ZEN – NAMI 15 อ้อน
1547 คำ
“อะไรกันเนี่ย?!” ฉันวางสายจากคุณเซนก่อนจะพูดออกมาอย่างหงุดหงิดฉันยังไม่ได้เล่นนะทำไมต้องตามด้วยอ่ะ แล้วเขารู้ได้ยังไงอะว่าฉันไม่ได้อยู่โรงเรียน?
ขวับ! ขวับ! เมื่อสงสัยอย่างนั้นฉันก็มองซ้ายมองขวาอย่างสงสัยว่าเขาส่งใครมาติดตามสะกดรอยฉันหรือเปล่าแต่ว่าคนอย่างคุณเซนไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก
“พ่ออ่อ?” เอ็มถามฉัน
“อืม...” จะพ่อไหมก็ไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียงแหละ
“ใช่ เขาโทรตามให้กลับบ้านได้แล้วเพราะว่าฉันโดดเรียนมาน่ะสิ” ฉันบอกกับเอ็ม
“งี้ก็ไม่ได้เล่นอะดิ”
“เออดิ งั้นฉันกลับก่อนนะ” ฉันบอกกับเอ็มไม่อยากดื้อกับคุณเซนหรอกเพราะรู้ว่าเขาเอาจริงแน่ ถ้าโดนไล่แล้วฉันจะไปอยู่ไหนละ??
ตอนนี้คนที่คุ้มกะลาได้ดีที่สุดคือคุณเซนนี่น่าบ้านเขาน่ะไม่ธรรมดาเลย ฉันไปลองค้นหาข้อมูลมาเพราะงั้นฉันจะทำให้เขาโกรธและไล่ฉันไม่ได้เด็ดขาด
“เดี๋ยวไปส่ง” เอ็มบอกกับฉัน
“ไปดิ ดีเหมือนกันนั่งรถสาธารณะกว่าจะถึงโดนพ่อตีพอดี” ฉันไม่ปฏิเสธรถฟรีใครจะไม่ไปบ้างละ
“พ่อเธอดุมากเลยเหรอ?” ขณะเดินไปที่ของเอ็มเขาก็ถามขึ้น
“ดุมากกกก! เรียกได้ว่าตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เจอใครดุเท่าเขาเลยแหละ” ครูฝ่ายปกครองที่ว่าดุยังสู้คุณเซนไม่ได้เลย
“โห่~แล้วแบบนี้เธอจะโดนตีป่ะโดนเรียกอ่ะ?” เขาหน้าตื่นถามฉัน
“ไม่หรอกน่า~” ไม่แน่ใจเหมือนกัน แหะ ๆ
“ฉันขอคอนแทคติดต่อและติดตามหน่อยได้ไหมละ?” เขายื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ฉัน
“ให้ติดต่อได้แต่ติดตามไม่มีหรอกนะ ฉันไม่ได้เล่นโซเชี่ยวอะมีแต่ไลน์” เพราะว่าถ้าฉันเล่นโซเชี่ยวคนพวกนั้นอาจจะตามเจอได้อะสิ
“เออ ๆ อะไรก็เอามาเถอะแล้วทำไมไม่เล่นโซเชียวอะ?”
“เรื่องของฉันย่ะ! อะเอาไปและไหนรถนาย?” ฉันไม่ได้บอกและส่งโทรศัพท์คืนให้เขาไป
“นั่นน่ะนั่งได้ป่ะ?” เขาชี้ไปที่รถมอเตอร์ไซต์คันโตหรือเรียกว่าบิ๊กไบร์ทละมั้ง
“ได้ดิ”
“อืม ไม่ได้ก็ต้องได้เพราะว่าฉันมีคันเดียวอ๊ะ! หมวดกันน็อก” เขาส่งหมวกมาให้ฉันก็รับและใส่หัวแต่ว่า
“เฮ้ย!!!ทำไมมันมองไม่เห็นอ่ะ?!” ฉันร้องอย่างตกใจ
“ยัยโง่เอ๊ยยย!!ใส่ผิดด้าน” หมับ!!และเขาก็จับหมวกใส่ให้ฉันอย่างถูกต้อง
“แหะ ๆ ขอบใจนะ”
“เฮ้อออ ยัยบ้าเอ๊ยร้องซะตกใจหมด” เขาบ่น
“ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้ไปได้แล้วเดี๋ยวไม่ทัน 10 นาที”
“งั้นก็ขึ้นมาเลยต้องอุ้มป่ะ?” เขาขึ้นคร่อมรถก่อนจะหันมาถามฉัน
“ไม่ต้องเดี๋ยวฉันขึ้นเอง ฮึบ!!” พรึ่บ! และฉันก็ปีนขึ้นรถของเอ็มได้แล้ว
“เกาะแน่นๆ นะน้องนะรถพี่มันแรง” บรื้นนน!!!บรื้นนน!! เขาสตาร์รถ
“รีบไปเถอะอย่าพูดมาก”
บู๊นนนนนนนนนน
คอนโด Z
เอี๊ยดดด!!
“ว้าววว!!อยู่คอนโดหรูซะด้วยเป็นลูกคนรวยเหรอเธออะ?” เมื่อเอ็นจอดรถหน้าคอนโดที่ฉันบอกมาจนถึงเขาก็แซวทันที
ตุบ!!
“นายไม่รวยเลยมั้งเนอะ” ฉันกระโดดลงจากรถก่อนจะพูดกับเขารถที่เขาขี่ใช่ว่าจะราคาถูก ๆ ที่ไหนละ
“ก็ธรรมด๊า!!” เหอะ!!
“ขอบใจที่มาส่งแล้วกัน” ฉันบอกกับเขาไปก่อนจะเดินเข้าคอนโด
เอี๊ยดด! และก็มีรถจอดข้าง ๆ ฉันพอดีฉันจำรถได้ของคุณเซนนั่นเอง
“คุณเซน^0^” ฉันยิ้มและกระจกรถก็เลื่อนลง
“ไปโรงเรียนไม่เท่าไหร่แรดแล้วหรือไง?” ฉันหันไปมองเอ็มที่ยังจอดรถมองอยู่ไม่ได้ไปไหน
“ไม่ใช่...” จากที่ยิ้มให้ก็หุบยิ้มทันทีเมื่อโดนด่าแบบนั้น
“รีบขึ้นห้องซะก่อนฉันจะหัวเสียไปมากกว่านี้” แล้วเขาก็ปิดกระจกและขับรถเข้าไปที่ลานจอดรถ
“พ่อเธออ่อ?!” เอ็มตะโกนถาม
“เอออ!! สงสัยวันนี้จะอารมณ์ไม่ดีฉันขึ้นห้องก่อนนะ” ฉันโบกมือให้เอ็มก่อนจะขึ้นคอนโดไปไม่รู้ว่าคุณเซนจะถึงแล้วหรือเปล่า?
ติ๊ด! ติ๊ด!
แกร๊ด!!
ฉันค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปพยายามมองไปด้านในขอร้องอย่าให้คุณเซนมาถึงห้องก่อนเลย แต่เหมือนว่าพระเจ้าจะไม่เข้าข้างฉันเท่าไหร่ เพราะว่าตอนนี้เขากำลังนั่งหันหลังอยู่ที่โซฟา
“ฟู่วววว” ฉันพ่นลมออกปากก่อนจะเดินไปที่หน้าโซฟาและยืนตรงหน้าของคุณเซน
“ให้ไปเรียนหรือไปผัว?” เขาถามเสียงนิ่งเรียบจนวันนี้ฉันไม่กล้าจะเล่นด้วยเลย
“ไปเรียนค่ะ” ฉันก้มหน้ามองพื้น
“แต่ที่เห็นมันไม่ใช่นะถ้าฉันไม่โทรไปเธอไม่ไปไหนต่อไหนกับมันเหรอ?” เขากอดอกและมองมาที่ฉัน
“ไม่ใช่นะคะหนูไม่ได้จะไปไหนกับเอ็ม เราแค่จะไปเล่นสเก็ตบอร์ดกัน”
“เรียกชื่อมันรู้จักมันดีแล้วเหรอ?” ปึก!! เขายกเท้าขึ้นมาวางที่โต๊ะกลางของโซฟา
“ระเราเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ”
“เพื่อน?”
“รู้จักกันตอนไหนมันไม่ใช่เด็กโรงเรียนเดียวกับเธอด้วยซ้ำนามิ!!” ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเสียงดังขึ้น
“วันนี้ค่ะเราพึ่งรู้จักกันวันนี้”
“วันนี้? วันนี้ก็ไปไหนมาไหนให้มันมาส่งแล้ว?”
“กะก็แค่มาส่งเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะคะหนูไม่ได้ไปไหนมั่ว ๆ ด้วย”
“นามิ!!!”
“ฮึก!!”
“เธอออกจากโรงเรียนทั้งวันไปเที่ยวเล่น โอเค!!อันนั้นฉันจะพยายามเข้าใจว่าเธอก็วัยรุ่นคนหนึ่งแต่เธอ...!! จำเป็นต้องแรดเหรอ?”
“หนูไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ!!ฮึก!!” ฉันเถียงทั้งน้ำตา
“ฮืออ!!เราเป็นแค่เพื่อนจริง ๆ นะคะ” ฉันใจกล้าเดินเข้าไปหาเขาและนั่งพื้นเกาะเข่าของเขาเอาไว้
“นะหนูไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยจริง ๆ สาบาน ฮึก!!” ฉันร้องไห้และมองหน้าของคุณเซน
“ฮือออ!!หนูไม่ได้เป็นกับเอ็มนะเราเป็นเพื่อนจริง ๆ หนูยังไม่คิดมีแฟนหรอก”
“แน่ใจ?” เขาก้มลงมามอง
“อืม หนูยังเด็กนิฉันจะยังไม่มีแฟน ฮึก!!” ฉันบอกกับเขาตอนนี้อยู่กับคุณเซนก็ดีอยู่แล้ว
“คิดได้แบบนั้นก็ดีแต่ทีหลังอย่าออกไปไหนโดยที่ไม่บอกฉัน ถ้าอยากไปไหนหรือทำอะไรเธอต้องบอกและขออนุญาตฉันก่อนไม่อย่านั้นก็เชิญออกไปจากที่นี่ซะ ฉันไม่ชอบเด็กที่ไม่เชื่อฟังฉัน”
“ฮึก!!หนูเข้าใจแล้วหนูขอโทษนะคะ” เกาะขาและมองตาของคุณเซน
“เฮ้อ! ไปเอาไม้แขวนเสื้อมา”
“อะเอามาทำไมคะ?” ฉันถามออกไปอย่าตื่นตนก
“ลงโทษเธอไปเอามานามิ”
“มะไม่ตีไม่ได้เหรอคะ?” ฉันกอดขาและมองด้วยสายน่าสงสารสุดฤทธิ์
“นะคะ ขอครั้งเดียวอย่าตีหนูเลยนะคุณเซนหนูขอโทษ...หนูจำแล้วจริง ๆ จะไม่ทำโดยไม่บอกอีก” ฉันค่อย ๆ ลุกอย่างใจกล้าก่อนจะนั่งตักของเขา >.<
พรึ่บ!!
“ใครให้นั่ง?” ถามแบบนั้นแต่ก็ไม่ผลักออกฉันใจเต้นตุบตับอย่างแรงเพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนแต่เพื่อไม่ให้โดนตีฉันต้องอ้อนเขาหน่อย
“หนูนั่งเอง” ฉันซุกหน้าอกของคุณเซน
“หนูออกไปหนูมีเหตุผลนะ”
“โดนหาเรื่องอีกแล้วหรือไง?” เขาถามและเอามือมากอดเอวฉันเอาไว้เพื่อให้ตกไปข้างล่าง
“ค่ะ ครั้งนี้โดนเอาสีมาเขียนโต๊ะและก็เอาขยะมาทิ้งสกปรกมากเลยหนูเรียนไม่ได้หรอก” ฉันกอดคอคุณเซนแน่นกลัวว่าเขาจะผลักฉันกระเด็นออกไปไม่ใช่อะไรหรอก =_=
“รู้ตัวคนทำไหม?”
“รู้ค่ะ”
“อืม เดี๋ยวฉันจัดการให้แต่เธอ...เรียนให้จบซะจะสอบเทียบหรืออะไรก็ได้ทำให้จบภายในเทอมนี้ซะ”
พรึ่บ!!
“ห๊า?!!” ฉันยกหัวขึ้นมาจากอกของคุณเซนและร้องเสียหลง
“ทำไมทำไม่ได้?”
“บะแบบนั้นหนูตายก่อนอะT^T” แล้วที่สำคัญมีโรงเรียนไหนทำแบบนั้นกัน
“ฉันก็ทำมาแล้วทำไมเธอถึงจะทำไม่ได้และที่โรงเรียนนั้นก็เปิดสมัครสอบเทียบด้วย เพราะงั้นไปสมัครและเรียนให้จบซะจะได้เลิกมีเรื่อง” เขาทำได้เพราะเขามันโคตรฉลาดไง!!
“แล้วให้หนูเข้าโรงเรียนทำไมตั้งแต่แรกอะ?!” ฉันถามออกไป
“ก็แค่อยากให้เธอใช้ชีวิตปกติเหมือนเด็กทั่วไป แต่เหมือนว่าจะไม่ได้สินะและก็...เหมือนว่าช่วงนี้องค์กรนั่นมันกำลังเคลื่อนไหวเพื่อตามหาตัวเธออีกครั้งแล้ว”
กึก!!!
“เพราะงั้นหมดเวลาเล่นสนุกของเธอแล้ว...นามิ”
- ผู้เขียน
