บทที่ 2

1050 คำ

นับเป็นวันที่คุณหญิงพิศเพลาตั้งหน้าตั้งตารอมาตลอดหลายปีที่จะได้หลานชายกลับคืนสู้อ้อมกอด จนเมื่อรถที่ส่งให้ไปรับหลานชายมาถึง หญิงชราก็ไม่รีรอรีบเดินลงมาคว้าเจ้าของร่างกายกำยาสูงใหญ่เข้ามากอดทันทีที่พบหน้าซึ่งอีกคนนั้นก็กอดตอบผู้เป็นย่าก่อนจะเอ่ยล้อเลียนขึ้นเบาๆ “มองไกลๆ ผมล่ะนึกว่าสาวๆ ที่ไหนอีกนะครับเนี่ย คุณย่าของมนี่ดูไม่แกเลย” ชาญยกยอผู้เป็นย่าก่อนจะหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างแสนคิดถึง “ไม่ต้องมาปากหวานใส่ย่าเลยพ่อตัวดี! รู้ตัวไหมว่าทำย่าคิดถึงแค่ไหน ไหนบอกว่าจะไปเรียนแค่สามสี่ปี นี่มันอะไรกัน หายตัวไปเกือบสิบปี!” “โถคุณย่าครับ ผมก็กลับมาหาคุณย่าแล้วนี่ไงครับ ผมรับรองว่าจากนี้จะไม่ไปไหนอีก จะอยู่จนคุณย่าเบื่อหน้ากันไปข้างเลยดีไหมครับ” ภาพของสองย่าหลานเป็นภาพที่ใครได้เห็นต่างก็พลอยยิ้มตาม ไม่เว้นแม้แต่คนที่ได้แต่แอบมองทั้งคู่อยู่ไกลๆ อย่างพุดกรองที่ยืนยิ้มมองทั้งน้ำตา “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ…คุณชาญ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเพียงลำพัง ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าครัวไปทำงานที่ค้างคาอยู่ของตัวเองต่อไป “นี่จัสมินครับคุณย่า แฟนผม สวยไหมครับ” ชาญเริ่มต้นเอ่ยแนะนำแฟนสาวที่คบกันมานานถึงสี่ปีให้ผู้เป็นย่าได้รู้จักเมื่อย้ายมานั่งพูดคุยกันบนเรือนใหญ่ที่ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง จะมีก็แต่ผู้คนมากหน้าหลายตาที่เขารู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างเท่านั้นที่ดูเหมือนจะแปลกตาไป “สวยจ๊ะ สวยไม่มีที่ติเลย อยู่ที่นี่ก็ถือเสียว่ามันเป็นบ้านของหนูเถอะนะ ขาดเหลืออะไรก็บอก ย่าจะได้สั่งให้คนจัดหามาให้” คนถูกพูดด้วยยิ้มรับ ก่อนจะยกมือไหว้ย่าของแฟนหนุ่มเมื่อท่านมีเมตตาต่อเธอ “ขอบคุณมากค่ะคุณย่า คุณย่าใจดีอย่างที่ชาญบอกเอาไว้จริงๆ ด้วยค่ะ” นางพิศเพลาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากมองทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ นับว่าหลานชายหาคู่ครองได้ดี ซึ่งนางก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องนี้ ไม่ว่าหลานชายจะรักใคร ต่อให้ผู้หญิงที่ว่าจะไร้หัวนอนปลายเท้าก็พร้อมต้อนรับ ขอแค่เป็นคนดี และรักหลานชายนางด้วยใจจริงเท่านั้นพอ งานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของชาญดำเนินมาอย่างยาวนานถึงดึกดื่นโดยมีกลุ่มคนงานชายไม่ต่ำกว่าสิบคนที่ชวนผู้เป็นนายที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานหลายปีตั้งวงเหล้าที่บริเวณล้านกว้างหน้าเรือนใหญ่ ส่วนผู้หญิงกับเด็ก ต่างก็พากันแยกย้ายไปพักผ่อนกันสักพักใหญ่ๆ เลยทำให้ทุกอย่างเริ่มอยู่ในความสงบ ไม่ได้วุ่นวายเหมือนช่วงกลางวันที่ผ่านมา “ชาญคะ คุณช่วยไปหยิบโทรศัพท์ให้จัสมินหน่อยได้ไหมคะ จัสมินลืมโทรไปบอกคุณพ่อคุณแม่เสียสนิทเลยว่าเรามาถึงแล้ว กลัวพวกท่านจะเป็นห่วงน่ะค่ะ” ชาญยิ้มรับต่อคำขอร้องของคนรักก่อนจะลุกเดินขึ้นเรือนใหญ่เพื่อไปหยิบเอาโทรศัพท์ให้ตามคำขอ แต่ก็ไม่วายให้ไปกำชับสั่งพวกคนงานไม่ให้วุ่นวายกับคนรักของเขา ไม่อย่างนั้นพวกมันจะไม่ตายดี ชายหนุ่มเดินขึ้นมาได้ก็ชะงัก เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหลังไวๆ ของใครบางคนที่กำลังเดินหนี ท่าทีมีพิรุธนั่นทำให้ต้องร้องเรียกเสียงแข็ง “นั่นใคร!” คนถูกเรียกหยุดฝีเท้าก่อนจะแน่นิ่งเหมือนกำลังตัดสินใจกับอะไรบางอย่าง “ฉันถามว่าใคร!” หนนี้ชาญไม่ถามเปล่าให้เสียเวลาอีกต่อไป เขาตัดสินใจเดินตรงเข้าไปใกล้คนน่าสงสัยที่ว่า ก่อนจะอาศัยจังหวะที่เจ้าของร่างบอบบางนั้นทำท่าจะวิ่งหนีกันไป คว้าหมับที่ต้นแขนกลมกลึงไว้ได้ทัน “เธอ…” ใบหน้าคมคายชะงักงันยามได้เห็นใบหน้าของเจ้าของเรียวแขนที่เขาเพิ่งกระชากให้หันกลับมาเผชิญหน้า ผู้หญิงคนนี้…ใครกัน! “พุดเองค่ะคุณชาญ พุดแค่จะออกมาดูว่ากับแกล้มในงานใกล้หมดรึยังจะได้ยกออกไปเพิ่มให้ค่ะ” ชาญไม่ได้สนใจต่อคำอธิบายนั้นเลยในนาทีนี้ สายตาของเขากำลังมองสำรวจใบหน้าอ่อนหวานของคนตรงหน้ามากกว่า ไม่อยากจะเชื่อว่าเวลาแค่ไม่กี่ปีจะเปลี่ยนยัยลูกแมวมอมแมมให้กลายมาเป็นสาวสวยสะพรั้งแบบนี้ อกเอย เอวเอย เหมาะเจาะพอดีไม่หมดไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เหมือนทุกสิ่งที่รวมเป็นหล่อนจะถูกใจจนไม่อาจละสายตา กว่าสติจะกลับเข้าที่เข้าทางก็เผลอมองคนตรงหน้าไปเสียนาน “นึกว่าใคร! ที่แท้ก็ยัยเด็กขี้ฟ้องนี่เอง แล้วนี่…เธอยังอยู่ที่นี่อีกรึไง โตจนป่านนี้แล้วทำไมยังไปอีก หรือคิดจะเกาะย่าฉันกินไปจนตาย!” มันไม่ได้ผิดไปจากที่คิดเอาไว้เท่าไหร่ที่อีกคนจะหาเรื่องกันทันทีเมื่อพบหน้า แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็แอบหวังว่าเวลาที่ผ่านมาจะช่วยทำให้เขาเติบโตเป็นคนที่มีเหตุผลมากขึ้น แต่เหมือนสิ่งที่ได้เห็นจะไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมเลยสักนิด เขาเคยมองเธอในแง่ร้ายยังไง ตอนนี้ก็ยังมองอย่างนั้นไม่เปลี่ยน “พุดไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยนะคะคุณชาญ พุดสำนึกดีว่าที่มีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะบุญคุณของคุณท่าน ที่พุดไม่ไปก็เพราะ…” “ย่าเป็นคนสั่งห้ามไม่ให้แม่พุดไปเอง” คนที่ตอบคำถามคือคุณหญิงพิศเพลา ที่บังเอิญผ่านมาเห็นการปะทะคารมของทั้งคู่เข้าพอดี “คุณย่า…”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more