เงือก

คนที่หายไป

สามพ่อแม่ลูกนั่งกอดเข่าอยู่ภายในกระท่อมหลังเล็กๆ เพราะลมพายุและฝนโหมกระหน่ำอย่างหนัก แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่ทั้งสามอดเป็นห่วงเมฆไม่ได้ ตาบุญยายมาไม่รู้ว่าเมฆไปอยู่ที่ใด แต่ฟ้าน้องสาวพอรู้และแน่ใจว่าเมฆไปหาหวานอย่างแน่นอน

“นังฟ้ารู้ไหมไอ้เมฆมันไปไหน”ยายเมาป็นฝ่ายถาม

“คงไปชายทะเลหาพี่หวานมั้ง”ฟ้าพูดความจริงไม่หมด เพราะเธอค่อนข้างแน่ใจว่าเมฆไปหาหวานที่บ้านผู้ใหญ่จอมอย่างแน่นอน

“แล้วทำไมมันไม่กลับมาซะที ไปติดฝนอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย มืดค่ำจนป่านนี้ยังจะออกไปอีก”ยายมายังบ่นไม่หยุด เพราะอดเป็นห่วงเมฆไม่ได้ ที่เป็นห่วงไม่ใช่แค่พายุฝน แต่ยังห่วงกลัวผู้ใหญ่จอมทำร้ายร่างกายเข้าให้อีก

“หนูก็ไม่รู้”ฟ้าพยายามเก็บอาการเป็นห่วงเมฆเพื่อไม่ให้แม่ของเธอได้เห็น

“คงติดฝนที่ไหนสักแห่ง มึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไอ้เมฆมันอึดจะตาย และอีกอย่างนังหวานมันก็เกิดและโตที่นี่ พายุฝนแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้หรอก”ตาบุญพูดแบบปากกับใจไม่ตรงกัน เพราะเขาก็กังวลเรื่องผู้ใหญ่จอมจะมาทำร้ายลูกชายของตัวเองด้วยเหมือนกัน

ทั้งสามคนไม่ได้หลับนอนเพราะพายุที่แรงโหมกระหน่ำ กับเมฆได้หายออกไปจากบ้านตั้งแต่ช่วงค่ำ จนถึงรุ่งเช้าเมฆก็ยังไม่มาตาบุญกับฟ้าจึงออกตามหา ฟ้าจึงพาตาบุญมายังจุดนัดพบของเมฆกับหวาน แต่ก็ไม่มีวี่แววและร่องรอยทั้งสองเลย

“มันไปไหนของมันวะ”ตาบุญเอยขึ้น

ฟ้าเริ่มใจคอไม่ดีเพราะเธอกลัวเมฆได้รับอันตราย เธอคิดไปต่างๆนา รวมทั้งคิดไปถึงผู้ใหญ่จอมจะมาทำร้ายเมฆด้วย

“นังฟ้า”ตาบุญเรียกเสียงดัง

“อะไรพ่อ”ฟ้าสะดุ้งตกใจเสียงของตาบุญ

“มึงมีอะไรปิดบังกูหรือเปล่าว่าเมฆมันไปไหน”

“เปล่าพ่อ”

“มึงไม่ต้องมาปิดบังกู ทำไมกูจะไม่รู้นิสียของพวกมึงสองคน มีอะไรมึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้”

ฟ้าไม่มีทางเลือกและไม่อยากที่จะปิดบังผู้เป็นพ่ออีกต่อไป เพราะถ้าปิดไว้อย่างนี้เขาอาจสูญเสียพี่ชายอันเป็นที่รักไปตลอดกาล

“ฟ้าคิดว่าเมฆน่าจะไปหาหวานที่บ้านของผู้ใหญ่จอม”

“ทำไมมึงไม่รีบบอกกู ป่านนี้ไอ้จอมมันฆ่าไอ้เมฆไปแล้วมั้ง”

“หนูขอโทษ”ฟ้ารู้สึกผิดเมื่อเหตุการณ์ชวนคิดไปทางนั้น

“มันไม่ใช่เวลามาขอโทษ เราไปบ้านผู้ใหญ่จอมกัน”

ตาบุญกับฟ้ารีบเดินอย่างไวเพื่อไปบ้านของผู้ใหญ่จอม ด้วยกลัวเมฆจะได้รับอันตรายจากความอาฆาตของผู้ใหญ่จอม เพราะตอนหนุ่มๆผู้ใหญ่จอมกับตาบุญก็เป็นเพื่อนที่สนิทเที่ยวด้วยกันมาก่อน แต่ต้องมาแตกคอกันเพราะเรื่องผู้หญิง ซึ่งก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นยายมาผู้ที่เลือกตาบุญเป็นคู่ครอง จึงทำให้ทั้งตาบุญและผู้ใหญ่จอมผิดใจกันและเลิกคบหมดความเป็นเพื่อนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมายังถึงปัจจุบัน

เมื่อตาบุญไปถึงบ้านผู้ใหญ่จอมเขายืนถอนหายใจอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปภายในบริเวณบ้านของผู้ใหญ่จอมทันที พร้อมกับเรียกชื่ออย่างดัง

“ไอ้จอม ไอ้จอม มึงหากูหน่อยซิ”ตาบุญเรียกอยู่ด้านล่างของบ้าน

เสียงเรียกของตาบุญดังอยู่พักหนึ่ง ผู้ใหญ่จอมก็ออกมาจากบ้าน เขายืนอยู่บนบ้านไม่ลงมาข้างล่าง สายตาของเขานั้นเรียบเฉยมาก ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มีอะไร”ผู้ใหญ่จอมพูดเสียงราบเรียบ

“มึงเห็นลูกกูไหม”

“ลูกของมึงก็ต้องอยู่กับมึงซิ จะมาอยู่บ้านกูทำไม”

“ผู้ใหญ่พี่เมฆมาหาพี่หวานที่นี่ใช่ไหม”

“นังฟ้า มึงพูดแบบนี้ลูกสาวกูเสียหายนะ”

“ชาวบ้านเขาก็รู้กันทั่วว่าไอ้เมฆกับนังหวานมันชอบกัน กูมาถามมึงดีๆนะ”ตาบุญจ้องมองผู้ใหญ่จอมด้วยความโมโห

“กูไม่รู้ กูไม่เห็น นังหวานมันอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืนไม่ได้ไปไหน ไอเมฆมันจะไปไหนกูจะไปรู้ได้ไง มีงอย่าพูดแบบนี้ให้พวกกูเสียหายนะโว้ย ไปได้แล้วอย่างมายุ่งกับครอบครัวกูอีก”

“กูไม่ไปจนกว่าจะเจอลูกกู”

“ไอ้นี่อย่างไงวะ กูไม่รู้เมื่อคืนพายุฟ้าคะนองขนาดนั้นใครจะไปรู้ว่ามันไปไหน”

“มึงเป็นผู้ใหญ่นะมึงก็ต้องดูแลลูกบ้านซิ จะมาปัดความรับผิดชอบไม่ได้”

“ไอ้เมฆมันโตแล้วนะโว้ย ถ้าอยากเจอตัวมันมึงก็ต้องไปตามหาเองซะวะ งานกูเยอะแยะไม่ได้ว่างเหมือนพวกมึง ไปซะ”ผู้ใหญ่จอมโบกมือไล่ตาบุญ

“พ่อ เรากลับเหอะ เดี๋ยวเราค่อยตามหากัน เพราะเกาะเรามีผู้ใหญ่ก็เหมือนไม่มี”ฟ้าหันหน้าไปมองผู้ใหญ่จอม

“นังนี่ ปากมึงชอบหาเรื่อง”

“ไปเถอะพ่อ”

ฟ้าจับแขนผู้เป็นพ่อของตัวองเดินจากไป เพราะอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อผู้ใหญ่จอมปฏิเสธขนาดนั้น อีกอย่างไม่มีหลักฐานอะไรที่จะไปกล่าวหาผู้ใหญ่จอม

หวานได้ยินทุกเรื่องราวที่พ่อและน้องสาวของเมฆพูดทุกอย่าง ในห้วงความรู้สึกของเธอตอนนี้เป็นห่วงเมฆอย่างสุดใจ เธอจึงพยายามที่จะหนีไปหาเมฆอีกครั้ง เมื่อเธอออกมาจากห้องนอนที่ผู้ใหญ่จอมไม่ได้ล็อคห้องไว้ เพราะเขาคิดว่าไหนๆเมฆก็ตายไปแล้ว ผู้ใหญ่จอมจึงปล่อยให้หวานอิสระ

เมื่อหวานออกมาจากห้องนอนได้แล้ว เธอจึงค่อยๆลงบันได้และรีบวิ่งหนีไปจากบ้านทันที แต่ก็ไม่พ้นสายตาของลูกน้องผู้ใหญ่จอม พวกนั้นจึงไปฟ้องผู้ใหญ่จอม ซึ่งเขาก็ไม่สนใจอะไร เพราะหวานไปก็คงไม่เจอแม้แต่ร่างที่ไร้วิญญาณอย่างแน่นอน เขาจึงนั่งเฉยๆมองดูลูกสาววิ่งไปจนสุดลูกตา

หวานวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปยังที่เกิดเหตุเมื่อคืน แต่เธอก็วิ่งไม่ค่อยถนัดเท่าไร เพราะหวานนุ่งผ้าถุงจึงทำให้หวานวิ่งหกล้มคลุกคลานอยู่บ่อยครั้ง แต่เธอก็ไม่ย่อท้อภาวนาให้เมฆอยู่รอดปลอดภัย จากอันตรายต่างๆ เมื่อเธอไปถึงยังสถานที่เมื่อคืน หวานยืนมองไปรอบๆและก้มลงดูที่เหว แล้วเดินวนมาวนไปอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่พบอะไร เธอจึงวิ่งลงไปยังข้างล่างชายหาดอีกครั้ง พร้อมตะโกนสุดเสียงเรียกเมฆ

“เมฆ เมฆ เมฆ”หวานตะโกนอยู่หลายครั้งและมองไปยังท้องทะเละ เดินลัดเลาะริมชายหาดแต่ก็ไม่พบเมฆ แต่หวานก็ย่อท้อที่จะตามต่อ เธอเดินตามหาและเรียกขานเมฆจนเหนื่อ หวานจึงนั่งลงบนทรายหาดอย่างเศร้าใจ

หวานไม่รู้จะทำอะไรต่อไป เธอจึงเดินลัดเลาะไปบ้านของเมฆ ถึงแม้เมื่อครู่พ่อของเมฆกับน้องสาวจะมาตาม แต่เธอก็ยังมีความหวังว่าเมฆอาจกลับไปบ้านแล้วก็ได้ เมื่อเธอไปถึงยังบ้านของเมฆทุกคนต่างจ้องหน้าเธอ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่น้องของเมฆต่างมองตัวเธอ รวมทั้งดำและมะขามด้วย

“มาพอดีนังตัวดี กูอยากจะถามมึงเหมือนกันไอ้เมฆมันไปไหน”มะขามเพื่อนของเมฆที่แอบรักเมฆมาเนิ่นนานพูดขึ้นด้วยความโมโห

“ไม่รู้เหมือนกัน ถ้ากูรู้จะมาที่นี่ทำไม”

“อย่ามาโกหก นังฟ้ามันบอกเมฆหายไปเมื่อคืน นั่นแสดงว่าต้องไปหามึง”มะขามเดินเข้ามาใกล้ๆหวาน

“จะมาหาได้ไง พ่อกูขังไว้ในห้อง”

“กูไม่เชื่อมึงหรอกนังหวาน มึงต้องรู้ว่าไอ้เมฆไปไหนหรือเป็นอะไร”มะขามจ้องตาหวาน จนหวานรู้สึกลัวเพราะลึกๆแล้วเธอก็มั่นใจว่าพ่อของเธอน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายไปของเมฆ

“พอเถอะ นังหวานมันก็เพื่อนเรา แล้วมันก็รักไอ้เมฆมันจะไปทำอะไร”ดำเอ่ยขึ้น

“กูไม่ได้ว่ามันทำ แต่พ่อมันไม่แน่หรอก ใช่ไหมนังหวาน”

หวานพูดไม่ออกเธอไม่รู้จะเปล่งวาจาอะไรหรอกมา ได้แต่ยืนนิ่งๆพยายามหาคำตอบที่เป็นกลางมากที่สุด

“นั่นไงเงียบไปเลย”มะขามแสยะยิ้ม

“กูกับพ่อของกูไม่รู้เรื่องของเมฆ ที่กูมาก็นึกว่าเมฆอยู่นี่”หวานเอ่ยขึ้น

“ถ้ามึงยังไม่พูดความจริงก็ออกไปจากที่นี่เลยนังหวาน”มะขามถึงกับชี้หน้าหวาน

“ทำไมกูต้องไป กูไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ผิดที่มึงกับไอ้เมฆรัก แล้วไม่เคยคิดที่จะช่วยมัน มึงปกป้องพ่อของมึง”

“มันจะมากไปแล้วนะมะขาม”

“พูดแทงใจดำน่ะซิ คนอย่างมึงเห็นแก่ตัว สุดท้ายมึงก็ช่วยพ่อของมึง โดยทิ้งไอ้เมฆคนอย่างมึงไม่น่าเกิดเป็นคน”

“เพลี้ย”หวานตบมะขามอย่างแรง

“เพลียะ”มะขามตบกลับ

“พอหยุดกันทั้งสองคน ทุกคนเป็นห่วงไอ้เมฆมันทั้งนั้นแหละ นังหวานมึงกลับบ้านไปก่อน ถ้าได้ข่าวไอ้เมฆกูจะให้นังฟ้าไปบอก”ตาบุญเอ่ยขึ้น

หวานยืนนิ่งชั่วครู่มองมะขามด้วยสายตาไม่พอใจอย่างมาก ส่วนมะขามก็ไม่ได้แตกต่างกันแม้แต่น้อย

“ก็ได้ ถ้างั้นหนูกลับแล้ว”

หวานทำใจชั่วครู่ก่อนเดินกลับไปอย่างช้าๆ ด้วยใจที่ร้าวรานและปวดแสนสาหัส ที่เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเมฆไปอยู่ไหน