครัวของเขาไม่เคยนึกสงสารชะตากรรมของเธอสักครั้ง

“เพียงแค่นั้นยังไม่พอ พี่ยังทำลายรักเดียวที่ดามี ซ้ำร้ายพี่ยังทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของดาด้วย”

แม้คชาจะรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อห้าปีก่อน แต่ตะกอนความรู้สึกผิดหวังในใจก็ถูกกวนให้ขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง “ก็หมอนั่นมันแย่งดาจากพี่ไป”

นางอลันดาส่ายหน้าอย่างทอดถอนใจ คชาเป็นคนจิตใจดี แต่ความแค้นของมารดาเปลี่ยนเขาให้เป็นคนละคน ท่านผู้หญิงทำทุกวิถีทางที่จะกำจัดนางออกไปจากชีวิตลูกชาย แม้แต่ความรู้สึกดีๆ

“ไม่มีใครแย่ง แต่พี่ผลักไสดาไปเอง คนที่ควรจะอยู่ข้างดามากที่สุดกลับไม่ใยดี ทั้งที่ดาก็แค่เด็กกำพร้า”

“เรื่องนั้นมันหลายปีมาแล้วนะดา”

“แต่เรื่องเมื่อหลายปี พี่ก็เป็นคนรื้อมันขึ้นมาอีกไม่ใช่หรือ เราควรจะเดินคนละทางตั้งแต่เมื่อสามสิบกว่าปีก่อนแล้ว”

“เรื่องเมื่อห้าปีก่อนพี่ไม่ได้ตั้งใจ” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของคชาทำให้อลันดาแสยะยิ้มทั้งน้ำตา