ZEN – NAMI 16 พัตเตอร์
1569 คำ
วันต่อมา
โรงเรียนสาธิต Z
“วันนี้ไปสมัครสอบเทียบซะ” วันนี้คุณเซนมาส่งที่โรงเรียนและยังไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องสอบเทียบอีกครั้งเพราะว่าคนพวกนั้นแท้ ๆ เลย เฮ้ออ
“ค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะ” ฉันบอกก่อนจะลงจากรถเพื่อเข้าโรงเรียน
ปึก!!
ฉันปิดประตูรถและโบกมือลาคุณเซนก่อนจะเดินเข้าโรงเรียน ตลอดทางเดินฉันก็คิดว่าทำไมชีวิตของฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย เมื่อคืนก็นอนไม่หลับเลยเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้องค์กรนั่นแฝงตัวอยู่ที่ไหนบ้างน่ะสิ
“เฮ้อออ นามิชีวิตบัดซบชะมัด” ฉันตั้งใจจะใช้ชีวิตวัยรุ่นในรั้วโรงเรียนสักหน่อยแต่เหมือนว่าสวรรค์จะไม่เข้าข้างฉันเท่าไหร่นักน่ะสิ
“นามิ!!” เสียงของโฟร์ทำให้ฉันหันไปมอง
“ว่าไง?”
“เมื่อวานไปไหนมา?” เธอถามฉัน
“โดดเรียน”
“โดดเรียน!!อุ๊บ!!” ฉันเอามือปิดปากของโฟร์ไว้ก่อนจะพูด
“อย่าเสียงดังสิ”
“ทำไมไม่ชวนมั้งละฉันก็อยากลองโดดเรียนดูบ้างนะ^^” เธอยิ้มกว้างทันทีคิดว่าจะโกรธหรือโวยวายซะอีก ที่ไหนได้อยากไปด้วยนี่เอง
“เอาไว้วันหลังแล้วกัน”
“ก็ได้ห้ามหนีไปคนเดียวอีกนะ” โฟร์บอกกับฉัน
“ได้สิ” เมื่อรับปากแล้วเราก็แยกย้ายไปที่ห้องเรียนเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนฉันวันนี้ซึมเศร้าแบบสุด ๆ ไปเลยละเพราะว่าเรื่องขององค์กรที่คุณเซนบอกมา ไหนจะเรื่องความปลอดภัยของคุณเซนและครอบครัวอีก ฉันรู้ว่าเขาเก่งแค่ไหนแต่ฉันไม่อยากให้เขาเดือดร้อนไปด้วยนิ
ห้องเรียน
พรึ่บ!! ฉันนั่งลงที่โต๊ะและมองออกไปนอกหน้าต่างฉันโต๊ะวันนี้สะอาดแล้วและฉันก็บอกเรื่องของซินให้คุณเซนรู้เรียบร้อยแล้วด้วย
“เอ่อ นามิ” เสียงของซินเรียกฉัน
“...” ฉันแค่มองเท่านั้นเพื่อนในห้องเรียนก็ต่างตาโตและให้สนใจเพราะว่าพวกเขารู้ไงว่าใครเป็นคนทำโต๊ะเรียนของฉัน
“คะคือว่าเรื่องโต๊ะเรียนฉันเป็นทำเอง” ตุบ!! เธอทิ้งตัวที่พื้น
ฮือฮา~ เพื่อนในห้องส่งเสียงดังกันใหญ่เพราะว่าซินนักเรียนดีเด่นมาคุกเข่าข้างฉัน ฉันเท้าคางและมองเท่านั้นเอง
“ซิน!!ทำอะไรน่ะ?” พัตเตอร์เข้ามาและจับให้ซินลุกขึ้น
“ไม่!!ปล่อยเรานะเตอร์เราต้องขอโทษนามิ ฮึก!!ที่เราแกล้งนามิไม่ยะอย่างนั้นพ่อเราจะโดนไล่ออกจากงาน!!” ซินบอกกับพัตเตอร์
“แต่มันต้องคุกเข่าเลยเหรอไม่ต้องทำเลยและถ้าพ่อเธอโดนไล่ออกก็ให้มาทำงานที่บริษัทพ่อเรา”
“คิดเหรอว่าจะมีใครรับเข้าทำงานบริษัทพ่อนายใหญ่กว่าพ่อของคุณเซนเหรอ?” ฉันมองหน้าของพัตเตอร์และถาม บริษัทของพ่อเขาน้อยปะจิ๋วเดียวเองถ้าเทียบกับบริษัทของคุณเซน
“เธอ!!” หมับ!!เขากระชากคอเสื้อของฉัน
“..?”
“ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?! ต้องทำให้พ่อของซินเดือดร้อนเลยเหรอวะ?!”
“แล้วใครใช้ให้มาแกล้งฉันก่อนละถ้ารู้ว่าตัวไม่ได้มีอำนาจมากขนาดนั้นก็อย่ามาลองดี...” เพี๊ยะ!!ฉันปัดมือของพัตเตอร์ออกไป
“ไหนละจะมาขอโทษไม่ใช่เหรอ?”
“ฮึก!!นามิเราขอโทษนะ ฮืออ!!อย่าให้พ่อเราออกจากงานเลยนะเราขอโทษ เราแค่อิจฉาที่นามิทั้งเรียนเก่งและสวย ฮึก!!ขอโทษจริง ๆ” เธอยกมือไหว้ฉัน
“ฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไรหรอกนะ แต่ว่าถ้ามีครั้งต่อไปอีกฉันไม่ปล่อยไว้แน่ ออกไปได้แล้วฉันจะเรียนหนังสือ” พอเป็นแบบนี้แล้วหวังว่าจะไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องฉันอีก
“ขะขอบคุณมากนะ” และเธอก็ลุกออกไปทันทีคงจะอายด้วยนั่นแหละ
“ซิน! เธอฉันไม่ปล่อยเอาแน่” พัตเตอร์ชี้หน้าของฉัน
“นี่พัตเตอร์...ถ้าจะชอบใครมันไม่ผิดหรอกนะแต่นอกจากใช้ใจแล้ว อย่าลืมใช้สมองด้วยละ”ฉันบอกไปเพราะเหมือนว่าพัตเตอร์จะชอบซินจนไม่สนใจทั้งนั้นว่าเธอจะทำถูกหรือว่าผิด
“เหอะ!!” แม้จะไม่พอใจก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ
“พวกเธอก็เหมือนกัน...รู้ว่าใครเป็นคนทำก็ยังเงียบไม่มีปาก” ฉันพูดขึ้นลอยในห้องเรียน
“แต่ก็ช่างเถอะเพราะฉันสามารถรู้ได้อยู่แล้วว่าใครทำอะไร ต่อจากนี้ถ้ายังใครมาเรื่องไร้สาระอยู่อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ฉันขู่ออกไปเพราะว่าวันนี้อารมณ์ของฉันมันไม่ค่อยเท่าไหร่
พักกลางวัน
โรงอาหาร
“เออ!!นามิลืมเล่าให้ฟังเลยอะ” ระหว่างที่กำลังนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ซึ่งอาหารของฉันก็คือก๋วยเตี๋ยวเหมือนเดิม -_- โฟร์ก็พูดขึ้น
“เรื่องอะไรอ่อ?”
“เมื่อวานอะมีกลุ่มชุดดำมาจากไหนไม่รู้ตามหาคนด้วยละเห็นบอกว่าเป็นบุคคลสำคัญเลยนะ” กึก!! แค่นั้นตัวฉันก็ชาไปหมดเลยกลุ่มชุดดำหรือว่าจะเป็นรถตู้พวกนั้นที่สวนกันเมื่อวานตอนออกจากโรงเรียน
“เหรอแล้วมาถามอะไรบ้างละ?”
“อืม...มีเด็กผู้หญิงเข้ามาใหม่ไหมช่วงนี้หรือว่าเคยเห็นเด็กผู้หญิงตัวขาว ๆ เล็กๆ ไหมผมสั้นอ่อ! มีรูปด้วยนะ” และโฟร์ก็เอารูปออกมาให้ฉันดู
หมับ!!
“....!” และตามคาดคนในรูปคือฉันจริง ๆ แต่ว่าฉันแตกต่างไปเยอะแล้วเพราะฉันตั้งใจเปลี่ยนตัวเองไง
“ฉันว่าหน้าคล้ายเธอนะ...แต่ว่าคงไม่ใช่หรอกเพราะงั้นเลยไม่มีใครพูดอะไรไป”
“อ่อ แต่ต่อให้พูดก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดีอ่ะ” ฉันออกไป
“จริง ไม่เห็นเหมือนเลยเนอะ” ไอ้พวกนั้นก็ไม่อัพเดทคิดว่าคนเราจะไม่เปลี่ยนไปเลยหรือไง ฉันก็มนุษย์นะผมอ่ะยาวได้เหมือนกันแหละแต่ก็อย่างว่านั่นแหละมันเป็นเพียงรูปเดียวที่มีฉันอยู่
เมื่อพวกมันใกล้ตัวขนาดนี้แล้วฉันก็คงต้องทำตามที่คุณเซนบอกคือไปสอบเทียบเพื่อจบมอหกและหลังจากนั้นคงต้องเก็บตัวอยู่ที่คอนโดสักพัก พึ่งออกมาได้ไม่นานเอง เฮ้ออออ
(Putter)
“ดูอะไรอยู่วะ?!” เสียงเพื่อนของผมถามเมื่อผมกำลังมองรูปที่เมื่อวานมีคนมาตามหาคนหาย
“รูปที่คนพวกนั้นให้ดูทำไมวะ?” เพื่อนอีกคนเสนอหน้ามาดูในมือของผม
“ก็กำลังดูว่าในรูปเนี่ยเหมือนยัยนามิเลย” ผมเกลียดยัยนั่นทั้งอวดดีและอวดเก่ง
“ไม่เห็นเหมือนถึงจะคล้าย ๆ ก็เถอะ”
“พวกโง่! รูปนี้มันตั้งกี่ปีแล้วคนเราอะมันเปลี่ยนแปลงกันได้เว้ย! ขนาดไอ้พีเมื่อก่อนอ้วนเป็นหมูร้อยโลยังออกกำลังกายจนผอมได้เลย แล้วทำไมยัยนั่นจะเปลี่ยนไปไม่ได้บ้าง พวกมึงคิดดูนะไหนจะเข้ามาเรียนใหม่อีก ฉลาดเกินคน แถมยังมีไอ้เซนนั่นอยู่เบื้อกหลังอีก” ก็ไม่เห็นหล่ออะไรเลยไม่รู้พี่ผมจะชอบอะไรนักหนา เหอะ!!
“แต่คนพวกนั้นดูไม่ใช่ธรรมดานะเว้ย!”
“ช่างสิแค่เอายัยนั่นไปจากโรงเรียนก็พอ” ผมยิ้มเยาะก่อนจะมองรูป
“แล้วถ้ามันไม่ใช่คนเดียวกันละเท่ากับมึงส่งยัยนั่นไปไหนไม่รู้นะ”
“นั่นดิดูก็รู้ว่าคนพวกนั้นไม่น่าไว้ใจอะ” เพื่อนผมบอก
“หุบปากดิ!!!” จะใช่ไม่ใช่ก็ช่างดิเพราะที่ผมต้องการคือเอายัยนั่นออกไป
บ้านพัตเตอร์พัดชา
“ฮือออ!!ฮึก!!” ผมกลับมาบ้านก็ได้เสียงร้องไห้ของใครบางคนแต่จะเป็นใครได้ละถ้าไม่ใช่พี่สาวของผม
“ร้องทำไม?” ผมถามพี่สาวหรือพัดชา เรารักกันมากนะเห็นแบบนี้ก็เถอะ
“เตอร์!!” หมับ!!เธอดึงผมไปกอด
“เป็นไร?”
“ทำไม่อะฮึก!!ทำไมเซนไสนใจพี่เลย ฮืออ!!เมื่อก่อนก็เข้าใจว่าเขาคงเป็นแบบนั้นแหละแต่พอมียัยเด็กนามิเข้ามาเซนก็เปลี่ยนไปมากกว่าเก่า ฮืออออ” เฮ้ออ!! ทำไมผมจะไม่รู้ว่าพี่สาวผมรักไอ้เซนนั่นแค่ไหนที่พยายามมาทั้งหมดก็เพราะรักมัน เรียนหนักไม่ยอมกินข้าวเพราะกลัวไม่ได้ไปเรียนกับมันจนตัวเองเข้าโรงพยาบาล แต่มันก็ไม่เคยมองพี่ผมในสายตาเลยแล้วยิ่งมียัยนามิเข้าใจผู้ชายคนนั้นก็ยิ่งไม่สนใจพี่สาวของผม
“อย่างน้อย ฮึก!!อย่างน้อยก็กลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนเรายังคุยกันเหมือนเดิมอ่ะ!!แต่นี้อะไร ๆ ก็นามิ ฮึก!!!”
“ใจเย็น ๆ เดี๋ยวอีกไม่นานยัยนามิก็ได้กลับไปจากที่ที่มาแล้วละ” ตอนแรกก็ยังลังเลว่าจะโทรดีไหมแต่ตอนนี้ไม่แล้วละเพราะว่ายัยนั่นทำให้ผู้หญิงสองคนที่ผมรักต้องเสียน้ำตา
“หมายความว่าไงเหรอเตอร์?”
“ไม่มีอะไรหรอกก็แค่ส่งยัยนั้นกลับบ้านเกิดเท่านั้นเอง^^”
- ผู้เขียน
