บทที่ 4
1063 คำ
“ทำไม่ได้หรือไม่อยากทำกันแน่! ใช่สิ! อยู่ที่นี่ชีวิตเธอสุขสบายจะตายไป นั่งๆ นอนๆ ทำตัวเหมือนหลานตัวจริงของเจ้าของบ้าน ฉันล่ะคิดไม่ออกเลยว่าคุณย่าเห็นอะไรดีในตัวเธอ! เพราะเท่าที่ฉันเห็น…เธอมันก็แค่ลูกโจร!!” มันเกินจะทนรับไหวเมื่อเขากล่าวว่าผู้ให้กำเนิดด้วยคำพูดร้ายกาจ พุดกรองสะบัดตัวจนหลุดพ้น ไม่ทันได้คิดถึงผลของการกระทำของตัวเอง มือข้างหนึ่งของเธอกลับฟาดลงบนใบหน้าคมคายเข้าเต็มแรง
เกิดความเงียบงันขึ้นแทบจะทันที เมื่อสิ้นเสียงตอบดังฉาดใหญ่
“คะ..คุณชาญคะ พุดขอโทษ พะ…พุดไม่ได้ตั้งใจ พุดขอทะ… อื้อ!” ชาญไม่ทนฟังคำขอโทษที่เขาไม่อยากได้ยิน ชายหนุ่มกระชากต้นแขนแม่ตัวดีเข้าหาตัวก่อนกระแทกริมฝีปากเข้าหาเรียวปากอย่างรุนแรง ลงทัณฑ์คนที่อาจหาญตบหน้าเขาด้วยรสจูบที่แสนป่าเถื่อนจนอีกคนน้ำตาไหลริน
จูบที่ตอบแรกคิดว่ามันจะเป็นเพียงการสั่งสอนให้อีกคนได้หลาบจำจะได้ไม่กล้าอวดดีกับเขาอีก เริ่มจะเตลิดไปไกลเมื่อชาญสัมผัสได้ถึงความอ่อนหวานละมุนที่ปลายลิ้นของคนที่แม้แต่จูบยังไม่ได้เรื่อง แต่ในความไม่ได้เรื่องนั้นกลับปลุกอารมณ์ดิบในกายให้ลุกโชนขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ มันทำให้เขาอดคิดขึ้นมาเล่นๆ ไม่ได้ว่า หากเขาบังเอิญได้ทำมากกว่าจูบผลที่ได้มันจะเป็นอย่างไร มันคงจะดีกว่านี้ แล้วจะดีไปถึงขั้นไหนนั้นจะรู้ได้ก็คงมีเพียงทางเดียวนั้นคือต้องพิสูจน์มันด้วยตัวเอง ซึ่งเขาก็เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องยากอะไรเลยหากจะทำมัน และทำมันเดี๋ยวนี้!
“อื้อ!” พุดกรองกรีดร้องในลำคอเมื่อคนใจร้ายเอื้อมมือมาบีบเค้นหน้าอกที่ไม่เคยมีชายใดสัมผัสผ่านมาก่อนอย่างรุนแรงไร้ซึ่งความปราณี เธอเจ็บจนน้ำตาไหล ขณะที่เขากลับกำลังแสยะยิ้มพอใจที่ได้รังแกกันได้
“ใหญ่ใช่เล่น เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ซ่อนรูปไม่เบาเลยนี่!” ชาญแสยะยิ้มพร้อมจ้องมองคนใจอ้อมกอดอย่างผู้ชนะ ผู้หญิงคนนี้เห็นจะมีดีก็แค่ร่างกายที่เต็มไม้เต็มมือเขาไปหมด นอกนั้นก็คงไม่ต่างอะไรจากคนเป็นพ่อที่หอบเงินของย่าเขาหนีไป ลูกโจร ยังไงก็คงหนีไม่พ้นสันดานโจร
“คนเลว!” พุดกรองสบถด่าคนใจร้ายทันทีที่เขาถอยห่าง เธอเอื้อมมือทำท่าจะตบเขาอีกครั้งหากแต่ครั้งนี้ชาญกลับคว้ามือแม่ตัวดีเอาไว้ทัน ก่อนที่หล่อนจะกล้าทำสิ่งที่ไม่เคยมีใครกล้าที่จะทำมาก่อนสำเร็จอีกครั้งหนึ่ง
“ฉันยังเลวกว่านี้ได้อีก ถ้าขืนเธอยังไม่รีบไสหัวไปจากที่นี่! รับรองได้เลยพุดกรอง!” ชาญฝากฝังคำพูดไว้ให้อีกคนได้คิดก่อนจะเดินจากไปไม่แม้แต่จะหันมามองคนที่ทรุดกายลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงทันทีที่เขาถอยห่างอีกเลย…
พุดกรองได้แต่จ้องมองแผ่นหลังของคนใจร้ายที่กำลังห่างสายตาไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกโกรธ
ใช่…เธอโกรธเขา
แต่ที่เหมือนจะโกรธมากกว่าอะไรทั้งหมดในตอนนี้คือเธอโกรธตัวเองที่ขัดขืนเขาไม่มากพอ ทำให้เขาช่วงชิงจูบแรกในชีวิตไปอย่างง่ายดาย แม้ว่าจะรักเขามากและยังคงรักอยู่จนถึงวันนี้ แต่เธอก็ไม่เคยคิดอยากให้เขามาแตะต้องกันด้วยวิธีที่จาบจ้วงเช่นนี้ ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ ว่าเขาจะเกลียดกันมากถึงขนาดอยากให้เธอไปให้พ้นสายตาแบบนี้
“เกลียดอะไรพุดนักหนาคะ พุดทำอะไรผิด” หญิงสาวเอ่ยถามเบาๆ แม้จะรู้ว่าอีกคนคงไม่ได้ยินมัน แต่ก็ยังอยากพูดออกมาอยู่ดี ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยทำอะไรให้เขาหรือใครเลยสักครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธออยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว จะมีแต่เขากับคนอื่นๆ เท่านั้นที่มองเธอในแง่ร้ายทั้งๆ ที่ความจริงเธอไม่เคยคิดอยากได้อยากได้อยากมีของใคร ไม่เคย!
แต่จะโทษใครได้…ก็เธอมันลูกโจร ก็ถูกแล้วที่ใครต่อใครจะมองเธอในแง่ร้ายอย่างนั้น
หญิงสาวคิดก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปยังห้องพักของตัวเองอย่างเลื่อนลอย ห้องพักที่เธอเป็นคนขอลงมาอยู่แทนที่จะเป็นบนเรือนตามคำสั่งของคุณหญิงพิศเพลา เหตุผลเดียวที่ให้กับท่านในวันนั้นคือที่นี่เป็นที่ที่เหมาะสมกับเธอที่สุด ที่ของคนใช้และก็คงจะเป็นได้แค่นั้น!
ไม่มีวันที่จะมีสิ่งใดมาลบล้างความเป็นเป็นจริงข้อนี้ของเธอไปได้
แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าที่สุดสำหรับพุดกรอง แม้ดวงตาจะหมองคล้ำจากการร้องไห้มาตลอดทั้งคืน แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังตื่นนอนแต่เช้าเพื่อลงครัวทำอาหารเหมือนอย่างทุกวัน ไม่ได้แสดงท่าทีพิรุธให้ใครจับได้ถึงความผิดปกติของตัวเอง
“นังพุด! คุณท่านเรียกให้ขึ้นไปหา”
“คุณท่านเรียกหาฉัน ได้บอกไหมแพรวว่าเรื่องอะไร” พุดกรองหันไปถามเพื่อนสาวใช้ด้วยกันเมื่ออีกฝ่ายนำข่าวจากบนเรือนมาบอกให้ได้รู้
“กูจะไปรู้มึงเหรอวะ! ถ้ามึงอยากรู้ก็รีบๆ ขึ้นไปถามเอาเองสิ เอานี่ถือขึ้นไปให้คุณชาญกับแม่ฝรั่งผมทองนั่นด้วย กูขี้เกียจเดินขึ้นเดินลงหลายรอบ เอาไป!” แพรวพรรณตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่ก่อนจะยัดถาดอาหารเช้าสไตล์ฝรั่งใส่มือแล้วเดินจากไป ทิ้งภาระทั้งหมดของตัวเองอยู่กับพุดกรองที่คิดว่าเอาไว้ว่าวันนี้ทั้งวันจะพยายามไม่ขึ้นไปวุ่นวายบนเรือน แต่ก็เหมือนว่าโชคชะตาจะไม่ค่อยเข้าข้างเธอสักเท่าไหร่
- ผู้เขียน
