เงือก

ทางรอด

หลายวันผ่านไปเมฆอดคิดถึงหวานไม่ได้ และยิ่งได้ข่าวมาว่าหวานถูกกักบริเวณไม่ให้ออกไปไหน ใจของเมฆจึงร้อนรุมอยากจะพบเจอหวานใจแท่บขาด เมฆจึงรอให้ถึงช่วงเวลากลางคืน เพราะค่ำคืนนี้เขาจะไปหาหวานที่บ้าน แต่เมฆจะแอบไปไม่ให้ใครรู้อย่างเด็ดขาด เพราะกลัวคนรอบข้างเป็นห่วง

เมื่อถึงยามดึกสงัดในค่ำคืนที่เงียบสนิท เมฆแอบลัดเลาะเดินไปยังบ้านของผู้ใหญ่จอม ซึ่งเป็นชั้นเดียวยกสูงเหนือพื้นพอสมควร หลังจากที่เมฆไปถึงบ้านของหวานแล้ว เขาจึงแอบอยู่หลังต้นและเลียนเสียงนกอย่างที่เคยทำครั้งเก่าก่อน เมฆยืนรอสักพักหวานก็เปิดหน้าต่างออกมา เพราะได้ยินเสียงนกที่เป็นสัญลักษณ์ว่าเมฆได้มาหาเธอ

เมฆมองไปรอบๆเมื่อไม่เห็นใครเขาจึงออกจากหลังต้นไม้ เมฆยืนยิ้มให้หวานอย่างสุขใจ หวานก็ยิ้มตอบอย่างยินดี หลังจากนั้นเธอหยิบเชือกเส้นใหญ่โยนลงไปบนพื้น และต้นเชือกเธอมัดไว้ที่ปลายเตียงในห้องของเธอ ส่วนเมฆรีบวิ่งมาจับเชือกและโหนตัวขึ้นไปบนหน้าต่างทันที หลังจากเมฆเข้าไปในห้องแล้ว เขารีบดึงเชือกขึ้นและปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

“หวานดีใจมากเลยที่ได้เจอเมฆอีกครั้ง หวานนึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”หวานโผล่กอดเมฆในทันที

“เมฆก็เช่นเดียวกัน”เมฆโอบกอดหวานอย่างแนบแน่น

เมื่อทั้งสองกอดกันจนอิ่มใจทั้งคู่จึงแยกออกจากกัน ต่างนั่งบนที่นอนด้วยใจที่สับสนและทุกข์ใจปนความสุขที่ได้เจอกันอีกครั้ง

“เราจะเอาอย่างไงดีกับเรื่องนี้”หวานมีสีหน้ากลัดกลุ้มที่ชัดเจน

“ความจริงเมฆอยากพาหวานหนีไปให้ไกลจากที่นี่ แต่ก็อดเป็นพ่อกับแม่และน้องสาวไม่ได้”เมฆถอนหายใจเฮือกใหญ่

“แต่เรื่องของเราจะปล่อยไว้แบบนี้ก็ไม่ได้นะ เมฆรู้ไหมวันนี้ไอ้สอนมันมาหาหวานด้วย และหวานคิดว่าอีกไม่นานมันคงจะมาขอหวานแต่งงาน พ่อกับแม่ก็รู้เห็นเป็นใจ”

เมฆได้ยินคำพูดของหวานเขาหันหน้ามามองเธอด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย เพราะความรู้สึกของเขาขณะนี้โกรธและชังสอนอย่างมาก

“เมฆไม่ยอมหรอก หวานเป็นของเมฆแล้วใครจะมาแย่งไปไม่ได้”

เมฆโอบกอดหวานอีกครั้ง เพราะในความรู้สึกของเขาตอนนี้ร้าวรานยิ่งนัก ด้วยอุปสรรคความรักของเขากับหวานนั้นมีมากจนหาทางแก้ไม่ได้

“เมฆไม่ยอมแล้วเราจะทำกันอย่างไรล่ะ”

“หวานให้เวลาเมฆได้คิดก่อนได้ไหม ไม่นานหรอกถ้าเมฆคิดได้แล้วจะกลับมาหวานอีกครั้ง”

“อย่าให้นานไปกว่านี้นะ เพราะเวลาของเราสองคนมีไม่มากแล้ว”

“เมฆเข้าใจความรู้สึกของหวานดี เมฆจะไม่ทำให้หวานผิดหวังในตัวของเมฆหรอก”

“หวานเชื่อใจเมฆนะ”

เมฆมองหวานด้วยสายตาห่วงหาและรักใคร่อย่างที่สุด เขาค่อยๆยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆหวาน พร้อมกับบรรจงใช้ริมฝีปากสัมผัสแก้มอันนวลเนียนของหวาน เมฆค่อยๆดันร่างของหวานล้มลงบนที่นอน แล้วเลื่อนริมฝีปากมาสัมผัสซอกคอของหวาน เมฆค่อยๆไซร้อย่างอ่อนโยน จนหวานเกิดอารมณ์ร่วมจนเธอต้องดึงผ้าปูที่นอน

สองร่างนอนเคียงข้างกันอย่างอ่อนระทวย หวานได้นอนตะแครงกอดร่างของเมฆไว้ด้วยความรักที่ให้อย่างเต็มอุรา ส่วนเมฆก็ไม่แตกต่างกัน เขามอบทั้งใจกายให้หวานจนหมดสิ้น แต่อุปสรรคของทั้งสองมีมากจนพวกเขาไม่สามารถเปิดเผยความสัมพันธ์อันลึกซึ้งนี้ได้

“เมฆว่าความสัมพันธ์ของเราจะจบลงอย่างไร”

“มันต้องจบแบบว่าเรามีลูกด้วยกันไง”

“เมฆก็พูดไปเรื่อย พ่อแม่ของหวานยังไม่ยอมรับเมฆเลย ขืนมีลูกคงบ้านแตก”

“เมฆอยากแต่งงานกับหวาน มีครอบครัวที่อบอุ่นและลูกซักสองคนจะชายหรือหญิงก็ได้”

“เมฆฝันอีกแล้ว เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เอาเรื่องพ่อของหวานให้รอดก่อนดีไหม”

“แน่นอนมันต้องผ่านไปให้ได้ ตอนนี้เรือของเมฆก็แตกพังอยู่กลางทะเล เมฆเลยมีความคิดว่าอาจต้องเข้าเมืองไปทำงานหาเงิน พอได้เงินเยอะแล้วเมฆจะมาสู่ขอหวานกับผู้ใหญ่จอม”

“จริงนะเมฆ”

“จริงสิ ว่าแต่หวานรอเมฆได้หรือเปล่า”

“ได้สิ จะนานเท่าไรหวานจะรอ”

เมฆและหวานได้กอดกันอีกครั้ง เมฆพรหมจูบทั่วใบหน้าของหวานอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาต้องกลับไปบ้าน

“เมฆต้องกลับก่อนนะ ถ้าไงเมฆจะมาหาหวานอีก”

“หวานจะรอ”

เมฆลุกขึ้นใส่เสื้อผ้ารวมทั้งหวานด้วย เมื่อทั้งคู่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย หวานจึงออกไปเปิดหน้าต่าง และโยนเชือกลงไปบนพื้นดิน

“เมฆไปแล้วนะ”

เมฆจับเชือกและไต่ลงไปจนถึงข้างล่าง เพียงเท้าของเมฆเหยียบดิน เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นทันที เพราะมีลูกน้องผู้ใหญ่จอมเห็นเมฆลงมาจากห้องของหวาน เขาจึงตะโกนเสียงดันลั่นทั่วบริเวณบ้าน จนทำให้เมฆตกใจรีบวิ่งหนีหายไปกับความมืด แต่เขาไม่ได้ไปคนเดียวเพราะผู้ใหญ่จอมได้ยินเสียงลูกน้องตะโกนดังลั่น เขาจึงออกมาและสั่งการให้ตามเมฆไป รวมทั้งตัวของเขาเองด้วยที่ตามเมฆไป

หวานตกใจสุดขีดทำอะไรไม่ถูกจะออกจากห้องก็ไม่ได้ เพราะห้องถูกล็อคไว้หวานจึงตัดสินปีนลงหน้าต่างพร้อมไต่เชือกลงไปอย่างทุลักทุเล เพราะเธอเป็นห่วงเมฆกลัวผู้ใหญ่จอมทำร้ายเมฆ

เมฆวิ่งหนีสุดแ รงเพื่อเอาชีวิตรอด แต่เขามีเพียงตัวคนเดียวและหนทางมืดจนไม่สามารถที่จะวิ่งได้เร็วไปกว่านี้ ซึ่งบรรดาลูกน้องผู้ใหญ่จอมที่วิ่งตามมานั้นก็เข้าใกล้เขาทุกขณะ แต่ด้วยวิ่งอย่างไร้ทิศทางเขาจึงมาสุดทางหน้าผาชัน และเป็นทางที่ไม่สามารถจะหนีไปไหนได้ จึงทำให้ลูกน้องผู้ใหญ่จอมวิ่งมาทันและยืนรายล้อมเมฆไว้

“ไอ้เมฆมึงริอาจเข้าถ้ำเสือ นี่แหละผลของการไม่เจียมตัวของมึง”ลูกน้องผู้ใหญ่จอมคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

เมฆมาตัวเปล่าไม่มีอาวุธติดมือมาสักชิ้น จึงทำให้เขาเสียเปรียบบรรดาลูกน้องผู้ใหญ่จอมที่มีถึงสามคน เมฆยืนนิ่งเพื่อคิดหนทางหนีรอด แต่เขาไม่มีเวลาได้คิดอะไรอีกแล้ว เพราะผู้ใหญ่จอมได้มาถึงพอดี

“ไอ้เมฆมึงกล้ามากนะที่มาหาลูกสาวกูถึงบนห้องนอน”ผู้ใหญ่จอมเดินเข้าไปใกล้ๆเมฆที่ยืนนิ่ง

“พวกเราสองคนรักกัน ทำไมผู้ใหญ่จอมต้องขัดขวางความรักของพวกเราด้วย”

“มึงพูดไม่ดูสารรูปตัวเองเลยว่ามีอะไรบ้าง”ผู้ใหญ่จอมยิ้มเหยียด

“ไม่มีก็สร้างได้นี่”

“มันเสียเวลาลูกของกู และอีกอย่างกูเสียเวลาพูดกับมึงมามากแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะพูดกับมึง”

“ผู้ใหญ่จอมจะทำอะไรผม”

“กูไม่ได้ทำอะไรมึงทั้งนั้น มึงทำตัวมึงเองต่างหาก”ผู้ใหญ่จอมเดินเข้าไปประชิดร่างของเมฆ ในช่วงเวลานั้นก็เกิดพายุฟ้าร้องคะนองก้องไปทั่ว พร้อมกับมีคลื่นพายุโหมกระหน่ำพัดเข้าชายฝั่งอย่างไม่มีวี่แววมาก่อน

“ฟ้าฝนช่างเป็นใจซะด้วยไอ้เมฆ”

ผู้ใหญ่จอมขยับร่างมาติดตัวของเมฆและเขาก็ได้จ้องตาอย่างอาฆาต จนเมฆต้องเดินถอยหลังทำให้เขาลืมไปว่าเป็นหน้าผาสูงชัน เมฆจึงลื่นไถลตกลงไปยังท้องทะเลท่ามกลางความมืด

“พวกมึงเห็นใช่ไหมว่ากูไม่ได้ทำอะไรให้เมฆ มันตกลงไปเองใช่ไหมพวกมึง”

ในจังหวะที่ผู้ใหญ่จอมกำลังพูดกับลูกน้องของเขาอยู่นั้น หวานได้วิ่งมาถึงพอดีและหยุดฟังแต่ไม่ถนัด เพราะเสียงฝนและฟ้าร้องดังเกินไป

“ใครตกลงไปข้างล่าง”เสียงของหวานดังขึ้น ถามไถ่ด้วยความสงสัยและมองหาเมฆ

“นังหวานมึงมาทำไม”ผู้ใหญ่จอมมีสีหน้าที่ตกใจพอสมควร

“มาหาเมฆไง เมฆไปไหน เมฆ เมฆ เมฆ”หวานเดินวนรอบทั่วบริเวณพร้อมตะโกนร้องหาเมฆ

“พวกมึงเห็นไอ้เมฆไหม”ผู้ใหญ่จอมแกล้งถามลูกน้อง

“ไม่เห็นครับผู้ใหญ่”

“ได้ยินแล้วใช่ไหมนังหวาน ที่พ่อวิ่งตามมันมา ก็จะตกลงว่ามันจะเอาอย่างไงกับลูก”

“พ่อโกหก หนูไม่เชื่อพ่อหรอก พ่อต้องทำอะไรเมฆอย่างแน่นอนเลย พ่อใจร้ายมาก”น้ำตาของหวานเริ่มไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าน้ำตาอาบใบหน้านั้นมาจากน้ำฝนหรือน้ำตา

“พ่อไม่รู้ พ่อก็หามันอยู่ แต่พ่อคิดว่ามันคงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วแหละ เพราะถ้าอยู่ก็ต้องเจอไอ้เมฆมันด้วยซิ ฝนก็ตกอย่างหนักมันคงติดฝนที่ไหนซักแห่งมั้ง พ่อว่าเรากลับบ้านเถอะ”ผู้ใหญ่จอมพยายามทำใจเย็น เพื่อเกลี่ยกล่อมหวานให้กลับไปบ้าน เพราะฝนเริ่มตกหนักและมีพายุที่แรงพอสมควร

“ไม่กลับ ถ้าหนูไม่เจอเมฆหนูไม่กลับ”

“นังลูกไม่รัก”ผู้ใหญ่จอมหันหน้าไปมองลูกน้องของเขาทั้งสามคนให้จับหวานกลับบ้าน

ลูกน้องของผู้ใหญ่จอมเดินเข้ารุมล้อมหวานไว้ พร้อมกับจับร่างของหวานและดึงลากตามผู้ใหญ่จอมที่เดินนำหน้าไปก่อนหน้านี้