ตัวประกัน
1822 คำ
“ใครไลน์มานะ”
เสียงไลน์ดังเตือนตั้งแต่เธอเริ่มเก็บของจากเลิกงานพาร์ทไทม์ หญิงสาวไม่ได้สนใจรีบเก็บของออกมาจากร้านอาหารก่อน เพราะส่วนมากก็จะเป็นน้องๆ จากสถานสงเคราะห์ที่เมืองไทยไลน์มาคุยด้วยไม่ได้มีอะไรสำคัญ แต่เสียงเตือนไม่ยอมเงียบแถมดังติดต่อกันแบบไม่หยุดพัก
“มาหาฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นไอ้หมาดำนี้ตาย”
แมกซ์แวลล์ส่งข้อความไลน์มา เขาส่งมาเป็นร้อยข้อความทุกข้อเป็นประโยชน์เดียวกันพร้อมรูปเขากับเจ้าหมาสีดำที่เขาจับมันมาเป็นตัวประกัน
“คิดตี้”
ใครที่ควรออกไปจากชีวิตเธอได้แล้ว แต่เขาก็กลับมาอีก กลับมาเพื่อให้เธอไปหาเขา
ร่างบางเปลี่ยนทางเดินกลับห้องพักเป็นโบกแท็กซี่แทน ถึงไม่อยากไปก็ต้องไป คิดตี้เป็นหมาที่เธอช่วยเอาไว้ตอนที่มันโดนรถชนเธอรักและผูกพันกับมันมาก แต่ที่พักของเธอเลี้ยงดูมันไม่ได้เธอเลยต้องเอาไปฝากเพื่อนรักอย่างอลิซไว้ ยังไงเธอก็ปล่อยให้มันตายด้วยน้ำมือคนใจร้ายไม่ได้ถึงจะต้องไปเจอคนที่เธอเกลียดมากที่สุดก็ต้องไป
แพรพลอยยืนมองประตูรั้วใหญ่หน้าบ้านแมกซ์แวลล์ที่เปิดเหมือนรอเธออยู่ วันที่เธอมาที่นี่ครั้งแรกตอนเอาของมาคืนเขา บ้านใหญ่หลังนี้เหมือนไม่มีคนอยู่ด้วยซ้ำ เขาคิดจะทำอะไรของเขาคิดจะแกล้งอะไรเธออีก
เท้าเล็กรีบก้าวเข้าไปถึงจะลังเลอยู่บ้าง แต่ถ้าเสียเวลามากกว่านี้คิดตี้อาจโดนเขาทำร้าย
“สวัสดีค่ะ คุณแมกซ์รอคุณอยู่ข้างบน”
แม่บ้านรีบเดินออกมาต้อนรับแพรพลอยตามคำสั่งของผู้เป็นนาย จีน่ายิ้มต้อนรับว่าที่นายหญิงที่เธอคาดเดาไม่ผิดอย่างเป็นมิตร นายของเธอตาถึงจริงๆ หล่อนสวยมากแม้จะเป็นหญิงไทยตัวเล็กๆ
“สวัสดีค่ะ”
แพรพลอยยกมือไหว้แม่บ้านสูงวัยหน้าตาเป็นมิตรมากกว่าเจ้าของบ้าน กิริยานอบน้อมตามที่ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี ทำให้จีน่าที่คอยรายงานสถานการณ์บ้านนี้ส่งไปบ้านใหญ่อยากจะทำหน้าที่รายงานตอนนี้เลยว่านายแมกซ์แวลล์ได้นายหญิงแล้ว
แพรพลอยเดินตามแม่บ้านที่ออกมาต้อนรับเธอเข้ามาภายในบ้านที่ตกแต่งเป็นโทนสีดำ ข้าวของต่างๆ ที่ถูกจัดดูเป็นระเบียบและเรียบง่ายทุกอย่างบ่งบอกถึงเจ้าของบ้านผู้ร้ายกาจใจดำ จีน่าพาหญิงสาวมาส่งที่ชั้นสองของบ้าน สถานที่ส่วนตัวของผู้เป็นนายที่แม้แต่เธอจะได้ขึ้นมาเฉพาะเวลาทำความสะอาดแต่ครั้งนี้ถือเป็นคำสั่งพิเศษ
“ห้องนี้ค่ะ”
จีน่าพาว่าที่นายหญิงเดินมาถึงหน้าห้องนอนใหญ่ตามคำสั่งที่ได้รับมา ก่อนจะกลับลงไปเธอยืนมองแพรพลอยให้เต็มตาอีกครั้ง เธอสวยจนไม่มีที่ติแบบนี้แมกซ์แวลล์ผู้เป็นนายเธอถึงติดใจพาเธอเข้าบ้าน
“ขอบคุณนะคะ”
แพรพลอยหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนใหญ่ บานประตูสีดำตัดกับผนังสีขาวนวลดูมีอำนาจอะไรซ่อนอยู่ภายในนั้น แพรพลอยสูดลมหายใจลึกเพื่อเรียกกำลังใจ ต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนในการกลับมาเจอหน้าคนใจร้ายที่ทำให้หัวใจเธอสั่นทุกครั้งที่พบหน้า
“คิดตี้”
“ฉันว่าจะส่งมันไปทำสเต๊กถ้าเธอมาช้ากว่านี้”
“ฉันจะเอามันกลับ ขอบคุณที่ช่วยดูแล”
“เดี๋ยว”
ร่างใหญ่ยืนเต็มความสูง เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้แพรพลอย ร่างเล็กถอยหลังจนชนประตูทางเข้า มือใหญ่รั้งเอวคอดไว้ให้ร่างบางแนบชิดกับตัวเขา อีกมือเลื่อนไปเปิดประตูให้เจ้าหมาดำออกไปวิ่งเล่นข้างนอก รีบดึงปิดกลับทันที
“ออกไป ไอ้หมาดำ ฉันต้องคุยกับเจ้าของแก”
“ไม่ฉันไม่คุย”
แมกซ์แวลล์มองหน้าหล่อนด้วยความสงสัย เพียงเธอเดินเข้ามาให้เขาเห็นหน้า แค่นี้เขาก็สุขใจ สบายใจจนไม่ต้องการอะไร
“คุยกันก่อน นะ”
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”
“มีสิ”
“ตะแต่”
ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ร่างกายเล็กๆ นี้จะไร้การควบคุม เขาเหมือนซาตานที่ดูดกลืนความเป็นตัวเธอออกไปจนหมด
“เข้ามาที่นี่แล้วห้ามออกไป”
“ปล่อยฉันกลับไปเถอะ”
ปากหนาก้มลงประกบกับปากอวบอิ่มสีอมชมพูตามธรรมชาติที่ด้านล่างกำลังเผยอเถียงเขาอยู่ หญิงสาวตกใจอ้าปากรับสัมผัสวาบที่ไม่เคยได้รับจากใครนอกจากเขาคนแรกของเธอ
“จ้วบ จุ้บ”
ยิ่งเข้าใกล้รสชาติความหวานของเธอยิ่งชัดขึ้น เขาไม่อยากจะยืนจูบเธอแค่นี้ ผู้หญิงคนนี้ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งน่ากิน
สัมผัสสวาทที่ต่างจากครั้งแรกทำให้หญิงสาวขัดขืนไม่ได้ทั้งนุ่มนวลทั้งวาบหวาม แพรพลอยแทบจะละลายตามรสจูบของซาตานผู้มากประสบการณ์อายุน้อยคนนี้ เขาเป็นเหมือนกองไฟที่เธอพร้อมจะเข้าไปให้เขาแผดเผา
แมกซ์แวลล์รวบขาเรียวยกขึ้นจนตัวเธอลอยเด่นแนบอกพาแม่ตุ๊กตาของเขาเดินมายังเตียงนอนพร้อมบรรเลงบทจูบดูดดื่มไม่ยอมให้ขาดช่วง
ร่างบางไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับเธอบาง เหมือนเธอกำลังจะหล่นลงจากหน้าผาแต่เขาก็มาคว้าแขนไว้ทัน นี้แค่บทจูบเขาทำให้เธอแทบขาดใจตายคาอกเขาได้เลย
“ขอชิมข้างล่างหน่อยนะ”
“ยะอย่า”
อาภรณ์ที่ใช้ปิดบังกายสาวด้านล่างถูกดึงออก มันดูขัดใจชายหนุ่มที่กล้ามาขัดจังหวะรักของเขา
สองขาเรียวแยกออกจากกัน ลิ้นอุ่นๆ ชกวูบแวบแรกตรงกุหลาบงาม ร่างเล็กสะท้านห่อขากลับเสียววูบขนลุกซู่ไปทั้งตัว แมกซ์แวลล์เงยหน้ามองดูร่างบางที่ยังมีเสื้อผ้าด้านบนครบ นอนบิดเร้าเพียงเพราะเขาสัมผัสแรก ถ้าเขาทำจริงเธอจะครางเสียงหวานขนาดไหน
“อื้อ อื้ม อื้อ”
ปากบางครางเสียงหวานไม่ขาดสาย สะโพกมนยกส่ายจนเขาต้องจับให้อยู่กับที่จะได้กินน้ำหวานอร่อยของเธอต่อ เสียงลิ้นสัมผัสถ้ำน้ำหวานดังแจ๊ะๆ ไปทั่วห้อง ยิ่งหยอกล้อระรัวลิ้นเธอยิ่งปล่อยหยาดน้ำหวานออกมามากแต่เขาก็กินหมดไม่มีหกซักหยด เขาไม่เคยทำแบบนี้กับหญิงคนไหนเพราะพวกหล่อนพร้อมที่จะขึ้นเตียงกับเขาโดนไม่มีข้อแม้แต่เธอเขาต้องหลอกล่อทุกวิธีกว่าเธอจะมาแต่มันก็คุ้มกับความหอมหวานของเธอที่มอบให้เขาเป็นคนแรกและคนเดียว
“กรี๊ดดด”
“กรี๊ดดด”
ห่างกันเพียงไม่นานแพรพลอยถูกเขาส่งขึ้นไปเดินเล่นบนปุ๋ยเมฆสองครั้งติด ร่างเล็กหายใจหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
เขาล่ะงานด้านล่างขึ้นมาหาดอกไม้งามด้านบน ปลดเปลื้องปราการทุกชิ้นออกโยนทิ้งลงไปกองกับพื้นด้านล่าง ก้มลงดูดชิมปทุมถันสีขาวจนอมชมพูสองข้างสลับกับ แพรพลอยครางเสียงระทวนปานขาดใจเหมือนร้องขอให้เขาทำอะไรสักอย่าง
“ต้องการอะไรบอกสิ”
“มะไม่”
แพรพลอยหลบตาเขา แค่เขาจ้องมองเวลาปกติก็แทบแย่นี้เธอไม่มีเสื้อผ้าอะไรปิดตรงจุดไหนเลยความอายแล่นขึ้นมาแทรกมากกว่าความต้องการปากบางปิดสนิทไม่แม้แต่จะพูด
แมกซ์แวลล์กลัวจะน้อยหน้าหญิงสาวที่อายสายตาเขา รีบถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกให้เปลืองเปล่าเท่าเธอ แกนกายที่พร้อมรบถูไถไปกับกุหลาบหวานฉ่ำเคลือบน้ำหวานรอเขาเข้าไปเยี่ยมชม
“อื้ออ เจ็บ”
“แน่นฉิบ อย่าเกร็ง อ้าส์”
สองขาเรียวอ้ากว้าง ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว ความใหญ่โตคับแน่นไม่ต่างจากครั้งแรกแต่นุ่มนวลกว่า ค่อยๆ ดันเขาไปจนสุดลำ แมกซ์แวลล์น้อยเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ ให้คนใต้ร่างได้ปรับตัว
“อื้อ อื้ม”
แพรพลอยใช้มือสองข้างที่เคยจิกลงกับที่นอนนุ่มมายันหน้าท้องแกร่งที่มีซิกแพคสวยงามให้เขาเบามือกับเธอ
“อ้ะ อื้ม อื้อ”
สะโพกแกร่งสาวจังหวะเร็วและแรงขึ้น ใบหน้าเทพบุตรโน้มลงมาหาเธอ ใช้สองแขนค้ำร่างครอบเธอไว้ แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอของเขาไว้ด้วยกลัวจะตกเตียง
“กรี๊ดดดด”
ความสุขสมถูกส่งมาอีกรอบ แต่เหมือนเขาจะไม่พอใจรีบสาวจังหวะเดินเพลงรักบทเตียงต่อทันทีไม่ให้เธอได้พัก
“อ้าส์/กรี๊ดดด”
น้ำสีขาวขุ่นถูกฉีดเขาไปภายในตัวหญิงสาว สัมผัสอุ่นวาบตรงหน้าท้องทำให้แพรพลอยกอดร่างใหญ่แน่นขึ้นเหมือนกลัวเขาจะถอนแกนกายออกแล้วหนีจากเธอไป
“ยิ้มอะไร ออกไปได้แล้ว”
รอยยิ้มของสายหื่นอย่างเขากว้างจนอีกฝ่ายเห็น เขาจะยิ้มอะไรแค่นี้เธอก็อายแทบอยากจะกัดลิ้นตายไปซะตรงนี้
“ใครบอกว่าพอแค่นี้”
“อื้ม อื้อ”
แพรพลอยได้รับคำตอบชัดเต็มสองหู ต่อด้วยเสียงครางของเธอเขาไม่พอเพียงเท่านั้น และต่ออีกหลายขนานจนเธอหลับคาอก เขารีบต่องานรอบสุดท้ายจนหมดทุกหยดที่จะปล่อยใส่ตัวเธอ ร่างใหญ่ถึงยอมหยุดและทำความสะอาดให้เธอ
“ฉันเริ่มชอบเธอแล้วนะ แพรพลอย จุ้บ”
แมกซ์แวลล์ดึงหล่อนมากอด กดจุมพิตลงบนหน้าผามน เขายอมรับว่าโหยหาเธอเพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ไม่มีเธอมันดูขาดอะไรไปในชีวิต ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกับเธอ
….
“ใครใช้ให้เธอออกไปโดยที่ฉันไม่อนุญาต”
ร่างใหญ่ตื่นขึ้นมาตอนที่เท็นผู้เป็นลูกน้องเข้ามาเรียกเพราะถึงเวลางานของเขาแล้ว พร้อมกับรายงานเรื่องของแพรพลอยที่ย่องหนีเขาไปหลายชั่วโมงก่อนเขาตื่น เขาไม่โทษใครนอกจากตัวเองที่นอนกอดกันอยู่กลับให้เธอหนีไปได้
"นายต้องเข้าบริษัทนะครับ มีประชุมใหญ่"
“อะไรวะ”
“นายใหญ่จับตาดูเรื่องงานอยู่นะครับ”
“งั้นมึงไปตามดูทั้งคนและหมา อย่าให้คลาดสายตา รายงานกูตลอดเวลา”
เขาอยากไปตามเธอกลับมาใจจะขาด แต่หน้าที่รับผิดชอบก็ต้องมาก่อน การขัดคำสั่งนายใหญ่หรือพ่อของเขาถือเป็นการตัดแขนขาตัวเองนั้นหมายถึงเขาอาจจะไม่เหลืออะไรรวมถึงเธอคนนั้นด้วย
“ครับ”
- ผู้เขียน
