“ป๋าโอมขา...ป๋าโอม...จาพาน้องเอ๋ยเที่ยวจริง ๆ หราคะ”
อรินลดาตั้งคำถามทันที่การพบและพูดคุยของผู้ใหญ่ในภัตตาคารเสร็จสิ้นลง ชาครินทร์แยกย้ายกับหุ้นส่วนของเขาซึ่งอัยย์ญาดารับรู้ว่าการทำความตกลงเรื่องการร่วมลงทุนนั้นผ่านไปด้วยดี ทั้งสามเดินมาหยุดที่หน้าห้างดังขณะคนสนิทของของชาครินทร์รออยู่ที่รถ เขาพาสองแม่ลูกเดินมาเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดและตอบเด็กหญิงว่า
“ใช่ค่ะ...ป๋าโอมจะพาน้องเอ๋ยเที่ยว และที่นี่คือ ดัม สแควร์ เป็นแลนด์มาร์กที่ฮิตมากเลยนะคะ”
“แลนด์มาร์ก?”
“ก็เป็นที่ที่ใครก็อยากมาไงคะ ป๋าโอมจะพาน้องเอ๋ยไปเที่ยวชมพระราชวังหลวงอัมส์เตอร์ดัมด้วยนะคะ”
“เย้ๆๆๆ...จริงหราคะ...น้องเอ๋ยอยากปาย”
หนูน้อยกระโดดโลดเต้นโดยไม่รู้เลยว่าท่าทีนั้นทำให้คนเป็นพ่อมีความสุขมากแค่ไหน ชาครินทร์ตอบด้วยเสียงนุ่มนวลว่า
“เราจะเดินเที่ยวกันนะคะ จะได้เห็นสถานที่สำคัญ น้องเอ๋ยอยากได้อะไรป๋าโอมจะซื้อให้ ที่นี่มีของสวย ๆ เ
