“อินขอโทษค่ะ คุณ...”
“พี่ปราชญ์” ปราชญ์เอ่ยนำให้เรียกตาม แต่คนไม่เคยมีพี่มีน้องก็อดมุ่ยหน้าใส่ไม่ได้ สีหน้าดูอึดอัดจนปราชญ์เองต้องยอมให้เธอ เขาพยักหน้าส่งยิ้มอบอุ่นให้อีกครั้งแล้วว่า
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณอิน เอาไว้พร้อมเมื่อไรค่อยเรียกก็แล้วกัน ผมรอคุณอินได้เสมอครับ”
ภายในตู้คอนเทรนเนอร์ ชายคนที่ตามไปดูเหตุการณ์เข้ามารายงานผู้เป็นเจ้าของทันทีถึงเรื่องราวเมื่อช่วงสายของวัน
“มากันสองคนครับ”
“แล้วสรุปเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
ชายสองคนที่เป็นลูกน้องมองตากัน คล้ายจะเกี่ยงให้อีกฝ่ายเป็นคนรายงาน
“ว่ายังไงนะ!”
ผู้เป็นนายเร่งอย่างมีโมโห สังหรณ์ใจไม่ค่อยดีนัก ก่อนที่ผู้เป็นลูกน้องจะค่อมหัวลง บอกเสียงเบา
“ผมต้องขอโทษด้วยครับนาย พวกผมเข้าไปห้ามไอ้สองตัวนั้นไม่ทัน คุณปราชญ์โดนพวกมัน...กัดเข้าที่แขนครับ”
“อือม์” ชายผู้เป็นนายหันมาเขวี้ยงแฟ้มเอกสารใส่ลูกน้องคนที่รายงานทันที “บอกกี่ทีแล้วว่าให้ระ
