บทที่ 4

706 คำ
  ฉันส่องผ่านช่องตาแมว ทางเดินนั้นมืดสลัวและฉันมองเห็นอะไรไม่ค่อยไม่ชัด ยังไงก็แล้วแต่ ฉันคิดว่าคงจะเป็นวิลเลียม ตามรูป   ฉันรีบเปิดประตูแล้วออกไป แม่และน้องสาวของฉันผลอยหลับไปและฉันเองก็ไม่อยากปลุกพวกเขา   "คุณชวง คุณมาที่นี่ทำไม? คุณรู้ได้อไงว่าฉันอยู่ที่นี่?" ฉันถามคำถามเป็นชุด   วิลเลียมไม่ตอบคำถามของฉันแต่อย่างใด ดวงตาของเขาเลื่อนจากใบหน้าของฉันไปที่หน้าอกของฉันและจ้องมองเป็นเวลาสามวินาที   ฉันก้มลงด้วยใบหน้าแดงก่ำ   แถบเสื้อคลุมของฉันหลวม ขอบเสื้อผู้หญิงตรงหน้าอกใหญ่เกินเผยให้เห็นเนินหน้าอกของฉัน   ฉันรวบเก็บชุดนอนและมองเขาอย่างใจเย็น "คุณชวง ฉันว่าฉันลืมโทรศัพท์ไว้ในรถของคุณ ใช่ไหมคะ..."   ก่อนที่ฉันจะพูดจบ เขาก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน   ก่อนที่ฉันจะจับมันไว้แน่น เขาก็ปล่อยมันลงไป ทำให้โทรศัพท์ของฉันร่วงลงพื้น   โอ้ยที่รัก! ฉันรีบก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ แต่เขาก็ก้มลงพร้อมๆ กัน เราสองคนก็วิ่งเข้าหากันทันที   ฉันตื่นตระหนกและก้าวถอยหลังจนมุม จากนั้นฉันก็พบว่าตัวเองกำลังเหยียบอยู่บนขอบบันไดและเกือบจะล้มลง   วิลเลี่ยมคว้าตัวฉันไว้และทำให้ฉันอยู่ใต้อ้อมแขนของเขา   ฉันไม่ได้สวมชุดชั้นใน หน้าอกของฉันกระแทกเข้ากับเขาอย่างจัง เราสัมผัสกันได้ผ่านชุดนอนบางๆ กล้ามเนื้อกำยำของเขาแน่นกระชับ แตกต่างจากของฉันอย่างสิ้นเชิง   ฉันสัมผัสถึงกลิ่นของเปปเปอร์มินต์และกลิ่นชายหนุ่มจากเขาซึ่งทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวอยู่ครู่หนึ่ง   "ทำไมคุณถึงรีบร้อนขนาดนี้?" เสียงของเขาฟังดูประชดประชัน   จู่ๆฉันก็มีสติ ผลักเขาออกไปทันทั   "อย่าหยิ่งผยองให้มันมากนะ! ก็คุณ! คุณดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขนของคุณเอง" ฉันตื่นตระหนกจนเริ่มโต้กลับ "อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งเกินไป ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่ต้องการอยู่กับคุณนะ"   "งั้นเหรอ?" เขายืนนิ่งเฉยและมองมาที่ฉันอย่างดูถูก "คืนนั้นคุณไม่ได้อยู่กับผมหรอกเหรอ?"   "ฉัน..." ฉันพูดติดๆขัดๆ พูดอย่างประชด "แล้วไง? ก็ไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่าจดจำเท่าไหร่หรอกฉันเกือบลืมมันไปแล้วล่ะ"   ฉันลืมไปอย่างหนึ่งว่าผู้ชายเกลียดคนที่บอกเขาว่าตัวเองไร้น้ำยาบนเตียง!   สายตาของวิลเลียมหรี่ลงอย่างอันตราย "ไม่น่าจดจำงั้นเหรอ? แน่ใจนะ?" เขาเอื้อมมือมาจับคางฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แต่ฉันจำได้ดีน่าจะสามครั้งได้นะ..."   ฉันส่ายหน้าอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ "ไร้สาระ! ไม่มีแม้สักครั้งเดียว!"   ฉันจะไม่ยอมรับมันหรอกนะ!   ฉันพยายามสะบัดมือออก แต่เขาคว้าข้อมือฉันเอาไว้แน่น   มือของเขาเอื้อมมาที่ชุดนอนของฉันโดยตรง แตะหน้าอกของฉันโดยเจตนา   "ปล่อยฉัน มันเจ็บนะ!" ฉันเตะเขาอย่างโกรธจัด   "แล้วเรื่องนี้ล่ะ?" เขายกยิ้มอย่างชั่วร้าย ลดกำลังลงแล้วเหยาะเย้ยฉัน   "วิลเลียม คุณบ้าไปแล้วเหรอ! คุณ..." เขาหยุดฉันด้วยริมฝีปากของเขา   เขาจงใจหยอกล้อฉันด้วยริมฝีปากและลิ้นของเขา ผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมซึ่งทำให้ฉันแทบบ้า   ขาของฉันอ่อนแรงเกินไปที่จะสามารถพยุงตัวขึ้นได้ ฉันทำได้แค่คล้องคอเขาและพิงเขาไว้แน่นเท่านั้น   แล้วมือของเขาก็เอื้อมมาที่ก้นใต้กระโปรงของฉัน   "ไม่!" จู่ๆ ก็ได้สติ นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันทำอย่างนี้กับเค้าหน้าบ้านฉันได้ยังไง!   ลมหายใจของเขาก็หนักแน่นเช่นกัน เขาเอามือกลับแล้วยกขึ้นมาตรงหน้าฉัน "ลิซซี่ โซอี้ คุณเห็นไหม? มันง่ายมากสำหรับฉันที่จะทำให้คุณคลั่งไคล้ด้วยเพียงหนึ่งนิ้วเท่านั้นเอง"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม