บทที่ 5
1009 คำ
เหงื่ออยู่ผุดตามบนหน้าผาก ดวงตาเต็มไปด้วยความปรารถนาซึ่งเขาพยายามจะซ่อนมัน มันดูค่อนข้างเซ็กซี่เลยทีเดียว
"ไร้ยางอาย!" ฉันขึงตาไปที่เขาอย่างรุนแรงและวิ่งกลับบ้าน
ปิดประตูลง หัวใจยังคงเต้นอยู่
ไม่ ฉันต้องหยุดมัน ฉันไม่สามารถติดต่อเขาได้เป็นการส่วนตัวอีกต่อไป ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไปแล้ว
แน่นอน ฉันไม่ได้ตกหลุมรักเขาหรอกนะ
แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างกายของฉันดูเหมือนจะจำรสชาติของเขาได้อยู่และมีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างรุนแรงต่อเขา
ในบริษัท ฉันกับวิลเลียม ชวงไม่ได้ติดต่อกันเลย
ท้ายที่สุด เขาเป็นเจ้านายใหญ่ ฉันเป็นแค่ผู้ดูแลตัวเล็กๆ และไม่มีโอกาสติดต่อเขาในธุรกิจ เพราะมีระดับที่แตกต่างกัน เช่น ผู้กำกับและหัวหน้านักคณิตศาสตร์ประกันภัย
ดังนั้น ตราบใดที่ฉันคิดที่จะหลีกเลี่ยงเขา ฉันก็จะปลอดภัย
ในวันหยุดสุดสัปดาห์ คุณแม่แนะนำให้ฉันไปนัดดูตัวโดยแม่บอกว่าป้าโจวจัดการให้เรียบร้อยแล้ว
ฉันเลือกชุดพร้อมออกไปข้างนอก อย่างไรก็ตาม มันเป็นแค่ชีวิตประจำวัน การแต่งหน้าทำให้เสียเวลา
และแล้ว ชีวิตก็เล่นตลกกับฉันอีกครั้ง
การนัดดูตัวของฉัน ฉันแทบเป็นลมเพราะความตื่นเต้น!
นั่นผู้ดูแลของฉันหนิ! การนัดดูตัวของฉันกลายเป็น ท่านหลิว ผู้ดูแลโรงเรียนมัธยมของฉัน
ฉันแอบชอบเขามาเจ็ดปีแล้ว ตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงจบมหาวิทยาลัย จนกระทั่งฉันรู้เรื่องหมั้นของเขา ฉันก็เลยเลิกเป็นแฟนคลับกับเขา
เขาตกใจที่เห็นฉัน "ลิซซี่ โซอี้? ใช่คุณจริงๆใช่ไหม? ฉันคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ"
โห้ มันเป็นความผิดของฉันแน่ๆเลย ฉันไม่เคยฟังแม่ของฉันเลยเมื่อเธอบอกชื่อนัดการดูตัวของฉัน
ฉันมองหน้าเขาด้วยความขอบคุณ
เขาไม่ใช่ผู้ชายที่หล่อของสมัยนั้นอีกต่อไป เสื้อผ้าของเขาค่อนข้างเก่า และผมของเขาที่เริ่มร่วงโรย ทำให้เขาดูแก่กว่าอายุวัยอันควร
อย่างไรก็ตาม อารมณ์ของเขายังคงดีอยู่ เจียมเนื้อเจียมตัว และอ่อนโยน
นัยน์ตาของฉันก็ชื้นขึ้นมาทันใด
พวกเรานั่งลงและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆของเรา
มีคนบอกฉันว่าเขาเพิ่งจบด็อกเตอร์และสมัครเป็นด็อกเตอร์หลังปริญญาเอกเพื่อศึกษาระบบเสียงภาษาจีนโบราณที่ไม่เป็นที่นิยมมากที่สุด
เขาไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีเงินเก็บ สิ่งเดียวที่เขามีคือพรสวรรค์ของเขา
"ลิซซี่ มันเยี่ยมมาก ฉันไม่คิดว่าเป็นคุณจริงๆ นะ เยี่ยมมาก" เขาลูบมืออย่างตื่นเต้น "อันที่จริง มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากพูดกับคุณมาตลอด"
"มันคืออะไรเหรอ?" ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยน
เขาตะกุกตะกัก ก้มหน้าลงโดยไม่มองหน้าฉัน "อันที่จริงในตอนแรก..."
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" จู่ๆฉันก็รู้สึกประหม่า สายตาและท่าทางของเขาทำให้ฉันเข้าใจอะไรบางอย่าง
"ตอนแรกผมชอบคุณนะ" มือของเขาจับเข้าที่หูถ้วยกาแฟและปลายนิ้วของเขาสั่นเทาด้วยความประหม่า
ฉันพูดอะไรไม่ออก จู่ๆ กล้ามเนื้อที่ตึงกระชับก็ค่อยๆคลายตัว ฉันอยากจะร้องไห้
"ฉันขอโทษนะ ฉันทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?" เขามองมาที่ฉันอย่างขอโทษ "ฉันขอโทษ ฉันแค่... ฉันไม่ต้องการที่จะทิ้งความเสียใจใด ๆ ไว้"
ฉันกลั้นน้ำตาแล้วส่ายหัวไปมา "ขอบคุณนะคะคุณท่าน ขอบคุณที่ชอบฉัน"
เจ็ดปี ฉันแอบชอบเขามาเจ็ดปีแล้ว
แต่เมื่อได้ยินเขาพูดว่าเคยชอบฉันมาก่อน หัวใจของฉันมีแต่ความเศร้าและไม่มีความสุข
สิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไป พวกเราย้อนกลับไปไม่ได้
ทันใดนั้นฉันได้ยินเสียงผู้หญิง
"ว้าว! ใครกันอยู่ที่นี่และยังออกเดทกับใครซักคน!"
ได้ยินเสียงก็ไม่หันกลับมามองอีก มีเพียง แคนดี้ อู๋เท่านั้นที่สามารถสร้างเสียงที่น่ารำคาญได้
แคนดี้ อู๋เป็นน้องสาวต่างมารดาของฉันและเป็นลูกสาวนอกสมรสของปีเตอร์ อู๋ พ่อของฉัน เธออายุน้อยกว่าฉันเพียงสองเดือน
ตอนที่แม่ของฉันท้อง พ่อที่โหดเหี้ยมของฉันได้ทุบตีแม่ที่ไร้ทางสู้ของเธอ
แคนดี้ อู๋ แต่งตัวเหมือนนกยูง เดินไปยังที่โต๊ะของฉันโดยบิดสะโพกแล้วมองดูคุณท่าน หลิวอย่างเหยาะแหยะและเย่อหยิ่ง
ท่านหลิวขมวดคิ้วและถามฉัน "ลิซซี่ นี่ใครเหรอ?"
ฉันจิบกาแฟ "นี่คือ อืมมม ลูกสาวของเมียน้อยที่ไร้ยางอาย แม่อุปถัมภ์ของนางแบบสาว และตัวอย่างของอินฟลูเอนเซอร์ทางอินเทอร์เน็ต แคนดี้ อู๋ ผู้ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องใบหน้าของเธอด้วยการทำศัลยกรรมหลายต่อหลายครั้ง"
บอกตามตรง ฉันก็คิดไม่ออกว่าทำไมเธอถึงตั้งชื่อตัวเองแบบนี้เหมือนกัน
นี่เป็นชื่อทั้วไปของโสเภณี แท้จริงคนโง่แบบนั้นไม่มีความกร้านโลก
ท่านหลิวหัวเราะออกมา
ใบหน้าของ แคนดี้ อู๋ ซีดลง
เธอยกมือขึ้นและพยายามเข้ามาตบฉัน แต่ฉันเบี่ยงตัวออกอย่างรวดเร็ว
"ลิซซี่ โซอี้! นางบ้า! กินด้วยปากแบบนี้มั้ย? ดูสิว่าคุณกำลังคบกับผู้ชายแบบไหนกันแน่! แม่ของเธอควรรู้สึกละอายใจนะที่เธอมีลูกสาวแบบเธอ"
ทันทีที่เขาพูดถึงแม่ของฉัน ฉันก็โกรธมากๆ
ฉันหยิบกาแฟขึ้นมาแล้วเทรดลงใบหน้าของเธอ ฉันมีความสุขมากที่ได้เห็นมันหยดลงมาตามบนใบหน้าของเธอ
ฉันจะไม่มีวันลืมตอนฉันอายุได้ 5 ขวบ พ่อของฉันไล่ฉันออกเพื่อไปดูแลเธอ
- ผู้เขียน
