ไม่เคยคิดว่าตัวเอง 'เลว' กระทั่งมาเจอเธอ

{ผืนป่า × เซลีน} เขาหล่อ เขาร้าย และเย็นชากับเธอที่หนึ่ง ผืนป่า: อย่ารั้งให้ฉันอยู่กับสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะอะไรเธอถึงหลงรักคนใจร้ายคนนี้ แล้วเริ่มรักตั้งแต่เมื่อไหร่.. เซลีน: แล้วถ้าวันหนึ่งพี่ต้องเลือกระหว่างอำนาจกับเซย์ พี่จะเลือกอะไร

เรียกเฮียแล้วจะยก 'สมบัติ' ให้

แฟนเก่าที่ 'อยากได้คืน'

หวงทุกอย่างที่เป็น 'เธอ'

"เธอรู้ใช่ไหมผีเสื้อไม่ชอบให้ใครไล่จับมัน" ประโยคที่ฉันบอกเธอเป็นนัย ๆ ว่าอย่าคาดหวังความสัมพันธ์ของเราจนมากเกินไป อย่าถามถึงเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับเธอเลย ฉันตอบเธอไม่ได้เหมือนกัน อยากคุยกับเธอ แต่ไม่อยากผูกพันจนเกินไป อยากเล่าเรื่องในชีวิตให้เธอฟัง แต่ไม่ได้อยากมีเธอในชีวิตขนาดนั้น อยากได้ความชัดเจนจากปากฉันจริง ๆ เหรอ? เธอรับมันไม่ไหวหรอก..? ******************* แผ่นดิน: อย่าคาดหวัง อย่ารอ อย่ารัก ต่อให้เธอพยายามแค่ไหนเธอก็ไม่มีวันได้เข้ามาอยู่ในใจฉัน หยุดโทร หยุดตาม เป็นไปได้ก็หยุดทุกอย่างแล้วไปซะ.. ลูกพีช: พี่จำวันที่พีชเคยบอกได้ไหม วันไหนที่พีชพอแล้ว พีชจะหยุดทุกอย่างแล้วเป็นฝ่ายไปเอง ใช่ค่ะ..วันนี้พีชพอแล้ว"

น้ำตาของเธอทำฉันรู้สึกดีเป็นบ้า

เธอมันก็แค่ \'ของเล่น\' ชั่วคราวของฉันเท่านั้น

เขา​ และ​ เธอ​ ที่​เหมือน​อยู่โลกคนละใบ โลกของเขาเต็มไปด้วย​ความมืดมน​และอันตราย​ ส่วนโลกของเธอเต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้และเสียงหัวเราะ​แห่งความสุข​ โลกสองใบนี้จะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้จริงหรือ...

"เฮียครูซ!" เสียงใสของเด็กผู้หญิง​คนหนึ่งดังมาแต่ไกล​ ฮันน่าในวัย​ 15​ ปี​ วิ่งไปหยุดตรงหน้าเพื่อนสนิทพี่ชายตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา "ครับ" ครูซมองหน้าคนที่ตนรักเสมือน​น้องสาวแท้​ ๆ​ คนหนึ่ง "อาทิตย์หน้า​เฮียจะไปเมืองนอกเหรอคะ" เธอได้ยินวาฟิกซ์​พูดกับพ่อแม่ เรื่องที่ครูซจะไปเรียนต่อเมืองนอก​ "หนูรู้แล้วเหรอ" เขาถามเด็กสาวน้ำเสียงอ่อนโยน​ ความจริงเขาตั้งใจจะบอกเธอพรุ่งนี้​ตอนไปส่งที่โรงเรียน​ ทว่าฮันน่าดันมารู้เรื่องเสียก่อน​ เขากลัวเธอเสียใจจึงไม่รู้จะเริ่มต้นบอกยังไง​ ฮันน่าติดเขายิ่งกว่าพี่ชายแท้ ๆ​ อย่างสองคนนั้นอีก​ ครูซคอยปกป้อง​และเอาใจใส่เธอทุกอย่าง​ นั่นเลยทำให้ฮันน่าชอบอยู่กับเขามากกว่าฟลินต์และวาฟิกซ์"เฮียจะทิ้งหนูไปจริง​ ๆ​ เหรอ" ใบหน้าสวยเศร้าสลด แววตาของเธอวูบไหวอย่างเห็นได้ชัด "เฮียไปเรียนเดี๋ยวก็กลับมา" ครูซเลื่อนมือขึ้นไปวางบนหัวหญิงสาวพร้อมกับโยกไปมาด้วยความเอ็นดู ฮันน่าทำหน้ายู่ใส่เพื่อนพี่ชาย แต่ในขณะนั้นเอง.."อ้าวหนูฮันน่า" แม่ของครูซที่ออกมาจากบ้านเจอลูกชายและหลานสาวเข้าพอดี หญิงวัยกลางคนกำลังจะออกไปทำเล็บกับเพื่อนสนิท นั่นก็คือแม่ของคนตัวเล็กนั่นเอง"คุณป้าสวัสดีค่ะ" ยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม"คุยกันต่อเถอะลูก ป้าไปทำธุระแล้ว""ฝากบอกคุณแม่ซื้อขนมมาฝากฮันน่าด้วยนะคะ" ครูซยิ้มเอ็นดูคนตัวเล็ก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรมันก็ดูน่ารักไปหมดสำหรับเขา"ได้จ้า" "รักคุณป้าที่สุด""รักป้าก็มาเป็นสะใภ้ป้าสิ" หญิงวัยกลางคนแกล้งพูดเล่นกับเด็กสาว แม้ในใจนั้นคิดจริงก็ตาม"แม่ครับ" ครูซหันไปปรามแม่ตัวเอง เขาคิดกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น แต่หลายครั้งที่แม่เขาเชียร์ฮันน่าออกนอกหน้าจนกลายเป็นเขาที่อึดอัดในบางที"ไปดีกว่า""เฮียครูซ" "ว่าไง" เขาสบตาเธอกลับไป ครั้งนี้ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของฮันน่าดูจริงจังกว่าเดิม"คะ คือว่า" มือเล็กกำชายกระโปรงนักเรียนจนยับยู่ยี่ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะหลับตากลั้นใจพูดในสิ่งที่เก็บไว้มานานให้คนตรงหน้าได้รับรู้ เธอไม่อาจเก็บมันไว้ได้อีกแล้ว"พูดมาเลย" เขาบอกน้ำเสียงใจดี"หนูชอบเฮียค่ะ!" สุดท้ายเธอก็พูดมันออกไปจนได้ ฮันน่าก้มมองพื้นดิน เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา ความในใจที่เก็บเอาไว้นาน พอได้พูดไปแล้วมันรู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย หากแต่เธอต้องมากดดันว่าเขาจะรับมันหรือเปล่าแค่นั้นเอง"...อืม" ครูซเงียบอยู่นานก่อนจะตอบกลับไป​ ทว่าคำตอบของเขามันช่างดูเย็นชาเหลือเกิน ไหนจะสายตาที่ว่างเปล่านั้นอีก ไม่ต่างอะไรกับคำปฏิเสธเลยสักนิด เจ็บยิ่งกว่าเขาตอบกลับมาตรง ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะตอบมาแบบไหน สุดท้ายมันก็คือคำปฏิเสธอยู่ดี เจ็บไม่ต่างกัน"....." ฮันน่านิ่งไปชั่วขณะ​ เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะครูซเล่นตัดบทมาขนาดนี้แล้ว"ถ้าไม่มีอะไรสำคัญ.. เฮียขอตัว" ร่างสูงเดินไปขึ้นรถพร้อมกับขับออกไปในทันที เขาไม่แม้สนใจไยดีเธอ ฮันน่ายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาสองข้างแดงก่ำ มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะไหล เหมือนเธอพลาดที่มาสารภาพ ราวกับว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้รับความอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้ "หนูพยายามแล้วค่ะ ฮึก~" พยายามหักห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยแล้ว แต่มันทำไม่ได้สักที ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่ความรู้สึกเธอยิ่งถลำลึกเข้าไปจนถอนตัวไม่ขึ้น ครูซมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเธอมากจริง ๆนับตั้งแต่วันนั้นเขาไม่เจอฮันน่าอีกเลย เธอหายไปโดยไร้ซึ่งการติดต่อ เขาส่งข้อความหรือแม้แต่โทรหา ก็ยังไม่มีการตอบกลับมาจากอีกคน กระทั่งถึงวันเดินทางไปเรียนต่างประเทศ เธอก็ไม่ไปส่งเขา แต่ครูซจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองได้ทิ้งสิ่งหนึ่งไว้ให้เธอ..นั่นคือความ​เจ็บปวด เขาตั้งสถานะว่ากำลังคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง พร้อมกับโพสต์ภาพที่พวกเขาไปเที่ยวด้วยกัน นั่นหมายความว่าเขามีแฟนแล้ว..

"งานวันนี้จะออกมาได้ไม่ดีเลยถ้าไม่มีทุกคนช่วยกัน ขอบคุณทีมงานทุกคนที่ทุ่มเทกันมาก อดหลับอดนอนเพื่อให้งานออกมาเพอร์เฟคที่สุด ขอบคุณไซลอนที่ยอมเหนื่อยมาตลอดเวลาสามเดือน และคนสุดท้ายเลยที่ขาดไปไม่ได้.." วาฟิกซ์มองไปยังหญิงสาวที่เป็นทุกอย่างให้กับตน เขาส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้คนรัก "...เดวาภรรยาคนเก่งของผมครับ" ทันทีที่วาฟิกซ์พูดจบประโยค สายตานับร้อยคู่จับจ้องมาที่เดวาทันที หญิงสาวตัวแข็งทื่อ ตกใจไม่คิดว่าชายหนุ่มจะป่าวประกาศต่อหน้าคนเยอะแยะแบบนี้ "แสดงว่ารูปที่ประธานลงวันนั้นก็คือพี่เดวาสิ" เดวาขมวดคิ้วทันที รูปอะไร แล้ววาฟิกซ์ไปลงรูปตอนไหนทำไมเธอถึงไม่รู้เลย  "ผมอยากบอกถึงผู้หญิงที่พยายามเข้าหาผมทุกคน ผมและเดวาเราสองคนหมั้นกันแล้ว" ว่าพร้อมกับโชว์แหวนบนนิ้วให้ทุกคนดู ซึ่งวันนี้เดวาเองก็ใส่มาเช่นกัน  "จริงเหรอครับคุณวาฟิกซ์" หนึ่งในผู้ประมูลถามอย่างตกใจ ใครจะคิดว่าวาฟิกซ์จะมีคู่หมั้นแล้วจริง ๆ เขาอุตส่าห์คิดไว้ว่าจะแนะนำลูกสาวให้ชายหนุ่มรู้จัก หวังได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน เพราะความเก่งและฉลาดเฉลียวของวาฟิกซ์ทำให้เขารู้สึกชอบในตัวอีกคนเป็นอย่างมาก แต่หากเรื่องนี้เป็นความจริงเขาคงต้องยุติความคิดนั้นไปซะ "ครับ เราสองคนมีลูกด้วยกันแล้ว"