รับเลี้ยง
1626 คำ
“เธอเลิกงานเวลานี้ครับ”
“ขับตามไปห่างๆ แล้วไอ้หมาดำนั้นละ อยู่ไหน”
ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงไปหมดทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ โดยเฉพาะไอ้หมาดำนั้นมันน่ารักพอๆ กับเจ้าของ ใบหน้าเคร่งขรึมคลี่ยิ้มออกอย่างไม่รู้ตัวเพียงแค่นึกถึงใบหน้าหวานที่ไม่เคยยิ้มให้เขาเลย
“นายครับ นายใหญ่โทรมา”
เท็นกำลังจะรายงานถึงหญิงสาวที่กำลังจะกุมหัวใจทั้งดวงของผู้เป็นนายต้องหยุดชะงักเพราะเสียงโทรศัพท์ส่วนตัวที่มีไว้ติดต่องานของแมกซ์แวลล์
“ครับพ่อ”
เสียงสนทนาบนรถเต็มไปด้วยความตึงเครียด ธุรกิจด้านมืดของครอบครัวเขากำลังประสบปัญหามันไม่ใช่ปัญหาทางการเงินแต่มันเป็นปัญหาคู่แข่งที่แอบมาแทรกแซงขัดขวางทางและเขาต้องรีบไปจัดการให้สิ้นซากซะตอนนี้
“กลับรถ ไปทางเรือฝั่งเหนือ”
“ครับนาย”
เขาคงต้องปล่อยเธอไปก่อนทั้งที่ใจห่วงร่างบางที่กำลังเดินลัดเลาะตามท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา เขาอยากจะลงไปลากเธอขึ้นรถไปกับเขาด้วยแต่ทางที่เขาจะไปเจอมันอันตรายเกินไป
.............
หญิงสาวเดินไกลกว่าทุกวันเพื่อมารับเจ้าคิดตี้ที่คลินิกรักษาสัตว์ที่เธอนำมาฝากเลี้ยงไว้ตั้งแต่ตอนเช้า
แพรพลอยที่ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร เธอไม่กล้ากลับไปรบกวนอลิซอีกกลัวเหตุการณ์จะวนซ้ำกลายเป็นเรื่องแบบเดิมให้เธอต้องเข้าไปพัวพันกับชีวิตของเขาคนที่เธอไม่อยากจะจดจำ
เงินจำนวนไม่น้อยถูกกำแน่นในมือเล็ก เย็นนี้เธอคงต้องหาที่อยู่ให้คิดตี้ใหม่ถ้ามาฝากเลี้ยงแบบนี้หญิงสาวคงต้องหางานทำเพิ่มเพื่อไม่กระทบรายจ่ายอื่นของเธอที่มีมากเกินตัวอยู่แล้ว
“มารับสุนัขค่ะ”
“ตัวสีดำใช่ไหม”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวชำระเงินแล้วเข้ามาอุ้มออกไปได้เลยครับ”
สัตวแพทย์เพียงคนเดียวในคลินิกขนาดเล็กที่รับฝากเลี้ยงสัตว์ ต้อนรับหญิงสาวด้วยท่าทางเป็นมิตรแต่ไม่น่าไว้วางใจสำหรับแพรพลอยเลย เธอรู้สึกถึงความผิดปกติ
เมื่อเช้าหญิงสาวมายังคงมีเจ้าหน้าที่รวมถึงแม่บ้านอยู่เต็มคลินิกแต่ตอนนี้กลับไม่เหลือใครพร้อมกับความเงียบที่ไม่มีแม้แต่เสียงสุนัขเห่าสักตัวทุกอย่างดูผิดสังเกต
หญิงสาวจ่ายเงินที่แพงพอสมควร แล้วเดินตามชายวัยกลางคนไปด้านหลังร้านเพื่อรับเจ้าคิดตี้แล้วจะได้รีบออกไป ยิ่งเดินลึกเข้าไปบรรยากาศทำให้หญิงสาวหวาดกลัวเท้าเล็กหยุดเดิน
“ตามมาสิ เจ้าหมาดำตัวนั้นอยู่ข้างในนู้นนะ”
“เอ่อ เดี๋ยวฉันกลับมารับวันหลังดีกว่าค่ะ”
ร่างบางถอยหลังเตรียมจะวิ่งหนีแต่มันคงช้าไป มือใหญ่หยาบกร้านน่าเกลียดจับหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก มันแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็กบีบรัดข้อมือเธอจนเนื้อปลิ้นออกมาตามง่ามนิ้ว
“เข้ามาถึงที่นี้แล้วคงกลับตอนนี้ไม่ได้หรอกสาวน้อย”
“ไม่นะ ปล่อยนะ ช่วยด้วยยยยกรี๊ดดดดดดดดด”
“ร้องไปสิ ไม่มีใครเข้ามาหรอก”
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยย”
“เรามาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่า ฉันมองเธอมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ สวยขนาดนี้”
ไอ้บ้ากามที่อยู่ในคราบชายใจดีฉุดกระชากร่างอรชรไปที่ห้องพักส่วนตัวสถานที่ทำสิ่งเลวร้ายมานับครั้งไม่ถ้วน นี้ไม่ใช่ครั้งแรกของมัน มีเหยื่อโดนกระทำไม่เว้นแม้แต่ละวันและวันนี้ก็เช่นกัน
“ปล่อยยย ช่วยด้วยยยยยยยย”
เสียงกรีดร้องดังพอจะทำให้สัตว์บางตัวที่โดนยาสลบอยู่ตื่นแต่ไม่พอที่จะเรียกคนด้านนอก ผนังห้องที่หนาและตึกที่แยกออกห่างจากผู้คน
“โฮ่งๆๆๆ”
คิดตี้เห่าเสียงระรัวเมื่อได้ยิ่งเสียงแพรพลอยมันโดนยาสลบกดประสาทไว้ในตอนแรกแต่เสียงเจ้านายปลุกมันขึ้นมา ร่างจิ๋วในกรงกระโจนพล่านเมื่อรับรู้ว่าด้านนอกอันตรายกำลังมาเยือนสาวน้อยใจดีของมัน
“ปล่อยนะ ปล่อย กรี๊ดดดด ช่วยด้วย”
“ร้องสิ ฉันชอบ ร้องดังๆๆ เลย ฮ่าาาา”
“ปล่อยฉันไปนะ ฉันจะไม่บอกใคร”
“นู้นแกเห็นไหม แค่นี้แกก็ไม่บอกใครแล้วแม่ดารา”
เขาชี้นิ้วไปรอบห้องที่มีกล้องวงจรปิดติดตามผนังเกือบสิบตัวมันอยู่ทุกมุมแทบจะมองเห็นเธอรอบด้าน
มันผลักเธอลงกับพื้นห้องที่สกปรกและเหม็นกลิ่นอับ แพรพลอยถอยหนีความเลวร้ายจนร่างบางชิดกับผนังห้องหมดสิ้นการหนี เธอจนมุม
ความหวังที่จะให้ใครมาช่วยคงหมดลงด้วยเหมือนกัน หญิงสาวได้แต่ร้องไห้ปิ่มขาดใจ ได้แต่ภาวนาให้ใครมาช่วยเธอสักคน เป็นเขาก็ได้ แมกซ์แวลล์คนที่เธอนึกถึงเป็นคนแรกในตอนนี้ ตอนที่มองไม่เห็นแม้แต่ทางออกของห้อง
“คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ มานี้ อย่าฤทธิ์เยอะ”
สองขาเรียวถูกจับลากออกมาจากผนัง แพรพลอยพยายามดิ้นหนีอย่างน้อยให้เธอหลุดพ้นและกลับไปหลบตรงที่เดิมก็ยังดี แต่เหมือนแรงมีน้อยนิดนั้นสู้อะไรมันไม่ได้เลย
“ไม่นะปล่อย กรี๊ดดด ปล่อย”
“แคว๊ก”
เสื้อยืดตัวบางถูกฉีกขาดเป็นทางยาวเนินอกอิ่มสิ่งที่เธอหวงแหนโชว์หราให้ไอ้คนชั่วมองจนเต็มสองตา แขนเล็กรีบยกขึ้นปิดอกอิ่ม
ใบหน้าใหญ่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อน่าทุเรศนั้นก้มลงมาหอมซอกคอเธอ แพรพลอยพยายามจะเอาตัวรอดเธอกัดหูของมันเข้าไปเต็มแรงจนห้อเลือด
“โอ๊ย แกกัดฉันเหรอนี้แน่ะ”
“โอ๊ย”
ร่างเล็กห่อตัวเกร็งด้วยความเจ็บ ไอ้หมอสารเลวนั้นต่อยหน้าท้องเธอเข้ามาเต็มแรง แพรพลอยที่กำลังคิดว่าจะหนีตอนที่ไอ้สารเลวนี้เจ็บได้คงไม่มีทางอีกแล้ว ร่างเล็กนิ่งลงด้วยความเจ็บจุกตรงท้อง
“แมกซ์แวลล์นายมาช่วยฉันตอนนี้ได้ไหมช่วยฉันด้วย”
คำขอร้องจากเบื้องลึกของจิตใจที่ดังก้องอยู่ในหัวของแพรพลอยมันดูจะมืดมนลงทุกที
“หมดฤทธิ์สักที”
“ปล่อยนะ ไอ้ชั่ว ไอ้เลว”
“สวยนี่หว่า”
มือหยาบกร้านลูบไล้ลงมาตามส่วนเว้าของน่าเชยชมของหญิงสาว แพรพลอยยิ่งสะอื้นร้องหนักกว่าเดิม รอยแดงเกิดขึ้นไปทั่วบริเวณที่มือหยาบกร้านนั้นสัมผัสเธอมันน่าขยะแขยง
“ไอ้สารเลว”
“พวกมึงเป็นใคร”
“ปัง ปัง ปัง”
กระสุนจากปลายกระบอกปืนของแมกซ์แวลล์ที่เพิ่งจะยิ่งสาดกับคู่อริมามันยังเหลือมากพอที่จะฆ่าไอ้สารเลวที่กล้ามาทำกับผู้หญิงของเขา กระสุนออกไปไม่รู้กี่นัดแต่ทั้งหมดฝั่งอยู่ในร่างของสารเลวนั้นทุกนัด ร่างใหญ่คุกเข่าล้มลงต่อหน้าเขาแล้วลมหายใจของไอ้ชาติชั่วก็หมดลง
“แพรพลอย”
“กรี๊ดดดดด”
ทั้งเสียงปืน คนตาย และความกลัว ร่างเล็กแผดร้องออกมาจนสุดเสียง ร่างกายสั่งเทิ้มไปทั้งตัว
“ฉันมาแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
ยัยป้าของเขาแทบจะไม่เหลืออะไรปกปิดร่างกาย แมกซ์แวลล์รีบถอดเสื้อสูท วิ่งเข้าไปหาเธอห่อร่างหญิงสาวที่บอบช้ำทั้งผิวกายและจิตใจ เขากอดเธอแน่นเท่ากับความคิดถึงและเป็นห่วง
“ฮือออออ”
แพรพลอยได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ไม่คาดคิดว่าเธอจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ และถ้าเขามาไม่ทันเธอจะเป็นยังไง
“เอาศพมันไปทิ้งข้างถนน แล้วจัดการที่นี่ให้เรียบร้อย”
“ช่วยคิดตี้ด้วย”
“ฉันจะรับเลี้ยงมันเอง ไม่ต้องไปฝากใครอีกแล้วนะ”
เขาอยากจะรับเลี้ยงเจ้าของหมาด้วยแต่พูดออกไปตอนนี้เธอคงไม่รับรู้รอเวลาให้อะไรมันดีขึ้นก่อนก็ไม่สายเกินไป
…..
ร่างบางในอ้อมอกแข็งแกร่งของชายหนุ่มยังคงสะอื้นร้องไห้ออกมา เขาไม่ได้ร้องห้ามเธอแต่กลับกอดเธอไว้แน่น ให้เธอร้องซะให้พอแล้วเพราะต่อไปเขาจะไม่ให้เธอเจอกับอันตรายอีกแล้ว
แพรพลอยหลับลงในอ้อมกอดของเขาไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะพาเธอไปไหน แต่ยังไงเธอก็ยอมไปกับเขาดีกว่าต้องเดินคนเดียวแล้วเจอเรื่องราวร้ายๆ นั้นอีก
“นายไม่พาเธอกลับบ้านละครับ”
“พาไปอพาร์ทเมนต์ดีแล้ว”
“ครับ”
เท็นถามขนาดที่ทำหน้าขับรถให้กับผู้เป็นนาย นายของเขาคงเลยคำว่าชอบมาเป็นรักแล้วละตอนนี้ถึงได้หวงและห่วงขนาดนี้ไม่ยอมคลายอ้อมกอดเลยซักนาทีเดียว
แมกซ์แวลล์ลูบผมสีน้ำตาลเข้มไม่ได้ดำสนิทแบบสาวเอเชียนั้นอย่างเบามือแต่เจ้าของผมน่าสัมผัสหลับใหลในอ้อมอกเขานานแล้ว เขาอยากจะพาเธอกลับบ้านไปอยู่กับเขาซะที่บ้านนั้นแต่เพราะเหตุการณ์หลายอย่างในวันนี้ทำให้เธอกลัวมากพอแล้ว และถ้าจะมากลัวเขาอีกคนคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
"ช่วยด้วย กรี๊ดดดด ช่วยด้วย"
ร่างเล็กสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายยังคงตามหลอกหลอน แมกซ์แวลล์เพิ่งจะวางเธอลงรีบโผล่เขาไปกอดเอาไว้แบบเดิม
“ไม่เป็นไรแล้วนะ”
“ฮือๆๆๆๆ”
- ผู้เขียน
