ZEN – NAMI 03 นามิ
1161 คำ
เวลาต่อมา...
“เฮ้อ!”
“อุ้ย!” ฉันตกใจนิดหน่อยเมื่อเขาถอนหายใจออกมาตอนนี้หมอออกจากห้องนี้ไปแล้ว เลยเหลือกันอยู่สองคนเขาไม่ได้พูดอะไรแค่นั่งนิ่งและจ้องมองฉันจนเกร็งไปทั้งตัวแต่เมื่อกี้เขากลับถอนหายใจแรง ๆ ออกมา ก่อนหมอออกไปก็ยังทิ้งท้ายไว้ว่าให้ฉันออกจากที่นี่ได้แล้ว แต่ติดตรงที่ฉันไม่มีที่ไปและหวังว่าเขาจะกลัวคำขู่ของฉัน
“เธอ...แน่ใจนะว่าจำอะไรไม่ได้จริง ๆ ?” เขาถามฉันอีกครั้ง
“...ค่ะ” ฉันก็ตอบออกไป
“ชื่ออายุและมาจากไหนไม่มีในสมองเลยหรือไง?” เขายังคงสงสัยต่อไปไม่สิฉันว่าเขายังไม่เชื่อฉันแบบร้อยเปอร์เซ็น
“ถะถ้างั้นคุณไม่ต้องดูแลหนูตลอดก็ได้ค่ะ”
“คือ?”
“สะสามเดือนหนูขอเวลาสามเดือนสัญญาจะพยายามจำทุกอย่างให้ได้ แต่ถ้าครบแล้วยังไม่ได้ละก็หนูจะยอมไปจากคุณเอง” ฉันยื่นข้อเสนอไป
“....”
“ถือว่าเป็นการรับผิดชอบหนูแล้วกันไม่ต้องให้เงินก็ได้แค่ขออาศัยอยู่ด้วยสักพัก” ฉันบอกและหวังว่าเขาจะยอมแต่โดยดี ระหว่างที่อยู่กับเขาฉันจะพยายามคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี
“นามิ”
“คะ?” ฉันมองหน้าของเขา
“ถ้าจะอยู่ด้วยกัน...ต่อไปนี้เธอชื่อนามิ” เขาบอกเมื่อได้ยินอย่างนั้นฉันก็ตาโตอย่างดีใจนั่นหมายความว่าเขายอมให้ฉันไปอยู่แล้ว
“*0*”
“ฉันเอาเธอไปอยู่ด้วยสามเดือนเพื่อรับผิดชอบกับสิ่งที่ฉันทำ หลังจากสามเดือนเธอจะจำได้หรือไม่นั่นมันก็เรื่องของเธอไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันทั้งนั้น”
“ดะได้ค่ะ!!แค่สามเดือนก็ได้หนูสัญญาจะรีบไปทันทีเลยขอบคุณนะคะ^^” ฉันยกมือไหว้อย่างดีใจ
“...”
“ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอคะ?” ฉันรู้ว่าเขาชื่อเซนแต่อยากถามด้วยตัวเองมากกว่า
“ไม่รู้จริง ๆ?” เขามองหน้าอย่างดุ ๆ
“เอ่อ รู้ค่ะ”
“แล้วจะถามเพื่อ?”เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุ ๆ ทำไมต้องโหดขนาดนั้นด้วยนะ?
“ก็แค่อยากถามตัวเอง..”
“ไร้สาระ...ลุก”
“คะ?” ฉันมองเขาอย่าง งง ๆ เพราะอยู่ ๆ ก็บอกมาให้ลุกเฉยเลย
“ยัยโง่หมอให้ออกจากโรงพยาบาลแล้วจะอยู่เพื่อ?”
“อะอ๋อค่ะ”
ตุบ!!
“อ๊ากก!!” ฉันก้าวลงจากเตียงและร่วงสู่พื้นทันทีเพราะว่าเตียงมันสูงมากส่วนฉันตัวนิดเดียวเอง ส่วนคุณเซนก็มองฉันนิ่งไม่มีท่าทีจะเข้ามาช่วยแต่อย่างใดเพราะงั้นฉันเลยเลยต้องกัดฟันและพยายามลุกด้วยตัวเองเข้าห้องน้ำไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดเดิมส่วนรองเท้าก็ใส่ของโรงพยาบาลออกมาไม่ได้ขโมยนะแต่ฉันไม่มีนี่น่า
“ไปได้แล้ว”เขาเดินนำออกไปเพราะงั้นฉันเลยต้องรีบเดินตามเข้าออกไปทันที ในขณะที่เขาเดินธรรมดาฉันต้องวิ่งสับขารัว ๆ เพราะขาของฉันมันสั้นมาก
“ยัยเตี้ย”ตุบ! เพราะเขาอยู่ ๆ ก็หยุดเดินทำให้ฉันที่วิ่งตามหลังมาชนเข้ามากับแผ่นหลังของเขาทันที
“คะ?”
“รอตรงนี้เดี๋ยวฉันไปจ่ายค่าพยาบาลเธอ” เขาบอกและเดินออกไปทันทีฉันยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไรเลย
“เอ่อ” เพราะงั้นเลยต้องรอสินะ
ฉันมองไปรอบ ๆ โรงพยาบาลตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่มาฉันไม่เคยออกจากห้องเลยเพราะไม่รู้ว่าจะออกไปทำไมเดินก็เหนื่อยเปล่า ๆ ฉันมองไปเรื่อยก็เห็นผู้คนมากมายทั้งมากับพ่อแม่ เพื่อน และคนรัก ฉันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกตอนนี้ฉันทำได้แค่ไม่ทำให้เขาไล่ฉันออกไปก็พอ...
“เฮ้ออ!!”
“เลิกถอนหายใจและไปกันได้แล้ว” พรึ่บ!!
“อ๊ะ!!อะอะไรเหรอคะ?” ฉันรับถุงบางอย่างที่เขาโยนมาให้ ย้ำว่าโยน!
“ยาไงทีหลังเปิดดูจะได้ไม่ต้องถาม”
“ค่ะ...” ฉันจะอยู่ได้ไหมเนี่ยยยยยย T^T
คอนโด Z
ตอนนี้เราอยู่ที่ตึกสูงและใหญ่แถมยังสวยอีกมันเรียกว่าคอนโดมันเหมือนหอพักแต่หรูหราและสะดวกกว่าฉันเดินเกร็งเพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่คนสวยคนหล่อต่างจากฉัน
ติ๊ด! ติ๊ด!
“...เข้ามา” ตลอดการเดินทางจากโรงพยาบาลจนมาถึงนี่คุณเซนไม่พูดอะไรเลยกับฉันสักคำ
“ค่ะ” ฉันตามเข้าไปและมองไปรอบ ๆ ห้องมันสวยและใหญ่มากกกก ฉันมั่นใจแล้วละว่าเขารวยมาก!!
“ห้องเธอทางนู้น” เขาชี้และเดินเลี่ยงไปอีกทางและหายไปอีกห้องหนึ่งคงจะเป็นห้องของเขาสินะ
ฉันเลยเดินไปที่ห้องที่เขาบอกทันทีฉันค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปมันเป็นห้องนอนนี่แหละซึ่งก็ไม่ได้ใหญ่มากอะไรแต่ก็อยู่ได้ดีกว่าไม่มีที่นอนละนะ
พรึ่บ!! ฉันทิ้งตัวลงเตียงและมองรอบห้องภายในตกอยู่ในความเงียบสนิท
“ฮึก!!” ก่อนจะปล่อยน้ำตาไหลออกมา
ฉันไม่รู้ว่าต่อจากนี้ควรทำยังไงดีถ้าครบสามเดือนแล้วฉันก็ต้องออกไปแต่ว่า...จะไปที่ไหนก็ยังไม่รู้เลย
“พ่อแม่...เพื่อน...”
แกร๊ด!!
“คะคะมีอะไรเหรอคะ??” ฉันหันไปที่ประตูอย่างตกใจเพราะอยู่ ๆ เขาก็เปิดประตูเข้ามาในห้องของฉัน
พรึ่บ!!
“ใส่เสื้อผ้าพวกนั้นไปก่อน” เขาโยนเสื้อผ้ามาให้ฉันมองดูก่อนจะหยิบขึ้นมามันเป็นเสื้อผ้าผู้ชายทั้งหมดแต่ตัวเล็ก
“...ขะขอบคุณค่ะ”
“ร้องไห้ทำไม?” เขาถามเสียงห้วน
“แค่...”
“อย่าร้องไห้ฉันไม่ชอบมันน่ารำคาญ”เขาไม่ฟังและพูดต่อทันที
“ค่ะ” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมากลัวโดนดุอีก
“อยู่กับฉันอย่าวุ่นวาย อย่าร้องไห้ และอย่าสร้างปัญหาอยู่ให้เงียบเหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยู่ห้องนี้ และพยายามคิดว่าตัวเองเป็นใครซะ” เขาบอกเสียงเรียบฉันเม้มปากแน่นเพราะจะร้องไห้
“...” ฉันพยักหน้า
“เป็นใบ้?”
“....” ส่ายหน้าไปมาพูดแล้วมันจะร้องไห้นี่น่า
“งั้นก็พูดว่าเข้าใจที่ฉันบอกไหม? อย่าดื้อ อย่าต่อต้าน”
“ขะเข้าใจแล้วค่ะ นะหนูสัญญาจะเป็นเด็กดีเพราะงั้นให้หนูอยู่ด้วยนะ...” ฉันเงยหน้ามองเขา
“ก็ให้อยู่แต่อย่ามีตัวตน” ฉันพยักหน้าเข้าใจทันที
“จะกิน จะทำอะไรก็เชิญแต่อย่าทำให้ฉันหงุดหงิด”
“ค่ะ คุณเซน...”
“อืม”
ปัง!! และเขาก็เดินออกไปและปิดประตูเสียงดังฉันต้องอดทนเพราะว่าไม่มีที่ไปไง...
- ผู้เขียน
