เสียงกระซิบนั้นหวานนัก หวานจับหัวใจร่างน้อยที่กอดตอบและซุกหน้ากับอกกว้าง ชายหนุ่มลูบเรือนผมอ่อนนุ่มสีน้ำตาลเข้มและท่องกลอนบทหนึ่งใกล้ใบหูเล็กขณะลูบหลังและตบสะโพกนุ่มนิ่มของร่างน้อยเบาๆ ใบหน้าของอรินลดาระบายด้วยยิ้มไร้เดียงสาขณะดวงตาค่อย ๆ หรี่ลงและปิดเปลือกตาในที่สุด ทว่าเสียงอันนุ่มนวลนั้นยังผะแผ่วอยู่ใกล้ๆ ไม่เฉพาะแต่หนูน้อยที่หลับตาพริ้มอมยิ้มราวเสียงนั้นพร่าพรายในความฝัน แม้แต่ร่างเล็กที่นอนนิ่งบนโซฟาข้างนอกนั่น...ยังหลั่งน้ำตาให้กับเสียงทุ้มลึกที่แว่วออกมา
บัดเดี๋ยว ดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา ประคองพาขึ้นไปจนบรรพต
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี่ที่รักอยู่สองสถาน บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน เกิดเป็
