Chapter 6 อาบน้ำล้างใจ
1050 คำ
Chapter 6 อาบน้ำล้างใจ
“จะเสร็จแล้วหรือ”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม ยิ่งเห็นว่านางเผยอริมฝีปากหอบหายใจแรงราวกับขาดอากาศ ใบหน้าซ่านระเรื่อเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ
“ขะ...ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ ขะ...ข้า อื้อ อื้อ”
นางเกร็งจนไหล่ห่อบิดกายกระตุกแรง หมุนกายเข้ากอดเข้าเอาไว้แน่นด้วยความตื่นกลัวกับสัมผัสหวามที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว สุขจนล้น เป็นความรู้สึกที่ตั้งแต่เกิดมาจนถึงบัดนี้นางไม่เคยได้พานพบมาก่อน
“นี่แหละเขาเรียกว่าเสียวจนเสร็จ”
แม่ทัพหนุ่มเอ่ยพลางใช้จับปลายคางของนางให้แหงนใบหน้าขึ้น พิศมองใบหน้างามปานจะล่มเมืองของหญิงสาวแล้วจู่ๆ หัวใจก็เกิดกระตุกขึ้นมาเสียดื้อๆ
ก่อนนี้ดวงตาของนางคงงดงามนัก แม้ยามนี้เปลือกตาจะปิดบังดวงตาเอาไว้ กระนั้นแพขนตางามงอนเรียงตัวหนากลับทำให้เขาเดาได้ไม่ยากว่า
ดวงตาที่งดงามของนางคงเป็นที่อิจฉาของใครต่อใคร จึงได้ถูกกลั่นแกล้งจนถึงขั้นทำให้ตาบอดเช่นนี้
“ทะ...ท่านพี่”
คนตัวเล็กตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็กอดนางเอาไว้แนบแน่น แล้วบดเรียวปากร้อนลงมาจูบจ้วงรสหวานจากโพรงปากของนางอย่างไม่อารัมภบท
ในขณะที่มือหนาจัดการสาวแท่งหยกของตนเองรัวเร็ว เพื่อปลดปล่อยสายน้ำแห่งชาติพันธุ์ออกมา คลายความปวดหน่วงที่อยากจะทะลุทะลวงเข้าไปในกายสาว
แต่...
วันนี้นางผ่านอะไรมามากนัก นางถูกครอบครัวผลักไสไล่ส่งราวกับสิ่งของไร้ค่า อีกทั้งยังเพิ่งผ่านช่วงเวลาที่ตัดสินใจฆ่าตัวตายไปไม่กี่ชั่วยาม
เขาจึงไม่อยากย่ำยีพรหมจรรย์ของนางโดยที่นางยังไม่พร้อม หญิงสาวใสซื่อที่ไม่รู้จักแม้กระทั่ง ‘การถึงจุดสุดยอด’ นางบอบบางและขาวสะอาดเกินกว่าที่เขาจะยัดเยียดกามให้นางรู้จักอย่างเร่งร้อน
นางควรค่อยๆ เรียนรู้ เขาอยากให้นางหลงรักการร่วมรัก หาใช่ฝืนยอมเพราะต้องการเอาใจสามี
อาจเพราะซินเหมยตาบอดและนั่นทำให้หูของนางได้ยินทุกอย่างแจ่มชัด นางรับรู้ได้ว่าสามีกำลังกอดนางไว้โดยกำลังช่วยตัวเองไปด้วย
เขาใช้มือรูดแท่งทวนรัวเร็วจนเรือนกายของเขาโยกไหว นางรับรู้ได้ถึงลมหายใจ เสียงหอบจากริมฝีปาก และไอร้อนที่พ่นออกจากจมูก
แฮ่ก แฮ่ก
เสียงหอบหายใจของเขาทำให้นางรู้สึกเสียวจนแทบทนไม่ไหว ยิ่งเขาหอบหายใจแรงขึ้นแรงขึ้น นางก็ยิ่งหัวใจเต้นแรงด้วยความใคร่กำหนัด
เขาจะรู้หรือไม่...
ว่านางไม่ได้ต้องการให้เขาทะนุถนอมนาง นางอยากให้เขา ‘เอา’ อยากให้เขาเสียบแท่งหยกเข้ามาในกายของนาง แทนที่จะกอดนางไว้แล้วช่วยตัวเองเช่นนี้
“อืม...”
คนตัวโตครางแผ่วในลำคอเมื่อสายน้ำแห่งชาติพันธุ์พวยพุ่งออกจากปลายหัวหยักสีชมพู เขาซบหน้าลงบนไหล่ของนางนิ่งนานราวกับดื่มด่ำความสุขเสียวที่กำลังแล่นปราดไปทั้งร่าง
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจูบแผ่วเบาที่นวลแก้มภรรยา แล้วรีบตักน้ำรินรดทั้งเขาและนางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ห่อพันร่างกายเปลือยเปล่าของนาง แล้วอุ้มกลับเข้าไปในกระท่อมหลังน้อย
หลี่ซินเหมยไม่กล้าขยับตัวนางถูกพันราวกับหนอนไหมในดักแด้ รับรู้ได้ว่าหลังจากเขาวางนางลงบนฟูกนอนเขาก็เดินออกไปจากกระท่อม ทำเสียงกุกกักๆ คล้ายแบกอะไรเข้ามา
นางเดาว่าคงเป็นหีบเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ของนางจากเรือนสกุลหลี่ที่บ่าวไพร่วางกองไว้นอกรั้วกระท่อมร้างราวกับเป็นสิ่งของไร้ค่าไร้ราคา
แล้วก็จริงดังคาดเมื่อเขาค้นหีบพวกนั้นจนพบเสื้อผ้าสีขาวสำหรับใส่นอน จึงค่อยๆ คลายผ้าห่มออกเพื่อนำนางออกจากดักแด้
“ยืนขึ้นสิ”
“เจ้าค่ะ”
นางค่อยๆ ลุกขึ้นยืนช้าๆ แสงจันทราจากนอกหน้าต่างทอประกายทาบทับลงบนเรือนร่างนางราวกับจะฉายชัดให้เขาประจักษ์แจ้งแก่ดวงตาทั้งสองข้างว่าเจ้าสาวของเขานั้นงดงามและล้ำค่ามากมายเพียงใด
แทบหยุดหายใจ...
ดวงตาคมปราดมองเรือนร่างเปลือยเปล่า ผิวของนางนวลเนียนอย่างผิวของคุณหนูมีชาติมีตระกูลที่ได้รับการดูแลบ่มเพาะมาอย่างดี เรียวแขนกลมกลึง ข้อมือเล็ก นิ้วมือเรียวราวกับลำเทียน
ทรวงอกยังคงปรากฏรอยนิ้วมือของเขาที่บีบเฟ้นเค้นคลึง ความนุ่มหยุ่นยังคงกรุ่นอยู่ในอุ้งมือ อกของสาววัยแรกแย้มนั้นตั้งชันสวยราวกับหยดน้ำ
อึก!
จางจ้าวถางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก อยากจะอ้าปากครอบครองอกอิ่มเพื่อลิ้มชิมรสว่าเต้าสวยสล้างนั้นหอมหวานสักเพียงใดกันหนอ
สายตาที่อ้อยอิ่งอยู่บริเวณทรวงอกเนิ่นนานค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ เอวบอบบางคอดกิ่วรับกับสะโพกผายได้รูป โหนกนูนหนันแน่นของอิสตรีอวบอูมราวกับเนินหลังเต่า มีขนอ่อนสีน้ำตาลพอรำไรทำให้เขาเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง
นางงดงามถึงเพียงนี้เชียวหรือ
ประมุขหลี่คงหมายมั่นจะใช้นางเป็นหมากในการก้าวไปสู่ความมั่งคั่งสินะ จึงได้ตั้งใจให้นางหมั้นหมายกับ ‘เหยาเสียอี้’ บุตรชายของตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวย
แม้ว่าเขาจะเก็บตัวอยู่ในกระท่อม กระนั้นเขากลับต้องรู้เขารู้เรารู้ความเป็นไปของผู้คนรอบข้าง เขาจึงมักไปนั่งอยู่แถวโรงน้ำชา ฟังผู้คนพูดคุยจอแจ บ้างก็นินทาว่าร้าย บ้างก็ยกย่องสรรเสริญ
แต่สิ่งที่เขาได้ยินเกี่ยวกับหญิงสาวผู้มีนามว่า ‘หลี่ซินเหมย’ นั้น ล้วนเต็มไปด้วยความชื่นชมระคนริษยา ที่หญิงสาวเกิดมาเพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ เมื่อนางตกอับกลายเป็นหญิงตาบอด คนเหล่านั้นคงพากันหัวเราะสมน้ำหน้ามากกว่าจะเห็นอกเห็นใจ
- ผู้เขียน
