เจ้าเล่ห์
1351 คำ
"ฟาเดียร์" หนูน้อยหันขวับไปมองตามเสียงเรียเช่นเดียวกับโมเดลที่หันกลับไปมองยังด้านหลังตัวเอง
ขวับ!
"ป๊ายิก!" เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาร่างเล็กก็กระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งไปกอดขาคนมาใหม่ทันที ทำเอาหญิงสาวใจตกไปอยู่ตาตุ่ม ไม่กลัวว่าตัวเองจะล้มเจ็บเลยหรือไงเด็กคนนี้
หมับ!
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" เสียงทุ้มถามคนในอ้อมกอด ทว่าสายตากลับจับจ้องไปยังหญิงสาวอีกคน โชคดีที่มีคนเจอตัวก่อน ไม่อยากนึกเลยหากหลานไปเจอคนใจร้าย จะเกิดอะไรขึ้น ขวัญเอ่ยขวัญมา
"เยียร์ม่ายเปงไยก้ะ"
"บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าห่างกัน" เขาดุเด็กน้อยเสียงเข้ม ทำเอาใบหน้าเล็กหงอยลงด้วยความรู้สึกผิด
"เอ่อ..อย่าดุน้องเลยนะคะ" โมเดลเห็นว่าน้องโดนคุณพ่อดุจึงเข้าไปช่วยพูด เธอเห็นเด็กสาวดูกลัวพ่อมาก สงสัยกลัวโดนทำโทษสินะ
กึก!
ชายหนุ่มเผลอสบตาเข้ากับหญิงสาวอย่างจัง ราวกับเวลารอบตัวหยุดเดิน ใบหน้าเนียนสวยไร้ที่ติ แก้มสองข้างแดงระเรื่อราวกับลูกตำลึง ปากนิดจมูกหน่อย ทุกอย่างมันลงตัวไปหมด น้ำเสียงที่เธอเปล่งออกมาช่างหวานเสนาะหูเสียจริง
"คุณคะ นี่ของลูกสะ.."
"หลานฉัน เด็กคนนี้เป็นหลานฉัน" เขาชิงตอบก่อนที่หญิงสาวจะเข้าใจผิดนึกว่าเด็กที่เขากำลังกอดอยู่ตอนนี้เป็นลูกของเขา ซึ่งไม่ใช่
"อ๋อ ตัวเล็กคะ พี่ไปก่อนนะ^^" เธอพยักหน้าเข้าใจก่อนจะย่อตัวนั่งลงเพื่อบอกลาหนูน้อยฟาเดียร์
"บะบ่ายก้ะ" มือน้อย ๆ โบกมือลาพี่สาวคนสวยที่ช่วยเธอเอาไว้
เมื่อร่ำลากันเสร็จ โมเดลจึงหมุนตัวเพื่อจะกลับไปซื้อของที่ต้องการ ป่านนี้น้องชายคงคอยท่าแย่แล้ว ต้องรีบกลับก่อนป้าจะกลับไป ทว่า..
"เดี๋ยว" น้ำเสียงนิ่งขรึมดังขึ้นเพื่อรั้งเอาไว้
"คะ?" เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มหวาน ทว่ารอยยิ้มของเธอนั้น..
"ฉันฟีนิกซ์" เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้แนะนำตัวให้อีกฝ่ายรู้จัก เขาก้าวไปใกล้เธอ พร้อมกับมือที่ยื่นไปตรงหน้า
"ฉันชื่อโมเดลค่ะ^^"
"....." จ้องมองใบหน้าสวยสีหน้าเรียบนิ่ง เล่นเอาคนตัวเล็กตรงหน้ารู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที สายตาของเขาราวกับเสือร้ายที่จ้องจะตะครุบเหยื่อให้แหลกละเอียดคามือ
"บ้านเธออยู่ไหน" เขาอยากตอบแทนที่เธอดูแลหลานให้ช่วงที่พลัดหลงกัน
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" เขาถามหาบ้านเธอทำไม โมเดลเริ่มไม่ไว้ใจคนตัวโต เธอขยับถอยไปด้านหลังสองก้าว ทำเอาฟีนิกซ์กระตุกยิ้มชอบใจ
"แค่อยากขอบคุณที่ช่วยหลานฉัน" ฉะนั้นเขาก็ควรจะไปส่งเธอให้ถึงบ้านสิ ถือว่าแทนคำขอบคุณที่ช่วยหลานสาวเขาไว้ยังไงล่ะ
"อยู่ใกล้ ๆ นี่เองค่ะ" เธอก้มดูเวลาก็เห็นว่ามันนานมากแล้ว จึงตอบเพื่อให้มันจบ ๆ ไปโดยไม่ได้คิดอะไรมาก หากเธอสังเกตจะเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าเรียบนิ่งนั้น
"...." แล้วคนตัวสูงก็เงียบไปอีกครั้ง
"ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบคนตัวเล็กก็เดินออกไปทันที เธอต้องทำเวลาแล้ว
"ไปช่วยเธอ" น้ำเสียงทุ้มต่ำสั่งลูกน้องหลังจากหญิงสาวห่างออกไปแล้ว
"ครับ" ชายชุดดำสองคนตามโมเดลไปติด ๆ
"ไปสืบข้อมูลมา" ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องอีกคนเสียงเรียบ เขาต้องการทราบข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ อยากรู้ว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร
"ครับนาย"
"ไปรอบนรถกัน" จากนั้นเขาก็อุ้มหลานสาวไปนั่งรอบนรถ ระหว่างรอหญิงสาวและลูกน้องกลับมา ขณะเดินไปยังรถ สองอาหลานก็หันสบตากันก่อนจะส่งยิ้มให้กัน
"คิกคิก>หึหึ"
ฟีนิกซ์ ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่ง มีนิสัยเย็นชา เกลียดความวุ่นวาย รักเด็ก สูง 189 อายุ 33 ปี โสดไม่มีแฟน และที่สำคัญทำอาหารเก่งมาก ในแต่ละวันของเขานอกจากทำงานกลับมาถึงบ้านก็ใช้เวลาอยู่กับหลานทั้งสอง นั่นก็คือฟาเดียร์และคอนเนอร์ ทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน แฝดชายหญิง หลาน ๆ ติดเขามาก เวลาไปไหนชอบขอไปด้วย เขาที่รักหลานมีหรือจะปฏิเสธได้ลงคอ แต่วันนี้คอนเนอร์ไม่ได้มาด้วย เนื่องจากไม่ค่อยสบายเลยให้พักอยู่บ้าน พ่อของเด็กทั้งสองก็คือพี่ชายเขาเอง ไมเนอร์
"เยียร์เก่งม่ายก้ะ><" ทันทีที่เข้ามานั่งในรถ ใบหน้าจิ้มลิ้มก็ฉีกยิ้มกว้าง พร้อมกับเอ่ยถามผู้เป็นอา
"ตอนเย็นพาไปซื้อของเล่น" รางวัลสำหรับคนเก่งของอา หากไม่ได้ฟาเดียร์ เขาเองก็ไม่รู้จะเข้าหาหญิงสาวยังไง และใช่.. เรื่องทั้งหมดเป็นแผนของเขาที่ใช้หลานสาวตัวน้อยเป็นเหยื่อล่อให้ได้เข้าใกล้หญิงสาว เพื่อตัวเองจะได้ใกล้ชิดเธอมากขึ้น ไม่มีความบังเอิญ ทุกอย่างเขากำหนดด้วยตัวเอง
เวลาต่อมา
"มาแล้วครับนาย" อคินส่งข้อมูลทั้งหมดที่ได้มาให้เจ้านายทางโทรศัพท์มือถือ ฟีนิกซ์หลุบตามองหลานสาว เขาจัดการอุ้มฟาเดียร์ไปนอนยังที่ของตัวเอง ก่อนจะกลับมาไล่อ่านข้อมูลของใครบางคนที่เขาต้องการอย่างรู้เกี่ยวกับความเป็นอยู่ของเธอ
"...." ระหว่างที่เจ้านายกำลังจดจ่ออยู่กับประวัติส่วนตัวของผู้หญิงคนนั้น อคินก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวเดินตรงมาทางนี้พร้อมกับเพื่อนของตน
"มาแล้วครับนาย"
"ให้ขึ้นมา"
"ครับ" จากนั้นอคินก็ลงไปรับของจากมือคนตัวเล็ก ทั้งสองยืนคุยกับอยู่สักพัก และไม่นานโมเดลก็ขึ้นมานั่งอยู่บนรถข้างคนหน้านิ่ง เธอมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย
"จริง ๆ พวกคุณไม่ตะ.."
"ออกรถ"
"ครับ"
"...." โมเดลนั่งตัวเกร็งไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้นเมื่อเจออีกคนพูดแทรกขึ้นมา
ดวงตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กข้างกายเล็กน้อย ใบหน้าของเขายากจะคาดเดา โชคดีที่วันนี้ไม่ได้เอารถยนต์คันเล็กมา เพราะมีฟาเดียร์มาด้วยเลยจำเป็นต้องเอาคันใหญ่มาแทน เพื่อความปลอดภัยขณะเดินทางบนท้องถนน
"ซอยข้างหน้าใช่ไหมครับ" กระทั่งขับไปได้ไม่นานก็ใกล้ถึงซอยที่หญิงสาวได้บอกเอาไว้ก่อนหน้านั้น
"ใช่ค่ะ"
"โอเคครับ" อคินตบไฟเลี้ยวเข้าไปในซอยทันที ด้านหลังก็เป็นรถลูกน้องที่ขับตามมา
"บ้านหลังสุดท้ายเลยนะคะ"
"ครับ"
"ขอบคุณนะคะ" เมื่อรถจอดสนิท หญิงสาวจึงหันไปยกมือไหว้คนตัวโตข้าง ๆ และไม่ลืมที่จะขอบคุณอคินด้วย
"ไม่คิดจะชวนลงไปดื่มน้ำหน่อยเหรอ" เลิกคิ้วถามอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ชอบท่าทางเจ้าเล่ห์ของคนคนนี้เอาเสียเลย ภายนอกก็ออกจะดูดี ทว่าทำไมเธอกลับสัมผัสได้ถึงความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้
"บ้านฉันคงไม่ค่อย.."
"แล้วไง" พูดจบเขาก็เปิดประตูลงจากรถไปในทันที ไม่รอให้เธอได้พูดจบ โมเดลถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะตามอีกคนลงไป
"ฉันว่าคุณกลับไปดีกว่าค่ะ" บ้านของเธอไม่มีอะไรให้น่าเข้าไปชมเลยสักนิด ฝุ่นเยอะแถมยังรกอีกด้วย กลัวว่าเขาจะแพ้ฝุ่นน่ะสิไม่ว่า เธอทำความสะอาดทุกวัน แต่ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน สุดท้ายฝุ่นก็ยังเยอะอยู่ดี
"ไร้มารยาท" ทว่าในตอนนั้นเอง..
"ออกไป! เก็บของพวกมึงออกไปจากบ้านกู!!"
"เลโก้!"
- ผู้เขียน
