บทที่ 3
1151 คำ
“แม่พุดมานี่ ส่วนแกควรกลับลงไปข้างล่างได้แล้วตาชาญ ทิ้งคนรักให้นั่งอยู่กับพวกคนงานตามลำพังแบบนั้นใช้ได้ที่ไหนกัน” คุณพิศเพลาเอ่ยต่อ ก่อนจะจ้องมองหลานชายสลับกับคนในปกครองไม่ว่างตา
“ผมก็แค่ขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ให้จัสมินเขาครับ พอดีเห็นคนของคุณย่าทำลับๆ ล่อๆ อยู่ข้างเสา เลยนึกว่าเป็นโจร!” ชาญแก้ต่างให้ตนเองเมื่อเห็นสายตาของผู้ย่าจ้องมองกันเหมือนกำลังจะจับผิดเขาอยู่ รู้ดีทีเดียวว่าแม่คนนี้เป็นคนโปรดของย่า ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามแตะต้อง
“เอาเถอะ ย่าก็ไม่ได้ว่าอะไรแกสักหน่อย หมดเรื่องแล้วใช่ไหม ถ้ายังไงย่าขอตัวยัยพุดก่อน ส่วนแกจะอยู่ฉลองกันจนถึงเช้ากับพวกข้างล่างก็สุดแล้วแต่แก ไปแม่พุด เข้าไปนวดให้ฉันที่ห้องหน่อย” พุดกรองพยักหน้ารับแทบจะทันที ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ออกตัวตามคุณหญิงพิศเพลาไป ต้นแขนของเธอกลับถูกคนพาลกระชากมันเอาไว้ ก่อนที่เขาจะก้มลงกระซิบขู่
“อย่าคิดว่ามีคุณย่าคอยให้ท้ายแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ!” ชาญขู่เสร็จก็สะบัดตันแขนอีกคนทิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนที่เขาจะเดินผิวปากจากกันไป
พุดกรองเดินตามคุณหญิงพิศเพลามาจนถึงห้องนอนของท่านแต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มนวด อีกฝ่ายก็หันมาเผชิญหน้าพร้อมเอ่ยบางอย่างออกมาซะก่อน บางอย่างที่มันทำให้เธอนั้นตกใจเพราะไม่คิดว่าจะได้ยิน
“หล่อนยังชอบตาชาญอยู่รึเปล่าแม่พุด” นางพิศเพลาตัดสินใจถามคนตรงหน้าออกไปตรงๆ เมื่อมีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคน
นางเลี้ยงของนางมาเองกับมือมีหรือจะไม่รู้ว่าพุดกรองแอบมีใจให้ตาชาญหลานชายของตัวเองมาเนิ่นนาน ยอมรับว่าไม่คิดรังเกียจในกำพืดของผู้หญิงคนนี้ แต่หากมันเป็นเพียงรักข้างเดียวก็อยากให้พุดกรองตัดใจเสีย อีกอย่างการที่ชาญพาคนรักกลับมาแนะนำให้ตนเองได้รู้จัก มันก็แสดงให้เห็นชัดแล้วว่าหลานชายจริงใจกับฝ่ายนั้นมากน้อยแค่ไหน หากคนของนางไม่รีบตัดใจเสียตั้งแต่วันนี้ วันข้างหน้าก็คงไม่พ้นต้องมานั่งเจ็บช้ำให้กับรักที่ไม่สมหวัง นางไม่อยากให้พุดกรองต้องเจ็บ
“คะ…คุณท่านค่ะ พุดไม่ได้…”
“ฉันไม่โกรธหล่อนหรอกนะ เพราะรู้ว่าเรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้ ที่ต้องถามเพราะว่าฉันไม่อยากให้หล่อนต้องมาเจ็บ อย่างที่เห็นว่าตาชาญกลับมาพร้อมคนรัก ตัดใจเสียเถอะนะแม่พุด อย่างน้อยก็เพื่อตัวของหล่อนเอง” พุดกรองทำได้เพียงก้มหน้า ไม่กล้าที่จะตอบอะไรกลับไป
เธอคิดเอาเองว่าคุณหญิงพิศเพลาคงอยากให้หลานชายของท่านได้คู่ครองที่เหมาะสมมากกว่าตัวเอง ซึ่งมันก็ไม่ผิดเลยหากท่านหรือใครต่อใครจะคาดหวังให้เป็นเช่นนั้น ผู้หญิงที่ชื่อจัสมินคนนั้นมีพร้อมทุกอย่าง ไม่ว่าใครก็ต้องยินดีต้อนรับเธอในฐานะคนรักของเขา แล้วดูเธอสิมีอะไรบ้าง นอกจากตัวกับอดีตอันเลวร้ายที่มันคงติดตัวเธอไปจนวันตาย
“พุดเข้าใจแล้วค่ะคุณท่าน”
คุณหญิงพิศเพลายิ้มรับเมื่อได้ยินเช่นนั้น พุดกรองของนางเป็นเด็กดี นางหมายมั่นอยากให้เธอเจอคนที่ดีคนที่พร้อมจะรักและเข้าใจกัน
คนที่จะรักและพร้อมปกป้องผู้หญิงดีๆ คนนี้ให้พ้นต่อภัยอันตราย
“เอาล่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้วกลับไปพักผ่อนเสียเถอะนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฉันเองก็จะพักแล้วเหมือนกัน” หญิงสาวรับคำก่อนจะจัดการห่มผ้าให้ผู้มีพระคุณแล้วรีบเดินออกมาจากห้องนอนของท่านมุ่งหน้าสู่ห้องนอนของตัวเองซึ่งอยู่ที่ชั้นล่าง แต่ยังไม่ทันจะถึงที่หมายใครบางคนกลับเดินมาดักหน้ากันเอาไว้เสียก่อน ใครบางคนที่ทำให้เธอถอยหนีเมื่อเจอ ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาดักรอ
“จะหนีไปไหน! คราวนี้ไปฟ้องอะไรคุณย่าฉันอีกล่ะถึงได้หายหัวเข้าไปในห้องนอนท่านเสียนานสองนานแบบนั้น!”
ชาญตวาดถามพร้อมกระชากต้นแขนของแม่ตัวดี ที่ทำท่าจะวิ่งหนีกันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“พุดไม่ได้ฟ้องอะไรคุณท่าน คุณชาญปล่อยเถอะค่ะ พุดเจ็บ” พุดกรองรีบให้คำตอบ พร้อมทั้งพยายามชักแขนของตัวเองกลับแต่ก็ไร้ผล
“เชื่อคนอย่างเธอฉันก็โง่เต็มที!” ชาญตวาดตอบ ยิ่งได้ยินเรื่องราวของหล่อนกับผู้เป็นย่าเขาก็ยิ่งหงุดหงิด ใครๆ ต่างพากันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งกลายเป็นคนโปรดของคุณย่าของเขามากไปทุกที เธอทำมันมาเสมอ นับตั้งแต่วันที่ท่านพากลับมาชุบเลี้ยงที่บ้านใหญ่หลังนี้ หล่อนก็ไม่เคยคิดที่จะอยู่ห่างคุณย่าของเขาเลย ทำตัวราวกับเป็นหลานอีกคนของท่านทั้งๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่! และคงไม่มีวันที่จะใช่!
“คุณชาญปล่อยพุดเถอะค่ะ” พุดกรองขอร้องด้วยคำพูดเดิมๆ เธอรู้ว่าอธิบายให้ตายยังไงเขาก็คงไม่เชื่อกันอยู่ดี เพราะในสายตาของเขาเธอคือคนเลวเสมอ ไม่คิดเลยว่าวันเวลาที่ผ่านมานานหลายปีเขาที่เคยเกลียดเธอยังไง จนวันนี้ก็ยังเกลียดเหมือนเดิม ไม่เข้าใจเลยสักนิด
“งั้นก็รับปากมา ว่าถ้าฉันปล่อยเธอจะรีบไสหัวไปจากที่นี่ทันที!”
“พุดทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณชาญปล่อยพุดไปเถอะนะคะ” ใช่ว่าเธอจะไม่เคยพยายามทำสิ่งที่เขาสั่ง แต่ไม่ว่าจะพูดยังไงคุณย่าของเขาก็ไม่ยอมท่าเดียว ท่านไม่ยอมให้เธอไปจากที่นี่ ซึ่งเมื่อท่านไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น ทางเดียวที่เขาจะไล่เธอไปจากที่นี่ได้คือเขาต้องไปพูดกับย่าของเขาเอง ซึ่งเธอเชื่อเหลือเกินว่าต่อให้เป็นเขา คุณพิศเพลาก็ไม่ยอมอยู่ดี ขนาดเธอยังทำไม่สำเร็จไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้งก็ตาม
- ผู้เขียน
