อัยย์ญาดาแค่ระบายลมหายใจ กลั้นน้ำตาที่กำลังจะหยดไหลและเผลอหยุดยืนหน้าร้านเล็ก ๆ แต่ตกแต่งสวยงาม ลานตาไปด้วยขนมและของฝาก หญิงสาวนิ่งมองและกระชับเทรนช์โค้ทเมื่อรู้สึกถึงลมหนาวพัดผ่าน สักครู่จึงหันกลับไปแต่ต้องชะงักเมื่อกำลังจะก้าวขา เธอมองไปข้างหน้าแต่กลับไม่เห็นเงาของชาครินทร์และอรินลดาเสียแล้ว
“น้องเอ๋ย...พี่โอม...”
หญิงสาวรำพึงออกมาเบา ๆ และคิดว่ารีบเดินตามไปก็คงทัน แต่ยิ่งเดินฝ่าผู้คนพลุกพล่านบนเส้นทางที่เธอไม่คุ้นเคยกลับไม่เห็นสองพ่อลูกและยิ่งเดินออกมาไกลก็รู้สึกมึนงงเพราะเมื่อหันกลับไปหญิงสาวก็นึกตกใจเพราะเธอจำเส้นทางไม่ได้หนำซ้ำเมื่อเปิดกระเป๋าสะพายก็พึ่งนึกได้ว่าใส่โทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของอรินลดาเพราะกลัวลูกจะหลงทาง การณ์กลับเป็นว่าเธอดันหลงเสียเอง ร่างน้อยรีบเดินต่อไปด้วยความรีบไม่ทันระวังทำให้ชนเข้าอย่างจังกับร่างใหญ่ของใครคนหนึ่ง
“โอ๊ย!...อุ๊ย!...ขอโทษค่ะ...ซอ
