ZEN – NAMI 08 เป็นหนี้
1542 คำ
“ไปลองคิดเหตุผลมาว่าทำไมฉันต้องเลี้ยงเธอภายในเวลา 7 วัน” พรึ่บ!! และเขาก็ลุกออกไปเลยไม่ถามอะไรอีก นี่แปลว่าเขาไม่ไล่ฉันและไม่ได้โกธรฉันที่ฉันโกหกใช่ไหม?
“คะคุณเซน!!” ฉันลุกขึ้นและรีบตามเขาไปแต่ว่าเขากำลังออกไปข้างนอก
หมับ!! คว้าแขนของเขาเอาไว้ก่อนจะเดินออกไป
“...?”
“คะคุณไม่ได้โกธรหนูใช่ไหม?” ฉันถามออกไปอย่างกลัว ๆ
“ไม่แต่ถ้ามีครั้งหน้าเธอโดนเนรเทศแน่” ปึก! เขาใช้นิ้วมาผลักหัวของฉันจนหงายแต่ไม่ได้เจ็บหรอกนะ
“คุณจะไปไหนเหรอคะ?” ฉันเบื่ออยู่ห้องแล้วอยากออกไปข้างนอกบ้างอ่ะ
“ห้าง”
“หนูไปด้วย *0*” อยากไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ อ่ะ ตอนนี้ฉันใส่แค่ของเก่าคุณเซนเอง
“ไม่ให้ไป”
“นะ ๆ หนูสัญญาจะไม่ดื้อและเดินเงียบ ๆ เลย หนูอยากได้เสื้อผ้าใหม่นะ ๆ ” ฉันเกาะแขนของเขาก่อนส่งสายตาอ้อนวอน
“จะใส่ให้ใครดู?”
“ให้คุณเซนดู”
“ไม่ดู” ทำไมเขาเป็นคนปฏิเสธเก่งแบบนี้นี่เนี่ย
“โถ่~แล้วใจคอคุณเซนจะให้หนูใส่แต่ชุดเก่งของคุณเหรอคะหนูปั่นซักจนมันจะยุ่นติดมือหมดแล้ว T^T” ฉันเบะปากอย่างเศร้าใจ
“อย่าเวอร์แล้วจะซื้อมีเงินหรือไง?”
“ไม่มี แหะ ๆ ยืมเงินหน่อยค่ะ” แบมือตรงหน้าของเขา
“เหอะ!! งานยังไม่มีริจะยืมเงินคนอื่น”
“ก็เดี๋ยวก็ทำแล้วไงคะยังไงมีคืนแน่ ๆ แต่ตอนนี้ขอยืมก่อนนะคะ หนูก็เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนะอยากใส่ชุดสวย ๆ บ้างงะ นะคะคุณเซนพาหนูไปด้วยและขอยืมเงินด้วย”
“....”มองหน้าฉันนิ่ง
“นะคะหนูจะเงียบ ๆ ไม่ส่งเสียงเลย^^” ฉันฉีกยิ้มกว้างเผื่อว่าเขาจะใจอ่อนพาฉันไปด้วย
“เฮ้อออ!!และอย่าพูดมากละ”
“โอเช >0ห้างสรรพสินค้า
ตอนนี้เรามาถึงที่ห้างแล้วใหญ่มากกกก และฉันก็กำลังเดินตามหลังของคุณเซนอยู่เพราะว่าเขาเดินไวมากและคนก็เยอะด้วยฉันกลัวว่าจะหลงกับเขาน่ะสิ เขาเดินแต่ฉันวิ่งไม่ยุติธรรมเอาซะแล้ว
ปึก!! และเขาก็หยุดเดินกะทันหันทำให้หน้าของฉันชนกับแผ่นหลังของเขาอย่างแรง
“อ๊ะ!!โอ๊ย!!”
“ยัยหมาโง่...ฉันจะไปทำธุระร้านนั้นก่อนเธอรออยู่นี่ห้ามเดินไปไหนไม่งั้นฉันทิ้ง” เขาบอกและชี้ไปที่ร้านที่เขาจะไปทำธุระฉันพยักหน้ารัว ๆ อย่างเข้าใจทันที
“รับทราบค่ะ!!”
“ใครมาคุยด้วยก็อย่าไปคุย แต่ถ้าโง่มากก็ตามเขาไปเลย”
“หนูไม่ไปหรอกน่า!!” ทำไมต้องด่าว่าโง่ด้วยฉันไม่ได้โง่สักหน่อย
“เรื่องของเธอ” เขาพูดแค่นั้นก็เดินเข้าร้านนั้นไปเลยฉันมองตามหลังของเขาจนเข้าร้านนั้นไปมันเขียนว่าร้านขายกล้องแหละ จะว่าไปแล้วเหมือนว่าเขาจะมีกล้องหลายตัวเหมือนกันแหละสงสัยจะชอบถ่ายรูปมากเลย
“เมื่อยขาอ่ะ” รอนาน ๆ ก็เมื่อยเหมือนกันแหะเมื่อไหร่จะออกมาสักทีนะ
“น้องครับ” และขณะนั้นเองก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน ฉันรีบระวังตัวทันทีและมองไปที่เปิดประตูตลอดฉันน่าจะตามไปด้วย แต่ก็สัญญาไว้แล้วว่าจะเชื่อฟังอ่ะ
“คะคะ?”
“ชื่ออะไรน่ารักจังเลยพี่ชอบน้องขอเบอร์หน่อยได้ไหมแล้วมากับใครพี่ไปส่งไหมครับ?” ฉันไม่ได้อยากบูลลี่นะแต่ว่าเขาตรงหน้าน่าจะเป็นลุงมากกว่าพี่น่ะสิ
“มะไม่ไปค่ะหนูขอตัวก่อนนะคะ”
พรึ่บ!! แต่เขาก็เอาตัวมาขวางทางเอาไว้
“จะรีบไปไหนละบอกชื่อกันก่อนสิพี่เป็นโมเดลิ่งหานางแบบด้วยละลองไปถ่ายไหม?” เขาถามและมองสำรวจร่างกายของฉัน
“ไม่ไปค่ะ” คนอย่างฉันจะไปเป็นนางแบบได้ยังไงเดี๋ยวคนพวกนั้นก็ตามหาเจอน่ะสิ แล้วก็คนตรงหน้าไม่มีความน่าเชื่อถือเลยสักนิด
“เถอะน่าเงินดีนะน้องดู...ไม่มีเงินเท่าไหร่^^” เขามองการแต่งตัวของฉันก่อนพูดออกมาก็จะมาซื้อนี่ไงเล่า
“ก็กำลังมาซื้อไงคะพ่อหนูรวย!!รวยกว่าลุงด้วย!!” ฉันเห็นคุณเซนแล้ว
“ละลุงเหรอนี่น้อง...”
“พ่อของหนูมาแล้ว!!” หมับ! ฉันเดินเลี่ยงแต่ว่าเขาก็คว้ามือของฉันเอาไว้ก่อน
“ไปไหนครับน้องด่ากันแล้ว” ปึก!!!ฉันเตะไปที่หว่างขาของเขาอย่างแรง
“อึก!!อ๊ากก!!” ฉันมองนิดหน่อยก่อนจะรีบวิ่งไปหาคุณเซนที่กำลังเดินออกมาจากร้านนั้น
“คุณพ่อ!!!!ช่วยหนูด้วยยยยยยยยย” ฉันตะโกนเสียงดัง
หมับ!!และกอดเอวของคุณเซนไว้แน่นเขาเองก็ไม่พยายามแกะมือออก
“เป็นบ้าอะไรเธอ?”
“คุณพ่อ!ลุงคนนั้นเขาจะมาทำก็ไม่รู้อ่ะ!!” ฉันพูดและชี้ไปทางผู้ชายคนนั้นเขาตั้งใจก่อนจะรีบวิ่งหนีไปทันที
“เฮ้ออ!!ฉันว่าแล้ว”
“ว่าแล้ว? ว่าอะไร?” ฉันเอียงคอถามเขาอย่างสงสัย
“ว่าหน้าอย่างเธอต้องมีคนเข้าหา”
“หนูสวยเหรอ?” ฉันถามต่อ
“หน้าโง่ ฉลาดน้อย หลอกง่าย” ดู๊!!พูดออกมาได้!!
“หนูฉลาดนะ!!นี้แหละเหตุผลที่คุณเซนต้องเลี้ยงหนูไว้” ฉันบอกสรรพคุณของตัวเองไป
“เหอะ!! คนฉลาดรอบตัวฉันเยอะแยะแล้วก็ปล่อยได้แล้วจะซื้อไหมเสื้อผ้าอ่ะ” ฉันแกะมือของฉันออกจากตัวเอง
“ซื้อ!!” ฉันรีบเดินตามเขาไปทันที
“อยากได้อะไรบ้างฉันไม่รู้เรื่องผู้หญิงหรอกนะ” ฉันมองไปรอบห้างก่อนสายตาจะเห็นเข้ากับร้านชั้นในผู้หญิง
“ไปร้านนู้นนนน!!” หมับ!!ฉันจับมือและลากคุณเซนทันที
“นามิ...”
ร้านชั้นในผู้หญิง
“สวัสดีค่ะรับแบบไหนดีคะ?” เมื่อเข้ามาในร้านแล้วพนักงานก็เดินเข้ามาถาม
“อืม...เอาแบบใส่ได้สบาย ๆ น่ะค่ะ” ฉันบอกไป
“งั้นเชิญด้านนี้เลยค่ะ เอ่อ คุณพ่อจะมาด้วยกันก็ได้นะคะ” พนักงานหันไปพูดกับคุณเซน
“อุ๊บ!” ฉันเกือบหลุดขำแหนะส่วนเขาหน้างอไปแล้ว
“จะเอาอะไรไปเลือก” เขาพูดเสียงเข้ม
“ได้ค่า~~~” หลังจากนั้นฉันก็เลือกชั้นในมาอย่างละสองสามตัวเพราะราคาเอาเรื่องเหมือนกันแหละ
“เอามาเยอะ ๆ เลยฉันไม่พามาบ่อย ๆ”
“แต่ว่ามัน...แพงมากเลยนะคะ” ฉันกระซิบเบา ๆ ข้างตัวเขา
“ช่างสิเธอจ่ายนิวันนี้ฉันแค่ออกให้ก่อน...เอามาอย่างละสิบเลยครับ นี่ครับบัตร”
“มะไม่...”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ^^” พนักงานยิ้มกว้างก่อนจะหยิบบัตรในมือของคุณเซนไป
“ทั้งหมด 14,560 บาทค่ะนี่ของค่ะ” พะแพงมากกก!!ฉันไม่อยากซื้อแล้วอะ ฮือออ
“ไปสิจะเอาอะไรอีกเดี๋ยวฉันจัดการรูดบัตรให้” และรอบนี้เขาก็เป็นคนลากฉันไปร้านนู้นร้านี่แทนเพราะว่าเงินทั้งหมดฉันต้องหามาคืนเขาไง ฮือออ!!!
“คะคุณเซนพอแล้วค่ะหนูไม่อยากได้อะไรแล้ว T^T” ฉันบอกกับเขาอย่างอ้อนวอนตอนนี้ฉันเป็นหนี้ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มทำงานนนน
“หึ แล้วใครบอกอยากได้เสื้อผ้าสวย ๆ ใส่?”
“หนูเองแหละแต่ก็คิดว่าจะแค่สองสามตัวไง~นะนี่ตั้งเป็นสิบแล้วและก็แพงด้วย!!!” จำนวนไม่เจ็บปวดเท่าราคาแต่ละตัวขนลุกไปหมดแล้วทำไมมันแพงจังละ รู้งี้ไปเดินตลอดดีกว่า
“เดี๋ยวฉันสรุปยอดหนี้...ขอเธอให้ละกันวันนี้กลับได้ละฉันเหนื่อย” และเขาก็เดินหหนีไปเลยส่วนฉันต้องหอบถุงเสื้อผ้ามากกว่า 20 ถุงตามเขาไปทันที
“คุณพ่อออออ!!รอด้วยยยย!!!”
ขวับ!! ได้ผล!!
คอนโด Z
“หนี้ของเธอคือ 118,000 บาทฉันปัดให้เป็นเลขกลม ๆ 120,000 บาท”
“ฮะ?!” ปกติเขาต้องปัดลงไม่ใช่เหรอแต่ทำไมฉันโดนปัดขึ้นละ?!
“ตามนั้นเพราะงั้นก็รีบ ๆ ทำงานและเอาเงินมาใช้ฉันซะ แล้วก็อีก 7 มาบอกว่าทำไมฉันต้องเลี้ยงเธอต่อ...ทั้งที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย” แล้วทำไมต้องรออีก 7 วันด้วย
“หนูไม่น่ารักเหรอคะ?” ฉันพยายามทำตาโตแก้มป่องและกระพริบตาถี่ ๆ
“ไม่”
ปัง!!!
ปิดประตูหนีเข้าห้องตัวเองไปแล้วววว
เชอะ!!
- ผู้เขียน
