6
1622 คำ
“ดีนะที่เหนือไม่ค่อยแพ้แบบคุณอัยย์”
บ่นพร้อมลูบหน้าท้องที่ยังคงแบนราบอย่างเผลอไผลไปมาเบาๆ “ต้องมีคนนับวันคลอดแน่ๆเลย เพราะพี่พฤกษ์คนเดียว”
ตอนที่อยากให้ท้องตอนนั้นดันไม่ท้อง นึกถึงที่ประจำเดือนคลาดเคลื่อน และอาการวิงเวียนจู่โจมกลับไม่ได้เกิดเพราะตั้งครรภ์ ตอนนั้นเธอเพียงแค่เครียดเกินไปเท่านั้น
“จะต้องไปแคร์ใครเล่า เหนือเป็นถึงศรีภรรยาคนดีของคุณพฤกษ์เชียวนะ”
“พูดได้สิ พี่พฤกษ์ไม่ได้ท้องนี่คะ”
แสร้งทำหน้าตึงไปอย่างนั้นเอง ไม่วายบ่นต่ออีก
“ให้เหนือมาเป็นผู้หญิงลับๆอะไรนั่นทำไมก็รู้ รู้ทั้งรู้ว่าเหนือไม่ชอบ แต่พี่ก็ยังบีบให้เหนือทำอยู่ได้”
พฤกษ์ไม่ว่าอะไรเขาลุกออกจากเตียงมายืนซ้อนด้านหลังของเธอ พร้อมก้มลงทาบริมฝีปากร้อนผ่าวที่ต้นคอนวลเนียนเสียเลย เอียงหนีสัมผัสที่บอกให้รู้ว่าเครื่องร้อนพร้อมรบแค่ไหน ใจสั่นพอๆกับเสียงต่อว่า “พี่พฤกษ์ใจร้ายชะมัด”
“ก็พี่เป็นพวกชอบความรุนแรง”
“ซาดิสต์?”
“ใครกันแน่ซาดิสต์ อยากดูหลังพี่ไหมเล่าว่าเหลือหนังติดอยู่แค่ไหน”
พฤกษ์ว่ากลั้วหัวเราะ ปภาณิณอารมณ์ร้อนแรงกว่าเดิมตั้งแต่เริ่มตั้งครรภ์เรื่อยมา บางครั้งก็กัดเขา แต่ทุกครั้งนั่นต้องข่วนหลังเขาทุกทีที่เธอถึงจุดไคลแมกซ์
นั่นประไร แค่เขาเป่ากองไฟที่เริ่มติดเชื้อ ปภาณิณก็ผลักอกให้เขาลงนอนราบรองรับเธอที่บนเตียงกว้าง แต่พฤกษ์ก็ชอบที่หญิงสาวเป็นฝ่ายนำเช่นนี้ ผลัดกันเป็นฝ่ายรุกบ้างตามบ้าง บอกได้คำเดียวว่าเธอทำให้เขาสยบแทบเท้าได้อย่างราบคาบเสียแล้ว
“นี่เราคลอดเดือนเดียวกันเลยนะ”
เสียงหวานบอกยิ้มๆ ปภาณิณเลยยิ้มพยักหน้าตอบ เอ่ยต่อ
“ห่างแค่สองสัปดาห์ เหนืออยากได้ลูกแฝดบ้างจัง จะได้ไม่ต้องท้องหลายๆรอบ”
“บอกพี่พฤกษ์สิคะ” คู่สนทนาว่ายิ้มๆ
“ไม่ล่ะค่ะ คนนี้คนเดียวก็ว่าจะไม่เอาแล้ว ไม่แพ้เท่าไรนะคุณอัยย์ แต่เหนื่อยแล้วก็เพลียเอาแต่นอนทั้งวันเลย”
“พี่พฤกษ์หรือคะจะยอมมีคนเดียว รายนั้นบ้าจะตาย เห็นวันก่อนไปโม้กับพี่กวินว่าจะเอาลูกไปทำทีมฟุตบอล อีกชุดจะตั้งทีมบาส”
“ถ้าเยอะขนาดนั้นจะให้ท้องเอง” บอกอย่างโมโหนิดๆ แล้วสองหนุ่มผู้เป็นสามีก็เดินมาร่วมวงสนทนากับเหล่าว่าที่คุณแม่ด้วย
“คุยอะไรกันครับแม่ๆทั้งสอง”
“เรื่อยเปื่อยค่ะ”
“ไปกินข้าวเย็นกันไหมน้องอัยย์”
“ไว้วันอื่นเถอะค่ะพี่พฤกษ์ วันนี้อัยย์ขอบาย”
บอกแบบนั้นแล้วจึงลากันกลับไปยังรถของตนเอง ปภาณิณแหงะหน้าถามสามีอย่างฉุนๆ
“นี่ถ้ารู้ว่าพี่พฤกษ์อยากได้ลูกมากขนาดนี้ จ้างให้เหนือก็ไม่ทำเป็นมาขอให้ช่วยเรื่องหนี้หรอกค่ะ”
“อ้อ ที่แท้ความจริงเป็นแบบนั้น?”
ว่าที่คุณแม่ยักไหล่ มองตอบมาอย่างกวนๆ “ก็ต้องอย่างนั้นสิ”
“แล้วไงอีก”
“ตอนที่เห็นข่าวพี่พฤกษ์กับคุณอัยย์ เหนือทนไม่ได้ พอดีกับที่ถูกทวงหนี้มาพอดีเลยต้องออกโรงไปแสดงตัวให้รู้หน่อย ว่านี่ ผู้ชายคนนี้ของฉันนะยะ”
“เหรอ...” พฤกษ์ถามยวนๆอมยิ้มถูกใจที่เธอเล่ามาเป็นฉากๆ
“ไงล่ะคะ ภรรยาคุณพฤกษ์”
“แสบนักนะเรา”
พฤกษ์โอบร่างอวบให้ขึ้นรถเมื่อมาถึงแล้วแวะรับประทานอาหารอย่างที่คนท้องต้องการ ค่อยเข้าบ้านที่ซื้อไว้อีกหลัง เผื่อลูกๆของเขา ทั้งยังทำสนามฟุตบอล สนามบาสเก็ตบอลรอแล้วด้วย ส่วนสระน้ำสร้างเก็บไว้เป็นส่วนตัวที่ด้านหลังห้องของเขาและเธอ เอาไว้ใช้เป็นสนามผลิตลูก พฤกษ์ว่าแบบนั้น
หลังอาบน้ำเสร็จ ปภาณิณยืนส่องกระจกมองตัวเอง พร้อมพลิกตัวซ้ายขวาด้วยสายตาสำรวจ ขมวดคิ้วมุ่นนิดๆ พฤกษ์ที่อาบน้ำเรียบร้อย นั่งเช็ดผมมอง ค่อยถามด้วยสีหน้าอยากรู้กับท่าทีของเธอ
“มีอะไร”
“พี่พฤกษ์ว่าหน้าอกเหนือข้างไหนใหญ่กว่ากัน”
“ซ้าย” ตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรมากพร้อมอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
“จริงด้วย ทีแรกเหนือว่าเหนือคิดไปเอง มีคนช่วยยืนยันแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” งึมงำบ่น “แล้วทำไมมันใหญ่กว่าข้างขวา”
พฤกษ์ยิ้มก่อนตอบออกมา “ก็พี่ดูดแต่ข้างซ้ายเราไง”
หันขวับมาจ้องหน้าเขาทันที ถามด้วยความสงสัย
“ทำไมคะ”
“จะได้ฟังเสียงหัวใจของเมียน่ะสิว่าเต้นแรงแค่ไหนเวลาที่พี่รักแล้วก็ใคร่เราอยู่น่ะ”
“พี่พฤกษ์” เรียกคนเป็นสามีด้วยสุ้มเสียงอ่อนหวานก่อนเดินเข้าไปหาเขา
“รักพี่พฤกษ์เหมือนกันค่ะ มากด้วย”
ว่าที่คุณแม่เดินมาจนถึงตัวเขาแล้วก็ถูกสวมกอดอย่างแนบแน่นจากพฤกษ์ พร้อมกับที่ถูกเขาทั้งรักและใคร่เธอต่อจากนั้นจนหลับซบคาอกซึ่งกันและกันในชั่วโมงถัด
ปภาณิณเดินลงบันไดไม้จากชั้นสองของบ้านลงมา เพราะเสียงร้องไห้ที่ดังแทรกเสียงทะเลาะวิวาทดังลั่นอยู่ในขณะนั้น
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณมีฉัน มีลูก ทั้งๆที่คุณก็มีนังนั่นด้วย คุณหักหลังฉัน”
“กมล ฟังผมก่อนได้ไหม”
“ฉันไม่ฟัง! คุณกับมันอยู่กินกันมานานแค่ไหน ถึงได้มีลูกชายออกมาโตกว่ายัยเหนือ” ตวาดถามปากคอสั่นระริก “สันดานผู้ชายไม่รู้จักพอ”
“และทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงหน้าไม่อายมาเป็นผู้หญิงลับๆของผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว”
“ผมแอบคบคุณลับหลังจันทร์เพ็ญ!”
บิดาของเธอเอ่ยด้วยใบหน้าอมทุกข์
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ปภาณิณบอกตัวเองว่าเธอรับไม่ได้!
เธอยอมรับความจริงข้อนี้ไม่ได้! แม้จะรู้อยู่ตลอดเวลาก็ตามที
แท้ที่จริง แม่ของเธอเองที่เป็นผู้หญิงลับๆของบิดา
บิดาของเธอมีจันทร์เพ็ญเป็นภรรยามาก่อน ส่วนมารดาของเธอนั้นมาทีหลัง พอเรื่องถูกขุด ท่านก็หอบเสื้อผ้าจากไป ทิ้งเธอไว้กับบิดา ที่พานางจันทร์เพ็ญและพี่น้องพ่อเดียวกับตัวเองอย่างกวินและกีรนามาอยู่ร่วมบ้านด้วย
กวินเป็นลูกของพ่อเหมือนกับเธอ กวินโตกว่าเธอ นั่นเป็นสิ่งที่ยืนยันข้อเท็จจริงพวกนั้น
และแม่ของเธอเองที่เป็นผู้หญิงลับๆของพ่อ
เกลียด! เธอเกลียดจนอยากจะสำรอกออกมาให้หมดไส้หมดพุงเมื่อความจริงแผ่กระจายแทรกซึมอยู่ทุกอณูเนื้อให้รับรู้ไม่ลางเลือน พร้อมกับร้องไห้โฮเมื่อรู้สึกถึงหัวใจที่ถูกบีบจากเรี่ยวแรงมหาศาลจนเหมือนกับจะหายใจไม่ออก จนสะดุ้งผุดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับที่ยังสะอึกสะอื้นไห้อยู่อย่างนั้น
“ฝันร้ายหรือคนดี”
พฤกษ์ถามพร้อมกับลุกขึ้นลูบหลังเธอเบาๆอย่างปลอบโยน
“ค่ะ”
พฤกษ์ไม่ได้เพิ่งตื่น เขารู้สึกตัวตั้งแต่เธอนอนดิ้นไปดิ้น ทั้งยังร้องไห้โวยวายเรื่องในอดีตนั่นแล้ว ตัดสินใจเข้ามารั้งร่างอวบที่ท้องนูนเต่งเข้าไปกอด บอกเสียงนุ่มนวล
“พี่ให้คนตามหาท่านแล้ว”
ยังคงสะอื้น แต่ก็ถามออกไปอย่างต้องการรู้ข่าวของท่าน
“เจอไหมคะ”
“เจอแล้ว อยากฟังเรื่องของท่านไหมล่ะ”
ความเงียบเป็นคำตอบ พฤกษ์เลยก้มหน้ามอง ก่อนถอนใจเล่า “ตอนนี้ท่านอยู่ที่ภูเก็ต เปิดบาร์แล้วก็ร้านนวด”
จู่ๆก็ไม่อยากฟังต่ออีกแล้ว เลยขัดพฤกษ์เสียงแผ่ว
“พอเถอะค่ะ”
“ฟังก่อนสิ” พฤกษ์ว่าเบาๆแล้วเล่าต่อ “ท่านรู้ด้วยนะเมื่อตอนวันแต่งงานของเราน่ะ ท่านอยากมา แต่…”
“แต่อะไรคะ”
“ท่านกลัวเหนือไม่ต้อนรับท่านน่ะสิ”
“บ้าเถอะ ทำไมแม่คิดแบบนั้น”
“พี่ก็บอกท่านแล้ว แต่ท่านว่ามันนานมาก จนท่านไม่กล้าพบหน้าเหนือ”
“ลูกทั้งคนนะ จะไม่ต้อนรับทำไม ทำไมแม่คิดอะไรอย่างนั้น”
“แล้วท่านมีครอบครัวใหม่หรือเปล่าคะ”
“อือม์ มี ไม่เห็นสามีของท่าน แต่เห็นว่าท่านมีลูกอีกสองคน”
ฟังพฤกษ์เล่าจบ แล้วเลยสะอื้นไห้ออกมาอีกครั้ง
“แบบนี้เอง แม่ถึงไม่อยากมาเจอหน้าเหนือ”
“พี่เล่าเรื่องของเราให้ท่านฟังด้วยนะ ท่านฝากมาบอกว่านี่เป็นสิ่งดีดีที่เหนือทำลงไปแล้วได้ผลตอบแทนกลับมานี่ไง”
ยิ่งเขาพูดถึงท่าน เธอก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“โตแล้วนะเราน่ะร้องไห้ไม่เข้าเรื่อง มีพี่อยู่นี่ตั้งคนไม่พอหรือไง”
พฤกษ์ปลอบโยนอยู่พักใหญ่ก็ว่า “นอนเถอะคนดีของพี่ ฝันร้ายพวกนั้นจะไม่มากวนใจเหนืออีกแล้ว”
ส่ายหน้าเบาๆกับอกเขา บอกเสียงสะอื้น
“เหนือนอนไม่หลับแล้วค่ะ”
“ให้พี่กล่อมนะ”
พฤกษ์พรมจุมพิตที่หน้าผากเต็มอิ่มก่อนแตะแต้มนุ่มนวลลงบนพวงแก้มแล้วจบลงที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา อ่อนหวาน แล้วถึงกล่อมเธอให้หลับสบายในแบบฉบับของเขา จากนี้ไปฝันร้ายเหล่านั้นจะไม่มากวนเธออีกแล้ว ถ้ามีเขาคอยอยู่เคียงข้างแบบนี้ไปชั่วนิจนิรันดร์
จบบริบูรณ์
ฝากผลงานเรื่องอื่นด้วยนะคะ
- ผู้เขียน
