Chapter 7 ภรรยาที่งดงาม
1108 คำ
Chapter 7 ภรรยาที่งดงาม
นี่ละหนอนิสัยของมนุษย์ผู้ยังเวียนว่ายอยู่ในห้วงแห่งวัฏฏะจึงไม่ค่อยใคร่ยินดีเมื่อเห็นใครเด่นกว่าดีกว่า และพร้อมจะซ้ำเติมหากอีกฝ่ายผิดพลาดล้มลง
“ทะ...ท่านพี่ ยังอยู่หรือไม่เจ้าคะ”
ซินเหมยยื่นมือควานไปเบื้องหน้า เมื่อจู่ๆ ทุกอย่างก็เงียบสนิทไร้เสียงพูดคุยไร้เสียงขยับเขยื้อนกายหรือแม้แต่เสียงฝีเท้า
“ข้าอยู่นี่”
เขาคว้ามือของนางเอาไว้ จับมือเล็กเย็นชืดมาแนบแก้มสากที่มีหนวดเคราขึ้นเป็นตอๆ จนเขียวครึ้ม
“มาเถอะข้าจะใส่กางเกงให้เจ้า”
พูดจบเขาก็ยอบกายลง และนั่นทำให้ใบหน้าและดวงตาของเขาอยู่ตรงกับโหนกนูนอวบอิ่มระยะประชิด วูบหนึ่งในใจนั้นเขาอยากจะผลักนางลงนอนบนฟูก จับเรียวขาของนางให้อ้าถ่างออก ใช้นิ้วแหวกกลีบบุปผาฉ่ำแฉะแล้วตวัดลิ้นลามเลียเสียให้สมอยาก แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น
“จับบ่าข้าเถอะจะได้ไม่ล้ม”
“เจ้าค่ะ”
นางยื่นมือไปจับบ่าของเขาอย่างว่าง่าย ก่อนจะยกขาข้างหนึ่งสวมเข้าไปในขากางเกง จากนั้นจึงยกขาอีกข้างหนึ่งตามไป เขาค่อยๆ ดึงกางเกงขึ้นจากข้อเท้า ผ่านปลีน่อง ต้นขาขาว และผ่านก้นกลมกลึงขึ้นมาจนถึงเอว
จากนั้นจึงรีบผูกเชือกให้กระชับก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน แอบใช้หลังมือเช็ดหยาดเหงื่อที่เกาะพราวหน้าผากทั้งที่เพิ่งอาบน้ำไปเมื่อสักครู่
“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่”
นางเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงเครือ รู้สึกได้เลยว่ากางเกงที่เขาเพิ่งสวมให้นางนั้นเปียกแฉะที่เป้าเพราะความใกล้ชิดและกลิ่นกายของเขาที่กำลังเร้ารัญจวนจนทำให้นางเกิดความใคร่กำหนัดขึ้นมาอีกระลอก
นางเผลอกลืนน้ำลายลงคอและแลบลิ้นเลียริมฝีปาก และนั่นทำให้คนตัวโตถึงกับนิ่งอึ้ง มือที่กำลังจะผูกเชือกเสื้อป้ายข้างถึงกับสั่นน้อยๆ
‘ให้ตายเถอะ! เมียของข้าช่างเย้ายวนเหลือเกิน!’
แม้จะอยากจนท่อนเอ็นชี้โด่ขึ้นมาอีกคำรบ แต่รอบนี้เขาสามารถสะกดกลั้นความต้องการเอาไว้ได้ทันท่วงที รีบหันไปหยิบหวีก่อนจะประคองนางให้นั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นจึงค่อยๆ สางผมยาวสลวยจดเอวให้นางอย่างช้าๆ
“ให้ข้าหวีเองเถอะเจ้าค่ะ”
นางเกรงใจและไม่อยากเป็นภาระของชายหนุ่มไปมากกว่านี้จึงยื่นมือปัดป่ายหมายจะคว้าหวีแต่กลับคว้าเข้ากับท่อนแข็งๆ เต็มมือ
อะไร?
คนตัวเล็กถึงกับนิ่วหน้าด้วยความงุนงง เมื่อจับแท่งที่แข็งแต่รู้สึกได้ถึงความนุ่มอุ่น สิ่งนั้นไม่ใช่หวีแล้วมันคืออะไรกัน
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันก่อนจะคลำไปคลำมา ในขณะที่คนตัวโตถึงกับยืนตัวแข็งขบสันกรามเข้าหากันแน่นด้วยความทรมานจนหน่วงไปทั้งหน้าขาอีกระลอก
เจ้าแท่งที่นางกำลังจับอยู่นั้นมันไม่เรียบ แต่มันเหมือนจะมีผิวสัมผัสที่แปลกราวกับประกอบไปด้วยเส้นเลือดที่ปูดโปน หรือว่ามันไม่ใช่สิ่งของแต่คืออวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่ง
ระ...หรือว่า!
คนตัวเล็กถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“อุ๊ย! ขะ...ขอโทษเจ้าค่ะ”
นางรีบชักมือกลับ หัวใจเต้นแรงเมื่อรับรู้ว่าสิ่งที่นางทั้งจับทั้งลูบทั้งคลำนั้นมันคือแท่งหยกแกร่งของสามี
ตึก! ตึก! ตึก!
นางได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังก้องจนกลัวว่าหัวใจจะวายตายลงเสียให้ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านางจะบังเอิญคว้าแท่งหยกของเขาเอาไว้ได้อย่างพอดิบพอดีเช่นนั้นราวกับสวรรค์กลั่นแกล้ง
แต่ที่สำคัญมากกว่านั้นก็คือ แท่งหยกของเขาทั้งใหญ่และยาวจนมือของนางแทบกำไม่รอบ แล้วหัวใจก็เกือบจะหยุดเต้นเมื่อคิดว่าหากเจ้าแท่งนั้นเข้ามาในร่างของนางคงเจ็บปวดอย่างสุดแสน เพราะความใหญ่ยาวที่น่าหวั่นเกรงนั่น
“ให้ข้าหวีผมให้เถอะ หากให้เจ้าหวีเองคืนนี้เราทั้งสองอาจไม่ได้นอน...”
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกจะติดแหบนิดๆ พร่างพราวไปด้วยสื่อความนัย เพราะมือนุ่มที่กำลงมาที่ท่อนเอ็นเต็มแรงเมื่อสักครู่ทำให้หัวใจของแม่ทัพหนุ่มถึงกับแกว่งไกวไม่เป็นท่า
“จะ...เจ้าค่ะ”
หญิงสาวไม่ดื้อรีบนั่งนิ่งๆ ให้เขาหวีผมให้โดยง่าย โดยไม่รู้เลยว่าคนตัวโตโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ เขาจ้องมองปลายจมูกที่แดงระเรื่อของนางด้วยความเขินอายแล้วก็ถึงกับหัวเราะในลำคอถึง
ก่อนจะทำในสิ่งที่ตนเองก็คาดไม่ถึง
นั่นคือการยื่นปากไปงับที่ปลายจมูกของนางด้วยความรู้สึกเอ็นดู
คนตัวเล็กตกใจจนนิ่งอึ้ง แต่เมื่อรู้ว่าเขาใช้ปากงับปลายจูกของนางก็ถึงกับยิ้มกว้างออกมาด้วยความขบขัน
ตึก! ตึก! ตึก!
ครานี้เป็นหัวใจของคนตัวโตที่เต้นรัวเร็วเมื่อได้เห็นรอยยิ้มแสนหวานของหลี่ซินเหมย นอกจากนางจะเป็นหญิงงามแล้ว ยังมีรอยยิ้มที่สามารถประทับเข้าไปกลางดวงใจของบุรุษเพศราวกับจับวาง
มือหนายื่นไปจับที่ริมฝีปากของนางเนิ่นนาน อยากจะโน้มลงไปครอบครองเรียวปากที่ยิ้มได้ตราตรึงใจนี้ไว้เพียงผู้เดียว
หวง...
ไม่อยากให้ชายใดได้เห็น!
หึง...
หากใครคิดจะมาแย่งนางกลับคืนไป คงต้องตายกันไปข้าง!
ข้านี่ท่าจะบ้าไปใหญ่แล้ว เพิ่งได้พบนางยังไม่ทันข้ามวัน กลับหลงใหลปักหัวใจลงบนหัวใจของนางจนแทบไม่อาจถอนตัวถอนใจเชียวหรือ
เขาส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะดึงมือออกจากเรียวปากของนางด้วยความเสียดาย จากนั้นจึงค่อยๆ ประคองร่างนางให้นอนลง
“นอนเถอะ ดึกมากแล้ว วันนี้เจ้าเองคงอ่อนเพลียมาก”
“เจ้าค่ะ”
หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะซุกกายเข้าหาไออุ่นจากผ้าห่มที่เขาคลี่คลุมให้ จางจ้าวถางไพล่แขนทั้งสองข้างไปทางด้านหลัง ยืนครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะหมุนมองไปรอบๆ ห้องนอนในกระท่อมหลังน้อยอย่างจนปัญญา
- ผู้เขียน
