ผู้หญิงของฟีนิกซ์

"หนูไปตลาดก่อนนะป้า" เสียงหวานตะโกนบอกป้าดาเพื่อนบ้านของเธอ "ระวังรถด้วยนะลูก" "ค่า~" มองซ้ายมองขวาเพื่อข้ามถนนไปยังอีกฝั่ง บ้านของเธออยู่ในซอยเล็ก ๆ ที่มีบ้านแค่ไม่กี่หลังคาเรือน ระหว่างที่เดินไปตามถนน ในหัวก็พลางคิดเมนูเย็นนี้ โมเดล หญิงสาวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความอ่อนโยน ถึงอย่างนั้นก็ยังมีความแสบซนตามวัยของเธอ กำลังศึกษาอยู่ปีที่สอง และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอต้องไปจ่ายตลาดโดยไม่ได้เอาน้องไปด้วย พ่อกับแม่เธอเลิกรากันตั้งแต่เธออายุ 7 ขวบ โมเดลถูกทิ้งให้อยู่กับป้า ป้าของเธอติดเหล้าอย่างหนัก เอาแต่ดื่มเหล้าเล่นพนันไปวัน ๆ หากวันไหนได้เงินมาเธอกับน้องก็จะรอดจากคำด่าทอ แต่ถ้าวันไหนเสียพนันมาเธอจะถูกป้าด่าไม่ก็ตีอยู่เป็นประจำ โมเดลจะให้น้องไปแอบอยู่ในตู้ขณะที่ตัวเองกำลังถูกทำโทษ ไม่อยากให้น้องเห็นบาดแผลตามตัว ส่วนน้องชายเพิ่งจะอายุห้าขวบ ทุกคนคงจะสงสัยใช่ไหมว่าทำไมเธอถึงมีน้องทั้งที่พ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็มีน้องชายคนนี้เข้ามาอยู่ในชีวิตแล้ว เอาเป็นว่าจะไม่ขอพูดถึงเรื่องราวในอดีตก็แล้วกัน ตอนนี้เลโก้คือน้องชายของเธอ และเป็นคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต "เลโก้ไม่สบายอยู่ งั้นเอาโจ๊กมาให้น้องก็แล้วกัน" หญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้ม ถักเปียผมสองข้าง พอเธอทำผมทรงนี้แล้วนึกว่าเด็กอายุ 13-14 ปี แต่ความจริงเธออายุ 20 แล้วต่างหาก "อากาศดีจัง" หญิงสาวพึมพำไปตลอดทางเดิน ตึก ตึก ไม่นานก็มาถึงตลาดใกล้บ้าน โมเดลเดินเลือกของสดที่ตนต้องการนำไปทำอาหารในวันพรุ่งนี้ เนื่องจากเธอไม่กินข้าวเย็นเลยว่าจะซื้อแค่โจ๊กไปให้น้องก็พอ ต้องประหยัดเงินให้มากที่สุด กลัวมันจะไม่ถึงสิ้นเดือน ระหว่างที่เดิน ๆ อยู่หูก็ได้ยินเสียงเหมือนเด็กร้องไห้ ใบหน้าสวยหันไปมองตามเสียงร้อง ก่อนจะพบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินร้องไห้กอดตุ๊กตาตรงมายังทางที่ตนยืนอยู่ เหมือนว่าเด็กน้อยกำลังมองหาใครสักคนด้วยแฮะ หรือว่าหลงทางกับพ่อแม่ เข้าไปถามหน่อยดีกว่า "แงง" "ตัวเล็ก" โมเดลตัดสินใจเข้าไปหาเด็กน้อย เกิดหลงทางจริงเธอจะได้ช่วยเหลือได้ "ฮึก! " หนูน้อยสะอื้นไห้พลางหันไปมองคนมาใหม่ "หนูหลงทางเหรอคะ" ช่างน่ารักอะไรแบบนี้ โตมาต้องสวยมากแน่ ๆ เลย ดูจากผิวพรรณแล้ว น่าจะเป็นลูกคนรวยเลย ดูสิ ร้องไห้จนแก้มแดงไปหมดแล้ว "ชะ ช่าย หนูกลัวมากเยย อึก~" "หนูมากับใคร จำได้หรือเปล่าว่ามากับใคร" "ม่าย" อ้าว แบบนี้ก็แย่น่ะสิ คงต้องพึ่งตำรวจแล้วแหละงานนี้ "แล้วหนูชื่ออะไร" "ปาเยียร์" "ปาเยียร์?" "ม่ายช่าย จื่อปาเยียร์" หนูน้องพยายามบอกชื่อตัวเองกับพี่สาวคนสวย เนื่องจากเธอพูดยังไม่ชัด เลยยากที่จะเข้าใจ "โอเค ๆ ว่าแต่หนูมาจากทางไหน" จะได้พาเดินย้อนกลับไป เผื่อเจอครอบครัวหนูน้อยที่นั่น "เยียร์หิวน้ำ" ทว่าหนูน้อยกลับไม่ตอบ แต่เปลี่ยนมาเป็นขอน้ำดื่มแทน "อ๋อ ได้สิ ๆ" "นี่จ้ะ" โมเดลพาเด็กน้อยมานั่งพักยังที่ไว้สำหรับนั่งทานอาหาร หญิงสาวเปิดขวดน้ำพร้อมนำหลอดใส่ลงไปในขวด ก่อนจะยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากเล็ก "อึก~ อึก~" หนูน้อยดื่มราวกับกระหายน้ำมาก ก่อนจะคายหลอดออก "ทีนี้เราจะคุยกันได้ยัง" "ได้ก้ะ" ตอบเสียงสดใส ผิดกับเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง "น่ารักจัง^^" "จริงเหย๋อ" ทำตาโตทันทีเมื่อมีคนชมว่าตัวเองสวย ปกติปะป๊าชอบบอกว่าหน้าหนูน้อยนั้นเหมือนลิงขาดสารอาหาร ไม่สวยเหมือนหม่ามี๊ของเธอ "จริงสิ หนูสวยมากเลยรู้ไหม" "ป๊ายิกกับป๊าเยอร์บอกว่าเยียร์ไม่จ๋วย" "ป๊ายิกคือใครเหรอคะ" ไหนจะป๊าเยอร์อะไรนั่นอีก "ป๊ายิกคือสุดหล่อที่เปงปีศาจก้ะ" เอ๊ะ ยังไงกันนะ สรุปดีหรือไม่ดี "พี่ไม่เข้าใจ" "ป๊ายิกหล่อเต้านี้เยย" หนูน้อยทำมือให้รู้ว่าคนที่ตนกำลังพูดถึงหล่อมากแค่ไหน "ป๊ายิกหนูสายตาไม่ดีแน่เลย สวยขนาดนี้มาว่าไม่สวยได้ไงกัน" "คิกคิก" พอได้ยินคนชมว่าตัวเองสวยบ่อยเข้า หนูน้องก็หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี "หนูหลงทางใช่ไหม" "ใช่ก้ะ เยียร์เดินไปดูเจอร์รี่ตุกกนหายหมดเยย" "หนูมีเบอร์ปะป๊าไหม พี่จะช่วยโทรให้" "นี่ก้ะ" เด็กน้อยโชว์เบอร์ที่อยู่ด้านหลังตุ๊กตาตัวเอง โมเดลยิ้มดีใจพลางหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกหาเจ้าของเบอร์ ทันใดนั้นเอง.. "ฟาเดียร์"