ZEN – NAMI 09 ประโยชน์ของการเลี้ยงนามิ
1547 คำ
หลายวันต่อมา...
ฉันนั่งคิดนอนคิดตะแคงคิดมาแล้วว่าอะไรคือประโยชน์ที่คุณเซนจะได้รับเมื่อเลี้ยงฉันต่อ...คำตอบคือไม่มี -_-
ใช่ไม่มีเลย...เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเลี้ยงดูฉันต่อเมื่อครบสามเดือนก็คงต้องออกไปจากที่นี่จริง ๆ นั่นแหละ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหนแต่ก็คงต้องไป ส่วนเรื่องงานตอนนี้ฉันเริ่มลงมือแล้วและก็ได้เงินมาบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้นด้วย แค่จะใช้หนี้คุณเซนยังไม่พอเลย งานแปลก็สนุกดีและง่ายเพราะฉันได้ภาษาอยู่แล้วแปลเยอะก็ได้เยอะ แปลเสร็จส่งก็ได้เงินเลยแต่กว่าจะแปลเสร็จก็เล่นเอาปวดหลังอยู่เหมือนกันแต่ในเมื่อมันเป็นงานฉันก็ต้องทำต่อไป
“เฮ้อออ~” แม้ว่าตอนนี้คุณเซนจะไม่ได้ห้ามเรื่องการมีตัวตนในห้องแล้วเถอะแต่ฉันก็ยังไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้อยู่ดี
“คิดไม่ออกเลยแหะ” วันพรุ่งนี้แล้วด้วยที่ฉันต้องบอกเขาก็วันพรุ่งนี้มันวันเกิดของฉันนี่น่า
ติ๊ด! ติ๊ด!
แกร๊ด!!
“กลับมาแล้ว!!” พรึ่บ!! ฉันลุกขึ้นและเกาะโซฟาไว้โพล่งหัวออกไปนิดหน่อยเพื่อแอบมองเขาเหมือนหมาตอนเจ้าของกลับมาเลยแหะ
“....” เขามองหน้าของฉันและเดินเข้าห้องตัวเองไปเลย
“อะไรกัน?” ไม่คิดจะทักทายเลยหรือไงอุตส่าห์ยิ้มให้ฉันหน้าบูดก่อนจะหันกลับไปนั่งเหมือนเดิม เขาไม่ได้ห้ามเรื่องการออกจากแล้ว แต่เขาเองที่ทำเหมือนฉันเป็นอากาศหรือสัตว์เลี้ยงเพราะพอเขาทำอาหารเสร็จก็เผื่อฉันด้วยจานนึง
“ฉันไม่น่ารักจริง ๆ เหรอ?” ฉันถามตัวเองก่อนจะส่งกระจก
ฉันตอนนี้ดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าตอนแรกที่เจอกันเพราะฉันได้กินข้าวกินขนมตามใจ ร่างกายเลยเริ่มเติบโตแล้ว ฉันไม่ได้ขาวมากเท่าไหร่แต่เพราะไม่ได้ออกแดดเลยก็เลยทำให้ดูดีขึ้นมานิดนึงความจริงฉันอยากผิวแทนมากกว่าคนพวกนั้นจะได้จำฉันไม่ได้ถ้าฉันออกไปข้างนอกเพราะงั้นไปอาบแดดให้ตัวเองผิวแทนดีกว่าแต่อาจจะดำแบบไหม้ได้ต้องระวังให้ดี
“เฝ้าบ้านดี ๆ ละ” ฉันที่กำลังคิดเรื่องสีผิวตัวเองคุณเซนก็เดินออกและพูดขึ้นฉันหันไปมองเขาทันที
“จะไปไหนคะ?” ฉันถามเพราะว่าวันนี้เขาแต่งตัวหล่อมากกกก!!!ไปไหนอ่า?
“ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องรายงานเธอเพราะงั้นอย่าดื้อและเฝ้าบ้านซะใครก็เห่าด้วยละ” เขาพูดและเดินออกไปเลย
“หะเห่า หนูไม่ใช่หมานะ!!!”
“ยัยลูกหมานามิ” เขาบอกแบบนั้นก่อนจะเดินออกไปทันทีเลยโดยไม่มีการบอกใด ๆ ว่าไปไหนทั้งนั้น เหอะ!! คิดว่าอยากอยู่ด้วยหรือไงกันดีซะอีกอยู่คนเดียว
เช้าวันต่อมา...
“หาวววว~” ฉันตื่นขึ้นมาที่โซฟาตัวใหญ่และไม่มีวี่แววของคุณเซนเลยนี่เขาไม่ได้กลับห้องเหรอ?
“ไปไหนกันนะ?” หรือว่าเขาจะมีแฟน 0_0
โอ้วววว!!คนโชคคนนั้นเป็นใครกันนะ เอ้ย!!โชคดีต่างหาก อิอิ
ฉันลุกขึ้นและไปห้องตัวเองเพื่อจะทำการอาบน้ำจะได้กลับมาทำงานต่อวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องตอบคำถามของเขาแล้วด้วยถ้าไม่กลับเลยก็ดีเหมือนกันฉันยังคิดไม่ออกเลยงะ
ซ่า~
แม้ว่าน้ำจะเย็นแค่ไหนก็ไม่สามารถหยุดความร้อนใจเอาไว้ได้เลย ภายในหัวแทนที่จะคิดว่าจะเอาเหตุผลอะไรไปบอกคุณเซนดี แต่มันกลับคิดว่าเมื่อคืนเขาไปไหนมา
“บ้าจริง!!นามิ” ฉันเลือกที่จะใช้ชื่อของคุณเซนที่ตั้งให้ชื่ออาร์นั้นฉันโยนมันทิ้งไปเพราะมันเป็นเพียงรหัสของการทดลองเท่านั้นแหละ เป็นชื่อที่ยินได้แล้วตัวสั่นไปหมดทั้งความกลัวและความโกธร
กึก! เมื่ออาบน้ำเสร็จฉันก็ปิดน้ำและเดินออกจากห้องน้ำโดยมีขนหนูพันออกมาเพียงผืนเดียว
“กรี๊ดดด!!” และเมื่อเดินออกมาฉันก็ต้องร้องอย่างตกใจเมื่อคุณเซนนั่งอยู่ที่เตียงนอนของฉันและยังมองมาอีก
“แหกทำไม?”
“กะก็หนูตกใจนิคุณเซนเข้ามาตอนไหนและเข้ามาทำอะไรคะ?” ฉันถามและมองหาผ้าอีกผืนเพื่อมาคุมตัวเอง
“มาเอาคำตอบ”
“คะ?”
“ครบ 7 วันแล้ว” อ่อ เรื่องนั้นเองแต่รอให้ฉันแต่งตัวก่อนไม่ได้หรือไง?
“งั้นให้หนูแต่งตัวก่อน”
“แต่งสิ” เขาบอกแบบนั้นแต่ไม่ยอมออกไปจากห้องนอนของฉัน ฮึบ!
“คุณเซนไม่ออกไปเหรอคะ?” ฉันกลั้นใจก่อนจะถามออกไป
“ไม่อ่ะ” หน้าตายมาก
“อยากดูหนูโป๊เหรอคะ?” ฉันแกล้งถามออกไป
“เธอ...มีอะไรน่าดูไม่ทราบก็แค่เด็กอายุพึ่ง 18 ปี” เขาบอกอย่างสบาย ๆ จนฉันอายแทนสุดท้ายฉันก็ต้องเอาเสื้อผ้าเขาไปแต่งตัวในห้องน้ำ
เวลาต่อมา...
แกร๊ด! ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าคุณเซนกำลังนอนหลับอยู่ที่เตียงของฉัน เขายังเสื้อผ้าตัวเดิมของเมื่อคืนไม่มีกลิ่นเหม็นเลยยังหอมเหมือนเดิม
“ห้องเธอหอมดีนะ”
“คะ?” อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นทำให้ฉันงงโคตร ๆ ไปเลย
“ไม่มีอะไรถ้าเสร็จแล้วก็บอกประโยชน์ของการเลี้ยงเธอมาได้แล้ว” เขายังคงหลับตานอนที่เตียงของฉัน ส่วนฉันก็ยืนเกร็งอยู่ข้าง ๆ เขา
“คือว่าหนู...ยังไม่รู้ค่ะ”
“....” เงียบนี่ฉันจะโดนไล่ออกไปไหมเนี่ย?
“ตอนนี้หนูยังไม่รู้ว่าตัวเองมีประโยชน์อะไรค่ะ แต่ในอนาคตหนูจะมีประโยชน์ต่อคุณแน่นอนไม่ว่าเรื่องอะไรหนูจะเป็นผู้หญิงที่เก่งทุกด้านเพื่อให้คุณได้ใช้ประโยชน์จากหนู ตอนนี้หนูมีเพียงเลือดของตัวเองเท่านั้นที่จะสามารถให้ได้ ถ้าคุณเซนต้องการวิจัย...” ฉันกลั้นใจก่อนจะพูดออกไป
“....”
“ก็ใช้หนูเป็นเครื่องทดลองได้เพียงอย่างรุนแรงกับหนู”
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ต้องการเครื่องทดลองที่เป็นมนุษย์นอกจากเลือดนั่นแล้วเธอไม่มีอะไรเลยหรือไง?” พรึ่บ!! เขาลุกขึ้นมาและนั่งห้อยขาลงจากเตียงมองตรงมาที่ฉัน
“มะไม่มีค่ะ”
“คิดให้ดี” พูดกดดันฉัน
“เอ่อ หนูเก่งภาษานะถ้าหนูได้พัฒนาไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะสามารถทำได้ นอกจากเลือดแล้วหนูยังได้ดีเอ็นเอความฉลาดจากพ่อแม่มาด้วย หนู....”
“พอ” เขาพูดแค่นั้นฉันก็อยากจะร้องไห้ออกมาแล้ว
“หนูไม่มีที่ไปค่ะ ฮึก! ต่อให้หนูจะบอกว่าจะไปจากที่นี่ทันทีเมื่อครบสามเดือนหนูก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าต้องไปที่ไหน...” ฉันก้มหน้ามองพื้น
“ไหนบอกว่ามีตัวไง...ร่างกายเธอ”
“คะ?”
“กะก็คุณบอกเองก็ไม่เอา” ฉันเงยหน้ามองหน้าคุณเซนที่เขาเองก็จ้องมองฉันเหมือนกัน
“ถ้าฉันจะเอาละ?” พรึ่บ!! เขานั่งเอนไปด้านหลังก่อนจะยกขาขึ้นมาไขว้ห้างและมองมาฉันด้วยสายตาแปลก ๆ
กะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!!
WTF!!?
“คะ?!” ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!
“คะคุณเซนค่ะที่หนูพูดวะวันนั้นหนูล้อเล่นนะคะ!!คุณจะใช้งานหนูอะไรก็ได้ทำงานบ้าน ซักผ้า ล้างจานก็ได้หนูทำงานได้หมดเลยยยย!!นะหนูความหมายว่ายังงั้นนนน >////////<” ฉันรีบอธิบาย
“หึ ฉันล้อเล่นยัยลูกหมาเอ๊ย!!”
“คุณเซนอ่ะ!!!” ฉันโวยวาย
“เอานี้ไป!!” เขาส่งซองสีน้ำตาลมาให้ฉัน ฉันก็รับมาและเปิดออกทันทีก่อนจะพบว่าในนั้นมีเอกสารการเกิด ทะเบียนบ้าน ประชาชน และข้อมูลต่าง ๆ ที่ฉันจะทำให้ฉันใช้ชีวิตอยู่ได้ในสังคม
“นะนี่มัน...” มันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนเขาออกไปไหนมาทำไมกลับมาแล้วเป็นแบบนี้ละหรือว่าเกิดอุบัติเหตุสมองกระทบกระเทือน?
“ฉันจะเลี้ยงเธอจนเธอเรียนจบหางานทำสามารถดูแลตัวเองได้และหลังจากนั้นก็ทางใครทางมัน...” หมับ!!ฉันกระโดดเกาะกอดคอของเขาทันที
“ขอบคุณนะคะ จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!” ฉันขอบคุณและจูบหน้า จูบแก้มสองข้างเพื่อขอบคุณฉันไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันดีใจจริง ๆ จะได้กลายเป็นคนมีประวัติแล้วโว้ยยยยยย!!
“ออกไป!!” ตุบ!!
“แอ๊ะ!!” เขาผลักฉันหงายหลังร่วงลงจากตักร้องดังแอ๊ะเลย T^T
“แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอไม่เชื่อฟังฉันจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและเธอก็ต้องไสหัวออกไปซะ”
- ผู้เขียน
